ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หมาไม่เคยฆ่าตัวตาย
"ขอบคุณค่ะท่านเฮสเทีย..."ผู้เป็นแม่กล่าวขอบคุณอย่างดีใจ เมื่อลูกชายตัวดีของนางตอนนี้ร้องไห้สำนึกผิดออกมาแล้ว ชั้นยิ้มอย่างดีใจ พอIIแม่ลูกเดินออกไป ชั้นก็หันหน้ามาเทศนาต่อทันที
แต่เทศน์ได้ไม่นาน จู่ๆก็มีเสียงดังทำลายความสงบขึ้นมาอีกแล้ว เอ๊ะ! วันนี้มันวันอะไรกัน จะเทศน์ปกติๆก็ไม่ได้ซักที เฮ้อ...ต้องจัดการหน่อยซะแล้ว ใครกันน้า มารบกวนชั้นในเวลาศักสิทธิ์อย่างนี้...
"อะมีนา เธอช่วยไปดูหน่อยซิว่าใครส่งเสียงอยู่ข้างนอก"ชั้นบอกสาวกเวสต้าพรที่ประจำอยู่วิหารเวสต้าประจำเมืองอัตติกา ให้ช่วยออกไปดู อะมีนาน้อมรับคำสั่งแล้วออกไปทันที ชั้นยืนคอยอยู่ซักพัก ก่อนที่อะมีนาจะนำตัวหญิงสาวคนหนึ่งมา
"หนูอยากตายยยยยยยยยยยยย หนูอยากกกกกกกกกตายยยยยยยยยยยยย...!!!"
เสียงร้องของนางแทบทำชั้นต้องอุดหูเอาเลยค่ะ
หญิงสาวคนนี้คงจะเป็นวัยรุ่น หน้าตาก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่ แต่สภาพนางปล่อยให้ผมสีดำสยายยาวยุ่งพันกันไปมา เสื้อผ้าดูยับๆ ราวกับว่านางอาลัยตายยากสุด ไม่ต้องสงสัยค่ะ แค่ได้ยินเสียงที่นางครวญก็รู้แล้วว่านางอยากตาย นางเข้ามาในวิหารชั้นก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ร้องไห้อย่างไม่หยุดไม่หย่อนเลย ชั้นล่ะสงสัยจริงๆว่าเธอไปเจอเรื่องอะไรเข้าถึงได้ร้องไห้เสียใจรุนแรงขนาดนั้นจนถึงต้องขั้นอยากฆ่าตัวตาย
ระหว่างที่ชั้นกำลังใช้ความคิด ก็มีตายายคู่หนึ่งซึ่งแต่งตัวดูเป็นผู้ดีวิ่งถลาเข้ามาในวิหารชั้น พร้อมกับโอบกอดสาวรุ่นคนหนึ่ง พวกเขาคงจะเป็นพ่อแม่ของนางสิน่ะ แต่ทำไมดูจากการแต่งตัวแล้วต่างกันราวกับฟ้ากับเหว
"โอ้ว...ท่านเฮสเทีย"คุณตาคนนั้นพูดขึ้นมาทันทีเมื่อเจอชั้น ก่อนจะก้มลงเอาหัวใสๆกราบชั้นแทบเท้า"ได้โปรดช่วยลูกสาวข้าด้วยเถิด"คุณตาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
"ใจเย็นๆ"ชั้นปลอบคุณตา พลางเอามือลูบหัวล้านใสของคุณตาคนนั้นเพื่อปลอบใจ "เกิดเรื่องอะไรขึ้น...ไหนลองเล่ามาซิ"ชั้นถามทันที
"ก็ลูกสาวอิฉันน่ะสิค่ะ..."คุณยายเป็นฝ่ายตอบซะเอง "มันไปติดหนุ่มที่ไหนไม่รู้"คุณยายเริ่มร้องไห้บ้าง "แล้วเจ้าหนุ่มมันก็ทิ้งไปมีแฟนใหม่ ลูกสาวอิฉันตอนนีอกหักบ่นว่าอยากตาย อยากตาย ท่านเฮสเทียโปรดช่วยข้าทั้งสองด้วยเถิด..."คุณยายกล่าวปิดท้าย พลางเอามือเช็ดทั้งเหงื่อเช็ดทั้งน้ำตา ราวกับว่าการนำนางมาหาชั้นเป็นเรื่องยุ่งยากสุดๆ
ชั้นล่ะเซ็งจริงๆเลยค่ะ นี้แหละหนาเมืองอัตติกาโทษฐานชอบโกงกินกันดีนัก เลยมีปัญหาสังคมตามมาเต็มไปหมด สมน้ำหน้า
แต่อย่างไรก็ตาม ชั้นก็ต้องช่วยนางค่ะ ไม่เช่นนั้น เทวีพรหมจรรย์ผู้มากด้วยคุณธรรมอย่างชั้นจะองถูกติฉินนินทาแน่...
"อีหนู มาหาชั้นสิ"ชั้นเรียกหญิงสาวคนนั้นมา เธอยังคงร้องไห้บ่นอยากตายอยู่พรำๆ งานนี้ต้องงัดไม้แรงหน่อยแล้ว ก่อนที่ชั้นจะเป็นฝ่านตะคอกไปหาเค้าบ้าง
"หน้าโง่อย่างเอ็ง ได้ซะได้ก็ดี สมน้ำหน้าเอ็ง"ชั้นเริ่มพูดใส่อารมณ์ ทิ้งความเป็นผู้ดีระดับเทพไปหมด "พ่อมึงสอนมาตั้งX ปี XVปีไม่เชื่อ... ไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั่น ไม่รู้ดำดินมาจากไหน...พูดแค่ เลิก... เสือกเชื่อ ตามเขาไป"ชั้นเอามือซบหัวหญิงคนนั้นพื่อปลอบใจนาง นางยังคงปล่อยโฮไม่หยุดไม่หย่อน
"เพราะเอ็งคิดว่ามันดีกว่าพ่อแม่เรา คิดว่ามันรักเรามากกว่าพ่อแม่... เสร็จแล้วเป็นไง... ถูกเขาหลอก!!! โง่ๆอย่างนี้สมควรตาย..."
มันหันหน้ามามองชั้น มองด้วยสายตาแปลกๆ...ปกติมีแต่คนปลอบใจ...มีแต่คนห้ามไม่ให้ฆ่าตัวตาย... ทำไมเทวีเฮสเทียผู้สูงส่งถึงได้พูดแบบนี้ ชั้นดูจากสีหน้าของหญิงสาวคนนี้ก็รู้ทันทีว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ชั้นเลยรีบปล่อยไม้เด็ดไปเลย
"หมาที่วิหารเยอะแยะ ที่ตัวผู้มันไปติดตัวเมียตัวอื่น... ข้าไม่เห็นมันฆ่าตัวตายเลย คนที่อกหักแล้วคิดฆ่าตัวตายเนี่ย...โง่กว่าหมาอีก..."
แต่เทศน์ได้ไม่นาน จู่ๆก็มีเสียงดังทำลายความสงบขึ้นมาอีกแล้ว เอ๊ะ! วันนี้มันวันอะไรกัน จะเทศน์ปกติๆก็ไม่ได้ซักที เฮ้อ...ต้องจัดการหน่อยซะแล้ว ใครกันน้า มารบกวนชั้นในเวลาศักสิทธิ์อย่างนี้...
"อะมีนา เธอช่วยไปดูหน่อยซิว่าใครส่งเสียงอยู่ข้างนอก"ชั้นบอกสาวกเวสต้าพรที่ประจำอยู่วิหารเวสต้าประจำเมืองอัตติกา ให้ช่วยออกไปดู อะมีนาน้อมรับคำสั่งแล้วออกไปทันที ชั้นยืนคอยอยู่ซักพัก ก่อนที่อะมีนาจะนำตัวหญิงสาวคนหนึ่งมา
"หนูอยากตายยยยยยยยยยยยย หนูอยากกกกกกกกกตายยยยยยยยยยยยย...!!!"
เสียงร้องของนางแทบทำชั้นต้องอุดหูเอาเลยค่ะ
หญิงสาวคนนี้คงจะเป็นวัยรุ่น หน้าตาก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่ แต่สภาพนางปล่อยให้ผมสีดำสยายยาวยุ่งพันกันไปมา เสื้อผ้าดูยับๆ ราวกับว่านางอาลัยตายยากสุด ไม่ต้องสงสัยค่ะ แค่ได้ยินเสียงที่นางครวญก็รู้แล้วว่านางอยากตาย นางเข้ามาในวิหารชั้นก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ร้องไห้อย่างไม่หยุดไม่หย่อนเลย ชั้นล่ะสงสัยจริงๆว่าเธอไปเจอเรื่องอะไรเข้าถึงได้ร้องไห้เสียใจรุนแรงขนาดนั้นจนถึงต้องขั้นอยากฆ่าตัวตาย
ระหว่างที่ชั้นกำลังใช้ความคิด ก็มีตายายคู่หนึ่งซึ่งแต่งตัวดูเป็นผู้ดีวิ่งถลาเข้ามาในวิหารชั้น พร้อมกับโอบกอดสาวรุ่นคนหนึ่ง พวกเขาคงจะเป็นพ่อแม่ของนางสิน่ะ แต่ทำไมดูจากการแต่งตัวแล้วต่างกันราวกับฟ้ากับเหว
"โอ้ว...ท่านเฮสเทีย"คุณตาคนนั้นพูดขึ้นมาทันทีเมื่อเจอชั้น ก่อนจะก้มลงเอาหัวใสๆกราบชั้นแทบเท้า"ได้โปรดช่วยลูกสาวข้าด้วยเถิด"คุณตาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
"ใจเย็นๆ"ชั้นปลอบคุณตา พลางเอามือลูบหัวล้านใสของคุณตาคนนั้นเพื่อปลอบใจ "เกิดเรื่องอะไรขึ้น...ไหนลองเล่ามาซิ"ชั้นถามทันที
"ก็ลูกสาวอิฉันน่ะสิค่ะ..."คุณยายเป็นฝ่ายตอบซะเอง "มันไปติดหนุ่มที่ไหนไม่รู้"คุณยายเริ่มร้องไห้บ้าง "แล้วเจ้าหนุ่มมันก็ทิ้งไปมีแฟนใหม่ ลูกสาวอิฉันตอนนีอกหักบ่นว่าอยากตาย อยากตาย ท่านเฮสเทียโปรดช่วยข้าทั้งสองด้วยเถิด..."คุณยายกล่าวปิดท้าย พลางเอามือเช็ดทั้งเหงื่อเช็ดทั้งน้ำตา ราวกับว่าการนำนางมาหาชั้นเป็นเรื่องยุ่งยากสุดๆ
ชั้นล่ะเซ็งจริงๆเลยค่ะ นี้แหละหนาเมืองอัตติกาโทษฐานชอบโกงกินกันดีนัก เลยมีปัญหาสังคมตามมาเต็มไปหมด สมน้ำหน้า
แต่อย่างไรก็ตาม ชั้นก็ต้องช่วยนางค่ะ ไม่เช่นนั้น เทวีพรหมจรรย์ผู้มากด้วยคุณธรรมอย่างชั้นจะองถูกติฉินนินทาแน่...
"อีหนู มาหาชั้นสิ"ชั้นเรียกหญิงสาวคนนั้นมา เธอยังคงร้องไห้บ่นอยากตายอยู่พรำๆ งานนี้ต้องงัดไม้แรงหน่อยแล้ว ก่อนที่ชั้นจะเป็นฝ่านตะคอกไปหาเค้าบ้าง
"หน้าโง่อย่างเอ็ง ได้ซะได้ก็ดี สมน้ำหน้าเอ็ง"ชั้นเริ่มพูดใส่อารมณ์ ทิ้งความเป็นผู้ดีระดับเทพไปหมด "พ่อมึงสอนมาตั้งX ปี XVปีไม่เชื่อ... ไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั่น ไม่รู้ดำดินมาจากไหน...พูดแค่ เลิก... เสือกเชื่อ ตามเขาไป"ชั้นเอามือซบหัวหญิงคนนั้นพื่อปลอบใจนาง นางยังคงปล่อยโฮไม่หยุดไม่หย่อน
"เพราะเอ็งคิดว่ามันดีกว่าพ่อแม่เรา คิดว่ามันรักเรามากกว่าพ่อแม่... เสร็จแล้วเป็นไง... ถูกเขาหลอก!!! โง่ๆอย่างนี้สมควรตาย..."
มันหันหน้ามามองชั้น มองด้วยสายตาแปลกๆ...ปกติมีแต่คนปลอบใจ...มีแต่คนห้ามไม่ให้ฆ่าตัวตาย... ทำไมเทวีเฮสเทียผู้สูงส่งถึงได้พูดแบบนี้ ชั้นดูจากสีหน้าของหญิงสาวคนนี้ก็รู้ทันทีว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ชั้นเลยรีบปล่อยไม้เด็ดไปเลย
"หมาที่วิหารเยอะแยะ ที่ตัวผู้มันไปติดตัวเมียตัวอื่น... ข้าไม่เห็นมันฆ่าตัวตายเลย คนที่อกหักแล้วคิดฆ่าตัวตายเนี่ย...โง่กว่าหมาอีก..."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น