ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ซุปเปอร์โกโนเลีย
ตกเย็นวันนี้ ตารางนัดของชั้นก็คือเดินทางไปยังกรุงโรมเพื่อเทศนาครั้งใหญ่ เพราะว่าวิหารเวสต้าประจำกรุงโรมนั้นออกจาโออ่ากว่าทุกที่ ทำให้สามารถจุผู้ฟังได้มาก
แต่ก็ใช่ว่าชั้นจะชอบที่ใหญ่ๆน่ะค่ะ ดูได้จากปัญหาที่เกิดขึ้นได้เลยค่ะ
"สวัสดี ผู้ที่มีอันจะกินทั้งหลายแหล่..."ชั้นโบกไม้โบกมือ แล้วก็พบกับปัญหาที่เจอประจำค่ะ
เหล่าคณะเวสตัลต่างก็มานั่งข้างหน้าห้องเทศนากันเต็ม แต่บรรดาชาวบ้านบางคนนี้สิค่ะ แทนที่จะมานั่งข้างหน้าให้เต็มก่อน กลับไปนั่งอยู่ด้านหลังบ้าง สงสัยจะกลัวชั้นกัดล่ะมั้งค่ะ ชั้นล่ะเบื่อจริงๆเลย ชั้นเอาเรื่องดีๆมาเล่าให้ฟัง ไปนั่งอยู่ข้างหลังแล้วมันจะได้อะไร... ว่าแล้ว ชั้นก็กดปุ่มที่อยู่บนไมโครโฟนค่ะ
ทันใดนั้นเอง บรรดาคนที่นั่งอยู่ข้างหลังทั้งหมดต่างก็หายเข้าไปในพื้น เหมือนกับว่าพื้นได้สูบพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็มาโผล่อีกทีบริเวณข้างหน้าห้องเทศนาที่ยังมีเก้าอี้ว่างๆ ชั้นล่ะชอบกลไกอันนี้จริงๆค่ะ ชั้นไปขอร้องให้เฮเฟตัสออกแบบมาโดยเฉพาะ ฮิฮิ เท่านั้นแหละค่ะ พวกที่ชอบนั่งข้างหลังทั้งหลายก็ได้มานั่งหน้า แล้วชั้นก็สังเกตุคนๆหนึ่งค่ะ
"อ้าว อโฟรไดตี้จ๊ะ..."ชั้นทักเธอ เมื่อเห็นเธอเป็นหนึ่งในผู้คนที่ถูกเด้งขึ้นมานั่งข้างหน้า "ชั้นไม่ยักรู้มาก่อนว่าเธอก็ชอบมาฟังชั้นเทศนาด้วย"ชั้นยิ้ม
"เอ่อ...อ่อา...เอ่อ...ท่านป้าเวสต้า จู่ๆเดี๊ยนก็นึกอยากจะมา...เอ่อ...ฟังท่านป้าบ้าง"
อโฟรไดตี้ดูแปลกๆไปค่ะ เหมือนกับว่านางทำอะไรสักอย่างหล่นหาย แล้วชั้นก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ทันที อโฟรไดตี้มาทำอะไรที่นี้กันแน่
"อโฟรไดร์ บอกชั้นมา เธอมาทำอะไรที่นี้กันแน่" ชั้นขึงตาใส่เธอ ดูเหมือนเธอจะรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นสีปกติ
"ชั้น...เอ่อ...ชั้น..."นางเริ่มระส่ำระส่าย ชั้นยิ่งสงสัยนางขึ้นไปมากค่ะ
"บอกมา!!!"ชั้นตะโกนเสียงดัง
"ข้าต้องการเชิญท่านไปเทศนาโสเภณีที่โรมในตอนเช้าวันพรุ่งนี้!!!"อโฟรไดตี้ตะโกนออกมาเสียงดังทั้งน้ำตา
กรรม!!!... เทศนากับโสเภณี ตั้งแต่เล็กจนโตชั้นไม่เคยต้องไปเทศน์ให้หญิงชั้นต่ำพวกนั้นฟังหรอกค่ะ คงจะเทศน์ยากพิลึก
"แหม๋...นึกว่าเรื่องอะไร... ที่แท้เธอก็มาหาชั้นด้วยจุดประสงค์เรื่องนี้ใช่ไหม"ชั้นถาม
"ใช่..."อโฟรไดตี้ตอบ
แต่ชั้นรู้จุดประสงค์ของอะโฟรไดตี้ค่ะ นางคงอยากให้โสเภณีพวกนั้นเลิกทำมาหากินกับชายหนุ่มที่มาหาความสุขจนหลงลืมบูชาอโฟรไดตี้ แต่ชั้นก็อยากลองมานานแล้วค่ะ เกี่ยวกับเทศนากับหญิงพวกนี้ให้กลับใจ
"ตกลงจ๊ะ... พรุ่งนี้ชั้นมีคิวเดินสายที่กรุงโรมอยู่แล้ว..."ชั้นตอบ
"โอ้ว ขอบคุณจ๊ะคุณป้าเวสต้า"อโฟรไดตี้พูด พร้อมกับรีบลุกออกไปจากห้องเทศนาทันที
ชั้นถอนหายใจ ก่อนที่จะหันไปทางบรรดาเวสตัลและชาวบ้านที่กำลังรอชั้นพูดอยู่
"อ้าวล่ะค่ะ มีใครในที่นี้ที่คิดว่าตัวเองฉลาดที่สุดมาก..."ชั้นถาม
การเทศนาที่โรงเรียนหญิงพรหมจารีเวสต้าสิ้นสุดลงก่อนเที่ยง พร้อมกับเสียงน้ำตาของชาวบ้านบ้างคน เรื่องของเรื่องก็คือมีชาวบ้านคนหนึ่งประกาศตัวว่าตนฉลาดที่สุด อยากให้ชั้นสอนอะไรซักหน่อยที่มันยังไม่รู้ แต่ถ้าชั้นสอนไม่ได้มันจะเป็นฝ่ายเทศนาซะเอง ชั้นจึงมอบน้ำชาร้อนๆให้ชาวบ้านคนนั้นหน่อยค่ะ พร้อมกันนี้ชั้นเทชาลงไปจนล้นไปเลอะเสื้อ ทำเอาชาวบ้านคนนี้โกรธมากๆ เป็นเทวีประสาอะไรเทน้ำชายังล้น ชั้นจึงบอกว่า
"ถ้าเจ้ารู้แล้วว่าชาที่มันล้นออกมากินไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ เหมือนกับความรู้ที่ข้าจะให้เจ้า แต่เจ้ากลับทำตัวไม่รับ"
พูดได้จุดเดียว ขนหน้าแข้งร่วงพอดี
เช้าวันรุ่งขึ้น ชั้นตื่นขึ้นมาบนเก้าอี้เลยเลซี่เทวีพร้อมกับบิดขี้เกียจไปII-IIIที ตอนแรกสุดสมองชั้นยังงุนงงเกี่ยวกับตารางงานวันนี้ของชั้น ทำให้ชั้นตกใจเล็กน้อยเมื่ออ่านว่าวันนี้ต้องไปเทศนาให้โสเภณีที่กรุงโรม แต่พอลองนึกอีกที ชั้นก็จำได้ว่าอโฟรไดตี้มานัดชั้นนี้เอง
"คุณป้าเวสต้าค๋า..."อโฟรไดตี้เรียกชั้นทันทีเมื่อนางเจอชั้นบนถนนกรุงโรม ชั้นเดินอย่างไม่รีบร้อนมากนัก
แล้วชั้นก็เดินตามอโฟรไดตี้ไปยังซ่องในกรุงโรม เป็นสถานที่ที่ไม่น่าภิรมณ์ที่สุดในเมืองค่ะ เปล่าค่ะ...มันไม่ได้สกปรกจนชั้นรังเกียจ หรือมีที่อยู่คล้ายๆสลัม แต่ซ่องที่ว่านี้จะอยู่ตามหลังบาร์ใหญ่ๆค่ะ ซึ่งก็เป็นที่ที่คนรวยมักไปแสวงหาความสุขที่นั้นค่ะ
"เชิญค่ะ ท่านป้า..."อโฟรไดตี้ยิ้มๆ พร้อมกับชวนชั้นเข้าไปในม่านด้านหลังของบาร์ เพดานมันต่ำซะจนชั้นต้องก้มลงลอดไป กลิ่นเหล้าโชยมาทำให้ชั้นเวียนหัว แต่เมื่อเข้าไปชั้นก็ต้องตะลึงค่ะ
เหล่าบรรดาโสเภณีต่างนั่งอยู่ตามเก้าอี้ หรือไม่ก็ตามพื้น ราวๆได้ซัก XXX คนเลยน่ะเนี้ย บางคนก็สูบบุหรี่พ่นควันฉุย บางคนก็เมาเหล้า เสื้อทูนิคสีขาวที่ควรจะเป็นจะมีร่องคราบสกปรก บ่งบอกว่าแทบไม่ได้ซัก พอชั้นเข้าไป ทุกคนก็มองชั้นราวกับว่าชั้นเป็นตัวประหลาด สายตาที่บ่งบอกว่า "ใครไปเรียกเทวีพรหมจรรย์มาฟะ"
คิดสิเฮสเทีย เธอต้องทำได้ ชั้นพยายามบอกตัวเอง เธอมันนักเทศน์อยู่แล้วนี้ แต่ชั้นเอาสูตรไหนมาสู้กับมันดีว่ะเนี้ย
"สวัสดีน้องหญิงผู้มีวาสนาสูง..."
ว้าว ได้ผลค่ะ...มันหันมาฟังชั้นกัน ตั้งใจแบบหูผึ่งเชียวค่ะ ได้ผลเกินคาด ชั้นเลยเริ่มมันในอารมณ์ไปด้วยค่ะ
"...ผู้ที่มีวาสนาสูงจิงจิ้ง...ผู้ขายของเก่าโดยไม่ลงทุน เพราะถ้าพวกเธอทั้งหลายอยู่บ้าน ก็จะมีคนยกย่องเธอว่าเป็น กุลสตรี..."
บรรยากาศชักน่าลงทุนแล้วค่ะ ชั้นเลยเริ่มทำพูดเพื่อผ่อนคลาย
"...แต่พอพวกเธอมาอยู่ที่นี้ ซ่อง!"ชั้นเน้นคำ "เขาเรียกพวกเธอกันว่า อีตัว! เพราะพวกผู้ชายจะมาหาความสุขจากเรือนร่างพวกเธอวันล่ะหลายๆคน โธ่...ใช้ไปใช้มาวันหลายคนนี้ไม่ต่างกับส้วมเลยน่ะ มันไม่สะอาด เลย แล้วผู้ชายก็จะไม่ให้เกียรติเธอเลย เวลาเชิญเธอ เขาจะใช้คำว่า หิ้วไป!"
หลายคนเริ่มทำตาแดงๆ ชั้นก็พยายามพูดต่อไปค่ะ...
"ใช้คำว่าหิ้ว...เหมือนพวกสัตว์ อ้าว! เธอคนนั้น"ชั้นชี้ไปยังผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งนั่งข้างหน้าสูบบุหรี่พ่นควันฉุย นางมีอะไรให้ชั้นสะกิดใจก็คือ นางสักตุ๊กแกไว้บนแขน
"ทำไมเธอถึงสักตุ๊กแกไว้ที่แขนล่ะจ๊ะ"ชั้นถาม พลางยิ้มอย่างใจดี
นางพ่นควันบุหรี่ ก่อนที่จะทิ้งบุหรี่ลงสู่พื้น "อ๋อ เวลาผู้ชายมาใช้บริการ...จะได้จับผู้ชายให้ติด...เพราะตุ๊กแกขามันเหนียวเกาะแน่น แกะไม่หลุด..."นางลุกขึ้นตอบอย่างภูมิใจ
อืม...น่าคิด หลักการดีแหะ ชั้นคิด ชั้นจึงหยอกไปว่า
"ตุ๊กแกมันเกาะแต่ผู้ชายเหรอ แล้วมันเกาะซูปเปอร์โกโนเลียมาด้วยรึเปล่าล่ะ..."
เท่านั้นแหละค่ะ ทุกคนจ้องมองชั้นเขม็งเชียว บรรยากาศชักน่ากลัวขึ้นมาแล้ว ชั้นจึงถามต่อไปเรื่อยๆ ถามไปถามมาได้ซักXกว่าคนก็เจอคนสักอีกแล้ว
"แล้วเธอล่ะจ๊ะ ทำไมสักเคียวไว้ที่แขน"ชั้นหันไปถามผู้หญิงอีกคน นางใส่เสื้อคลุมยาวกรอมขา แต่ท่อนแขนเปลือยทำให้เห็นรอยสักรูปเคียวชัดเจน
"จะได้เกี่ยวกระเป๋าสตางค์คนที่มาใช้บริการไงล่ะค่ะ"นางตอบอย่างมาดมั่น
เฮ้อ...คนเรานี้โง่จริงๆค่ะ ชั้นคิดแล้วรีบตอบทันที
"ถ้าสักเคียวแล้วเกี่ยวกระเป๋าตังค์ ทำไมไม่สักทั้งตัวล่ะจ๊ะ จะได้รวยกันไวๆ"
ทุกคนนิ่งเงียบกริบ อืม..สงสัยชั้นคงก่าวก่ายมากไปกว่านี้ไม่ไปแล้ว
"เอาล่ะค่ะ...อย่างที่ว่าค่ะ อาชีพโสเภณีเป็นอาชีพที่มีช่วงอายุ ทางที่ดีตอนนี้ยังสาวๆสวยๆก็ควรจะหาตังค์ให้ได้มากที่สุดน่ะค่ะ แก่ตัวมาจะได้ไม่ลำบากจะได้มีเงินมีทุนทำอาชีพอื่น"
เท่านั้นแหละค่ะ ทุกคนให้ห้องปรบมือให้ชั้นเสียงดัง ชั้นโค้งขอบคุณ แต่กลับมีอยู่คนๆเดียวที่ไม่พอใจเลยที่ชั้นพูดแบบนี้ ก็คือ อโฟรไดตี้
"ท่านป้าเวสต้า!!!"อโฟรไดตี้ก้าวมาหาชั้นด้วยอารมณ์โกรธ "ท่านป้าพูดแบบนี้ได้ยังไง เหมือนกับไปสนับสนุนให้เขาขายตัว..."นางโกรธจนลูกตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า ฮึ่ย...ชั้นรู้อยู่หรอกน้าว่าต้องเทศน์ยังไง ไม่ต้องเสือกมายุ่งหรอก...ชั้นคิด
"โสเภณีพวกนี้ไม่กลัวซูปเปอร์โกโนเลียหรอกจ๊ะ...พวกเขากลัวอดมากกว่า ก็ควรจะรีบหาเงินให้มากๆ จริงไหม..."ชั้นยิ้มตอบ แต่ที่จริงชั้นก็โกรธอโฟรไดตี้เหมือนกัน
อโฟรไดตี้โมโหสุดๆ...นางกำมือแล้วก็เดินเลยหลังผ้าม่านไปเลย เชอะ! ชั้นรู้ทันหรอกน้า อโฟรไดตี้อยากให้พวกโสเภณีเลิกขายตัว ผู้ชายที่เคยมาใช้ริการโสเภณีจะได้หันมาบูชานาง...
แต่ก็ใช่ว่าชั้นจะชอบที่ใหญ่ๆน่ะค่ะ ดูได้จากปัญหาที่เกิดขึ้นได้เลยค่ะ
"สวัสดี ผู้ที่มีอันจะกินทั้งหลายแหล่..."ชั้นโบกไม้โบกมือ แล้วก็พบกับปัญหาที่เจอประจำค่ะ
เหล่าคณะเวสตัลต่างก็มานั่งข้างหน้าห้องเทศนากันเต็ม แต่บรรดาชาวบ้านบางคนนี้สิค่ะ แทนที่จะมานั่งข้างหน้าให้เต็มก่อน กลับไปนั่งอยู่ด้านหลังบ้าง สงสัยจะกลัวชั้นกัดล่ะมั้งค่ะ ชั้นล่ะเบื่อจริงๆเลย ชั้นเอาเรื่องดีๆมาเล่าให้ฟัง ไปนั่งอยู่ข้างหลังแล้วมันจะได้อะไร... ว่าแล้ว ชั้นก็กดปุ่มที่อยู่บนไมโครโฟนค่ะ
ทันใดนั้นเอง บรรดาคนที่นั่งอยู่ข้างหลังทั้งหมดต่างก็หายเข้าไปในพื้น เหมือนกับว่าพื้นได้สูบพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็มาโผล่อีกทีบริเวณข้างหน้าห้องเทศนาที่ยังมีเก้าอี้ว่างๆ ชั้นล่ะชอบกลไกอันนี้จริงๆค่ะ ชั้นไปขอร้องให้เฮเฟตัสออกแบบมาโดยเฉพาะ ฮิฮิ เท่านั้นแหละค่ะ พวกที่ชอบนั่งข้างหลังทั้งหลายก็ได้มานั่งหน้า แล้วชั้นก็สังเกตุคนๆหนึ่งค่ะ
"อ้าว อโฟรไดตี้จ๊ะ..."ชั้นทักเธอ เมื่อเห็นเธอเป็นหนึ่งในผู้คนที่ถูกเด้งขึ้นมานั่งข้างหน้า "ชั้นไม่ยักรู้มาก่อนว่าเธอก็ชอบมาฟังชั้นเทศนาด้วย"ชั้นยิ้ม
"เอ่อ...อ่อา...เอ่อ...ท่านป้าเวสต้า จู่ๆเดี๊ยนก็นึกอยากจะมา...เอ่อ...ฟังท่านป้าบ้าง"
อโฟรไดตี้ดูแปลกๆไปค่ะ เหมือนกับว่านางทำอะไรสักอย่างหล่นหาย แล้วชั้นก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ทันที อโฟรไดตี้มาทำอะไรที่นี้กันแน่
"อโฟรไดร์ บอกชั้นมา เธอมาทำอะไรที่นี้กันแน่" ชั้นขึงตาใส่เธอ ดูเหมือนเธอจะรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นสีปกติ
"ชั้น...เอ่อ...ชั้น..."นางเริ่มระส่ำระส่าย ชั้นยิ่งสงสัยนางขึ้นไปมากค่ะ
"บอกมา!!!"ชั้นตะโกนเสียงดัง
"ข้าต้องการเชิญท่านไปเทศนาโสเภณีที่โรมในตอนเช้าวันพรุ่งนี้!!!"อโฟรไดตี้ตะโกนออกมาเสียงดังทั้งน้ำตา
กรรม!!!... เทศนากับโสเภณี ตั้งแต่เล็กจนโตชั้นไม่เคยต้องไปเทศน์ให้หญิงชั้นต่ำพวกนั้นฟังหรอกค่ะ คงจะเทศน์ยากพิลึก
"แหม๋...นึกว่าเรื่องอะไร... ที่แท้เธอก็มาหาชั้นด้วยจุดประสงค์เรื่องนี้ใช่ไหม"ชั้นถาม
"ใช่..."อโฟรไดตี้ตอบ
แต่ชั้นรู้จุดประสงค์ของอะโฟรไดตี้ค่ะ นางคงอยากให้โสเภณีพวกนั้นเลิกทำมาหากินกับชายหนุ่มที่มาหาความสุขจนหลงลืมบูชาอโฟรไดตี้ แต่ชั้นก็อยากลองมานานแล้วค่ะ เกี่ยวกับเทศนากับหญิงพวกนี้ให้กลับใจ
"ตกลงจ๊ะ... พรุ่งนี้ชั้นมีคิวเดินสายที่กรุงโรมอยู่แล้ว..."ชั้นตอบ
"โอ้ว ขอบคุณจ๊ะคุณป้าเวสต้า"อโฟรไดตี้พูด พร้อมกับรีบลุกออกไปจากห้องเทศนาทันที
ชั้นถอนหายใจ ก่อนที่จะหันไปทางบรรดาเวสตัลและชาวบ้านที่กำลังรอชั้นพูดอยู่
"อ้าวล่ะค่ะ มีใครในที่นี้ที่คิดว่าตัวเองฉลาดที่สุดมาก..."ชั้นถาม
การเทศนาที่โรงเรียนหญิงพรหมจารีเวสต้าสิ้นสุดลงก่อนเที่ยง พร้อมกับเสียงน้ำตาของชาวบ้านบ้างคน เรื่องของเรื่องก็คือมีชาวบ้านคนหนึ่งประกาศตัวว่าตนฉลาดที่สุด อยากให้ชั้นสอนอะไรซักหน่อยที่มันยังไม่รู้ แต่ถ้าชั้นสอนไม่ได้มันจะเป็นฝ่ายเทศนาซะเอง ชั้นจึงมอบน้ำชาร้อนๆให้ชาวบ้านคนนั้นหน่อยค่ะ พร้อมกันนี้ชั้นเทชาลงไปจนล้นไปเลอะเสื้อ ทำเอาชาวบ้านคนนี้โกรธมากๆ เป็นเทวีประสาอะไรเทน้ำชายังล้น ชั้นจึงบอกว่า
"ถ้าเจ้ารู้แล้วว่าชาที่มันล้นออกมากินไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ เหมือนกับความรู้ที่ข้าจะให้เจ้า แต่เจ้ากลับทำตัวไม่รับ"
พูดได้จุดเดียว ขนหน้าแข้งร่วงพอดี
เช้าวันรุ่งขึ้น ชั้นตื่นขึ้นมาบนเก้าอี้เลยเลซี่เทวีพร้อมกับบิดขี้เกียจไปII-IIIที ตอนแรกสุดสมองชั้นยังงุนงงเกี่ยวกับตารางงานวันนี้ของชั้น ทำให้ชั้นตกใจเล็กน้อยเมื่ออ่านว่าวันนี้ต้องไปเทศนาให้โสเภณีที่กรุงโรม แต่พอลองนึกอีกที ชั้นก็จำได้ว่าอโฟรไดตี้มานัดชั้นนี้เอง
"คุณป้าเวสต้าค๋า..."อโฟรไดตี้เรียกชั้นทันทีเมื่อนางเจอชั้นบนถนนกรุงโรม ชั้นเดินอย่างไม่รีบร้อนมากนัก
แล้วชั้นก็เดินตามอโฟรไดตี้ไปยังซ่องในกรุงโรม เป็นสถานที่ที่ไม่น่าภิรมณ์ที่สุดในเมืองค่ะ เปล่าค่ะ...มันไม่ได้สกปรกจนชั้นรังเกียจ หรือมีที่อยู่คล้ายๆสลัม แต่ซ่องที่ว่านี้จะอยู่ตามหลังบาร์ใหญ่ๆค่ะ ซึ่งก็เป็นที่ที่คนรวยมักไปแสวงหาความสุขที่นั้นค่ะ
"เชิญค่ะ ท่านป้า..."อโฟรไดตี้ยิ้มๆ พร้อมกับชวนชั้นเข้าไปในม่านด้านหลังของบาร์ เพดานมันต่ำซะจนชั้นต้องก้มลงลอดไป กลิ่นเหล้าโชยมาทำให้ชั้นเวียนหัว แต่เมื่อเข้าไปชั้นก็ต้องตะลึงค่ะ
เหล่าบรรดาโสเภณีต่างนั่งอยู่ตามเก้าอี้ หรือไม่ก็ตามพื้น ราวๆได้ซัก XXX คนเลยน่ะเนี้ย บางคนก็สูบบุหรี่พ่นควันฉุย บางคนก็เมาเหล้า เสื้อทูนิคสีขาวที่ควรจะเป็นจะมีร่องคราบสกปรก บ่งบอกว่าแทบไม่ได้ซัก พอชั้นเข้าไป ทุกคนก็มองชั้นราวกับว่าชั้นเป็นตัวประหลาด สายตาที่บ่งบอกว่า "ใครไปเรียกเทวีพรหมจรรย์มาฟะ"
คิดสิเฮสเทีย เธอต้องทำได้ ชั้นพยายามบอกตัวเอง เธอมันนักเทศน์อยู่แล้วนี้ แต่ชั้นเอาสูตรไหนมาสู้กับมันดีว่ะเนี้ย
"สวัสดีน้องหญิงผู้มีวาสนาสูง..."
ว้าว ได้ผลค่ะ...มันหันมาฟังชั้นกัน ตั้งใจแบบหูผึ่งเชียวค่ะ ได้ผลเกินคาด ชั้นเลยเริ่มมันในอารมณ์ไปด้วยค่ะ
"...ผู้ที่มีวาสนาสูงจิงจิ้ง...ผู้ขายของเก่าโดยไม่ลงทุน เพราะถ้าพวกเธอทั้งหลายอยู่บ้าน ก็จะมีคนยกย่องเธอว่าเป็น กุลสตรี..."
บรรยากาศชักน่าลงทุนแล้วค่ะ ชั้นเลยเริ่มทำพูดเพื่อผ่อนคลาย
"...แต่พอพวกเธอมาอยู่ที่นี้ ซ่อง!"ชั้นเน้นคำ "เขาเรียกพวกเธอกันว่า อีตัว! เพราะพวกผู้ชายจะมาหาความสุขจากเรือนร่างพวกเธอวันล่ะหลายๆคน โธ่...ใช้ไปใช้มาวันหลายคนนี้ไม่ต่างกับส้วมเลยน่ะ มันไม่สะอาด เลย แล้วผู้ชายก็จะไม่ให้เกียรติเธอเลย เวลาเชิญเธอ เขาจะใช้คำว่า หิ้วไป!"
หลายคนเริ่มทำตาแดงๆ ชั้นก็พยายามพูดต่อไปค่ะ...
"ใช้คำว่าหิ้ว...เหมือนพวกสัตว์ อ้าว! เธอคนนั้น"ชั้นชี้ไปยังผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งนั่งข้างหน้าสูบบุหรี่พ่นควันฉุย นางมีอะไรให้ชั้นสะกิดใจก็คือ นางสักตุ๊กแกไว้บนแขน
"ทำไมเธอถึงสักตุ๊กแกไว้ที่แขนล่ะจ๊ะ"ชั้นถาม พลางยิ้มอย่างใจดี
นางพ่นควันบุหรี่ ก่อนที่จะทิ้งบุหรี่ลงสู่พื้น "อ๋อ เวลาผู้ชายมาใช้บริการ...จะได้จับผู้ชายให้ติด...เพราะตุ๊กแกขามันเหนียวเกาะแน่น แกะไม่หลุด..."นางลุกขึ้นตอบอย่างภูมิใจ
อืม...น่าคิด หลักการดีแหะ ชั้นคิด ชั้นจึงหยอกไปว่า
"ตุ๊กแกมันเกาะแต่ผู้ชายเหรอ แล้วมันเกาะซูปเปอร์โกโนเลียมาด้วยรึเปล่าล่ะ..."
เท่านั้นแหละค่ะ ทุกคนจ้องมองชั้นเขม็งเชียว บรรยากาศชักน่ากลัวขึ้นมาแล้ว ชั้นจึงถามต่อไปเรื่อยๆ ถามไปถามมาได้ซักXกว่าคนก็เจอคนสักอีกแล้ว
"แล้วเธอล่ะจ๊ะ ทำไมสักเคียวไว้ที่แขน"ชั้นหันไปถามผู้หญิงอีกคน นางใส่เสื้อคลุมยาวกรอมขา แต่ท่อนแขนเปลือยทำให้เห็นรอยสักรูปเคียวชัดเจน
"จะได้เกี่ยวกระเป๋าสตางค์คนที่มาใช้บริการไงล่ะค่ะ"นางตอบอย่างมาดมั่น
เฮ้อ...คนเรานี้โง่จริงๆค่ะ ชั้นคิดแล้วรีบตอบทันที
"ถ้าสักเคียวแล้วเกี่ยวกระเป๋าตังค์ ทำไมไม่สักทั้งตัวล่ะจ๊ะ จะได้รวยกันไวๆ"
ทุกคนนิ่งเงียบกริบ อืม..สงสัยชั้นคงก่าวก่ายมากไปกว่านี้ไม่ไปแล้ว
"เอาล่ะค่ะ...อย่างที่ว่าค่ะ อาชีพโสเภณีเป็นอาชีพที่มีช่วงอายุ ทางที่ดีตอนนี้ยังสาวๆสวยๆก็ควรจะหาตังค์ให้ได้มากที่สุดน่ะค่ะ แก่ตัวมาจะได้ไม่ลำบากจะได้มีเงินมีทุนทำอาชีพอื่น"
เท่านั้นแหละค่ะ ทุกคนให้ห้องปรบมือให้ชั้นเสียงดัง ชั้นโค้งขอบคุณ แต่กลับมีอยู่คนๆเดียวที่ไม่พอใจเลยที่ชั้นพูดแบบนี้ ก็คือ อโฟรไดตี้
"ท่านป้าเวสต้า!!!"อโฟรไดตี้ก้าวมาหาชั้นด้วยอารมณ์โกรธ "ท่านป้าพูดแบบนี้ได้ยังไง เหมือนกับไปสนับสนุนให้เขาขายตัว..."นางโกรธจนลูกตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า ฮึ่ย...ชั้นรู้อยู่หรอกน้าว่าต้องเทศน์ยังไง ไม่ต้องเสือกมายุ่งหรอก...ชั้นคิด
"โสเภณีพวกนี้ไม่กลัวซูปเปอร์โกโนเลียหรอกจ๊ะ...พวกเขากลัวอดมากกว่า ก็ควรจะรีบหาเงินให้มากๆ จริงไหม..."ชั้นยิ้มตอบ แต่ที่จริงชั้นก็โกรธอโฟรไดตี้เหมือนกัน
อโฟรไดตี้โมโหสุดๆ...นางกำมือแล้วก็เดินเลยหลังผ้าม่านไปเลย เชอะ! ชั้นรู้ทันหรอกน้า อโฟรไดตี้อยากให้พวกโสเภณีเลิกขายตัว ผู้ชายที่เคยมาใช้ริการโสเภณีจะได้หันมาบูชานาง...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น