SF รักแท้...Forgetmenot

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

รักแท้....Forgetmenot























**** ความรัก...ยิ่งไขว่คว้า...มันก็ยิ่งห่างไกล

แต่บางครั้งแค่เราอยู่เฉย ๆ เดี๋ยวมันก็เข้ามาเอง

ความรักทำให้คน ๆ หนึ่งยอมทำทุกอย่าง...เพื่อปกป้องคนที่รัก

แม้ตัวเองต้องเจ็บ...แต่เพื่อความสุขของอีกฝ่าย...มันก็คงจะคุ้มค่า****

เนื้อเรื่อง

 Title : รักแท้…Forgetmenot

  Paring : Yesung + Donghae & Suju

“ป่านนี้.... นายกำลังทำอะไรอยู่น่ะ....คิบอม! นายจะรู้มั้ยนะว่าชั้นคิดถึงนายมาก เมื่อไหร่นายจะกลับมาสักที”  ดงแฮนั่งบ่นกับตัวเอง

“อ้าว!! ดงแฮมานั่งทำอะไรอยู่นี่คนเดียวหล่ะ”  เยซองเดินมาแตะไหล่ดงแฮเบา ๆ จากด้านหลัง

“.....ป่าวฮะ”  ดงแฮตอบ

“นายเป็นอะไรรึเปล่า ! หน้านายดูเศร้า ๆ นะ”  เยซองถาม

“เปล่าหรอกฮะ...ผมไม่ได้เป็นอะไร”  ดงแฮพูด

“นายคิดถึงคิบอมใช่มั้ย”  เยซองถาม

“เอ่อ...ฮะ...ผมคิดถึงเค้า...คิดถึงมาก...ตั้งแต่วันที่เค้าไปเค้าก็ไม่ติดต่อกลับมาเลย...”  ดงแฮพูดน้ำตาก็เริ่มคลอ

“นายอยากร้อง...ก็ร้องออกมาเถอะดงแฮ! ชั้นจะอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนนายเอง”  เยซองพูดก่อนจะค่อย ๆ โน้มตัวของดงแฮมาซบกับไหล่ของตน

“ชั้นจะอยู่ดูแลนาย คอยปลอบใจนายและรับเอาความทุกข์ของนายมาไว้ที่ชั้นเพียงผู้เดียว”  เยซองคิดในใจ

ณ..ห้องของท่านหัวหน้าวง

“ที่รัก.....เตรียมตัวอาบน้ำได้แล้ว หยุดเล่นเกมส์ได้แล้ว เร็วสิ! เดี๋ยวไปจัดรายการไม่ทันนะ”  อีทึกพูดขึ้น

“ได้จ๊ะ! แต่ขอมัดจำทีหนึ่งก่อนได้มั้ย”  อึนฮยอกพูดขึ้นก่อนจะเดินมากอดเอวอีทึกจากด้านหลัง

“นี่!! จะบ้าเหรอ....รีบไปอาบน้ำเร็ว ๆ เลย ถ้าช้า...! ไม่รอนะ”  อีทึกพูดขึ้น

“ก็ได้...ก็ได้...งั้นต้องรอเค้าด้วยนะ”  อึนฮยอกพูดก่อนจะเดินคอตกเข้าห้องน้ำไป

ณ..ห้องนั่งเล่น

“กลับมาแล้วครับ..! “  ฮันคยองเดินลากกระเป๋าเข้าบ้านมา

“เฮ..! พี่ฮันคยองกลับมาแล้ว”  ชินดงกระโดดโลดเต้นดีใจใหญ่

“นี่! พี่ชินดง จะดีใจอะไรขนาดนั้นน่ะ”  ซองมินถามขึ้น

“ก็ชั้นดีใจ ที่จะได้กินอาหารอร่อย ๆ อีกแล้วน่ะสิ”  ชินดงพูด

“แล้วที่ชั้นทำมันไม่อร่อยรึไง”  เรียวอุคถาม

“ก็อร่อย! แต่น้อยกว่าพี่ฮันคยองนี่หน่า”  ชินดงพูด

“อ้าว! แล้วนี่...เฮนรี่...ไม่ได้มาด้วยเหรอฮะ”  เรียวอุคถามขึ้น

“ไม่ได้มาหรอก เฮนรี่เค้าติดเรียนน่ะ”  ฮันคยองบอก

“ว้า!..น่าเสียดายจัง อดเจอเลย...คิดถึงจะแย่แล้วเนี่ยะ”  เรียวอุคถามตามประสาคนสนิทกัน

“นิ...คิดถึงมากเหรอ...นั่นแฟนพี่ฮันคยองนะ...จะคิดถึงอะไรมากมาย”  ซองมินพูดขึ้นอย่างน้อยใจ

“ทำไม....นายหึงชั้นงั้นเหรอ”  เรียวอุคแกล้งแซว

“ใคร... ใครจะไปหึงนาย”  ซองมินตอบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ก็นายนั่นแหละ หึงชั้น ยอมรับมาเถอะน่า ว่านายน่ะหึง”  เรียวอุคยังคงแซวไม่เลิก

“นี่! นาย 2 น่ะหยุดเถียงกันได้แล้ว เป็นแฟนกันยังไง! ทะเลาะกันได้ทุกวัน”  ฮันคยองพูดขึ้น

  เรียงอุคได้ยินดังนั้นก็ถึงกับหน้าแดง และหยุดนั่งเงียบ ๆ เหมือนคนละคนกับเมื่อก่อนหน้านี้ไปเลย

“บ้าเหรอ! พี่ฮันคยองใครเป็นแฟนกัน...? “  ซองมินพูดขึ้น

“ก็นายกับเรียวอุคไง รึจะบอกว่าไม่ใช่ งั้นชั้นจีบเรียวอุคนะ”  ชินดงพูดเพื่อแกล้งซองมิน

“ได้ไงล่ะ....ไม่ได้นะ....เรียวอุคนายอย่าชอบพี่ชินดงนะ”  ซองมินโวยวายใหญ่

“งั้น นาย 2 คนเป็นแฟนกันรึเปล่า”  ฮันคยองถามขึ้น

      สองคนพยักหน้าพร้อมกัน  แล้วทั้งคู่ก็หน้าแดงขึ้นมา

“อ้าว! ฮีชอลมองหาใครอยู่เหรอ”  ฮันคยองถามฮีชอลที่เอาแต่ชะเง้อคอยาวอยู่หน้าบ้าน

“ก็รอชีวอนน่ะสิ! บอกว่าจะมารับชั้น ป่านนี้ยังไม่มาอีก”  ฮีชอลพูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย

“ใจเย็นน่า...เดี๋ยวก็คงมาแหละ งั้นชั้นเอากระเป๋าไปเก็บบนห้องก่อนนะ”  ฮันคยองบอกกับฮีชอลก่อนจะเดินหิ้วกระเป๋าขึ้นห้องไป

ณ..สวนหลังบ้าน

“ดงแฮ...ดงแฮ...เวลาที่นายหลับเนี่ย น่ารักจริง ๆ เลยรู้มั้ย เจ้าคีบอมมันไม่น่าทำให้นายต้องเสียใจเลย  นายคงไม่รู้หรอกว่าเวลาที่นายเสียใจ ยังมีอีกคนที่เสียใจและเจ็บปวดไม่แพ้กับนายเลย ชั้นไม่อยากเห็นนายเป็นแบบนี้เลย..ดงแฮ นายรู้มั้ยว่ายังมีชั้นคนนี้ที่รักนาย ไม่แพ้เจ้าคิบอมเลย แต่ชั้นต้องคอยตอกย้ำกับตัวเองอยู่ตลอดเวลา.ว่าชั้นเป็นได้แค่..พี่ชาย. เพราะคนที่นายรักเป็นคิมคิบอม..ไม่ใช่ชั้น”  เยซองพูดขึ้นเบา ๆ เมื่อเห็นดงแฮหลับไปแล้ว

 ณ..ห้องนั่งเล่น

“อ้าว! พี่จองซู จะไปจัดรายการแล้วเหรอครับ”  ซองมินถามขึ้น

“อืม...ไปด้วยกันมั้ยล่ะ”  อีทึกถาม

“ไม่หล่ะครับ”  ซองมินบอก

“งั้นผมของไปด้วยนะฮะ”  คยูฮยอนขอตามไปด้วย

“ได้สิ....งั้นไปกันเลยดีกว่า”  อีทึกพูด

“งั้นชั้นไปด้วยดีกว่า”  แล้วชินดงก็เดินตาม 3 คนนั้นไป

  ในขณะที่เดินออกมา

“อ้าว! ชีวอนมาแล้วเหรอ”  อึนฮยอกเอ่อทัก

“ครับ...หวัดดีครับทุกคน กำลังจะไปจัดรายการกันเหรอครับ”  ชีวอนถามขึ้น

“อืม...ใช่”  อีทึกตอบ

“นี่! อย่ามาคุยกับพวกชั้นอยู่เลย แม่แกกำลังจะอาละวาดบ้านพังแล้ว รีบเข้าไปเถอะ”  ชินดงพูดขึ้น

   แล้วทั้งสี่ก็ขึ้นรถไป  ส่วนชีวอนก็รีบวิ่งเข้าบ้านไปหาฮีชอลทันที

“ทำไมไม่มาเอาพรุ่งนี้ซะเลยหละ”  ฮีชอลที่ยืนอยู่หน้าประตูพูดขึ้น เมื่อชีวอนเดินมาถึง

“ผมขอโทษครับ....เผอิญคุณแม่ให้ไปส่งท่านที่บ้านคุณป้า ผมก็เลยมาช้า แล้วอีกอย่าผมก็ลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้านด้วย ผมก็เลยไม่ได้โทรบอกพี่ก่อน...พี่อย่าโกรธผมเลยนะครับ...นะ  “  ชีวอนรีบอธิบาย

“...............”                                   

“หายโกรธเถอะนะครับ...ผมรักพี่นะ...ถ้าพี่หายโกรธผม  ผมจะยอมทำทุกอย่างตามที่พี่ต้องการเลย”  ชีวอนบอก

“จะทำทุกอย่างจริง ๆ เหรอ”  ฮีชอลถามขึ้น

“จริงสิครับ...แสดงว่าพี่หายโกรธผมแล้วใช่มั้ย”  ชีวอนถาม

“หายก็ได้แต่นาย...ต้องตามใจชั้นทุกอย่างเลยนะ  เริ่มตั้งแต่ พาชั้นไปทานข้าว แล้วก็ไปช๊อปปิ้ง แล้วก็...อืม...ยังนึกไม่ออก...เอาไว้นึกออกแล้วชั้นจะบอกนายก็แล้วกันนะ”  ฮีชอลพูด

“งั้นเราไปกันเลยดีกว่านะครับ”  ชีวอนพูด แล้วก็เดินไปเปิดประตูรถให้ฮีชอล แล้วชีวอนก็ขับรถออกไป

“กริ๊ง....กริ๊ง....กริ๊ง....”  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“อันคยอง  ฮาเซโย”  เรียวอุคลุกมารับโทรศัพท์                            

“หนีห่าว”  คนปลายตอบกลับ                                                                             

“เฮนรี่....เฮนรี่นั่นนายใช่มั้ย”  เรียวอุคถามขึ้น

“ครับ....นั่นพี่เรียวอุคใช่มั้ย”  เฮนรี่ถามกลับ

“ใช่...แล้วนี่นายเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย”  เรียวอุคถาม

“สบายดีครับ..แล้วพี่หละฮะ”  เฮนรี่ถามบ้าง

“อืม!.พี่ก็สบายดี...แล้วโจวมี่หละเป็นงัยบ้าง”  เรียวอุคถาม

“โจวมี่ก็สบายดีเหมือนกันฮะ บ่นคิดถึงพวกพี่ทุกวันเลย”  เฮนรี่บอก

“งั้นฝากบอกเค้าด้วยนะว่าพี่ก็คิดถึงเค้ามากเหมือนกัน”  เรียวอุคพูด

“ฮะ....แล้วผมจะบอกให้นะฮะ”  เฮนรี่บอก

“เอ่อ...งั้นเดี๋ยวพี่ไปตามฮันคยองมาให้ รอแป๊ปนะ”  เรียวอุคบอก แล้วรีบวิ่งขึ้นไปตามฮันคยองมารับโทรศัพท์ แล้วเรียวอุคก็กลับมานั่งที่ห้องนั่งเล่นเหมือนเดิม

“คิดถึงเค้ามาก ทำไมไม่ไปหาเค้าซะเลยล่ะ”  ซองมินพูดขึ้น

“นี่..นายหึงชั้นอีกแล้วใช่มั้ย”  เรียวอุคถาม

“ชั้นจะมีสิทธิ์อะไรไปหึงหวงนาย นายจะรักใคร จะคิดถึงใครมันก็เป็นสิทธิ์ของนายไม่ใช่เหรอ”  ซองมินพูดอย่างน้อยใจ

“ใช่มันเป็นสิทธิ์ของชั้น ที่ชั้นจะรักนาย ลี ซองมิน”  เรียวอุคพูดขึ้น

“ห๊ะ...นายว่างั้นนะ นายบอกรักชั้นเหรอ จริง ๆ เหรอ”  ซองมินถามกลับ

“ก็จริงนะสิ...ส่วนสองคนนั้น ชั้นคิดถึงเค้า เพราะพวกเราเคยทำงานด้วยกัน ไม่เจอกันก็ต้องคิดถึงกันเป็นเรื่องธรรมดา”  เรียวอุคพูด

“ชั้นก็รักนาย คิม เรียวอุค”  ซองมินพูดแล้วโน้มตัวเข้าไปหอมแก้มเรียวอุค

  ด้านฮันคยองที่ยังคงนั่งคุยโทรศัพท์กับเฮนรี่อยู่

“วันนี้พี่กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย ไม่ต้องเป็นห่วงพี่นะครับ อยู่ที่นู้นดูแลตัวเองดี ๆ นะ”  ฮันคยองพูด

“รู้แล้วหน่า! พี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกฮะ ฝากบอกทุกคนด้วยนะว่าผมคิดถึง แล้วเดี๋ยวผมสอบเสร็จผมจะบินไปหา”  เฮนรี่พูด

“จริงเหรอ! บอกแล้วต้องมาให้ได้นะ เดี๋ยวพี่จะไปรับ”  ฮันคยองอมยิ้มออกมา

“จริงสิ! งั้นแค่นี้ก่อนนะฮะ...ผมคิดถึงพี่นะฮะ”  เฮนรี่พูด

“คิดถึงเหมือนกันครับ รักมากด้วย บ๊าย...บาย..ครับ”  ฮันคยองพูด

“บ๊าย...บายฮะ”  เฮนรี่พูด แล้ววางหูไป

ณ..สวนหลังบ้าน

ดงแฮเริ่มขยับตัวจะลุกขึ้นจากตักของเยซอง

“อ้าว...ตื่นแล้วเหรอ ดงแฮ”  เยซองถาม

“ฮะ....ขอบคุณพี่มากนะฮะที่อยู่เป็นเพื่อนผม เป็นหมอนให้ผมนอน  พี่คงเมื่อยมากเลย”  ดงแฮพูด

“พี่...ไม่เป็นไรหรอก...แค่นี้สบายมาก”  เยซองพูด

“งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะฮะ”  ดงแฮพูดก่อนจะลุกเดินจากไป

“แค่นี้..มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ พี่คงจะทำให้นายมีความสุขมากกว่านี้ ถ้านายเลือกพี่”  เยซองคิดในใจ

  เวลาประมาณ 00 : 30 น.

ณ..ห้องนั่งเล่น

“กลับมาแล้วฮะ”  เสียงชินดงตะโกนมาจากหน้าบ้าน

“อ้าว! พี่อีทึก,พี่ชินดง,พี่คังอิน,คยูฮยอน,อึนฮยอก กลับมากันแล้วเหรอ”  ซองมินเอ่ยขึ้น

“แล้วนี่...ดึกป่านนี้ยังไม่นอนกันอีกเหรอ”  อีทึกถามขึ้น

“อ่อ...ยังหรอกฮะ...เราสองคนนั่งคุยกับพี่ฮันคยองถึงเรื่องที่พี่เค้ากลับไปเมืองจีนมาน่ะฮะ”  เรียวอุคพูดขึ้น

“งั้นชั้นขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ”  คยูฮยอนพูดขึ้น แล้วเดินขึ้นห้องไป

“เอ่อ...แล้วนี่พี่คังอินกลับมาพร้อมพวกเค้าได้ไงฮะ”  ซองมินถาม

“อ่อ...ก็พอพี่จัดรายการเสร็จ พี่ก็เลยแวะไปที่ kiss the radio เพราะเจ้าไก่มันโทรไปบอกว่าคยูฮยอนไปด้วย”  คังอินพูด

“งั้นพี่ก็ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำนอนก่อนแล้วกันนะ ฝันดีนะทุกคน”  คังอินพูด แล้วก็เดินตามคยูฮยอนขึ้นห้องไป

“เอ่อ...ฮันคยอง แล้วไปเมืองจีนเป็นไงบ้าง พ่อแม่นายสบายดีมั้ย”  อีทึกถามขึ้น

“สบายดีฮะ...ท่านฝากของมาให้ทุกคนด้วยนะฮะ อยู่บนห้องเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะเอามาให้ทุกคนนะฮะ”  ฮันคยองพูด

“อืม...งั้นชั้นขอตัวก่อนแล้วกันนะ”  อีทึกพูดแล้วเดินขึ้นห้องไป

“รอผมด้วยสิฮะ”  อึนฮยอกรีบวิ่งตามอีทึกไป

“งั้นเราก็ไปนอนกันเถอะ ชั้นก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน”  เรียวอุคชวนซองมินไปนอน

“ไปสิ ป่ะ”  แล้วซองมินก็เดินจูงมือเรียวอุคขึ้นห้องไป

“ชินดงคืนนี้ชั้นนอนกับนายนะ”  ฮันคยองพูด

“อ้าว! ทำไมหละฮะ”  ชินดงถาม

“ก็คืนนี้ชีวอนมันมานอนกับฮีชอลน่ะ”  ฮันคยองบอก

“ก็ได้ฮะ...งั้นจะไปกันรึยังล่ะฮะ ผมง่วงแล้วเหมือนกัน”  ชินดงถาม

“ไปสิ..แต่เดี๋ยว...แล้วนายสองคนน่ะ ยังไม่นอนอีกเหรอ”  ฮันคยองหันไปถามเยซองกับดงแฮที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่

“อ่อ...เดี๋ยวก็จะไปนอนแล้วเหมือนกันฮะ...พี่ไปก่อนเถอะฮะ...เดี๋ยวผมปิดโทรทัศน์ ปิดแอร์ ปิดไฟ แล้วก็จะขึ้นไปนอนแล้วฮะ”  เยซองพูดขึ้น

  แล้วชินดงกับฮันคยองก็เดินขึ้นห้องไป

เยซองเดินไปปิดแอร์ ปิดม่าน แล้วก็มากดปิดโทรทัศน์ แล้วชวนดงแฮให้ขึ้นไปนอน ก่อนจะขึ้นไปเยซองก็หันมาปิดไฟ แล้วก็เดิมตามดงแฮขึ้นไป เยซองเดินไปส่งดงแฮที่หน้าห้อง

“พี่ไปนอนเถอะฮะ ไม่ต้องห่วงผมหรอก”  ดงแฮพูดขึ้น

“งั้นก็ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะ”  เยซองส่งยิ้ม แล้วหันหลังเดินไป

“พี่เยซองฮะ...”  เสียงดงแฮร้องเรียกเยซอง

“ฮึ.!.มีอะไรเหรอ”  เยซองหันกลับมาถามดงแฮ

“คือ...ผม...ขอโทษนะฮะ”  ดงแฮพูด

“ขอโทษ...นายจะมาขอโทษชั้นทำไม...นายไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อยนิ”  เยซองพูด

“ผิดสิฮะ...ผิดที่ผมไม่เคยรู้เลยว่าพี่รักผมขนาดไหน  ผิด...ที่ผมมัวแต่รักคีบอม ทั้ง ๆ ที่คีบอมเค้าไม่รักผมแล้ว  ผิด...ที่ทำให้พี่ต้องเจ็บ”  ดงแฮพูด

“นายไม่ผิดหรอก อย่าโทษตังเองเลยนะ ถ้าจะผิดก็คงจะเป็นพี่เอง ที่เต็มใจที่จะเป็นคนเจ็บ แค่พี่เห็นนายมีความสุข พี่ก็พอใจแล้วหละ”  เยซองพูด

“แล้วพี่จะทนได้เหรอฮะ”  ดงแฮถาม

“พี่บอกแล้วไงว่าพี่เต็มใจ เต็มใจที่จะดูแลนายตลอดไป”  เยซองพูด

“แต่ผมไม่อยากให้พี่เจ็บ...ผมจะเลิกคิดถึงคีบอม...ผมจะยอมรับความจริงซักทีว่า เค้าไม่ใช่คนรักของผมอีกต่อไปแล้ว”  ดงแฮพูด

“แต่คีบอมเค้ารักนายมากนะ แต่...เค้า...”  เยซองพูดติด ๆ ขัด ๆ

“แต่อะไรเหรอ พี่มีอะไรที่ไม่ได้บอกผมรึป่าว”  ดงแฮถามขึ้น

“เอ่อ...คือ...ก่อนที่คีบอมมันจะไปอเมริกา มันมาคุยกับพี่ แล้วมันก็บอกพี่ว่า มันรักนายมาก และมันก็รู้ว่าพี่ก็...รักนายเหมือนกัน มันก็เลยฝากให้พี่ดูแลนาย มันบอกว่า “ถึงมันจะรักนายยังไงแต่มันก็ไม่สามารถดูแลนายได้ และเมื่อมันรู้ว่ามีคนที่พร้อมจะดูแลนาย มันก็ยอมที่จะให้นายมีความสุข”  เยซองเล่าเรื่องทั้งหมดให้ดงแฮฟัง

“แล้วพี่ก็เลยคอยดูแลผมมาตลอด”  ดงแฮเริ่มน้ำตาคลอ

“นายอย่าร้องเลยนะ เวลาที่พี่เห็นน้ำตานายแล้ว มันทำให้พี่เจ็บตรงนี้....ตรงหัวใจของพี่”  เยซอง

“ผม...อึก...ผมจะไม่ทำให้พี่ต้องเจ็บอีก...เพราะผมก็รักพี่เช่นกัน..แต่เมื่อก่อนผมอาจจะคิดว่าผมรักคีบอม เพราะเค้าเป็นคนเดียวที่เข้าใจผม...แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า คนที่เข้าใจผมและดูแลผมมาตลอด นั่นก็คือพี่เยซอง”  ดงแฮพูด แล้วโผล่เข้ากอดเยซองที่ยืนอยู่ตรงหน้า เยซองจึงกอดตอบดงแฮ

“พี่รักนายมากนะ พี่สัญญาว่าจะรักนายตลอดไป”

“งั้นคืนนี้พี่นอนกับผมนะฮะ”  ดงแฮพูด

“ห๊ะ...นายว่าไงนะ”  เยซองพูดอย่างตกใจ

“ก็..พี่ฮันคยองเค้าไปนอนกับพี่ชินดงแล้วนิฮะ..แล้วพี่จะไปนอนที่ไหนหละ ถ้าไม่นอนที่ห้องผม...แต่พี่ต้องสัญญากับผมนะฮะว่า..พี่จะเป็นสุภาพบุรุษพอ...พี่จะไม่ทำอะไรผมอ่ะ”  ดงแฮพูด

“ครับ...พี่สัญญา...พี่จะไม่ทำถ้านายไม่ยอม”  เยซองพูด

“บ้าเหรอ...หาวววว! ง่วงแล้วไปนอนดีกว่า”  ดงแฮพูดแล้วเดินเข้าห้องไป

“เอ้า...รอพี่ด้วยดิ”  เยซองพูดแล้วเดินตามดงแฮไป  ประตูห้องถูกปิดลง

   The End

..............................................................................

ช่วยเม้นท์กันหน่อยนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์แต่งภาค 2 ค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาค่ะ