คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Who is you [TEAMB] B❤JIN EPISODE : 9
SUBJECT : Who is you [TEAMB] B❤JIN
EPISODE : 9
AUTHOR : FalseHope
ไอ้บ้าบีไอนี่มันจะสะกิดทำไม ไม่เข้าใจเลย อยู่กันแค่นี้เองนะเว้ย
ผมหันไปมองหน้ามันอย่างเหวี่ยงๆก่อนที่จะลุกขึ้นเดินออกจากห้องประชุม
บ่ายนี้พวกเราทั้งหกคนมีนัดซ้อมเต้นกัน เพื่อผลประเมินในแต่ละเดือน เดือนนี้ดูน่าตื่นเต้นสุด แน่ล่ะ ? เพราะมันเป็นรายการ รู้แค่ว่าเมื่อเราก้าวเข้าห้องซ้อมนั้นล่ะก็ กล้องจะเริ่มถ่ายทุกอย่างที่เกี่ยวกับเราและทุกคนที่อยู่ในนั้น ผมมองแผ่นหลังของบีไอนิ่งๆก่อนที่จะไล่ความคิดบ้าๆออกไป
ถึงเด็กนั่นมันจะอายุน้อยกว่าผมแต่ความสามารถไม่น้อยเลยทีเดียว บางครั้งอาจจะมากกว่าผมด้วยซ้ำไป และผมไม่แปลกกับมันเลย มันเป็นผู้นำที่ดีได้ ความเชื่อในตัวผมมันเชื่อแบบนั้น
“เอาละ! ก่อนทอื่นเลยคือต้องมาจัดแจงท่าเต้นของแต่ละท่อนของเพลง...บลาๆๆ” บีไอร่ายยาว และนั่นก็เริ่มต้นการจัดแจงท่าเต้น ผ่านไปร่วมสี่ชั่วโมงบีไอถึงให้หยุด
เหนื่อยนะ! แต่พอเห็นหน้ามันเครียดๆแล้วก็ไม่อยากจะเหนื่อยเลย ไม่รู้สิความรู้สึกคงประมาณว่าไม่อยากให้หัวหน้าเห็นลูกทีมอ่อนแอมั้งนะ
“โอเค! ตอนนี้มันยังมั่วกันอยู่ ฉันคิดว่าเราน่าจะหาอะไรมาวางกรอบไว้ดีกว่า โดยการจัดแจงท่าเต้นต่างๆที่มีอยู่ในเพลงเขียนมันใส่ลงไปในกระดาษ? ทุกคนว่าไง ฉันคิดว่าทุกคนอาจจะรู้ตำแหน่งของตัวเองในแต่ละท่อนเพลงด้วย ก็เหมือนกับกันลืมท่านั้นแหละ” บีไอบอกด้วยเสียงนิ่งๆ สมาชิกที่เหลือก็เออออพยักหน้าเห็นด้วยกันหมด
“งั้นเอาตามนี้..” หลังจากนั้นหมอนี่กเอาแต่ขีดเขียน จะเงยหน้ามาถามความคิดของทุกคนก็ต่อเมื่อมันถึงจุดเปลี่ยนท่า ทุกคนให้ความร่วมืออย่างดี ไม่นานกระดาษแผ่นนี้ก็ถูกขีดเส้นจนมันเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา ผมมองในกระดาษนั้นนิ่งๆเมื่อดูจุดที่ตัวเองแล้วก็พยักหน้าเข้าใจกับตัวเองเบาๆ
“ประจำที่นะ.. จะเริ่มแล้ว” ว่าจบพวกเราทั้งหกก็เริ่มย้ายตำแหน่งเปลี่ยนจังหวะกันไปเรื่อยอยู่แบบนั้น อาจจะมีบางที่ผมทำพลาด แต่นั้นก็ไม่ใช่ปัญหาเมื่อบีไอเข้ามาแก้ให้ และทำให้มันสมบูรณ์แบบเหมือนที่ทุกคนคิดไว้ ไม่ใช่ว่าผมหรอกที่พลาดทุกคนก็พลาดได้ แต่ไม่ใช่บีไอ หมอนี่จริงๆเลยสินะ
“บีไอ พักก่อนเถอะนี้มันเลิกเวลามานานแล้วนะ” ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าน้องๆเริ่มหมดแรง
บีไอหันมามองผมนิ่งๆก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับเดินกลับเข้ามา มีข้าวกล่องที่บรรจุอยู่ในถุงนั้นหลายกล่องทีเดียว เคยบอกรึยังว่าพวกผมไม่ได้กินเหมือนคนธรรมดา จัดได้ว่ามีเท่าไหร่กูจัดเรียบ
“บ็อบบี้!” จุนฮเวเรียกก่อนที่จะหันมาแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างตั้งใจ คนอื่นๆก็กำลังลงมือเหมือนกัน มีแต่บีไอเท่านั้นที่เดินเลี่ยงเดินไปอีกฝั่งของห้อง ไม่รู้สิผมกลับโมโหนิดๆเมื่อหมอนี้ยังไม่ยอมกินข้าว
ไวกว่าความคิดผมลุกขึ้นมาและไม่ลืมที่จะหยิบข้าวกล่องมาด้วยอีกหนึ่งและน้ำขวด มุ่งหน้าไปหาบีไออย่างเดียว
“ตายก่อน ไม่รู้ด้วยนะ บอกเลยหวังดี ” พูดเสร็จผมก็ยหยิบทั้งข้าวกล่องและน้ำให้ บีไอรับมานิ่งๆก่อนที่จะวาง.... วางข้าวกล่องและน้ำ
ไอ้บ้านี่แม่ง! ดื้อด้านว่ะ
“ถ้าไม่กิน จะเอาไปให้คนที่เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้กินนะ” ผมพูดเรียบๆคนตรงหน้าเลยจำใจ ใช่! ต้องบอกเลยว่าหมอนี้จำใจทิ้งกระดาษนั้นลงก่อนที่จะเคลื่อนตัวหันเข้ามาหาผมและเอาข้าวกล่องขึ้นมากิน พวกเราทานกันไปเรื่อยๆ เหมือนต่างคนต่างอยุ่ในความคิดของตัวเอง อีกไม่กี่ชั่วโมง อีกไม่กี่นาทีหรือเท่าไหร่ก็ไม่มีใครรู้ ไม่รู้สิยิ่งเวลาผ่านไปช้าๆมากเท่าไหร่ ผมยิ่งกดดัน
“บางทีก็เกินไปนะ คิ้วนะ” เสียงของบีไอทำให้ผมหลุดจากห้วงความคิดก่อนตัวเองก่อนจะชะงักนิ่งเพราะร่างสูงของบีไอเอานิ้วมาจิ้มตรงกลางหน้าผากของผม ถ้าผมเป็นผู้หญิงตอนนี้แก้มคงขึ้นสี แต่ถึงจะเป็นผู้ชาย.. ก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน ว่าใจเต้นแรง!
บ้าน่า... กับบีไอเนี้ยนะ ฝันเฮอะ!
“อะแฮ่มๆๆ เลิกจีบกันได้แล้วครับ ถึงเวลาแล้วนะ” เสียงของดงฮยอกเอ่ยมา ผมละหน้าเสทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนบางอย่าง
“หุบปาก แล้วไปประที่ของตัวเองเถอะ คราวนี้มึงไม่เป๊ะ กูไม่เอาไว้แน่” บีไอบอกเสียงเรียบก่อนที่จะซัดข้าวให้หมดและเดินไปที่พวกนั้น ส่วนผมก็นะจะทำอะไรได้เล่านอกจากรีบกินให้หมด เพื่อที่จะไปตรียมตัวซ้อมต่อนะสิ
“นี้ๆ เราจะได้เดบิวต์ไหมอ่ะ” ดงฮยอกถามออกมา ในขณะที่ทุกคนกำลังซ้อม เหมือนกับทุกอย่างหยุดชะงัก เหมือนกับว่ามีใครไปหยุดเข็มนาฬิกาไม่ให้มันเดินต่อ เหมือนกับว่ามีเวทมนต์สะกดให้พวกเราทุกคนในห้องนี้หยุด
“หยุดไร้สาระ ละต่อกันเลยมั๊ย เวลาใกล้กระชับเข้ามาทุกที่แล้วนะ” และก็เป็นบีไอเองที่บอกเตีอนนัยๆ
------------------------------------------------50--------------------------------------------------
“อื้ม... โอเคขอให้พรุ้งนี้ได้แบบนี้นะทุกคน เอาล่ะ เตรียมตัวกลับหอกันเถอะ นี่มันตีสองจะตีสามล่ะ ไปนอนพักเอาแรงดีกว่า ป่ะ” บีไอพูดออกมา นอกจากบีไอแล้ว พวกผมก็นอนลงไปกับพื้น บอกเลยว่าหอบแดกจริงๆ เหนื่อยเป้นบ้า! ฮูว์
สิบนาทีผ่านไป ทุกคนก็ย่างก้าวออกจากห้อง แน่นอนว่าบีไอออกเป้นคนสุดท้ายก่อนที่จะปิดไฟและปิดประตูห้องซ้อม พวกเราเดินออกมาเรื่อยๆ ความคิดเรื่อยเปื่อยก็เริ่มขึ้น
มองข้างๆแล้วดูหล่อยังไงก็ไม่รู้เนอะ......
ถ้าไม่มีคนๆนี้อยู่.. ตอนนี้เราจะเป็นแบบนี้มั๊ยนะ....
คนบ้าอะไรก็ไม่รู้. เข้าถึงยากชะมัด…..
เอ่อ... นี่กูคิดอะไรอยู่
“จะยืนเหม่ออีกนานมั๊ย จะเข้ามั๊ย?” ผมได้สติทันที เมื่อบีไอพูดออกมา เวร! นี่เดินกันยังไงว่ะ ถึงเร็วจัง คือจริงๆแล้วมันก็ไม่ได้ไกลมากหรอก
“อ่อ อืม” ผมรับคำก่อนที่จะเดินผ่านบีไอเข้าหอเราไป ผมเพิ่งสังเกตแหะ ว่าหมอนี่ถอดเสื้อแล้ว เหลือแต่กางเกง เอิ่ม... ตอนแรกก็ไม่ได้มองนะ แต่พอมัน ไม่สิ.. สายตามากกว่า เออน่าช่างมันเถอะ จะอะไรก็แล้วแต่
พรึ่บ!
“อะไร!” ผมตกใจอีกครั้งเมื่อบีไอฉุดกระชากตัวผมเข้ามาในห้องพร้อมกับผลักผมไปชิดผนังห้อง
“เป็นไร? ตั้งแต่เดินออกมาจากตึกแล้วนะ” บีไอถามเสียงเรยบผิดกับผมที่เหงื่อไหลเป้นทาง
“เอ่อ...อ่อ คือเปล่า! ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย ปล่อยเถอะ จะไปอาบน้ำแล้ว เหนียวตัวชะมัด” ผมว่าเสียงอ่อยๆ
“ไปดิ” คำพูดของบีไอมันฟังดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้เนอะ
“จะอาบน้ำไม่ใช่เหรอ พอดีเลยอาบพร้อมกัน” >///< คนบ้า เอาอะไรคิด
“เอ่อ.. ไม่เป็นไร อาบก่อนก็ได้ รอได้นะ ”
“หืม..”
“ก็...” คำพูดของผมหายไปซะดื้อ เมื่อบีไอก้มลงมาหอมแก้มผม
คนตัวเล็กดูท่าจะไม่สังเกตว่าผมนั้นมองตลอด ก็เล่นทำหน้าทำตาอะไรก็ไม่รู้ เห็นแล้วมันขัดๆยังไงก็ไม่รู้ และก็ไม่รู้ซาตานห่าไหนบังคับให้ผมก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมที่แก้มขาว กลิ่วเหมือนเด็กจริงๆ ชัดจะติดใจแล้วสิ จากหอมแก้มไปๆมาๆก็เริ่มพรมจูบไปทั่วทั้งหน้าก่อนที่จะหยุดที่ริมฝีปาก และค่อยๆแนบริมฝีปากลงไปบดขยี้ริมฝีปากบาง ควานหาความหวานในโพรงปากนุ่ม อยากจะเอาแต่ใจกว่านี้ แต่ดูท่าแล้วคนตรงหน้าคงจะสลบไปก่อนแน่ ขืนทำไรมากกว่านี้ หึๆ แดงไปทั่วทั้งตัวหมดแล้ว จินฮวาน... ได้แต่ขัดใจก่อนที่จะดูดเม้มริมฝีปากล่างและค่อยๆถอนออกมา เชื่อมั๊ยมันจะจบถ้า...จินฮวานไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตาผม รู้สึกเหมือนตบะจะแตก ก่อนที่จะอดใจไม่ทำอะไรแล้ว ได้แต่กดลงไปย้ำๆซ้ำๆอยู่แบบนั้นก่อนที่จะหันหลังเดินหนีเข้าห้องน้ำ
ส่วนคนด้านนอก แต่หลับสายตาจากคนตัวสูงแล้ว ก็ทรุดลงกับพื้น
เฮือก!!
บีไอ หมอนั่น.... อะไรกัน!
“พี่จินฮวาน...” ยิ่งกว่าเห็นผี เมื่อหันไปตามเสียง
เห็นมั๊ยนะ... อีกอย่างไอ้ตัวปัญหาแม่งก็เดินหนีหน้ามึนเข้าห้องน้ำเฉยเลย
#ขอโทดนะค่ะ เราผิดสัญญาอีกแล้วอ่ะ แง่วๆๆๆ ขอโทดด้วยค่า -/\-
สำหรับคนรอ เราขอโทดจริงๆ ช่วงเช้าของทุกวันเราต้องไปช่วยแม่ขายของ โดนน้องแย่งเล่นคอมตลอดเลย จะแต่งทีก็โคตรดึก ดึกจริง แต่งแล้วลบ แล้วมันเหนื่อยด้วยไง เก็บร้านสามทุ่มงี้ล้างจานอีก ขึ้นมาบนห้องก็ฟุ่บกับที่นอนเลย... ขอโทดค่ะ
เลยจะแต่งบีจิน กับแดโล่คนละวัน อย่างวันนี้บีจิน พรุ่งนี้แดโล่แบบนี้แทน แต่จะมาไม่ค่อยครบร้อยเปอร์นะค่ะ ฮ่าๆๆ เอางั้นดีกว่าเนอะ ดีกว่าหายไปเป้นวันๆ ฮือๆๆ
เม้นด้วยนะ + เม้นหายหมดเลยอ่ะ ไม่อ่านกันแล้วใช่ป่ะ... มันไม่สนุกเหรอ
ถ้ามันไม่สนุกบอกเราได้นะ+.. T_T #ขอทิชชู่ที
ความคิดเห็น