คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 22
บทที่ 22
อบุริๆที่เธอยัรั
ไม่เยเปลี่ยน
ถึันะีะเลวนาไหน
และนอย่าัน็ะอ
รัเธอลอไป
ใหุ้้มที่เธอไ้ไว้ใ อบแทนวันนี้ที่ันมีเธอ
"พี่็รัเรายอแ" แบอมลืมาึ้นมาพร้อมับโอบอร่าอยอแเอาไว้
"นี่มันอะไรัน? พี่โหผมหรอ?"
ยอแผละอ้อมอออานที่เารัทันที
"ือพี่..."
แบอมประอร่าอัวเอให้ลุึ้นนั่บนเียพร้อมับอธิบายสิ่ที่เิึ้น แ่ยอแไม่ยอมฟัำอธิบายาเาเลย
"ลมาใ่ไหม?"
"ยอแ..."
"ผมเป็นัวลสำหรับพี่สินะ" น้ำาอยอแ่อยๆไหลออมาอาบแ้มนวลทั้สอ้า
"..." นี่เาทำให้นรหน้า้อเสียน้ำาอีแล้วใ่ไหม?
"หัวใอผมมันไม่มี่าเลยสินะ"
"..."
"ที่พี่ิะเหยียบย่ำมันยัไ็ไ้"
"ฟัพี่..."
แบอมออแรึ้อมืออเ็ื้อที่ไม่ยอมฟัอะไราเาเลย
ส่ผลให้ยอแเสียหลัล้ม เถลาเ้ามาปะทะที่อแร่อเา
"ปล่อยผม!!!" ยอแพยายามิ้นให้หลุออาอ้อมออนใร้าย
"พี่ไม่ไ้โห"
"แล้วทำไม..."
"มีนไ้เิอุบัิเหุ 2น และอีนอยู่ทานั้น"
ยอแหันไปมอามที่แบอมบอ ็เห็นาิยืนออันร้อห่มร้อไห้อย่าหนั
"นบ้า!!!"
'ปั่' ยอแทุบเ้าที่อหนาอแบอมเ็มแร้วยวามเินอาย
่อนหน้านี้ที่เาทำอะไรลไปั้เยอะแยะ แสว่านรหน้ารับรู้มันหมแล้ว
"แ่ แ่" แบอมไอออมาอย่ารู้สึเ็บ
"เ็บมาไหม? ผมอโทษ"
ยอแเอ่ยถามอย่ารู้สึผิ
"อบุนะ"
"พี่เป็นบ้าหรือไ? มาอบุผมทำไม?
หรืออบวามเ็บปว”
"อบุที่ยัรันอย่าพี่"
"ใรบอ?" ยอแพยายามื้อรั้นออไป
"พี่ไ้ยินที่เราพูหมแล้ว"
"เห็นแ่ัวที่สุ!!" แ้มลมึ้นสีแระเรื่อ้วยวามอาย
"พี่เห็นแ่ัวรไหน? เราบอรัพี่
พี่็บอรัเราลับเหมือนัน มีแ่ไ้ับไ้ เห็นไหม?"
"..."
"หรือไม่พอใ อยาะฟัอีรอบ?"
"..."
"พี่รัเรายอแ ไ้ยินไหม? อิมแบอมรัเวยอแ"
"..."
"อิมแบอมรัเวยอแ อิมแบอมรัเวยอแ
อิม..."
"พอแล้วๆ ผมไ้ยินแล้ว"
"เรานั่นแหละ เห็นแ่ัว!!"
"ผมเนี่ยนะ เห็นแ่ัว?" ยอแุน
"็พี่บอเราแล้ว แล้วเราละ?"
"ทำไมผม้อพู"
"เห็นไหม? นเห็นแ่ัวน่ะมันเรา
ไม่ใ่พี่สัหน่อย" อิมแบอมหน้ามุ่ยปาว่ำออเหมือนเ็เอาแ่ใ
'ฟอ' ยอแ้มหน้าลไปหอมแ้มอแบอมทันที
"พอใหรือยั?"
"พี่ไม่อยาเป็นนเห็นแ่ัวหรอนะ"
'ฟอ' แบอมวยโอาสหอมแ้มยอแและสูมวามหอมหวานาพวแ้มนิ่มสีแระเรื่ออยอแ
"แ้มเมียใรันนะ? ทั้หอมทั้นิ่ม"
"พี่อยาะโนฟาอีรอบใ่ไหม?" ยอแทำหน้าุ
"อโทษนะรับ" ุหมอเินเ้ามาที่เียอย่าััหวะ
"รับ?" ยอแานรับ
"าิุอิมแบอมใ่ไหมรับ?"
"ใ่รับ"
"นไ้ลับบ้านไ้นะรับ มียาแ้ปวและแ้อัเสบไปทาน
แผล้อทำทุวันและ็อย่าให้โนน้ำนะรับ"
"อบุุหมอมานะรับ" ยอแส่ยิ้มใหุ้หมออย่าริใ
"ยินีรับ" ุหมอยิ้มให้ลับอย่าริใเ่นัน
“อย่ายิ้มให้ผู้ายนไหนนอาพี่ พี่หว”
อยู่ๆอิมแบอม็พูลอยๆึ้นมา ทั้ๆทีุ่หมอยัยืนอยู่ที่เิม
ใ้เวลาไม่นานนั
มาร์็ับรถมาถึบ้านอแ็สัน
"ยอแ ถึบ้านแล้ว" แบอมปลุนที่นั่้าๆ
และนอนหลับสนิท้วยวามอ่อนเพลีย โยมีฮยอนนอนอยู่ที่ัอยอแ
"รับ" ยอแลืมาึ้นมา้วยวามุน
"ไม่้อปลุฮยอนหรอ
เี๋ยวพี่อุ้มลูเ้าไปในบ้านเอ"
"รับ อบุรับ"
"เ้าไปในบ้านันเถอะ" ินยอเอ่ยออมา
"อือออ" ฮยอนรู้สึัวื่นึ้นมาเมื่อแบอมำลัวาร่าเล็ลบนเีย
"ื่นแล้วหรอรับ?"
"ลุแบอม!!" ฮยอนใที่เห็นลุแบอมในบ้าน
"หืม?"
"ลุมาอยู่ในบ้านอฮยอนไ้ยัไ? แม่ยอและรับ?"
"แม่อฮยอน ำลัทำอาหารมื้อเย็นอยู่
ะลไป้าล่าเลยไหม?"
"ลรับ"
ห้อรัว
"แม่รับ" ฮยอนเินไปหายอแในห้อรัว
"ื่นแล้วหรอลู?"
"รับ หอมัเลย"
ฮยอนสูลิ่นอาหารเ้าเ็มปอ
"หิวแล้วละสิ ไปนั่รอที่โ๊ะอาหารไป"
"รับ!"
ฮยอนวิ่อย่าร่าเริไปนั่รอที่โ๊ะอาหาร
“อย่าวิ่สิ เี๋ยว็หล้มเอาหรอ เ็นนี้!” ยอแบ่นอุบอิบและ็ส่ายหน้าให้ับวามนอลูัวเอ
ัับ!!!!
ิามอน่อไป อีประมา 2-3 อน็บแล้วน้าาา
หวานพอหรือยั?
ความคิดเห็น