คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 15 ตั้งสติ
บทที่ 15 ตั้งสติ
รุ่งเช้าจินหลงและเจี้ยนเหารีบเดินทางย้อนกลับไปทิศทางที่หยางติงอยู่ จินหลงใช้พลังวิญญาณของเขาในการใช้พลังสร้างแรงโน้มถ่วงเร่งพลังจนถึงขีดสุดเพื่อกลับไปหาหยางติงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
เมื่อมาถึงบริเวณที่จินหลงมาถึงบริเวณที่จินหลงคิดว่าเป็นที่ที่แยกกับหยางติง ทั้งจินหลงและเจี้ยนเหาก็ต้องตกตะลึง เนื่องจากพื้นที่แถวนี้เต็มไปด้วยร่องรอยการต่อสู้ ต้นไม้ใบหญ้าหักโค่นระเนระนาด เห็นได้ชัดว่าเมื่อไม่นานมานี้จะต้องมีการต่อสู้ที่บริเวณนี้เป็นแน่
“น้องจินหลง เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าก่อนหน้านี้สหายของเจ้าอยู่ที่นี่”
เมื่อเห็นสภาพบริเวณโดยรอบ เจี้ยนเหาจึงรีบสอบถามจินหลงทันที
“ข้าจำไม่ผิดแน่!”
พูดจบจินหลงรีบวิ่งไปบริเวณข้างหน้าที่บริเวณต้นไม้หักโค่น จินหลงพบกับรอยเลือดแอ่งใหญ่ การต่อสู้นี่มัน! รอยเฉือน รอยตัดเช่นนี้ มันเป็นร่องรอยของกระบี่ เป็นฝีมือของมนุษย์แน่นอน! จินหลงเหลือบไปเห็นกระบี่ไม้เล่มหนึ่งถูกหักเป็นสองท่อน หล่นอยู่ไม่ไกลจากต้นไม้ใหญ่ที่หักโค่นจินหลงหยิบกระบี่ไม้หักๆนั่นขึ้นมา บริเวณด้ามจับยังคงมีรอยเลือดที่ยังไม่แห้งติดอยู่ จินหลงจำมันได้ดี มันคือกระบี่ไม้ของหยางติง!
“กระบี่ของสหายข้า!”
“เลือดยังไม่แห้ง แปลว่าการต่อสู้คงเพิ่งจบไปไม่นานนัก ข้าว่าเรารีบออกตามหาสหายของเจ้าเถอะ”
หลังจากเจี้ยนเหามองดูรอยเลือดที่ด้ามจับของกระบี่ ทั้งยังเดินสำรวจสภาพบริเวณรอบๆ ทันใดนั้นเองเจี้ยนเหาสังเกตเห็นหยดเลือดหยดเป็นทาง เจี้ยนเหารีบกล่าวกับจินหลง พวกเขามุ่งไปยังทิศที่มีหยดเลือดหยดอยู่ทันที
เป็นเพราะข้า ข้าทิ้งเจ้าไว้อยู่เพียงลำพัง มันเป็นความผิดของข้า!
ระหว่างทาง
จินหลงยังคงโทษตัวเองอยู่ซ้ำๆ เมื่อตามรอยเลือดมาระยะหนึ่ง
จินหลงเริ่มได้ยินเสียงของน้ำไหล มันต้องเป็นลำธารหรือแม่น้ำแน่ๆ จินหลงเร่งฝีเท้า
เพื่อไปยังบริเวณที่มีเสียงของน้ำทันที
ภาพตรงหน้าที่ปรากฏต่อสายตาของจินหลงและเจี้ยนเหา
พวกเขาพบชายหนุ่มคนหนึ่งนอนคว่ำหมดสติอยู่ที่ริมลำธาร
เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ยเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ใต้เสื้อผ้า
ร่างกายกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสมชายชาตรี บัดนี้เต็มไปด้วยร่องรอยของคมกระบี่
มันถูกกรีดลึกไปยังส่วนต่างๆของร่างกาย ยิ่งไปกว่านั้นบริเวณแผ่นหลังยังปรากฏบาดแผลบางจุดที่ลึกจนถึงขั้นเห็นสีขาวของกระดูกได้อย่างชัดเจน
และเลือดยังคงไหลรินออกมาจากบาดแผลเหล่านั้นอย่างมิขาดสาย
จินหลงเบิกตากว้าง เขาวิ่งรุดหน้าเจี้ยนเหาเขาไปยังชายหนุ่มตรงหน้าทันที เสื้อผ้าสีน้ำตาเก่าๆขาดๆแบบนี้ ร่างกายแบบนี้ จินหลงจำมันได้ดี สหายของเขา หยางติง!
จินหลงพลิกตัวหยางติงขึ้นมา ดวงตาของหยางติงยังคงปิดสนิท ใบหน้าสีขาวซีดราวกับร่างไร้วิญญาณ
“หยางติง! เจ้า เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า!”
“ตอบข้าสิ หยางติง! ใครมันอะไรเจ้า!”
จินหลงสัมผัสบริเวณใบหน้าของหยางติงอย่างเบามือ เมื่อไม่เห็นการตอบสนองจากหยางติงแม้ซักนิดเดียว จินหลงเริ่มเกิดอาการคลุ้มคลั่ง สองมือของจินหลงยังคงประคองร่างกายของหยางติงอยู่ แต่บัดนี้รอบกายของจินหลงกลับปรากฏจิตสังหารอย่างรุนแรง
“ใครมันทำเจ้า!”
“ใครมันบังอาจทำร้ายเจ้า”
“ใครมันกล้าสังหารเจ้า!”
“มันต้องตาย! ข้าจะฆ่ามัน อ๊าาาาาาาาาา”
ปราณจิตสังหารแผ่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ
เจี้ยนเหาพยายามที่จะเข้าไปหาจินหลง
หากแต่เข้าไม่สามารถฝ่าจิตสังหารอันรุนแรงนี้เข้าไปได้เลย
จินหลงที่คุกเข่าอยู่กับพื้นแขนทั้งสองของจินหลงยังคงประคองหยางติงไว้ในอ้อมแขน หากแต่บัดนี้ จินหลงไม่เหลือสติสัมปชัญญะอีกแล้ว!
“น้องจินหลง เจ้าจงสงบสติอารมณ์ลงก่อน!”
เจี้ยนเหาได้แต่ตะโกนบอกจินหลงให้สงบสติอารมณ์ บัดนี้ เจี้ยนเหาถูกปราณจิตสังหารของจินหลงกดดันอย่างรุนแรง จนทำให้ตัวเจี้ยนหยานเริ่มก้าวถอยหลังออกไป ทำให้อาการบาดเจ็บของเจี้ยนเหาเริ่มปรากฏขึ้นอีกครั้ง เลือดเริ่มปรากฏที่มุมปากของเจี้ยนเหา
น้องจินหลงนี่เจ้า! จินสังหารอันรันแรงนี่มัน! ไม่คาดคิดเลยว่า เด็กหนุ่มเช่นเจ้าจะมีปราณจิตสังหารที่รุนแรงเช่นนี้!
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
จินหลงเงยหน้าขึ้นบนฟ้าพร้อมแผดเสียงรำคามกึกก้องไปทั่วบริเวณ
ทันใดนั้นพื้นที่รอบกายจินหลงเกิดแรงกดดันวิญญาณมหาศาลพุ่งพล่านทะลุทะลวงออกมาจากตัวจินหลง
เกิดแรงโน้มถ่วงมหาศาล ทำลายต้นไม้น้อยใหญ่ให้แหลกละเอียดในพริบตา
ทั้งพื้นดินถูกแรงดันวิญญาณทำให้เกิดหลุดมหึมา
ก้อนดินก้อนหินน้อยใหญ่ในบริเวณถูกบดละเอียดมลายหายไป เลือเพียงแต่หลุมขนาดใหญ่
มีเพียงจินหลงและหยางติงอยู่ในหลุมลึกนั่น
เจี้ยนเหาที่วิ่งหลบด้านหลังได้อย่างทันท่วงที ทำให้เขารอดจากพลังจากปราณจิตสังหารที่จินหลงระเบิดออกมา เจี้ยนเหามองไปยังภาพตรงหน้า พื้นที่ที่เคยมีต้นไม้ ป่าไม้ และลำธารสวยงามก่อนหน้านี้ อย่างกับถูกค้อนยักษ์ที่มองไม่เห็นทุบทำลายอย่างรุนแรง บัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมลายหายไปจนหมดสิ้น หลงเหลือแต่เพียงหลุมลึกขนาดใหญ่และมีพื้นที่ที่กว้างขวางอย่างน่าเหลือเชื่อ!
หลังจากที่จินหลงระเบิดพลังอย่างบ้าคลั่ง จินหลงก็หมดสติลงทันที เมื่อเห็นจินหลงที่หมดสติ พร้อมๆกับปราณจิตสังหารที่เคยแผ่พุ่งออกมาจากจินหลงเริ่มสงบลง เจี้ยนเหาเองมิได้รอช้า เจี้ยนเหาวิ่งลงไปในหลุมลึก เจี้ยนเหาโคจรพลังธาตุแสงสว่างของเขาตัวไปในตัวของจินหลง กระแสพลังลมปราณของอบอุ่นที่เกิดจากพลังวิญญาณธาตุแสงของเจี้ยนเหาพุ่งทะลุทะลวงไปยังจุดชีพจรต่างๆของจินหลง จนไปถึงจุดตันเถียร เจี้ยนเหาผ่อนคลายสีหน้าทันที เขาพบว่าเส้นชีพจรตามจุดต่างๆตามร่างกายของจินหลงไม่ได้รับความเสียหายแต่อย่างใด แต่พลังวิญญาณที่จุดตันเถียรค่อนข้างได้รับความเสียหาย
เมื่อเจี้ยนเหาพบว่าจินหลงยังคงปลอดภัยดี
เจี้ยนเหามองไปยังร่างที่ได้รับบาดเจ็บจากคมกระบี่ทั่วร่างของเขามีบาดแผลต่างๆกระจายอยู่ทั่ว
แต่ที่สาหัดที่สุดคงเป็นบริเวณแผ่นหลัง ใบหน้าราวกับไร้วิญญาณสหายของจินหลง ทำให้เจี้ยนเหาอดรู้สึกเศร้าสลดไม่ได้
คนคนนี้คือสหายของน้องจินหลง
เป็นเพราะจินหลงเข้ามาช่วยข้าเมือคืนนี้ และข้าคิดว่านั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เจ้าและสหายของเจ้าต้องได้รับบาดเจ็บถึงเพียงนี้
เจี้ยนเริ่มใช้พลังวิญญาณธาตุแสงของตนอีกครั้งเพื่อทำการสำรวจเส้นชีพจรของสหายจินหลงอีกครั้ง
เมื่อเจี้ยนเหาแตะไปยังชีพจรของหยางติงเจี้ยนเหาพบว่าชีพจรของหยางติงยังเต้นอยู่! ถึงแม้ชีพจรของหยางติงจะเบาบางแต่ยังรู้สึกได้ เจี้ยนเหาเริ่มโคจรพลังวิญญาณธาตุแสงของเขาไปทั่วทุกจุดเส้นวิญญาณของหยางติง
เจี้ยนเหาขมวดคิ้วแน่น หยาดเหงื่อของชายหนุ่มผุดพลายออกจากใบหน้าอย่างต่อเนื่อง สภาพตอนนี้ของเจี้ยนเหาบางบอกได้อย่างชัดเจนถึงความมุ่งมั่นเอาจริงเอาจังในการรักษาหยางติงผู้เป็นสหายของจินหลง เจี้ยนเหานั้นพบว่าเส้นชีพจรของหยางทุกถูกทำลายอย่างหนักหน่วง ด้วยความรู้ความสามารถของเจี้ยนเหาในตอนนี้ เขาทำได้เพียงนำพลังวิญญาณของเขาส่งเข้าไปล่อเลี้ยงและฟื้นฟูเส้นชีพจรของหยางติง เพราะธาตุแสงนั้นมีคุณสมบัติในการรักษาและยังส่งผลดีของเส้นชีพจรเป็นอย่างมาก แม้ว่าเจี้ยนเหาจะต้องใช้พลังวิญญาณของเขาจนเหือดแห้งแต่เขาก็จะไม่ยอมแพ้
เจี้ยนเหามองไปยังจินหลงแล้วถอนสายสายกลับมาเพื่อสะกดข่มอารมณ์และตั้งสมาธิ เขาจะต้องโคจรพลังให้เป็นไปตามกระแสเส้นชีพจรของหยางติงเพื่อเสริมสร้างฟื้นฟูเส้นพลังที่ได้รับความเสียหาย วิธีนี้เป็นวิธีเดียวที่เจี้ยนเหาคิดได้ในตอนนี้ ข้าจะช่วยสหายของเจ้าให้ได้ น้องจินหลงเจ้าโปรดวางใจ
หลายวันมานี้เจี้ยนเหายังคงวุ่นวายกับการรักษาหยางติง
หลังจากเจี้ยนเหาได้ย้ายร่างทั้งสองร่างที่ยังคงหมดสติอยู่มายังถ้ำแห่งหนึ่ง เจี้ยนเหายังคงใช้เวลาทั้งหมดไปกับการโคจรพลังวิญญาณของตนเข้าไปยังร่างของหยางติง
บางครั้งเจี้ยนเหาจะนำสมุนไพรต่างๆออกมา
และทำการสกัดยาเม็ดต่างๆเพื่อนำมารักษาหยางติง
รวมทั้งบำรุงร่างกายจินหลงที่ได้รับความเสียหายที่บริเวณจุดตันเถียร รวมทั้งรักษาร่างกายตนเองและฟื้นฟูพลังวิญญาณเพื่อให้มีพลังวิญญาณไปฟื้นฟูหยางติงอีกต่อหนึ่ง
หากเป็นผู้อื่นคงไม่สามารถที่จะทำได้ถึงเพียงนี้ หากแต่แท้จริงแล้วเฉินเจี้ยนเหาจากตระกูลเฉินแห่งเมืองแมกไม้ นับเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์สูงสุดคนหนึ่ง เขามีความสามารถในการรักษา สกัดตัวยา สูงส่งความหมู่คนหนุ่มสาวที่อายุใกล้เคียงกันเป็นอย่างมาก บัดนี้เจี้ยนเหายังคงฝืนอดทนอดกลั้นกับอาการบาดเจ็บของตนเอง เพื่อรักษาผู้อื่น และมันกำลังจะถึงขีดสุดแล้ว!
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
เสียงที่ดังขึ้นทำให้เจี้ยนเหาสะบัดสายตาไปยังจินหลงที่ได้สติขึ้นมาทันที บัดนี้จินหลงอยู่ในท่าที่ลุกขึ้นมานั่ง แต่แววตายังคงว่างเปล่าไร้ชีวิตชีวา พลันเกิดปราณจิตสังหารขึ้นที่รอบตัวจินหลงอีกครั้ง
“ข้าจะฆ่ามัน!”
“มันต้องตาย!”
เสียงของจินหลงเปลี่ยนไปราวกับคนละคน
มันเป็นเสียงที่ค่อนข้างทุ้มต่ำ
อย่างกับเสียงที่ผุดมาจากนรกมันเป็นเสียงที่ราวกับปีศาจกำลังคำราม
เจี้ยนเหาผละออกจากตัวหยางติง เข้าไปหาจินหลงทันที
“จินหลงเจ้าจงตั้งสติ!”
“ฟังข้า!”
“หยางติงสหายของเจ้า ยังไม่ตาย! เขายังมีชีวิตอยู่!”
“ได้ยินหรือเปล่า สหายของเจ้าปลอดภัยดี!”
เจี้ยนเหาคว้าไปที่แขนทั้งสองข้างของจินหลง เจี้ยนเหาตัดสินใจเดิมพันกับจินหลง ปลดปล่อยพลังวิญญาณที่ลงเหลืออยู่น้อยนิดของตนปะทะกับปราณจิตสังหาร พลางตะโกนกรอกหูจินหลง และหวังอย่างเดียวว่าจินหลงจะได้ยินและสงบลง ก่อนที่จินหลงจะอาละวาดและอาจทำให้ที่นี่พังทลายอีกครั้ง!
ความคิดเห็น