คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ตอนพิเศษ...วันพรุ่งนี้ของสองเรา
ในที่สุอศิราว์็แ่อนพิเศษอูุ่หมอไ้บเลยรีบมาอัพให้อ่านัน่า…
อนพิเศษนี้เป็นอนสุท้ายอเรื่อแล้ว้า...
หวัว่าะถูใันนะะ
-------------------------------------------------------------->
สวัสีรับุผู้อ่านทุท่าน หวัว่าะยัไม่ลืมระผมุหมอัวริเสียริ สุหล่อ...หล่อสุๆ อเรื่อันนะรับ
ใ่แล้วรับ...
ระผมนายแพทย์เวธิ วิวรรธน์นวุ ผู้ที่่วยใหุ้นาเออเรื่อั้ท้อลูสาวแสนน่ารัไ้สมใ และนี่แหละรับือสาเหุที่ทำให้ผมมานั่ลุ้มใอยู่นี่…
็ะอะไระอีล่ะรับ...หมวยน้อยอผมเอาแ่อ้านู่นอ้านี่ไม่ยอมแ่านับผมะที แล้วเมื่อไหร่ผมะมีลูสาวน่ารัๆ แบบไอ้ี๋มันมั่ล่ะ เฮ้อ...ลุ้มรับลุ้ม เห็นไอ้นาวมันอมันหอมน้อนาน่าแล้ว...บอามรเลยรับว่าผมอิา อยามีลูสาวมาไว้อไว้หอมมั่ แ่นที่ะมาเป็นแม่อลูสาว็เล่นัวะเหลือเิน...เฮ้อ!
แ่ราวนี้ผมะไม่ยอมให้เธอบิพลิ้วอี่อไปแล้วรับ...ผมเรียมแผนเ็เอาไว้แล้ว รับรอว่าานนี้เธอะ้อยอมแ่านับผมแน่ๆ หุหุ
ผมับรถไปรับเธอที่บริษัทหลัเลิาน อนนี้หมวยน้อยอผมไป่วยานที่บริษัทอรอบรัวเธอแล้วรับ แรๆ ็มีอแไม่อยาทำบ้า แ่พอทำไปไ้สัพัเธอ็เริ่มอบและรู้สึสนุไปับมัน
ผมโทรฯ เ้ามือถือเธอเพื่อบอให้เธอทราบว่าผมมาถึแล้ว แป๊บเียวเธอ็เินมาหาผมที่รถ
“ิถึัเลยรับ” ผมบอเสียนุ่ม สบาับเธอเพื่อสื่อวามในใ
เธอยิ้มเิน เย้าลับมาว่า “วันนี้ทานยาลืมเย่าวหรือไะุหมอ มาถึ็อ้อนเลย”
“ผมอยาบอให้เม้ยเม้ยทราบนะรับ ่อไปผมอาะไม่มีโอาสไ้บอ” ผมแล้บอเสียหม่น
เธอมวิ้ว หันมามอหน้าผมทันที ถามออมา้วยวามเป็นห่ว “เิอะไรึ้นหรือะ”
ผมยิ้มน้อยๆ อบเธอไปว่า “ไม่มีอะไรหรอรับ ผมแ่พูเผื่อไว้” แล้วผม็ออรถ เธอมอผมอยู่รู่หนึ่็หันลับไป
เมื่อไปถึร้านอาหารผม็ยหน้าที่สั่อาหารให้ับเธอ ทั้ที่ามปิเราะแบ่ันสั่นละสออย่า เธอทำหน้าแปลในิหนึ่แ่็ไม่ไ้ัอะไร
ผมัับ้าวให้เธอแล้วนั่อมยิ้มมอเธอทาน้วยวามสุใ
เธอเยหน้ามามอผมแล้วถามว่า “ุหมอไม่ทานบ้าเหรอะ”
“อ้อ...เอ้อ ทานสิรับ” ผมเล่นไปามบท ทั้ที่ในใอยาบอเธอว่าผม็รอใหุ้ถามอยู่เนี่ยแหละ หิวะแย่อยู่แล้ว
“ทานเยอะๆ นะะ เม้ยเม้ยว่าุหมอผอมไปแล้ว เี๋ยวเม้ยเม้ยอ้วนว่าล่ะแย่เลย” เธอบอพลาัหมูมะนาวใส่านให้ผม
ผมยิ้มน้อยๆ “อบุนะรับ”
ทานเสร็ผม็ับรถไปส่เธอที่บ้าน
“ฝันีนะะที่รั” เธอบอเสียหวานแล้วะโัวมาหอมแ้มผม ่อนะเปิประูลไป
ผมเอื้อมมือไปับแนเรียวเอาไว้ เธอหันมามอหน้าผมอย่าๆ ผมรั้ัวเธอเ้ามาอ บหน้าับไหล่บอบบาอยู่รู่หนึ่ ระิบบอเธอที่้าหู “ผมรัุนะ”
เธอยิ้มหวาน สบาับผมหวานึ้ “เม้ยเม้ย็รัุหมอ่ะ”
ผมยิ้มอบ “เ้าบ้านเถอะรับ ู้ไนท์นะรับ” ผมมอามร่าบาเินเ้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้วึออรถ
ลับมาถึบ้านผม็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนะว้าีาร์ู่ใึ้นมาเรียมไว้ โทรศัพท์หาหมวยน้อยอผม ผมไม่เยพูอะไรับเธอหรอรับ เพราะพอเธอรับผม็เริ่มเล่นทันที ผมเลือเล่นแ่เพลรัที่มีวามหมายีๆ ผมร้อเพลออไปอย่าั้ใถ่ายทอวามรู้สึอผมผ่านเพลที่ผมร้อและเล่น ผมร้อเพลไปเรื่อยๆ แล้ว็หยุไอบ้าามแผนที่วาไว้ ไอไปร้อไปนบเพล
“ฝันีนะรับที่รัอผม” ผมบอแล้วำลัะวา หาเสียใสัึ้นมาเสีย่อน
ามแผนเป๊ะ!
“ุหมอไม่สบายเหรอะ”
“เอ่อ...นิหน่อยนะรับ แ่ไ้หวัธรรมา”
“ั้น็ื่มน้ำอุ่นแล้ว็พัผ่อนเยอะๆ นะะ ะไ้หายเร็วๆ”
“รับผม”
“ุหมอยื่มแ้มมาใล้ๆ หน่อย่ะ เม้ยเม้ยหอมไม่ถนั”
ผมยิ้มว้า ถามลับไปว่า “แ่นี้ใล้พอรึยัรับ ถ้ายัไม่พอะับรถไปให้หอมถึที่บ้านเลย”
สาวหมวยหัวเราะเบาๆ “ั้นมาเลย่ะ เม้ยเม้ยะลไปเปิประูรอ”
“ผมิ่าบริารแพนะรับ แ่หอมอย่าเียวไม่พอหรอ”
“ั้น็ไม่้อมาแล้ว่ะ เม้ยเม้ยไม่ั์่าย”
“เม้ยเม้ยเ้านอนเถอะรับ นอนึเี๋ยวผิวไม่สวยะหาว่าผมไม่เือน”
“โอเ่ะ เม้ยเม้ยเื่อฟัุหมออยู่แล้ว ฝันีนะะ ุ๊บ”
“ฝันีรับ ุ๊บ” ผมวาสายไปแล้วล้มัวลนอน รอยยิ้มมีวามสุยัิอยู่ที่ริมฝีปา แล้วผม็ผุลุึ้นมานั่เมื่อนึึ้นมาไ้ว่าผมลืมแล้ไออนทีุ่ยับเธอ แสไม่เนียนแบบนี้แล้วเธอะเื่อไ้ไเนี่ย...อย่าเ็รับุผู้อ่าน สสัยานนี้ผม้อหาัว่วยะแล้ว
อนสายผมับรถไปหาเพื่อนรัที่บ้าน อยู่ันรบเลยรับวันนี้ ทั้อา อาม่า ุป่าป๊า ุหม่าม๊า และุหลานสุที่รัอระูล
เพื่อนผมำลัวิ่เหยาะๆ ไปรอบๆ ห้อนั่เล่นโยมีลูสาวัวน้อยี่ออยู่ น้อนาน่ายิ้มแ่หัวเราะอบใให่เลยรับ
ุผู้อ่านรับ เส้นเลือใน่อมอิาอผมำลัะแแล้วรับ ผมล่ะอยาะโมยน้อนาน่าลับบ้านริๆ เลย แ่ืนผมทำริล่ะ็...ไอ้เพื่อนรัมันไปถล่มผมเละแน่
“อ้าวไอ้หมอ มาั้แ่เมื่อไหร่วะ” พูแล้วนราวิ์็รีบยมือปิปา อุ้มลูสาวลาอ “เมื่อีุ้ป่าป๊าพูไม่เพราะ หม่วยหมวยไม่้อไปำนะะนเ่” หนูน้อยไม่ไ้รู้เรื่ออะไร้วย ยิ้มหวานน่ารัอย่าเียว ผู้เป็นพ่อเลยอหอมแ้มฟอให่เป็นราวัลไม่ไ้ “ลูสาวุป่าป๊าเ่ที่หนึ่เลย”
ราวนี้เส้นเลือให่ใน่อมอิาอผมแระายแพร่เื้อไปทั่วทั้่อมเลยรับุผู้อ่าน ผมเ้าไปอุ้มหลานสาวัวน้อยออมาาอพ่ออแแล้วเินหนีไปที่สระว่ายน้ำหลับ้าน “นาน่าิถึอาหมอสุหล่อนนี้มั้ย้า” ผมหอมแ้มแใส้ายวา้วยวามรั “อาหมอิถึนาน่าที่สุเลย”
เพื่อนผมเินามมาแล้วทำท่าะเ้ามาเอาลูืน แ่ผมหลบทันรับ ผมรีบเินหนีมันไปอีฝาอสระ นาน่าหัวเราะอบใ หนูน้อยนึว่าเราำลัเล่นไล่ับันอยู่ นราวิ์มอผมแล้วลั้นหัวเราะ แววาแพรวพราวอย่าบันเ็มที่ ผมรู้สึเสียหน้านิๆ แ่ยัไผม็ยัไม่ืนลูให้มันหรอรับ ผมยัเล่นับหลานไม่หายิถึเลย
“อยามีแล้วทำไมไม่แ่านะทีล่ะว้า...” เพื่อนผมเปรย
“นั่นสิะุหมอ...ว่าะแ่าน ว่าะท้อ ว่าะลอ อีเป็นปีๆ เลยนะะ” ยิษาเินยอว่าและน้ำมาให้ผม
ำพูอเธอแทเ้าลาใผมอย่าัเลยรับ ว่าะัานแ่าน...ว่าะทำให้ท้อไ้...ว่าะลอ...อีเป็นปีเลย ฮือๆ ผมมอหลานสาวในอ้อมแนที่ำลัึแ้มทั้สอ้าอผมเล่นแล้วพึมพำ้วยวามเศร้า “ว่าอาหมอะมีลูเป็นอัวเลยอีนานเลย่ะนาน่า”
เพื่อนรัผมับภรรยาสบาันแล้วยิ้ม
พอหันมาเห็นุหม่าม้าน้อนาน่า็โผะไปหา ูสอมือไปทาที่ผู้เป็นแม่ยืนอยู่พร้อมับส่เสียแอ๊ะๆ อีนไ้อผมยิ้มเินมารับลูสาวไปาผม
“อยาเล่นน้ำมั้ยะนเ่”
น้อนาน่าส่เสียอ้อแอ้อบไปามเรื่อ
“ุหม่าม้าพาหม่วยหมวยไปเปลี่ยนุเลย่ะ ุป่าป๊าะลเล่นน้ำับลูเอ เี๋ยวมาเล่นน้ำันนะะนเ่ วันนีุ้ป่าป๊าะสอนนาน่าีาลอยัว”
เอาอีแล้วรับุผู้อ่าน ไอ้ี๋มันะทำให้่อมอิาอผมแให้ไ้เลยรับ...ไอ้เพื่อนอัู! รู้อยู่ว่าผมอยามีลูยัมาหยอลู่อหน้าผมอี ไอ้เพื่อนบ้า...รู้ี้ผมไม่ทำลูให้มันะ็ีหรอ
นั่นไรับ...มันใริๆ ้วย แถมยัมายัิ้วเยาะเย้ยผมอี!
นราวิ์เ้ามาอไหล่ปลอบใผมแล้วพาเินมานั่ที่โ๊ะริมสระน้ำ เลื่อนานนมมาให้ “ินะะไ้อารม์ีๆ นะุหมอเพื่อนรั”
ผมิ้มนม้มใส่ปาอย่าเือๆ แ่รสาิแสนอร่อยอนมฝีมือหม่าม้ามันทำให้ผมอารม์ีึ้นมานิหนึ่ แล้วผม็ิ้มๆๆๆ ินนหมเลยรับ
“เอาอีมั้ยวะ เี๋ยวไปเอามาให้” เพื่อนผมถามลั้วหัวเราะับท่าทาอผม แ่ผมไม่ำับมันหรอรับ ผมปรายามอมันอย่าไม่อบใ
“มีลูแล้วหัพูให้มันเพราะๆ หน่อยสิวะ เี๋ยวนาน่า็ิหรอ”
ไอ้ี๋มันั๊าเลยรับ นานทีเียวรับว่ามันะหยุไ้ “โอเๆ ออภัยอย่าสุึ้เลยรับุหมอ ่อไประผมะไม่พูาไม่สุภาพอีแล้วรับ”
ผมทำหน้าเบื่อโลใส่ เ้าัวเลยยอมเลิเล่นแล้วเปลี่ยนมาเป็นานเป็นารมาึ้น
“มีเรื่ออะไระปรึษาุนือให่มั้ยวะ”
ผมถอนหายใเฮือให่่อนะเล่าวามทุ์ระทมแสนสาหัสอผมให้ท่านุนือให่ฟั
“ไม่เห็นะยาเลย แผน็ีแล้ว...แ่พยายามทำให้เนียนอีนิ”
ผมมอเพื่อนรั้วยสายาเปี่ยม้วยวามหวั...วามฝันอผมเริ่มะเป็นรูปเป็นร่าแล้วรับ ๊วนอผมใระะล่อนเท่าท่านุนือให่ไม่มีอีแล้ว...
“เี๋ยว้าะโทรฯ ไประุ้นให้อีแรแล้วัน”
เยสๆๆๆๆ
“พอเม้ยเม้ยิว่าเอ็ป่วยมาแล้วเอ็็วนเ้าไปเที่ยวเลยนะ เอาแบบที่โรแมนิสุๆ แบบว่าอยาะเ็บ่วเวลาที่ีที่มีวามสุ้วยัน่อนะายอะไรแบบเนี๊ยะ เ้าใเปล่าไอ้หมอ”
ผมพยัหน้าอย่าระือรือร้น
“แล้วานั้น...” ท่านุนือมอผมอย่ามีเลศนัย ระุยิ้มมุมปา “รู้ใ่มั้ยว่าถ้าอยาให้เ้าแ่าน้วยน่ะ...้อทำไ”
รู้สิ...หุหุ
เราสอนหัวเราะออมาอย่ารู้ันามประสาายโ เอ๊ย! ามประสาผู้าย...
แล้ววันนั้นผม็โทรศัพท์ไปยเลินัทาน้าวับสาวหมวยามำบัาอุนือพ่อลูอ่อน อนโทรฯ ไปผม้อทำเสียเหนื่อยๆ เหมือนไม่แระพู้วยรับ เพราะเพื่อนผมบอว่าะทำอะไรมัน็้อทำให้เนียน แล้วทุอย่าะีเอ
เฮ้อ...ทำไมมันถึไ้ยาเย็นอะไรนานี้
“ท่อไว้...เพื่อลูๆๆ” นราวิ์รอหูผม ผม็เลยมีแรฮึึ้นมา
แล้วมัน็ไ้ผลรับ... เธอถามผม้วยน้ำเสียห่วใยทำให้ผมอรู้สึในใไม่ไ้ แ่็้อปัมันทิ้ไปเพื่ออนาที่สใสสวยามอเราสอน
“เี๋ยวืนนี้้าะโทรฯ ไปหาเม้ยเม้ยนะ เอ็เรียมแผนั้น่อไปไ้เลย”
ผมื่นึ้นมา้วยวามสื่น มีวามสุสุๆ เลยรับ เพราะามแผนแล้ววันนี้เม้ยเม้ยะ้อมาหาผมที่บ้าน้วยวามเป็นห่วแน่ๆ เมื่อืนเธอ็โทรฯ มาหาผม ถามว่าผมป่วยเป็นอะไรันแน่...มีเรื่ออะไรร้ายแรทำไมไม่ยอมบอเธอ อนที่เธอถามเสียเธอเรือๆ เหมือนำลัร้อไห้อยู่้วย เล่นเอาผมใแป้วเลยรับ ผมเสียใที่ทำให้เธอเสียน้ำา แ่พอนึถึน้อนาน่าแล้วผม็ฮึเินหน้าเล่นไปามบทอพระเอึ่ำลัป่วยหนัแ่ไม่อยาให้นาเอผู้เป็นที่รัมารับรู้ ผมปลอบเธอแล้วร้อเล่นีาร์ร้อเพลให้เธอฟัเพื่อล่อมเธอเ้านอนเหมือนอย่าทุวัน
ผมำลัะเ้าไปอาบน้ำ็มีเสียเาะประู ผมถามออไป้วยวามเยิน “ใรรับ”
“เม้ยเม้ยเอ่ะุหมอ”
เสียหวานร้อนอร้อนใที่ไ้ยินทำให้ผม้อรีบระโนึ้นไปบนเียแล้วล้มัวลนอนพร้อมับทำหน้าาเหมือนนไม่สบาย “เ้ามาเลยรับ ผมไม่ไ้ล็อ แ่ๆ”
เธอเินมานั่ที่้าเีย ับมือผมไปุมไว้ วหน้าที่เยมีแ่วามสใสวันนี้ลับูเศร้าหมอ...ีเียว วาู่สวยบวม้ำ ผมเห็นแล้วเ็บปวเหลือเิน
นี่ผมเห็นัวเินไปหรือเปล่า...
“เป็นยัไบ้าะ” เธอถามพร้อมับหยาน้ำาที่ไหลมาามร่อแ้ม
ผมเลี่ยน้ำาให้เธอ้วยวามทะนุถนอม “ผมไม่เป็นอะไรมาหรอรับ อย่าัวลไปเลย”
มือเล็ยมือผมไปแนบแ้ม
ผมยิ้มน้อยๆ ถามเสียอ่อนระโหย “พรุ่นี้ว่ามั้ยรับ ไปเที่ยวันมั้ย”
เธอพยัหน้าแรๆ ทันที น้ำาเม็โร่วลมาอีระลอ “ว่า่ะว่า”
ผมยิ้มแล้วรั้ร่าบาเ้ามาอ “ยิ้มให้ผมหน่อยสิรับ ผมไม่อยาเห็นเม้ยเม้ยร้อเลย”
เธอผละัวออาผม ยมือปาน้ำา สูหายใเ้าลึแล้วบรรยิ้มให้ผม
“อบุมารับ”
ผมับรถพาเธอมาที่ัหวัานบุรี อนแรเธอะับ แ่ผมไม่ยอม...เธอเลย้อยอมามใผม ผมหันไปมอเสี้ยวหน้าอนที่ำลัหลับอยู่้าๆ ผมแล้ว็อรู้สึผิไม่ไ้ ผมไม่น่าทำแบบนี้เลย ูาวาที่บวม้ำแล้วเมื่อืนเธอนอนร้อไห้ทั้ืนเป็นแน่...นี่ผมทำอะไรลไปเนี่ย ผมทำร้ายวามรู้สึอนที่ผมรัเพียเพราะวาม้อารอัวเอไ้ยัไ...
ผมเลวมาเลยใ่มั้ยรับ...
ผมอรถแล้วลไปิ่อเรื่อแพที่พั านั้น็ลับมานอ ่อนะลับมาอุ้มร่าเล็ไปที่แพ เม้ยเม้ยไม่มีท่าทีว่าะื่นเลยรับ ยิ่ทำให้ผมรู้สึผิมาึ้นไปอี เพราะปิเธอเป็นนที่รู้สึัวไวมา นี่เพลียั เมื่อืนเธออาะไม่ไ้นอนเลย็เป็นไ้
ผมวาเธอลบนเีย ห่มผ้าให้เธอแล้วออมานั่ที่ระเบีย มอท้อน้ำที่สบเียบพร้อมับิทบทวนสิ่ที่ผมไ้ทำลไป
นานเท่าไหร่ไม่ทราบรับ ผมมารู้สึัวื่นอีทีเมื่ออนที่ร่าเล็มานั่ลบนัแล้วโอบอผมไว้ บหน้าับออผม
ผมถอนหายใ อเธอแนบอ “เม้ยเม้ย...ผมอโทษ” ลูบศีรษะเล็แผ่วเบา “ผมโหุ...วามริแล้วผมไม่ไ้ป่วยอะไรเลย”
ผมไ้ยินเสียสะอื้น ัวเธอสั่นน้อยๆ เธอร้อไห้รับ...
ผมอเธอแน่นึ้น “ผมอโทษ ุะโรธะทำอะไรผม็ไ้นะ ออย่าเียว...อย่าเลียผม็พอ”
เธอสะอื้นหนัึ้น ยิ่ทำให้ผมยิ่เ็บปว
“ผมอโทษนี...ผมมันเลวเอ”
“ุหมอใร้ายๆ ฮือ...” เธอัพ้อผ่านรอยสะอื้น
“ผมอโทษ...”
ผมอเธอนิ่อยู่พัให่
แล้วผม็อ้าปา้ามอเธอ้วยวามาไม่ถึ เม้ยเม้ยเยหน้ามามอผม้วยวาใสแ๋ว รอยยิ้มแสนหวานแ่แ้มอยู่ที่ริมฝีปา เธอหัวเราะออมาเบาๆ
“เราไปหาอะไรสนุๆ ทำันีว่า่ะ อุส่าห์มาเที่ยวันทั้ที...เอาแ่นั่หลับนั่ร้อไห้ันน่าเบื่อออ” เธอบอเสียใสไม่มีแววเศร้าหมอให้เห็นสันิ
นี่ผมโนเธอหลอใ่มั้ยเนี่ย...
“ลุสิะุหมอ ไปี่รถเล่นันนะะ” เธอพยายามึแนให้ผมลุึ้นยืน
ผมมวิ้วแล้ว็หัวเราะออมาในที่สุ นึอบใเพื่อนรัอยู่ในใ ผมไม่รู้หรอว่ามันพูอะไรับเธอบ้า แ่ผม็ีใที่เรื่อมันออมาเป็นแบบนี้
แล้วผม็ถูเธอลาไปี่รถเอทีวี แล้ว็ไปพัเหนื่อย้วยารเินถ่ายรูปรอบๆ รีสอร์ท ที่นี่เหมือนมัลีฟเมือไทยเลยรับ ลัษะแพที่พัให้วามรู้สึเหมือนบ้านพัในมัลีฟ แ่เปลี่ยนาทะเลมาเป็นแม่น้ำเท่านั้น หรือถ้าอยาเปลี่ยนบรรยาาศาเ๊นท์นอน็สามารถทำไ้ านั้นเรา็ไปพายเรือายัเล่นในแม่น้ำแล้ว็พายลับมาที่แพ เย็นเรา็ลเล่นน้ำัน ที่นี่มีเ็ทสีและบานาน่าโบ๊ทบริาร้วย แน่นอนรับว่าเราสอนไม่มีทาพลาอยู่แล้ว
มื้อ่ำทารีสอร์ทัเป็นบาร์บีิว มีอาหารให้เลือปิ้ย่าันไ้ามใอบ ไม่ว่าะเป็นุ้ ปู ปลา ปลาหมึ หรือว่าหอย บาร์บีิวเสียบไม้ที่เป็นเนื้อ หมู ไ่ ็มีให้รับประทาน านนี้เราสอนยัไ้ิมุ้แม่น้ำเนื้อหวานอร่อย้วย
แ่ผมอแอบฟ้อหน่อยเถอะรับ หมวยน้อยอผมไม่ยอมทำอะไรเลย เธอะลโทษผมน่ะรับ เธอนั่รออย่าเียว ปล่อยให้ผมย่าหน้าำหน้าแอยู่หน้าเานเียว พอย่าเสร็ผม็้อยไปเสิร์ฟ เธอ็ีใหายเลยรับ ฟานเียวหมเรียบทุรั้ เห็นทีืนนี้ผม้อเอาบะหมี่ึ่สำเร็รูปในรถมาประทัีวิแล้วล่ะรับ
เฮ้อ...ทำไไ้ล่ะรับ เรื่อนี้ผมเป็นนผินี่นา
พออิ่มเธอ็วนผมลับไปที่แพรับ ุผู้อ่านรับ...ผมยัไม่ไ้ทานอะไรเป็นิ้นเป็นอันเลย ไ้ิมุ้ที่เธอใีแะให้ไปหนึ่ัวเท่านั้น หิวะแย่แล้วรับ
ผมไ้แ่ทำหน้าละห้อยอย่าอวามสสาร
เธอยิ้มเยาะผมแล้วว่า “ไม่้อทานหรอ่ะ ะไ้ผอมๆ เหมือนนป่วยไะ” แล้วเธอ็ูมือผมเินลับไปที่แพ
เรานั่เล่นันอยู่ที่ระเบียไ้ัรู่ท้อผม็ประท้วออมาเสียัเลยรับ
เธอหัวเราะผมนน้ำาไหล ผมไ้แ่ยิ้มแหยๆ
“รอเี๋ยวนะะ” แล้วเธอ็ลุไป่อนะลับมาพร้อมับถุเสบียที่เธอเรียมมา เธอแะห่อถุนมปัแล้วส่ให้ผม “ทีหลัะไ้ไม่โหันอี”
ผมรับมาทาน้วยวามหิว แล้วเธอ็ลุไปอี่อนะลับมาพร้อมับบะหมี่ึ่สำเร็รูปามระาษใบโ ลิ่นมัน่าหอมน่าทานริๆ เลยรับ
ระหว่าที่ผมัารับนมปัและบะหมี่เธอ็เปิวน้ำอัลมที่ผมอบื่มแล้วเอาหลอมาเสียบให้
“อบุรับ” ผมบอแล้วยิ้มให้ เธอลับ้อนผมแล้วลุหนีเ้าไป้านใน “ะไปไหนล่ะรับ”
เธอไม่ยอมอบรับ
เมื่อผมัารับมื้อึอัวเอเสร็็ัารทิ้อะไรให้เรียบร้อย่อนะามเธอเ้าไป้านใน ร่าบานอนห่มผ้าอยู่บนเียอเธอ ผมอมยิ้มแล้วเ้าไปแปรฟันในห้อน้ำ ่อนะออมาห่มผ้าให้เธอใหม่แล้วุมพิหน้าผามนราสรีสวัสิ์
เธอลืมามาสบาและยิ้มให้ผม แล้วเธอ็ถามประโยที่ทำให้ผมรู้สึื่นเ้นีในผมอธิบายไม่ถูเลยรับ
“เราะแ่านันเมื่อไหร่ีะ”
ไโย้!...ผมะไ้แ่านแล้วรับุผู้อ่าน
ผมยิ้มว้ารวบร่าเล็มาอแนบแน่น “อบุรับเม้ยเม้ย...อบุมา”
เธอออบ ลี่ยิ้มแสนหวาน
“ผมรัุ”
“เม้ยเม้ย็รัุ่ะ”
ืนนั้นเราสอนนอนุยันถึเรื่อานแ่านนึ และร่าเล็็หลับไปในอ้อมออันแสนอบอุ่นอผม...
โยมีพรุ่นี้ที่แสนสใสรอเราอยู่...
--------------------------------------------------------------------------------->
บแล้ว่า...
อบุนัอ่านทุท่านที่เ้ามาอ่านนะ้า...
อบุสำหรับทุอมเม้น์ที่ให้ำลัใ ทั้ิทั้ม ทั้ให้วามรู้มามายับอศิราว์
อบุมา่า...
อบุุbrava และุ dew มานะะสำหรับวามรู้เรื่อารเรียลำับาิแบบีน อบุมา่า...
ความคิดเห็น