ลำดับตอนที่ #75
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #75 : [Gredence] ไม่ใช่ละเมิด ไม่ใช่ทำโทษ
[ไม่ใ่ละเมิ ไม่ใ่ทำโทษ]
มีสปอยเนื้อหาในหนัั้แ่บรรทัแรอฟินะะ
ท่านใยัไม่ไู้ ผ่านเลย่ะ
อยาลอเียนเรเน์ร้ายๆ เอาลุแบบ We need to talk about Kevin นะะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เวลาเินไปามถนนหนทา บาเวลาผม็ินะว่า นที่เินสวนผมไปมานี้ พวเาเยพบเอับผม พูุยับผม หรือถูผมทำร้ายบ้าหรือเปล่า
ไม่มีใรรู้ว่ารินเอร์วัลเอาร่าอผมไปทำอะไรบ้า ระหว่าที่ผมโนับเอาไว้ ะมีใรบ้าที่ผมไปหลอลวเ้า ใรบ้าที่ผมทำให้บาเ็บ ...ผู้หิี่นที่ผมหลอลวล่วเิน
ำถามนี้เหมือนับฝันร้ายแห่ีวิ ที่ผมะไม่มีวันไ้รับำอบอย่าระ่าแ้ มันะเาะิหลัผม สร้าวามหวาระแวไปลอทั้ีวิที่เหลือ
.
.
.
.
.
.
.
.
เ้าหน้าที่หลายๆ นในระทรวบ่นว่าผมแ่ัวเหมือนพวโนเม แ่มัน็วระเป็นอย่านั้นไม่ใ่หรือ หลายรั้ที่ผมทำานเป็นสายสืบ และผมสืบอะไรไม่ไ้มาเท่าไหร่ ถ้าผมออไปเินามถนนโยใสุ่ลุมสีเียวมรปัเลื่อมทอ
พ่อมแม่มอีหลายน็แ่ัวเหมือนโนเม แ่ยามที่เินสวนันามถนนพวเรามัะรู้อยู่เสมอว่าใรเป็นพวเียวัน นที่มีวามลับปปิมัมีลัษะบาอย่าเปิเผยออมาอย่าัแ้ ท่าทาลับๆ ล่อๆ ารปลุมร่าาย ารปิบัใบหน้า ทุรั้ที่ผมเห็นใรทำอะไรแบบนั้น ผมะรู้เสมอว่าพวเาะเป็นพ่อมแม่ม หรือไม่็เป็นอาาร
วันนี้ผมเห็นเ็หนุ่มนหนึ่มีลัษะัที่ว่า เาสวมเสื้อผ้าัวโร่ไม่เ้าับัวเอ และหมวสีำใบให่ เินัวลีบอยู่ามมุมมืและรอออย มีแ่ผู้เลื่อนไหวในยามวิาลเท่านั้นที่แสท่าทาแบบนี้ ผมับามอเาอย่าสสัย แ่ผู้นโยรอบลับูล้ายไม่มีใรสัเเห็นเาเลย เาเป็นเ็หนุ่มทีู่อึมรึมน่ามอ้าม สายาอผมับ้อมอามนระทั่หิสาวท่าทาเร่ร้อนนหนึ่นเ้าับเาัโรม
หิสาวพึมพำำอโทษแล้วระมั ผมไม่ไ้ยินและไม่เห็นเธอทำท่าทาแบบนั้นเลย แ่เธออโทษแล้วแหละ นมีมารยาทเา้อทำันแบบนั้น เธอาไปไวยิ่ว่าพายุ เ็หนุ่มล้มอยู่บนทาเท้า นั่พึมพำอโทษอยู่เพียลำพั ทั้ที่เาไม่ไ้ผิ เาว้าหมว ลุลนสวมมันเพื่อปปิใบหน้า ผมส่ายหัวเบาๆ ัสินใเิน้ามฝั่ถนน เินเ้าไปใล้และยื่นมือให้
"เอ้า" ผมรอให้เาับมือผม เพื่อะไ้ึัวเาลุาพื้น แ่เมื่อเาเห็นหน้าผม เาลับผะถอยหลัอย่ารุนแร
ผมมอหน้าเา ใบหน้าที่เ็มไป้วยรอยแผลึ่ยัไม่หายี "เิอะไรึ้น..."
เมื่อรู่เาไม่ไ้เอาหน้าลระแทนี่นา
"อย่า อย่ามาใล้ผม" เาร้ออย่าระหน ลุึ้น หันหลัแล้วทำท่าะหนีไป ผมว้าแนเาไว้ เ็หนุ่มัวโแ็แร เาสะบัหลุ "ไม่ฮะ ุเรฟส์"
เารู้ัผม?
"เธอรู้ัันอย่านั้นหรือ"
แ่ผมไม่เยเห็นเามา่อนเลย...
เามอาผม เห็นร่อรอยสับสนในาผม เาึไม่ไ้หนีไป เรา้อาันอยู่เ่นนั้น นานแสนนาน...
ผมเห็นร่อรอยวามอารม์ในแววาอเา หลาหลายเหลือเิน วามโรธ แววัพ้อ วามถวิลหา...และบาอย่าที่ำเ้มว่านั้น
"ันทำอะไรลไป..." ผมเอ่ยถามในที่สุ
เาหลับา หมุนัว ทำท่าะาไป
"เฮ้" ผมึไหล่เาไว้ "ไม่ว่าันะทำอะไรลไป ันอโทษนะ"
"นั่นไม่ใุ่..." เาระิบ
ผมรู้ว่านั่นหมายวามว่าอะไร "เธอรู้เรื่อหรือ"
เาพยัหน้า "ผม้อไปแล้ว"
"่วยเล่าให้ันฟัไ้ไหม" ผมไม่ปล่อยมือาไหล่อเา "ันอยารู้ว่าหมอนั่นเอาร่าอันไปทำอะไร"
"มันไม่ปลอภัยสำหรับผม" เาอบ
"ันสาบานว่าะไม่ทำร้ายเธอ"
เ็หนุ่มเผยรอยยิ้มมื่น "นี่ไม่ใ่รั้แรทีุ่สาบานแบบนี้ ุเรฟส์..."
ผมหลบา รินเอร์วัลทำอะไรับเ็นนี้... ทันในั้น ผมพลันเห็นสร้อยออเา สร้อยอรูปวลมในสามเหลี่ยม ผมิว่าผมรู้ัสัลัษ์นี้ นัโทษที่เราััวไว้็สวมสร้อยนี้... รินเอร์วัลที่อยู่ในุอบลูบลำสร้อยนั้น และเรียื่ออใรบาน ื่ออนที่แน่ใันว่าายไปแล้ว
"เธอือเรเน์?"
แววาอเาอบวามริทุอย่า เาือเ็ที่วระายไปแล้ว...
ผมยไม้ายสิทธิ์ึ้น เราสอนหายัวาที่นั่น
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมไม่แน่ใว่าวรพาเ็หนุ่มไปที่ระทรว เลยพาเาไปที่บ้านอัวเอ ผมร่ายมนร์รึเาไว้ให้นั่ิับเ้าอี้ แ่็เอาโโ้ร้อนับนมหวานเท่าที่พอะมีในห้อมาให้
"แนเธอยัยับไ้" ผมบอ "ทานนมามใอบนะ"
เาไม่ระุระิ แววา้อมาที่ผมอย่าัวลใ
"เธอผมยาวว่าในรูปที่ระทรวมี ันำไม่ไ้เลย..." ผมนั่ลรัน้าม ถอนหายใเบา "เรเน์ ่อนอื่น ันอโทษอีรั้สำหรับทุสิ่ที่เิึ้นนะ"
"นั่นไม่ใุ่" เาบอ
"ันีใที่เธอแยแยะไ้..." ผมเหม่อมอพื้นั่วแวบหนึ่ "แ่ัน็ยัรู้สึผิอยู่ี"
เราสอนมอาัน วาอเาำและมืมิเหลือเิน...
"นั่นเป็นแผลอนที่พวเ้าหน้าที่ัารเธอหรือ" ผมเอ่ย ยื่นมือไปใล้ใบหน้าเา เาผินหน้าหนี พยายามเอาแ้มไลามืออผม
"ู่" ผมทำเสียปลอบ "นิ่ๆ สิ เ็ี"
ำพูอผมทำให้เานิ่ไป เรียว่าแ็้าน่าะีว่า เาทื่อไปเหมือนถูสาป ผมเลย่อยๆ ลูบไปามผิวแ้ม รัษาแผลบนใบหน้าอเาเบาๆ ผมเลื่อนมือลมาามรอยถลอที่ลำอ เอ่ย้าเื่อ "ันไม่รู้หรอนะว่าเธอหนีมาไ้อย่าไร เป็นวามสามารถ้านเวทมนร์อเธอ..."
"ุะส่ผมให้พวเาไหม" เรเน์ถาม
"ันำลัิอยู่" ผมอบามริ "มีแผลในัวเธออีไหม"
เาไม่อบ ับริมฝีปาสนิท มอผม ในามีวามหวาลัว และมีารอวาม่วยเหลือ และมีวามปรารถนาอันำมื...
ผมแะระุมเสื้อเาแผ่วเบา มีรอยรียาวบนแผ่นอที่ถูพันไว้้วยผ้าาๆ ผม่อยๆ รั้ผ้าพันแผลล แล้วพึมพำเวทมนร์ะลานิ้วไปามผิวสีาวีราวับแป้ทำนม
เรเน์สูลมหายใหนัหน่วในแบบที่ผมิว่า...ไม่ีเลย
"ันทำอะไรเธอบ้า พ่อหนุ่ม" ผมถาม "ันอยาให้เธอเล่าให้ฟั ไ้ไหม"
"ุไม่น่าะฟั" เ็อบ เยหน้ามอผม ใบหน้าผอมเียว ผิวาวี ผมปลระุมเสื้ออเานหม วามืออบอุ่นลบนแผล้ำบนหน้าท้อ พวแ้มที่เป็นสีาวเผือเมื่อรู่เปลี่ยนเป็นสีแอย่าน่าอันราย
ผมหลับา ละมือาเา ในที่สุ็เอ่ยถามออไปทั้ที่ยัหลับาอยู่
"ัน...ล่วละเมิทาเพศเธอหรือเปล่า"
"มันไม่นับว่าเป็นารล่วละเมิ ถ้าผมอบมัน"
ำอบอเาทำให้ผมเห็นแส้าพาผ่านนัยน์าที่ปิอยู่ ผมเปิาับพลัน ้อลึลไปในาอเ็หนุ่ม
"ทำไมเาถึทำอย่านั้น" ผมเือบะวา ไม่รู้ว่าะใทำไม ทั้ที่ัวเอเป็นนถามออไปเอแท้ๆ
"ลโทษ เวลาที่ผมทำาน้า" เ็อบ ริมฝีปาาวียับในรูปแบบที่แปลประหลา "แ่ผมอบถูทำโทษ... และเา็บอว่า มันไม่ใ่ารทำโทษถ้าผมอบมัน ันั้นเาึเริ่มีผม..."
เราสอนมอาัน เาเอ่ย่อ ทั้ที่ผมไม่ไ้อยาให้เาพูอะไรอีแล้ว
"แ่ผม็เริ่มอบมันอยู่ี เาเลยบอว่าผมเป็นเ็ื้อ้าน"
เรเน์ัปา
"นอ่อนโยนอย่าุน่ะ ไม่ใ่เาหรอ"
ผมถอยหลั ไม่แน่ใว่าวรทำอะไรหรือพูอะไร่อไปี แ่เ็หนุ่มัสินใแทนให้ เาเอ่ยออมา
"น่าเสียายหน้าานั่นนะ อนุร้ายๆ มันน่าสนใว่านี้เยอะ"
แล้วเรเน์็แสลายเป็นฝุ่นผสีำ หลุาพันธนาาร เาแผ่ระายไปทั่วห้อ ละออำนวนหนึ่ลูบร่อลึที่หาาผม ไ้ยินเสียระิบแผ่วา
"ถ้าอยาับผมให้อยู่ รั้หน้าลอร้ายๆ ว่านี้อีหน่อยนะรับ ถ้าุเ่พอ ผมอาะามุไปถึุเลย็ไ้..."
เาสีำนั้นัออไปทาหน้า่า พร้อมเสียระิบสุท้าย
"ในุ็...ีนะ เพราะุัวริอยู่ในนั้นใ่มั้ย ผมิถึเา..."
"ัน่าหาันัวริ" ผมระิบอบับรอยทะลุบนหน้า่า ออบิวเรียสหายัวไปแล้ว มืออผมสั่น ลมหนาวภายนอพัเ้ามาในห้อ หอบเอาวามเย็นเยียบเ้ามา้วย
ผมเไปนั่ลบนเ้าอี้ พยายามวบุมารหายใให้เป็นปิ ลมหนาวอึเ้ามาทารูรั่ว ีเ้าใส่ใบหน้า
อยู่ๆ ในใอผม็เ็มไป้วยวามเศร้า ผมสสารเ็นนั้น เาไม่มีทาอื่นให้เลืออีแล้ว นอา้าวลไปทานั้น
เาะเลือทาไหนไ้ล่ะ เาะลับไปหาแม่็ไม่ไ้ ผม...รินเอร์วัลือนเียวที่ะให้เาพึ่พายึเหนี่ยว และเมื่อนเียวที่ะพึ่ไ้ลายเป็นนที่ทำร้าย เา็หนีไปไหนไม่ไ้ ้อพยายามอยู่ับวามเ็บและารลทั์
เาะทำอย่าไรให้ัวเอยอมรับวามเ็บปวนั้นไ้ นอาหลอล่อัวเอให้อบวามเ็บปวนั้น
เพราะารหลุมรั ือทาออสุท้าย อเหยื่อที่ไม่มีทาออใเหลืออีแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น