คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่เก้า ช่วงเวลาแห่งการทวงแค้น
บทที่เก้า ช่วงเวลาแห่งการทวงแค้น
ผมรีบตื่นแต่เช้าตรู่ ห้องข้างๆยังคงเงียบอยู่เลย พี่รีไวคงยังไม่ตื่นสินะ ผมรีบย่องออกจากห้องลงบันไดไปเงียบๆ ตรงเข้าไปปลดล็อคจักรยานก่อนจะหันไปบอกลาประตูห้องที่ปิดสนิทของพี่ชายข้างห้องพร้อมส่งจูบให้ด้วยความรัก
“ถึงพี่จะมีแจนแล้ว.....แต่ผมก็รักพี่นะครับ พี่รีไว”
พอเริ่มปั่นจักรยานออกไปไอ้จักรยานคันเล็กของผมกลับไม่เคลื่อนไหวเสียนี่.....มันติดอะไรฟระ
“วันนี้ตื่นเช้าจังนะเอเลน” เสียงทุ้มดังมาจากทางด้านหลัง พี่รีไวดึงท้ายรถจักรยานผมไว้อยู่ มิน่าล่ะ.....
“เอ่อ พี่....พี่ก็ตื่นเช้าจังนะครับ” โอ้.....ไม่นะ....พี่รีไวคงไม่ได้เห็นผมทำอะไรแปลกๆไปเมื่อครู่หรอกนะ
“เมื่อคืนนอนไม่หลับน่ะ.....ก็เลยไม่รู้จะฝืนนอนไปทำไม” ว่างพลางนั่งลงซ้อนท้ายจักรยานผมเองเลย
“วันนี้ขอซ้อนท้ายไปด้วยนะ” ว่าแล้วก็กอดเอวผมแน่นเชียว.....พี่ครับ อย่าเกาะแกะผมมากสิครับ ผมยิ่งอ่อนไหวง่ายอยู่ด้วย
“พี่ครับ กอดแน่นไปผมหายใจไม่ออกนะครับ”
“ขอโทษนะ แต่เอเลนช่วยอดทนหน่อยละกัน.....พี่กลัวตก” แล้วผมจะเถียงอะไรได้ล่ะครับ.....ก็ต้องยอมตามระเบียบน่ะสิ
ผมปั่นจักยานออกไปช้าๆด้วยความเกร็ง บ้าจริง....ทำไมต้องเกร็งด้วยนะ ไม่ใช่ว่าไม่เคยถูกกอดสักหน่อย นอนกอดกันก็ออกจะบ่อยไป....แต่ทำไมตอนนี้รู้สึกเกร็งๆชอบกล หรือว่าเขิน.....
“เอเลน....”
“ค...ครับ!!!”
“ทำไมต้องเสียงดังขนาดนั้น”
“ผม.....ตกใจนิดหน่อยครับ คือกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่”
“ทำไมเมื่อวานหนีกลับมาก่อนล่ะ”
“คือ.....ผมรู้สึกปวดหัวครับ ก็เลยรีบกลับมานอน” หาทางแถไปข้างๆคูๆ พี่รีไวเงียบไปก่อนจะถามขึ้นเบาๆ
“ไข้ขึ้นอีกแล้วเหรอ” ไม่ว่าเปล่าล้วงมือเข้ามาในเสื้อผมอีก
“ว้ากกกกก!!!” ผมตกใจจนเกือบพาจักรยานคว่ำ
“ทำอะไรของพี่ครับเนี่ย” ผมหันไปเอ็ดเสียงดัง แต่พี่รีไวกลับตอบผมหน้าตาเฉย
“ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่นา”
“ใช่ครับ ผมไม่ได้มีไข้ แค่รู้สึกปวดหัวเฉยๆ แล้วตอนนี้ก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วด้วย รบกวนพี่ช่วยเอามือออกไปด้วยครับ” ก็รู้แล้วว่าไม่มีไข้แล้วยังจะล้วงอยู่อีก
“แต่เอเลนตัวเย็นดีจัง”
นั่น....โธ่ ก็บอกแล้วไงว่าให้เอามือออกไป ยังจะมาลูบกันอยู่อีก
“พี่ครับ.....กรุณาเอามือออกไปด้วยเถอะครับ ผมขอร้อง” ผมเอ่ยเสียงเบา พี่รีไวยกมือขึ้นยีหัวผมแล้วปล่อยมือจากเอวผมไป
“ขอโทษ....ไม่นึกว่าจะไม่ชอบขนาดนี้”
ชอบสิครับ......ชอบมาก ผมแค่กลัวจะติดใจต่างหาก
“เอ่อ....พี่ไม่เกาะเอวผมไว้เดี๋ยวตกนะครับ”
“ไม่ตกหรอก เอเลนปั่นไปเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่”
อ่า.....พอไม่มีสัมผัสของพี่รีไวแล้วมันโหวงๆชอบกลแฮะ
วันนี้นับเป็นการมาโรงเรียนที่ทุลักทุเลและเหนื่อยมากจริงๆ
“ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ ยังมีเวลาอีกตั้งนาน” พี่รีไวจับมือผมแล้วลากให้เดินตามกัน ผมรีบเนียนสะบัดมือออกแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแทน
“ฉันอยู่โรงอาหารนะแจน”
รีบไลน์ไปบอกมันเสียก่อน ต้องอยู่ด้วยกันกับพี่รีไวสองต่อสองแบบนี้ อึดอัดแฮะ......ถ้ามีแจนมาอยู่ด้วยอาจจะเบรกไอ้บรรยากาศอึนๆระหว่างเราได้บ้าง......ล่ะมั้งนะ
“ม....มาแล้ว ....มาแล้ว” แจนวิ่งกระหืดกระหอบมาหาพวกผมที่นั่งกินข้าวเช้ากันอยู่เงียบๆ พี่รีไวตวัดตามองแจนทันที ผมรีบก้มหน้าไม่อยากเห็นภาพบาดตา
“สะเออะมาทำอะไรที่นี่ โรงอาหาร ไม่ใช่โรงเลี้ยงม้าสักหน่อย”
“ผมก็มากินข้าวสิถามได้” แจนเถียงกลับแล้วนั่งลงข้างผม
“ไปหาหญ้ากินตามสนามนู่นไป”
“รุ่นพี่กินให้ผมดูก่อนสิครับผมถึงจะกินตาม”
“ฉันไม่ใช่ม้าอย่างแกนี่จะไปกินหญ้าได้”
“แรคคูนเป็นสัตว์ที่กินได้ทั้งเนื้อทั้งพืชนะครับ กินหญ้าผมว่าก็คงไม่มีปัญหาหรอก”
ผมเผลอทุบโต๊ะเสียงดังด้วยความหงุดหงิด ผมทนฟังสองคนนี้จีบกันด้วยความรักต่อหน้าต่อตาผมไม่ไหวแล้วจริงๆ
“ขอโทษที่ขัดจังหวะ เดี๋ยวผมไปซื้อนมแล้วขอขึ้นห้องก่อนเลยดีกว่า” ผมรีบชิ่งออกจากสองคนนั่นมาก่อน ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอใครเขาหรอก
“อะไรวะเอเลน แกเรียกฉันมาแล้วจะหนีไปดื้อๆเหรอวะ ฉันรีบมาข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กินเลยนะเว่ย” แจนกระซิบบ่นกับผม
“แกก็ไปกินกับพี่รีไวสิวะ” แฟนแกนี่หว่า.....
“ทำไมฉันต้องไปกินกับไอ้พี่เตี้ยมันด้วยเล่า” แจนมองหน้าผมทำหน้าตาเหรอหรา
แกไม่ต้องมาเนียนปิดบังฉันหรอก ฉันรู้หมดแล้ว....... ผมได้แต่มองหน้าเอ๋อๆของมันเงียบๆ ช่างเถอะ ถ้าแจนกับพี่รีไวยังเล่นละครตบตาผมอยู่ ผมก็จะเนียนแกล้งไม่รู้ต่อไปก็แล้วกัน
“ก็ไปนั่งกินเป็นเพื่อนพี่รีไวหน่อยไง”
“กินข้าวกับพี่เตี้ยน่ะนะ.....บรื๋อ!!! นึกภาพก็ขนลุกล่ะว่ะ แล้วก็คงไม่ต้องล่ะมั้ง โน่น....พี่เตี้ยแกตามมาโน่นแล้ว”
พี่รีไวตามพวกเรามาอย่างที่แจนว่าแล้วจริงๆ ท่าทางจะหงุดหงิดอยู่แฮะ
“พี่อิ่มแล้วเหรอครับ”
“กินไม่ลงแล้ว เอเลนไว้ตอนเที่ยงพี่จะไปรับที่ห้องนะ อย่าเพิ่งไปไหนก่อนล่ะ” มือใหญ่ยื่นมาหาหวังจะลูบหัวผมอย่างที่เคยทำ แต่ผมรีบเนียนหลบหลังแจนก่อน.....ต่อหน้าแจนพี่อย่าเกาะแกะผมนักสิครับ
“ได้ครับ งั้นผมกับแจนจะรอที่ห้องนะครับ” ผมรีบลากแจนชิ่งออกมาเสียก่อน ผมรู้สึกแย่กับตัวเองจริงๆที่เอาแต่หลบเลี่ยงพี่รีไวอยู่แบบนี้ แต่ทำไงได้ถ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองผมก็กลัวว่าจะเผลอแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาจนได้น่ะสิ
“เอ่อ...นี่ เอเลน แกไม่หลบหน้าพี่เตี้ยเขาโจ่งแจ้งไปหน่อยเหรอวะ”
“ทำไม แกเป็นคนบอกให้ฉันอยู่ห่างๆจากพี่รีไวเองนี่ แล้วที่กำลังทำอยู่ตอนนี้มันไม่ดีตรงไหน”
“ก็....มันก็ดีอยู่หรอก แต่เอาให้มันเนียนๆกว่านี้หน่อยสิวะ” ไอ้พี่เตี้ยนั่นมันจะได้ไม่มาโทษว่าเป็นเพราะฉันไปเป่าหูแก.....ถึงฉันจะทำจริงๆก็เถอะ
“เอาเถอะ ฉันพยายามอยู่ห่างจากพี่รีไวให้มากที่สุดอยู่แล้ว แกไม่ต้องกังวลไปหรอกแจน” ผมพูดกับมันเบาๆ นี่แจนมันคงจะหวงพี่รีไวมากสินะ
“เออๆ แบบนั้นก็ดีแล้วแหละ” แจนตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม ท่าทางโล่งใจมากเลยทีเดียว ซึ่งนั่นทำให้ผมรู้สึกเจ็บจุกในอกจนบอกไม่ถูก
“แจน ฉัน.....ปวดหัวว่ะ ขอไปนอนที่ห้องพยาบาลนะ”
“เฮ้ย เป็นไข้อีกหรือเปล่าวะ เดี๋ยวฉันไปเฝ้า” แจนร้อนรนดูจะเป็นห่วงผมมาก ทั้งๆที่แจนมันออกจะดีกับผมขนาดนี้แล้วผมจะหักหลังมันได้ยังไงกัน
“ไม่เป็นไรแกเข้าเรียนเหอะ ฝากบอกอาจารย์ให้ด้วยก็แล้วกัน” ผมตัดสินใจเดินออกมาเรื่อยๆ ถ้าไปห้องพยาบาลแล้วถูกจับได้ว่าแกล้งป่วยเดี๋ยวจะยุ่งอีกหรือจะไปหลบที่ห้องสมุดแทนดีนะ เดินเตร่ไปเรื่อยเปื่อยจนมาพบกับคนที่ไม่อยากจะเจอที่สุดตอนนี้พอดี พี่รีไวกำลังคุยโทรศัพท์ท่าทางซีเรียสอยู่เลย
“เอเลน?”
“ขอโทษครับ ไม่คิดว่าจะรบกวนพี่” ผมบอกกับพี่เขาแล้วเดินหลบออกมาแต่กลับถูกดึงตัวไว้ก่อน
“เดี๋ยวนะเอเลน........เออ!!! ก็บอกว่าเข้าใจแล้ว ฉันรู้หรอกน่า แกรีบวางสายไปซะออลโอ ฉันไม่อยากได้ยินเสียงแกแล้ว” พี่รีไวตะคอกใส่มือถือแล้วกดปิดเครื่องไป
“เอเลนเป็นอะไร”
“ไม่มีอะไรครับผมไม่ได้เป็นอะไร” ผมตอบเสียงเบาก้มหน้านิ่ง
“เอเลนบอกพี่มาสิ ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไร....ไอ้ม้าแจนรึเปล่า”
“เปล่าครับ ไม่มีใครทำอะไรผมหรอก”
“แล้วร้องไห้ทำไม มองหน้าพี่สิเอเลน มองหน้าแล้วพูดกับพี่ รู้ตัวรึเปล่าว่าตั้งแต่พี่กลับมาเอเลนไม่ยอมมองหน้าพี่ตรงๆเลยสักครั้ง”
“เอเลน....มองพี่แล้วตอบมา ร้องไห้ทำไม”
“ผม....ปวดหัวครับ....ปวดมากๆเลย ปวดจนทนไม่ไหว พี่บอกผมหน่อยได้มั้ยครับว่าผมจะทำยังไงดี พี่ช่วยผมหน่อย บอกหน่อยสิครับพี่รีไวช่วยผมได้มั้ย” ผมฟูมฟายกอดพี่รีไวเอาไว้แน่น ความรู้สึกของผมที่มันจุกแน่นอยู่ในอกตอนนี้ ผมไม่รู้จะจัดการกับมันยังไงแล้วจริงๆ
“พี่ช่วยผม.....ได้มั้ยครับ”
ไม่เคยเลยสักครั้งที่เอเลนจะร้องไห้ฟูมฟายหนักขนาดนี้ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยเลยจริงๆ อะไรที่ทำให้เด็กน้อยของฉันเจ็บปวดขนาดนี้ อะไรที่ทำให้เจ้าหมาน้อยผู้ซื่อสัตย์นี้ตีตัวออกห่าง อะไรที่ทำให้สุดที่รักของฉันเปลี่ยนแปลงไป.......
“เอเลน....เด็กดีของพี่ เห็นเอเลนร้องไห้แล้วพี่ใจไม่ดีเลย คนดีของพี่เป็นอะไรไปหยุดร้องได้มั้ยครับ.....หยุดร้องได้รึเปล่า” ได้แต่กอดปลอบเจ้าเด็กตัวโตขี้แยเอาไว้
“ทรมานครับพี่....ผมทรมานมากเลย.....ผมไปรักคนที่ไม่สมควรรักเข้าเสียแล้ว ทรมานมากๆจนไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ” เด็กน้อยของฉันร้องไห้ฟูมฟายหนักขนาดนี้เพราะกำลังมีความรักอย่างนั้นเหรอ
“ใครกัน คนที่ทำให้เด็กดีของพี่ทรมานขนาดนี้ มันเป็นใคร!!!”
“เขาเป็นคนใกล้ตัว.....ใกล้ตัวมากๆ ใกล้จนผมแทบจะไม่เคยรู้สึกตัวเลยว่าคิดยังไงกับเขา ตั้งแต่เล็กจนโตที่อยู่ด้วยกันมาทั้งที่คิดมาตลอดว่าระหว่างเรามันไม่มีอะไรเกินเลย แต่ผมกลับตกหลุมรักคนๆนั้นเข้าเสียแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วตอนนี้ก็สายไปแล้ว เขามีคนที่เขารักอยู่ถ้าผมบอกเขาไป ผมต้องถูกเขาเกลียดแน่ๆ พอบอกไม่ได้ก็กลับกลายเป็นว่าตัวเองต้องทรมานเสียเอง ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆครับพี่” กลับกลายเป็นว่าเจ้าเด็กคนนี้ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม
“เอเลน.....เขาคนนั้น ที่เอเลนรักเป็นผู้ชายอย่างนั้นเหรอ”
“ครับ.....ผมรักผู้ชาย....ผู้ชายที่ผมไม่ควรจะคิดกับเขาแบบนั้นด้วยซ้ำ ผมรักคนที่ไม่ควรรักเข้าเสียแล้วครับพี่.....ผมจะทำยังไงดี”
ผู้ชายที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็กจนโต จะมีใครอีกล่ะ........นอกจากไอ้ม้าแจน!!!!
เอเลนรักไอ้ม้าแจนอย่างนั้นเหรอ......
ตุ้บ!!! พลั่ก!!!!
เสียงพลังหมัดที่กระแทกเข้ากับใบหน้าทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าหน้าผมคงแหกไปเรียบร้อยแล้ว
“นี่มันเรื่องอะไรกันวะครับไอ้พี่เตี้ย!!!”
“ไอ้ม้าขี้ขโมย แกตาย!!!!”
ผมก้มหลบหมัดที่ประเคนใส่หน้าได้อย่างฉิวเฉียดแต่ไม่อาจหลีกเลี่ยงเข่าที่พุ่งกระแทกท้องน้อยเต็มๆได้ ได้ยินเสียงหมัดไอ้พี่เตี้ยกระแทกผนังดังตึงใหญ่....ผมไม่ได้คิดไปเองนะ แอบเห็นเศษปูนร่วงกราวติดลงมาด้วย ถ้าเกิดมันเข้าหน้าผมจริงๆ ถึงจะไปโมมาใหม่ทั้งหน้าก็คงไม่กลับเป็นผู้เป็นคนแน่ๆ
“ผมไปขโมยอะไรของพี่เมื่อไหร่กัน....แค่กๆ” ไอ้พี่เตี้ยตรีนหนักชะมัดเหยียบมาได้หายใจไม่ออก
“แกทำให้เอเลนร้องไห้.....แกทำให้หมาน้อยของฉันต้องเสียน้ำตา ไอ้ม้างี่เง่า!!!”
เดี๋ยวนะ....ผมไปรังแกอะไรเอเลนมันตอนไหนเนี่ย ไอ้พี่เตี้ยมันบ้าไปแล้วรึไงเนี่ย!!!!
“เอเลนร้องไห้จะเป็นจะตาย บอกฉันว่าเขารักแกยังจะบอกว่าแกไม่ได้ขโมยอะไรฉันไปอีกงั้นเหรอ”
ห๊ะ!!! เอเลนเนี่ยนะรักผม ไอ้พี่เตี้ยมันเมายาแก้ไอใส่โค้กแล้วมาหาเรื่องอาละวาดใส่ผมรึไงกันเนี่ย
“เอเลนมันบอกฉันว่ารักผู้ชายที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ถ้าไม่ใช่แกแล้วมันเป็นใคร ห๊ะ!!! นอกจากแกแล้วจะมีใครได้อีก”
ก็คุณเมิงไงล่ะครับพี่เตี้ย......นอกจากผมแล้วก็มีคุณพี่นี่แหละ ทำไมไม่เสือกคิดว่าเป็นตัวเองบ้างล่ะครับ เห..... แต่เดี๋ยวก่อนนะ ไอ้พี่เตี้ยมันกำลังเข้าใจผิดนี่มันก็ถือว่าเป็นโอกาสดีไม่ใช่รึไง
“ถ....ถ้าพี่รู้แล้ว ก็ปล่อยมือสักทีสิ ปล่อยมือจากเอเลนมันได้แล้ว ในเมื่อเอเลนมันเลือกผมพี่ก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวมันอีกแล้ว” น่าน!!! ไอ้พี่เตี้ยมันถึงกับอึ้งกับเลย.....แต่....เอ....ทำไมแววตามันดูจิตๆขึ้นกว่าเดิมล่ะเนี่ย ปกติก็น่ากลัวอยู่แล้ว ตอนนี้มันดูจิตๆชอบกลนะ
“ถ้าแกตายไปซะ เอเลนก็จะมีแค่ฉันคนเดียวสินะ.....งั้นแกก็ตายไปซะไอ้ม้าโง่”
“ว้ากกกกกกกก” ผมหลับตาปี๋รอรับหมัดซ้ายทะลวงไส้ที่กำลังพุ่งเข้ามาเต็มๆแต่จนแล้วจนรอด ไม่ยักเห็นว่ารู้สึกเจ็บเลยแฮะ ผมลืมตาขึ้น หมัดซ้ายตรงของพี่เตี้ยอยู่ห่างจากสันดั้งผมไม่ถึงสามเซ็น ทำไมหมัดมันสั่นๆชอบกลวะ
“ฉันแพ้แล้ว......” พี่เตี้ยพูดเสียงเบาจนผมแทบไม่ได้ยิน
“เอเลนสำคัญกับฉันที่สุด ความสุขของเอเลนถือเป็นที่หนึ่ง ถ้าอยู่กับแกแล้วทำให้เจ้าเด็กนั่นยิ้มได้ ฉันก็ยอม ไม่ว่าแกจะคบกับใครอยู่เลิกซะ!!! เอเลนต้องเจ็บปวดเพราะแกมีคนอื่นอยู่แล้ว และถ้าแกไม่ยอมเลิกฉันจะฆ่าแกกับคนรักของแกหมกป่าไผ่ให้ดู.....แต่ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ขออัดแกให้หายแค้นหน่อยเถอะว่ะ”
ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดแต่การยอมเป็นเป้านิ่งให้ไอ้พี่เตี้ยมันอัดเล่นอยู่แบบนี้ มันไม่สนุกเลยนะเฟ้ย!!!
ไอ้พี่เตี้ยยืนหอบหายใจพูดกับผมที่นองจมกองเลือด
“หลังจากนี้ ฉันจะไม่ขัดขวางแกกับเอเลนอีก แต่ขอเตือนไว้ก่อน ถ้าทำให้เด็กนั่นร้องไห้ ฉันเอาแกตายแน่......ฉันพาเอเลนไปพักที่ห้องพยาบาล เลิกเรียนอย่าลืมไปรับกลับบ้านด้วย”
พี่เตี้ยมันคาดโทษผมแล้วก็ชิ่งหนีไป.....อยากจะตะโกนไปบอกมันเหลือเกินว่าคนที่ทำให้เอเลนมันร้องไห้ก็คุณเมิงนั่นแหละครับ พี่เตี้ย!!!
ผมหอบหิ้วเอากระเป๋าตัวเองและเป้ของเอเลนพร้อมทั้งหน้าเยินๆไปรับเจ้าตัวที่ห้องพยาบาลหลังจากเลิกเรียน
“หน้าแกไปโดนอะไรมาอ่ะแจน อย่างกับวิ่งชนรถสิบล้อมา” นั่นเป็นคำแรกที่มันทักผม
“ไอ้ที่ฉันไปชนมามันน่ากลัวกว่ารถสิบล้อเสียอีกว่ะ” ผมพยายามเลี่ยงๆที่จะตอบมันไป
“แกรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่ห้องพยาบาล”
“พี่เตี้ยเป็นคนบอก”
“อ๋อ....ฉันก็ไม่น่าถามเลยนะ พี่รีไวคงต้องบอกแกอยู่แล้วล่ะ”
“พี่เตี้ยให้ฉันมารับแกกลับบ้านน่ะ”
“แล้วพี่รีไวไปไหน”
“คงไปผูกคอตายใต้ต้นมะเขือที่ไหนสักต้นล่ะมั้ง”
“แกว่าอะไรนะแจน พูดให้มันดังๆหน่อย”
“เอ่อ....ไม่รู้ว่ะ กลับเหอะๆ เดี๋ยวจะมืดเสียก่อน วันนี้ขอฉันกินข้าวบ้านแกนะ อยากกินนาเบะฝีมือแกอ่ะ”
“ถ้างั้นก็แวะซื้อของก่อนกลับบ้าน......แล้วนี่เราไม่ชวนพี่รีไวกันจะดีเหรอ”
“ช่างพี่เตี้ยมันเหอะน่า อย่าสนใจมันเลย เดี๋ยวฉันปั่นจักรยานให้แกเอง”
“แกเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอแจน”
“ฉันไม่ได้เอาหน้าปั่นนี่หว่า”
“แกเชื่อมั้ยว่าฉันเตะแกฟันหลุดได้นะ.....พี่รีไวเคยสอนฉันมา”
“อ่าๆ รู้แล้วน่า ไปเถอะๆเดี๋ยวจะค่ำเสียก่อน”
แจนและเอเลนปั่นจักรยานออกจากโรงเรียนไปโดยไม่รู้ตัวเลยว่าพวกตนกำลังตกอยู่ในเงาสายตาของคนกลุ่มหนึ่ง
“เด็กนั่นใช่มั้ย ที่ขลุกอยู่กับไอ้เตี้ยตลอด”
“ไม่ผิดหรอก เด็กนั่นแหละ ในรูปก็ตรงเป๊ะๆ เห็นเขาว่ากันว่า ไอ้เตี้ยมันหวงยิ่งกว่าไข่มันเองเสียอีก” เด็กหนุ่มไว้ผมทรงเดธร็อคป้องปากกระซิบกับชายหนุ่มร่างสูงที่มีรอยบากอยู่ใต้ตาซ้าย
“นี่แหละครับ....ลูกพี่ เด็กนี่แหละ ใช่เลย”
รูปของเด็กหนุ่มร่างผอมสูงผมสีน้ำตาลซอยสั้นปั่นจักรยานซ้อนท้ายชายหนุ่มร่างสันทัดหน้าตาคมเข้มดุดันถูกขยำจนยับยู่ยี่คามือ บุหรี่ที่คาบอยู่ในปากถูกจี้ลงบนรูปใบหน้าของเด็กหนุ่มจนขึ้นรูไหม้สีดำ
“ไอ้เตี้ยรีไว เล่นมันตรงๆไม่ได้ ก็เล่นเด็กมันเสียเลย.....เฮ้ย ตาม!!!”
กลุ่มเด็กอันธพาลโรงเรียนเฮบิยกพวกตามแจนและเอเลนออกไปติดๆในขณะที่สามสาวซึ่งดักซุ่มอยู่ใต้พุ่มต้นเข็มหน้าโรงเรียนถึงกับเหงื่อตก
“ทำไงดี นั่นมันพวกเด็กโรงเรียนเฮบิที่มีเรื่องกับรุ่นพี่อยู่ไม่ใช่เหรอ” สาวม.ปลายเอ ถึงกับกัดผ้าเช็ดหน้าด้วยความกังวล
“ตามน้องเอเลนกับน้องแจนไปแล้วด้วย......ทำไงดีอ่ะ” สาวม.ปลายบี เผลอกัดเล็บเพราะเครียดจัดอีกคน เวลานี้สาวม.ปลายซี ที่ดูเหมือนจะมีสติดีกว่าเพื่อนได้เอ่ยขึ้น
“พวกเธอรีบตามไปดูพวกน้องเอเลนให้ดี ฉันจะไปตามหาพวกรุ่นพี่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเด็กๆรีบไลน์บอกฉันทันทีเลยนะ แยกกันตรงนี้เลยระวังตัวกันด้วยล่ะ” สาวม.ปลายซี ผลุนผลันวิ่งกลับเข้าไปโรงเรียนในขณะที่เพื่อนสาวทั้งสองก็เริ่มสะกดรอยตามกลุ่มอันธพาลกลุ่มนั้นตามไปติดๆ สถานที่ซึ่งเธอกำลังมุ่งหน้าไปตอนนี้ก็คือห้องชมรมดนตรีที่แก๊งของพวกรุ่นพี่ที่เธอเคารพยึดครองเป็นฐานลับอยู่นั่นเองในใจได้แต่ภาวนาอยู่เงียบๆ
ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กสองคนนั้นเลยเถอะ......
พอบอกว่าอยากกินหม้อไฟก็ต้องแวะซุปเปอร์กันก่อนกลับ ผมและแจนช่วยกันหอบหิ้วทั้งผัก เนื้อสัตว์ อาหารทะเลหลายอย่างที่แจนมันบ่นว่าอยากกินปั่นจักรยานกลับบ้านไปด้วยกัน มองส่วนประกอบหม้อไฟที่ช่วยกันหอบหิ้วกลับแล้วก็อดสงสัยไม่ได้จริงๆ กินกันสองคน จะหมดเหรอวะเนี่ย ขณะที่คิดอะไรเพลินๆ จู่ๆจักรยานที่แจนมันกำลังขะมักเขม้นปั่นก็หยุดลง
“เป็นไรไปวะแจน” ผมเอ่ยถามเพราะไม่อาจมองข้ามแผ่นหลังของแจนออกไปข้างหน้าเพื่อดูว่าสิ่งใดที่กำลังขวางทางเราอยู่ได้ แต่ผมรู้เพียงแต่ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แจนเกร็งตัวเหมือนพยายามซ่อนร่างผมเอาไว้เบื้องหลัง
“เอเลน แกลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปซะ......ไม่ต้องหันกลับมานะ วิ่งให้สุดตรีนแกเลย” แจนกระซิบรอดไรฟันพูดกับผมเบาๆ
“อะไรวะ แกให้ฉันหนีอะไรกันแจน”
“ไม่ต้องถาม.....บอกให้ไปก็ไปสิวะ” ผมกระโดดลงจากรถจักรยานแล้วกวาดตามองดูเบื้องหน้า กลุ่มเด็กนักเรียนโรงเรียนเฮบิดีกหน้าพวกเราอยู่
“นั่นไง...นั่นไง!!! ลูกหมาตัวน้อยโผล่หัวออกมาแล้ว” หนึ่งในพวกนั้นชี้ไม้ทีมาใส่ผมทันทีที่เห็นหน้า ชายหน้าบากหัวเราะหึๆแล้วโวยวายขึ้นเสียงดัง
“ใครจะไปนึกว่าไอ้เตี้ยนั่นมันจะเป็นเกย์......แต่เห็นหน้าตาท่าทางแบบนี้ก็พอจะเข้าใจล่ะนะว่าทำไมมันถึงได้ยอมกินถั่วดำ”
“ชิ!!!” แจนสบถกับตัวเองเบาๆ เขาจำได้ไอ้พวกนี้มันเป็นพวกที่เขาเจอตอนขากลับจากเซเว่นเมื่อไม่กี่คืนก่อนนี่เอง ที่แท้.....มันมีเรื่องกับพี่เตี้ยจริงๆ
“โชคร้ายหน่อยนะเด็กน้อย เป็นความผิดของแกที่เป็นแฟนไอ้เตี้ยรีไวนั่นถึงต้องมารับเคราะห์แทนมันแบบนี้ อันที่จริงฉันก็ไม่ค่อยอยากรังแกเด็กไม่มีทางสู้นักหรอก แต่ไอ้เตี้ยแฟนแกมันดันทำเรื่องกับพวกฉันไว้เยอะ ถ้าไม่ได้เอาคืนแล้วมันไม่หายแค้น.....ทนๆเอาหน่อยแล้วกันนะหนูๆ” ไนล์เอ่ยขณะที่สืบเท้าเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มทั้งสองคนเรื่อยๆ
พวกนี้มันเล็งเอเลนไว้จริงๆด้วย
“รีบไปสิวะเอเลน!!!” แจนหันไปตวาดเพื่อนในขณะที่ยกแขนขึ้นกันร่างเอเลนให้หลบไปข้างหลัง
“ฉันไม่ไปหรอกเว่ย!!!” ผมหันไปตะคอกกลับใส่แจนเสียงกร้าว จะให้ผมทิ้งแจนไปได้ยังไง ก็ในเมื่อพวกนั้นมันจ้องเล่นงานแฟนของพี่รีไวอยู่
แล้วแฟนของพี่รีไวก็คือแจนนี่นา ผมจะทิ้งแจนเอาไว้ให้พวกมันยำได้ยังไง
“ถ้าจะไป ก็ไปด้วยกันสิวะ!!!”
“เอเลน ฉันจะถ่วงเวลาไว้ให้ แกหนีไปก่อนเลย”
“ไม่!!! ฉันไม่ทิ้งแกหรอก” ถ้าทิ้งแกไว้แล้วเกิดแกเป็นอะไรไป ฉันต้องรู้สึกผิดต่อพี่รีไวไปตลอดชีวิตแน่ๆ
“ฉันไม่หนีไปไหนเด็ดขาด” ผมยืนยันเสียงหนักแน่นขณะที่พวกโรงเรียนเฮบิเริ่มล้อมกรอบเราทั้งสองคน
หญิงสาวสองคนที่ซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้าข้างทางลอบมองเหตุการณ์เงียบๆขณะที่กำโทรศัพท์มือถือในมือไว้แน่นจนเหงื่อซึม เธอเพิ่งจะไลน์สถานการณ์ล่าสุดไปบอกเพื่อนสาวซี สดๆร้อนๆเมื่อครู่นี้เอง
“ยัยบ้าเอ้ย......รีบมาเร็วๆเถอะนะ น้องเอเลนกับน้องแจนของฉันดูไม่จืดแน่ๆงานนี้!!!!”
ความคิดเห็น