คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่7
"ผะ ผะ ผมของข้า !!! ผมอันแสนสวยของข้า !!!"ชายหนุ่มมองผลงานตัวเองอย่างพอใจ แตกต่างจากเจ้าหญิงผู้เลอโฉมที่ขณะนี้กำลังสติแตกไปแล้ว หล่อนหันไปตั้งท่าจะบีบคอชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่กลับโดนเขาจับข้อมือน้อยๆไว้อย่างง่ายดาย แถมเขายังมีทีท่าไม่สนใจอีกด้วย !
"มนต์นี้เอาไว้พรางตัว เจ้าจะกลับไปดั่งเดิมได้ ก็ต่อเมื่อข้าตายแล้วเท่านั้น"หญิงสาวตกใจจนตาเหลือก กว่าเขาจะตาย ? งี้หล่อนไม่ต้องมีผมสีดำไปชั่วชีวิตหรอกรึ ??
"จะ เจ้า เจ้าทำแบบนี้ได้ยังไงกัน !!"
"ข้าก็แค่ร่ายมนต์เฉยๆ ไม่มีอะไรซับซ้อน"หญิงสาวกำมือแน่นทำอะไรไม่ได้ เพราะยังโดนชายหนุ่มตรงหน้าล๊อคแขนไว้แน่นจนสุดท้ายเธอก็หยุดสู้ ปลายหางตาเริ่มมีน้ำตาซึมออกมา เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าคนตรงหน้าไม่สู้แล้วจึงค่อยๆคลายมือออก เขาลูบผมเจ้าหญิงอย่างแผ่วเบา จนเธอเองก็เงยหน้าขึ้นมามองอย่างแปลกใจ พลันวินาทีนั้นนัยน์ตาสีม่วงก็สบเขากับนัยน์ตาสีฟ้าเข้มที่มองมาอย่างอ่อนโยนปนขัน ความร้อนวูบเกิดขึ้นบนหน้าของหญิงสาวจนเจ้าหล่อนต้องก้มลงหลบสายตา
"ข้าว่า...ผมสีดำแบบนี้ดูดีกว่า"นอกจากจะส่งสายตามาให้หวั่นไหวแล้ว เขายังมิวายพูดหยอดจนหญิงสาวทำอะไรไม่ถูก ได้แต่จับผมตัวเองมาดูอย่างเขินอาย พลางในใจก็คิดว่า บางทีผมสีดำก็ดีนะ...
ความหวั่นไหวที่เกิดขึ้น...พร้อมกับความไหวหวั่นของอีกคน...
"เจ้าเหม่อลอยคิดอะไรอยู่หรือฟรีเซีย"
"ปละ เปล่าเพคะท่านพ่อ"หญิงสาวรีบปฏิเสธพ่อของตนทันที ทั้งๆที่เมื่อกี้ใจยังคงกระวนกระวายถึงชายหนุ่มผู้อื่น...
"มีอะไรปิดบังพ่อรึเปล่า ฟรีเซีย"พระราชาฮอว์ธอร์นถามขึ้น เขารู้ว่าธิดาองค์เล็กของเขาต้องมีอะไรปิดบังเป็นแน่ ฟรีเซียแตกต่างจากฟลอซิเธียมาก ถ้าให้เปรียบเทียบก็เหมือนพระอาทิตย์กับพระจันทร์...คนหนึ่งสดใส เจิดจ้า อารมณ์ร้อน ส่วนอีกคนช่างเรียบร้อย เงียบเหงา และอ่อนหวาน ดั่งแสงจันทร์ที่ส่องสว่างในตอนกลางคืน
"ข้า...ไม่มีอะไรเพคะ"หญิงสาวเอ่ยแล้วส่งรอยยิ้มที่ดูฝืนๆมาให้กับพ่อของตน ก่อนจะย่อตัวแล้วเดินจากไป พระราชาถอนหายใจออกมาเสียงดัง ทั้งกังวลที่ธิดาองค์โตหายไป และยังจะฟรีเซียที่เงียบเหงาอีก...
"ข้าจะทำอย่างไรดี ซินเนีย..."
หญิงสาวหนีเข้ามานอนในห้องบรรทมของตัวเอง เจ้าหล่อนซบหน้าลงกับหมอน คิดถึงพี่สาวใจแทบขาดแต่ก็คิดถึงชายหนุ่มอีกคนแทบขาดใจเช่นกัน...
"ป่านนี้ท่านจะทำอะไรอยู่นะ อะโคไนท์..."หญิงสาวเปรยเบาๆพลางทอดถอนใจ พลันก็แอบคิดไปถึงเรื่องในวันวาน...
"ท่านพี่ รอข้าด้วย"ฟรีเซียในวัย 14 ปียังคงวิ่งตามพี่สาวของตนอย่างเช่นที่เคยเป็นตลอดมา สาวน้อยในตอนนั้นวิ่งมาจนถึงชายป่าใกล้ๆกับวัง แต่พี่สาวเธอกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เธอจึงเดินเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ อีกใจก็กลัวสัตว์ประหลาดที่ท่านพ่อเล่าถึง แต่อีกใจก็ห่วงว่าพี่สาวจะเป็นอันตรายไป เจ้าหล่อนเดินเข้าไปเรื่อยๆจนสะดุดกับอะไรบางอย่าง พอก้มลงไปมองก็เห็นเป็นผลไม้หน้าตาประหลาดลูกหนึ่ง เธอหยิบมามองอย่างแปลกใจ แต่ไม่ทันได้ทำอะไรเจ้าผลไม้ลูกนั้นกลับสั่นอย่างประหลาด ฟรีเซียปล่อยมันออกจากมือ พลางถอยหลังออกมาอย่างหวาดกลัวจนชนเข้ากับใครคนหนึ่ง
"อะฮ่า ดูเหมือนพวกเราจะได้เหยื่อซะแล้ว"เธอหันไปมอง ก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบเจอกับผู้ชายแปลกหน้ามากมาย ทั้งน่ากลัวและดูป่าเถื่อนเป็นที่สุด
"ว่าไงสาวน้อย เจ้ามาทำอะไรในป่าแบบนี้"ชายที่ตรึงแขนเธอไว้แน่นถามอย่างหยอกล้อ เรียกเสียงหัวเราะจากชายคนอื่นๆ ฟรีเซียกลัวจนตัวสั่น น้ำตาเม็ดใสๆเริ่มไหลรินออกมา ชายที่จับแขนเธอไว้จุ๊ปากก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา
"ร้องไห้แบบนี้ไม่งามเลยนะ"
"ข้าว่าปล่อยแขนนางเถอะ"เสียงหนึ่งดังขึ้นขัดโจรป่า เธอหันไปมองก็เห็นเด็กหนุ่มผู้หนึ่งนั่งอยู่บนหลังม้าแล้วมองมาทางเธอ ขณะที่โจรป่ากำลังงง เธอก็รีบสะบัดแขนออกแล้ววิ่งไปหาเขาทันที เด็กหนุ่มมองเธออย่างแปลกใจแต่ไม่พูดอะไร ดึงเธอขึ้นมาบนหลังม้าแล้วสั่งให้มันออกวิ่งทันที เหล่าโจรป่าวิ่งตามมาได้ไม่นานก็ต้องหยุดลงเพราะตามฝีเท้าม้าไม่ทัน
"เจ้ามาทำอะไรในป่า"เด็กหนุ่มที่นั่งคร่อมอยู่ข้างหลังเธอถามขึ้นเสียงเรียบไม่แสดงความรู้สึกใดๆ เธอเอ่ยตอบตะกุกตะกักด้วยความกลัวว่าจะตกม้าและหวาดระแวงเด็กหนุ่ม
"เอ่อ ข้า เข้าไปหาพี่สาวของข้าน่ะ"
"พี่สาวของเจ้า ? ใช่คนที่ผมสีชมพูรึเปล่า"
"ชะ ใช่ๆ เจ้าเจอนางที่ไหน"เด็กหนุ่มคนนั้นชี้ไปข้างหน้า เธอมองตามปลายนิ้วของเขาก็เจอท่านพี่ที่เธอตามหากำลังเก็บดอกไม้อย่างสบายใจ
"เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าเจอพี่สาวของเจ้าแล้ว เจ้าก็ลงไปซะ"เด็กหนุ่มออกคำสั่ง เจ้าหญิงน้อยขมวดคิ้วมุ่น ถึงเธอจะจิตใจดีและเรียบร้อย แต่เกิดมาชีวิตนี้ยังไม่เคยมีใครสั่งเธอได้
"เจ้าอย่ามาสั่งข้านะ"
"ทำไมข้าจะสั่งเจ้าไม่ได้ล่ะ"
"ข้า..."
"เจ้าลงจากม้าไม่เป็นก็บอกข้ามาเถอะ"เด็กหนุ่มเข้าใจไปนั่น เธออ้าปากค้างไม่ทันได้แก้ตัวอะไร ชายหนุ่มก็กระโดดลงไปอยู่ที่พื้นแล้วยื่นมือมาให้เธอ
"จับมือข้าไว้สิ แล้วค่อยๆก้าวลงมา"ฟรีเซียยื่นมือไปจับอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะความเกร็งโดยแท้ ทำให้เท้าน้อยๆบังเอิญไปติดกับสายคล้องเท้าจนเธอชะงักแล้วโผเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มจนได้
"จะ เจ้าเป็นอะไรมั้ย"เธอรีบถามเด็กหนุ่มที่นอนกุมหัวอยู่ทันที เขามองเธอกลับด้วยสายตาที่เหมือนท่านพ่อใช้เวลาดุเธอ เขาลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลเพราะมีเจ้าหญิงตัวยุ่งนอนทับอยู่ เจ้าหล่อนรีบลุกขึ้นทันทีหน้าแดงด้วยความเขินอาย เด็กหนุ่มหัวเราะหึหึก่อนจะเอ่ยแซวเด็กสาว
"ข้าพึ่งจะรู้ ว่าคนเมืองนี้เขาลงม้าวิธีนี้กัน"พูดเสร็จก็ก้าวขึ้นหลังม้าขี่ออกไปทันที สร้างความเขินอายและโมโหแก่เจ้าหญิงองค์เล็กอย่างมาก ไม่นานหลังจากนั้นก็ได้รู้ว่าชายหนุ่มที่ช่วยเธอไว้คืออะโคไนท์นี่เอง...และนั่นเป็นครั้งแรกที่เธอพบกับเขา...
"กี้ กี้"เธอหันไปมองสัตว์เลี้ยงตัวโปรดที่เดินเข้ามาหา เธอลูบหัวมันอย่างรักใคร่ พลันก็นึกขึ้นได้รีบเขียนอะไรยุกยิกๆในกระดาษแล้วผูกไปกับคอของมันก่อนจะสั่งให้มันเอาไปส่งให้พี่สาวของเธอเอง !
การเข้านอนในคืนแรกกำลังสร้างปัญหาให้กับเจ้าหญิงคนงาม...ไม่ใช่ว่าเธอรังเกียจที่จะนอนเตียงเก่าๆนี่หรอกนะ เพียงแต่ว่าเตียงนี้มันเล็กและ...
“เมื่อไหร่เจ้าจะนอนซักที ข้าง่วงแล้วนะ”ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด หญิงสาวยังคงอิดๆออดๆ ใบหน้าแดงก่ำอย่างเขินอาย สุดท้ายด้วยความรำคาญชายหนุ่มจึงลุกขึ้นนั่งแล้วดึงตัวหญิงสาวลงมาทันที
“นี่เจ้าจะทำอะไรน่ะ”
“ข้าจะนอน”ชายหนุ่มตอบไม่ตรงคำถาม เขากอดหญิงข้างกายไว้แน่น ฝ่ายหญิงสาวก็ไม่ยอมง่ายๆ เธอทั้งทุบทั้งตีชายหนุ่มที่นอนอยู่ตรงหน้าอย่างเดือดดาล จนสุดท้ายเขาต้องลืมตาขึ้นมามองเธออย่างโกรธจัด
“หากเจ้าไม่นอนตอนนี้ ข้าจะให้เจ้านอนข้างนอก”ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ แต่ทำให้หญิงสาวสงบลงทันที ความรู้สึกที่เจอเจ้าต้นไม้ปีศาจนั้นยังชัดเจนอยู่ในจิตใจ
“นอนก็ได้ แต่เจ้าต้องปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”หญิงสาวออกคำสั่ง ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองเจ้าหล่อนอย่างแปลกใจ
“เจ้าเห็นรึไม่ว่าเตียงของข้ามันเล็กมาก แค่ข้านอนคนเดียวก็จะเต็มอยู่แล้ว”หญิงสาวฟังแล้วเหลือบไปมองข้างหลังเธอ จริงอย่างที่เขาว่า หากเขาไม่รั้งตัวเธอไว้เธอคงต้องลงไปนอนบนพื้นแน่ๆ
“ตกลงเจ้าจะนอนรึยัง”
“ข้าเข้าใจแล้ว”หญิงสาวตอบรับก่อนจะข่มตาเพื่อให้หลับลง เสียงหัวใจที่ดังก้องอยู่ในร่างกายทำให้เธออึดอัดใจพิกล
ความคิดเห็น