คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 16
บทที่ 16
오늘도 널 기다리는
내 모습 너무 어색해
자꾸 아닌 척을 하며
อีรั้ในวันนี้
ที่ผมเฝ้ารออยุ
ผมรู้สึอึอัใมาเหลือเิน
แ่ผมยัแล้ทำเป็นว่า...ผมไม่ไ้เป็นอะไร
소울스타 – Unbelievable
5 ปีผ่านไป
ย่านุนวาน , เาะฮ่อ
หลัาที่ยอแเลือลบวามทรำอันแสนเ็บปวในอีและทิ้หัวใอันบอบ้ำอัวเอเอาไว้
เาัสินใเลือเินออมาาีวิออิมแบอมอย่าไม่มีวันหวนลับ ยอแไม่รู้ัวเอ้วย้ำว่ายัมีอีหนึ่ีวิที่อิมแบอม
ฝาเอาไว้ ไ้ถือำเนิอยู่ในร่าายอเา
เมื่อวันเวลาผ่านไปเารู้สึมีอะไรเปลี่ยนแปล ร่าายอเาไม่ปิเหมือนเิม เริ่มมีอาารเวียนศีรษะ ลื่นไส้อาเียนอย่าหนัโยเพาะอนรุ่เ้า อ่อนเพลียส่ผลทำให้ทำิวัรประำวันไม่ไ้ ทำให้เาัสินใไปโรพยาบาลเพื่อรัษาอาารป่วยที่เป็นอยู่ แ่ำอบที่ไ้ลับมาือ
'ยินี้วยนะรับ ุำลัั้รรภ์ไ้ 7 สัปาห์แล้ว' นายแพทย์ประำห้อรวเอ่ยบอเา้วยวามยินี
หลัาวันนั้นท้ออยอแ็เริ่มโึ้นเรื่อยๆทุวัน
และมีอาารแพ้ท้ออย่าหนัใน่วสามสี่เือนแรอารั้รรภ์ ทำให้เา้อนอนรัษาัวอยู่ที่โรพยาบาลนานหลายวันเพราะเลือแร่ในร่าาย่ำเินไป
และหมอเ้าอไ้ทีู่แลยอแ ือ 'หวัแ็สัน'
ยอแอร้อพี่แ็สันให้เ็บเรื่อนี้เอาไว้ให้เป็นวามลับที่สุ
เพราะผมไม่อยายุ่เี่ยวับเาอีแล้ว ผู้ายใร้ายอย่า 'อิมแบอม' ไ้ายาผมไปนานแล้ว และเมื่อเวลาผ่านไปรบเ้าเือน
ผม็ให้ำเนิเ็ผู้ายัวน้อยๆหน้าาน่ารัน่าัออมา วาอเา่าเหมือนับนที่ผมพยายามลืมมาโยลอ
ผมั้ื่อให้ลูว่า 'เวฮยอน' ที่แปลว่าลา
เพราะเาะไ้ไม่โ่เหมือนผม
ที่รันไม่มีหัวใ
"เหม่ออะไรอยู่หรอยอแ?" แ็สันที่เินเ้ามาภายในบ้านเอ่ยถามอย่าสสัย
เมื่อเห็นเ้าอร่าบานั่มอวิวทิวทัศน์ผ่าน่อหน้า่าบานเล็อบ้านโยไม่เลื่อนไหวร่าายใๆ
"เปล่ารับ" ยอแเอ่ยปิเสธออไป
"ิถึเาใ่ไหม?" แ็สันเลือถามำถามที่เาเอ็น่าะรู้ำอบอยู่แล้ว
"..." ไม่มีำพูใๆหลุออมาาริมฝีปาบารหน้า มีเพียแ่รอยยิ้มบาๆที่ลี่ออมา
"แม่รับ ฮยอนลับมาแล้ว" เ็น้อยแ้มย้วยวิ่ปรี่เ้ามาในบ้านอย่าร่าเริหลัาลับมาาโรเรียน
“ิถึแม่ัเลยรับ” ฮยอนยับัวเล็น้อยมุเ้ามาในอ้อมออเาพร้อมับบหน้าลที่ออย่าอออ้อน
“อ้อนแบบนี้ะเอาอะไร? หืม? ไหนบอแม่สิรับ?”
ยอแับใบหน้าอลูายให้เยึ้นมาเพื่อ้อารำอบ
“หน้าไปโนอะไรมาฮยอน?” น้ำเสียที่เยอ่อนหวานแปรเปลี่ยนเป็นเสียเ้มปนุัน เมื่อใบหน้าอลูายหัวแ้วหัวแหวนมีรอย้ำเลือที่มุมปา
ลูอเาเพิ่อายุะ 4 วบ ทำไมถึไ้มีเรื่อ่อยันแล้ว
ไปเอานิสัยบ้าีเือ มุทะลุแบบนี้มาาใรัน?
“…” เ็น้อยที่อยู่ในอ้อมอำลัเบ้หน้าล้ายะร้อไห้
“ถ้าไม่อยาให้แมุ่ ็บอแม่มาฮยอน”
“็เามาว่าฮยอน่อน ฮยอนทนไม่ไหว
็เลยทะเลาะันนิหน่อย” เ็น้อยแ้มย้วยยอมสารภาพออ้วยใบหน้าบึ้ึเอาแ่ใ
“แล้วทำไม้อรุนแรันนานี้้วย?”
“็มันมาว่าฮยอนไม่มีพ่อ แม่รับ เมื่อไหร่พ่อะลับมา?”
“…” เหมือนมีมีมๆแทเ้ามาที่หัวใอยอแ้ำแล้ว้ำเล่า อยอย้ำหัวใที่เปราะบาและมีรอยแร้าวอยู่แล้วให้มีรอยร้าวเพิ่มึ้นไปอี
ระยะเวลา 4 ปีที่ผ่านมา ยอแโหลูายอัวเอมาโยลอ
ว่าพ่ออฮยอนไปทำานที่่าประเทศ ทำให้ไม่่อยไ้มีเวลาลับมาบ้าน และมีเพียหมายที่ถูส่มาเือนละบับ
โยยอแเป็นนเียนเอทั้หมและ่าหน้าอหมายว่า ‘พ่ออฮยอน’
“ฮยอนิถึพ่อ พาฮยอนไปหาพ่อหน่อยไ้ไหมรับ” เ็น้อยมอเา้วยแววาที่มีวามหวัปนเศร้าสร้อยในเวลาเียวัน
“…” น้ำาที่ยอแพยายามลั้นเอาไว้ำลัะไหลออมา เาพยายามะ่อนวามรู้สึอ่อนแอนี้เอาไว้
พยายามทำเป็นนิ่เยไม่สนใใๆ แ่มันแปลริๆ ที่เาไม่สามารถทำมันไ้เลย
“อะไรันสอแม่ลูู่นี้ ยอแ็ปล่อยให้ลูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ
เนื้อัวมอมแมมหมแล้ว” แ็สันที่อยู่ในเหุาร์ลอเอ่ยออมา เมื่อเห็นยอแำลัอทนเ้มแ็่อไปไม่ไหวแล้ว
“ฮยอนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อเถอะ แล้ว่อยลมาิน้าวเย็นับแม่แล้ว็ลุนะ”
“รับ” ฮยอนพยัหน้ารับ
"แม่เรารัมานะฮยอน มาให้แม่หอมแ้มทีสิ"
ฟอ ยอแฝัริมฝีปาบาลบนแ้มนิ่มๆอลูายัวเอ
"แล้วลุละ?" แ็สันยืนออทำหน้าเิ
"โอ๋ๆ มามะ มาให้ฮยอนหอมที"
เ็น้อยเินเ้าไปอาแ็สันพร้อมับึายเสื้อบ่บอให้แ็สันโน้มัวลมา
"เอะ!!!" แ็สันสะบัหน้าเิอีรั้
"โอ๋ๆ ลุแ็สันอย่าอนฮยอนเลยนะรับ เี๋ยวฮยอนหอมลุแ็สันทั้้ายวาเลยีไหมรับ?
ลุแ็สันะไ้ไม่เหนื่อย้วย ิิ"
เ็น้อยพูบ็เอามือปิปาหัวเราะอย่าสใส
"เ็เ้าเล่ห์”แ็สัน้มลไปอรัฟัเหวี่ยหลานนว่าะพอใ
ยามเย็นพระอาทิย์ำลัเลื่อนลสู่ผืนินในอีไม่้า
ท้อฟ้า็เริ่มเปลี่ยนสีาสีส้มลายเป็นสีำมืสนิท มีเพียพระันทร์และแสาวที่ส่อแสระยิบระยับทำหน้าที่อมันเเ่นทุวัน
“แม่รับเล่านิทานให้ฮยอนฟั้วยนะรับ”
“เอาสิ ฮยอนอยาฟัเรื่ออะไรรับ?”
“เรื่ออะไร็ไ้รับ” เ็น้อยยิ้มให้เา
“าลรั้หนึ่นานมาแล้ว มีเ็ผู้ายอาศัยอยู่ับแม่สอนามลำพั…หลับแล้วสินะ”
“…” เสียลมหายใเ้าอออย่าสม่ำเสมอบ่บอว่าเ้าอร่าเล็นั้นเ้าสู่นิทราเป็นที่
“แม่รัฮยอนนะรับ ฟอ” ยอแบรรหอมหน้าผาอลูรัในอ้อมอและเผลอหลับไป
ความคิดเห็น