คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Dream™ - 8 ( 100% )
41 hours 30 minutes..
ชานยอลจัดการใส่ชุดนอนให้เรียบร้อยที่หน้าประตูห้องน้ำแล้วเดินตามแบคฮยอนเข้าไปในห้อง
ไฟสีขาวถูกปิดเหลือเพียงแต่แสงไฟจากโคมไฟที่บริเวณหัวเตียงทำให้ชานยอลมองเห็นว่าแบคฮยอนนอนอยู่ที่เตียงด้านหนึ่งโดยมีหมอนข้างวางอยู่ตรงกลาง
ร่างสูงเดินเอาผ้าขนหนูไปตากแล้วเดินกลับมานั่งลงที่เตียงข้างที่ว่างอยู่
"ผมรู้นะว่าคุณยังไม่หลับ"
"..." ชานยอลแกล้งชะโงกหน้าเข้ามาใกล้หน้าแบคฮยอนแล้วเขาก็สังเกตเห็นว่าแบคฮยอนแกล้งหลับตา
"ดีเลย งั้นขโมยจุ๊บ" แบคฮยอนเบิกตากว้างทันทีแต่มันก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ชานยอลทาบปากลงที่ริมฝีปากบางพอดี
ร่างสูงถอยออกมามองหน้าคนตัวเล็กชัดๆ เหมือนแบคฮยอนจะถูกแช่แข็งไปแล้ว หน้าแดง หูแดงไปหมด
"อ้าว ยังไม่หลับอีกหรอ? ไม่รู้เลยนะเนี่ย" ชานยอลทำหน้าใสซื่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"อื้ออ.." แบคฮยอนผลักชานยอลให้กลับไปอยู่ในฝั่งของตัวเอง
"เหลือเวลาไม่ถึงสองวันอย่าพึ่งนอนเลยนะ" =ชานยอลมองหน้าแบคฮยอนอย่างอ่อนๆ
"ทำอะไรอะ?" แบคฮยอนหันหน้าเข้าหาชานยอล
"ทำอะไรดีนะ...?"
"..."
"หรือว่าเราจะ..อุ้บ"
"หยุดคิดเลยนะ!" แบคฮยอนพูดพร้อมกับยื่นมือบางไปปิดปากชานยอล
"อื้อ.." ชานยอลร้องออกมาก่อนจะแกะมือแบคฮยอนออก
"นายนี่มันหื่นจริงๆ!" แบคฮยอนบ่นอุบ
"ฮ่าๆๆๆๆ" ชานยอลหัวเราะลั่น
"นี่คุณคิดอะไรอยู่เนี่ย?!" ชานยอลยื่นมือหนาไปขยี้หัวแบคฮยอนเบาๆ
"ปะ..เปล่านะ แล้วนายหมายถึงอะไรอะ?!"
"คุณนี่เห็นผมเป็นคนยังไงกัน ฮ่าๆ ผมแค่จะ.."
"จะ.."
"จะนอนกอดคุณยั้นเช้าไง!" ชานยอลขยับตัวเข้าไปชิดแบคฮยอนแล้วเอาแขนข้างนึงอ้อมไปโอบไหล่ ส่วนอีกข้างก็ดันแบคฮยอนเข้ามาในอ้อมกอด
ตอนนี้หน้าของแบคฮยอนแนบกับอกแกร่ง เขาดิ้นขุกๆอยู่ในอ้อมกอดเพียงแป๊ปเดียวเพราะรู้ว่ายังไงก็สู้แรงของชานยอลไม่ได้
"อย่าดื้อสิ หนีไม่พ้นหรอก ฮ่า" ชานยอลก้มจมูกจรดกับกลุ่มผมนุ่ม
"หอมจังเลย~"
"..."
"แบคฮยอน" ร่างสูงเรียกคนในอ้อมกอดที่จู่ๆก็เงียบไป
"อ้อมกอดนายนี่อุ่นจังเลยนะ" แบคฮยอนยื่นแขนทั้งสองข้างไปโอบกอดชานยอลบ้าง
"ถ้าอุ่นก็อย่าปล่อยนะ" ชานยอลเอามือหนาจับคางคนในอ้อมกอดที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความใสซื่อ
ชานยอลรู้ดีว่าถึงแบคฮยอนจะเป็นคนที่พูดมาก ใจแข็ง ขี้บ่นยังไง แต่ความจริงแล้วภายในใจของเขาเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง
"อื้ม..."
ชานยอลกระชับกอดให้แน่นขึ้นเช่นเดียวกับแบคฮยอนที่ขยับเข้ามาชิดชานยอลมากขึ้น
"นอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้ไปเที่ยวกัน"
"เราไปเที่ยวที่ไหนดี?" แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมาอย่างสนใจ
"แบคฮยอนอยากไปเที่ยวไหนหล่ะ?" นับเป็นครั้งแรกที่ชานยอลเรียกชื่อแบคฮยอนเต็มๆแบบนี้ แบคฮยอนฉีกยิ้มกว้าง เขาชอบให้คนเรียกชื่อเขาแบบนี้
"เค้าอยากไปทะเล"
"ไปสิๆ ตอนนี้นอนก่อนนะ" ร่างสูงก้มลงประทับริมฝีปากที่หน้าผากเนียนเบาแล้วทั้งคู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
'ผมจะทำอะไรคุณได้ยังไง..รอผมก่อนนะ รอวันที่คุณมาเป็นของผมจริงๆ..'
35 hours…
"คุณเสร็จรึยัง?" ชานยอลในชุดกางเกงขาสั้นเท่าเข่าสีน้ำตาลอ่อนกับเสื้อเชิ้ตสีขางยืนพูดอยู่หน้าห้องนอน หลังจากที่เขาจัดแจงข้าวของทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ผ่านไปไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก แบคฮยอนในชุดสบายๆ กางเกงขาสั้นเท่าเข่าสีน้ำตาลอ่อนกับยืดสีขาว นี่มันชุดคู่กันชัดๆ!
"งั้นไปกัน!" ร่างสูงเอื้อมมือมาจะมือของคนตัวเล็กแล้วจะเดินไปข้างหน้า
"เดี๋ยวก่อน ขออะไรอย่างนึงได้ไหม?" ชานยอลชะงักเท้าแล้วหันมาสนใจแบคฮยอน มือของเขายังคงจับกันไว้
"หื้ม? ได้สิ"
"เรียกเราว่าแบคฮยอนนะตลอดไปเลยได้ไหม? เราจะเรียกนายว่าชานยอลเหมือนกัน"
"..."
"นะๆๆ"
"อื้ม.. แบคฮยอน" ชานยอลระบายยิ้มออกมา
"น่ารัก" แบคฮยอนเขย่งปลายเท้าพร้อมกับเอาแขนทั้งสองข้างคล้องคอร่างสูงไว้ แล้วประทับริมฝีปากบางลงบนปากอีกคนก่อนจะผละออกแล้วเดินนำหน้าไป
"ไปกันเถอะ ชานยอล!"
"หึหึ" ร่างสูงหัวเราะในลำคอ เขาไม่คิดว่าแบคฮยอนจะกล้าจุ๊บเขาแบบนี้แต่ท่าทางแบคฮยอนแบบนี้ก็น่ารักดีนะ.....
------------------------------------------------------ 35 % ------------------------------------------------
รถมินิคูเปอร์สีแดงคันเดิมพุ่งทะยานไปตามแนวถนน หากแต่วันนี้ชานยอลรับหน้าที่เป็นสารถีเอง หลังจากที่แอบมานั่งเบาะข้างคนขับบ่อยๆ รถขับขนานไปกับแนวภูเขาและทะเล
“แบคฮยอนๆ” ชานยอลละมือข้างนึงออกจากพวงมาลัยไปสะกิดคนข้างๆที่หลับอยู่
“งือออ” แบคฮยอนร้องเสียงเหมือนลูกหมาแล้วค่อยๆปรับสายตากับแสงแดดที่สาดเข้ามา
“ตื่นเร็วๆ”
“ถึงแล้วหรอ?” แบคฮยอนบิดขี้เกียจยืดแขนทั้งสองข้างไปข้างหน้าแล้วบิดตัวไปมา
“ใกล้แล้วแหละ หันไปดูนอกหน้าต่างสิ”
แบคฮยอนมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง เขาเห็นทะเลไกลสุดลูกหูลูกตา แสงแดดอ่อนๆในช่วงเวลาสายๆกระทบกับน้ำทะเลจากสีครามกลายเป็นสีส้ม
“ทะเลสวยจัง ตั้งแต่เค้าย้ายมาโซลก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลย”
“เดี๋ยวไปเล่นน้ำทะเลกันไหม?”
“เล่นสิๆ เค้าอยากเล่นมากๆเลย”
“อีกสองสามกิโลก็จะถึงที่พักแล้วแหละ”
เอี๊ยดดด.. ชานยอลเบี่ยงรถไปจอดข้างทาง
“จอดทำไมหรอ? ชานยอลไม่สบายตรงไหนรึเปล่า?”
“เปล่าๆแต่ถ้าให้เค้าขับเข้าไปในที่พักเขาก็คิดว่าผีหลอกอะดิ คนอื่นมองไม่เห็นเค้านะ”
“อ่อ จริงด้วยๆ”
แบคฮยอนเปิดประตูเข้ามานั่งในฝั่งคนขับ ส่วนชานยอลก็แค่ใช้ขายาวๆข้ามผ่านเกียร์ไปเท่านั้น แบคฮยอนลากกระเป๋าตัวเองไปเช็คอินที่ล็อบบี้ ทั้งๆที่ชานยอลอยากจะช่วยแบคฮยอนใจจะขาด
แบคฮยอนลากกระเป๋าไปตามทางเดิน หลังจากที่ชานยอลหันซ้ายหันขวาแล้วไปเห็นมีใครอยู่แถวนี้ เขาก็ไปแย่งกระเป๋าในมือแบคฮยอนมาถือ
แบคฮยอนแตะคีย์การ์ดเรียบร้อยแล้วก็เปิดประตูกว้างให้ชานยอลยกกระเป๋าเข้าไปก่อน
ส่วนแบคฮยอนก็วิ่งตามเข้าไป เขามุ่งหน้าไปที่ห้องนอนทันที แบคฮยอนเปิดผ้าม่านออกทั้งหมด วิวจากตรงนี้ทำให้เขามองเห็นทะเลได้ชัดเจน
ชานยอลแบกกระเป๋าตามแบคฮยอนเข้าไป เขาวางกระเป๋าไว้ที่ปลายเตียงแล้วเดินมาโอบไหล่แบคฮยอน
“ที่นี่สวยจังเลยชานยอล” แบคฮยอนพูดแล้วเอนหัวไปซบที่ไหล่ชานยอล โชคดีที่ความสูงของเขาสามารถซบไหล่ชานยอลได้พอดี
“งั้นไปเล่นน้ำทะเลกันไหม?”
“ขืนลงไปตอนนี้คนก็แตกตื่นหมดหรอก เขาคงคิดว่าเราบ้า ยืนพูดคนเดียว”
“...”
“ไปเล่นกันตอนกลางคืนดีกว่าชานยอล ทะเลตอนกลางคืนก็สวยนะ”
“โอเคๆ”
“แล้วตอนนี้เราจะทำไรกันดีอะ?”
“นอนเล่นแล้วกัน เราอยากอยู่กับแบคฮยอนนานๆนะ” ว่าเสร็จชานยอลก็โดดไปนอนบนเตียง
“-///-”
“มานอนดูวิวตรงนี้ก็ได้”
“หึ้ย..” แบคฮยอนคลานไปนอนที่ว่างข้างๆชานยอลแล้วก็ถูกคนตัวสูงดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
“ไม่อยากห่างกันเลยแม้แต่นาทีเดียว เราอยากอยู่กับแบคฮยอนนานๆ”
“ชานยอลก็อย่าลืมเราแล้วก็ต้องหายไวๆรีบกลับมาหาเรานะ…เราก็อยากอยู่กับชานยอลนานๆ”
30 hours…
ทั้งสองคนนอนกอดกันอยู่อย่างนั้นเกือบสองชั่วโมงเต็ม พวกเขานอนคุยนู้นคุยนี่กันไปเรื่อย ซึ่งมันก็ทำให้ทั้งสองคนมีความสุขมากและไม่อยากให้ผ่านเวลานี้ไป พวกเขาก็ได้แต่คิดว่าอยากให้เวลาหยุดไว้แค่ตรงนี้...
จนถึงช่วงเที่ยงชานยอลกับแบคฮยอนก็ลงมาทานอาหารที่ร้านอาหารของโรงแรม ชานยอลได้แต่มองแบคฮยอนกินอย่างมีความสุข ใบหน้าที่แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มของแบคฮยอนมันติดอยู่ภายในใจของชานยอลเสมอ
ช่วงเย็นๆ..
Rrrrrrrr Rrrrrrr
"ฮัลโหล ว่าไงลู่หาน" แบคฮยอนวางช้อนลงแล้วกดรับโทรศัพท์
"อยู่ทะเลหน่ะ มาเที่ยวกับเพื่อน" ชานยอลลุกจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเอาหูมาแนบโทรศัพท์ที่แบคฮยอนคุยอยู่
"อยู่ๆ มีอะไรหรอ?"
"จริงหรอ?!! โอเค เดี๋ยวจะบอกเขาให้"
"โอเคๆ บาย"
"ชานยอล!!!" คนตัวเล็กลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วจับแขนชานยอลแกว่งไปมาพร้อมกับกระโดดโลดเต้น
"แบคฮยอนใจเย็นๆแล้วนั่งลงก่อนนะ คนมองหมดแล้ว เดี๋ยวเขาก็คิดว่าบ้าจริงๆหรอก กระโดดอยู่คนเดียว ฮ่าๆ" ชานยอลยื่นมืออีกข้างที่แบคฮยอนไม่ได้จับอยู่ไปกดไหล่ให้คนตัวเล็กนั่งลง
"ว่าไงหืม?" คนตัวสูงย่อตัวลงนั่งยองๆข้างเก้าอี้ทำให้ใบหน้าของเขาอยู่เกือบจะตรงกับหน้าของแบคฮยอนพอดี
"ลู่หานบอกว่ารู้แล้วว่าชานยอลอยู่โรงพยาบาลไหน พรุ่งนี้ลู่หานกับแม่ของชานยอลจะไปรับตัวชานยอลไปรักษา"
"จริงหรอ? ดีจังนะ" ชานยอลตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ถึงแม้ภายในใจของเขาจะดีใจที่จะได้รับการรักษา แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะหาย? เขาจะหายไหม? และที่สำคัญเขาต้องจากแบคฮยอนไปนานแค่ไหน..
"ทำไมชานยอลเหมือนไม่ดีใจเลยหล่ะ?" แบคฺฮยอนขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ มือเล็กยื่นมากอบกุมมือหนาที่วางอยู่ที่พนักเก้าอี้
"ดีใจสิ แต่เมื่อไหร่เราจะได้กลับมา?"
"..."
"แบคฮยอนจะมีใครมาขโมยไปรึป่าว?"
"..."
"แบคฮยอนจะลืมเราไหม?"
"..."
"แบคฮยอน จะรอเราไหม?"
"รอสิรอ เราจะรอจนกว่าชานยอลจะกลับมา" มือเล็กเปลี่ยนไปวางทาบบนแก้มของร่างสูง
"..."
"ชานยอลต้องหายไวๆ จะได้กลับมาหาเรานะ จะปี ห้าปี สิบปีเราก็จะรอชานยอล"
"แบคฮยอน..."
"..หืม?"
"ถึงเราจะยังไม่สามารถจะดูแลแบคฮยอนได้ในตอนนี้ ถึงแม้ว่าเราจะไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไหร่ แต่เราขอเห็นแก่ตัวจองแบคฮยอนไว้ก่อนนะ"
"..."
"แบคฮยอน เป็นแฟนกันนะ"
"..."
"..."
"..อื้ม เราจะรอชานยอลกลับมาดูแลเรานะ"
10 minutes
สิบนาทีสุดท้ายของปาร์คชานยอลก็มาถึง
ทั้งสองคนรีบขับรถกลับมาจากทะเลแต่เช้าเพื่อจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันในที่ๆมีความทรงจำมากมายอยู่
ชานยอลเฝ้าแต่บอกรักแบคฮยอนพร้อมกับกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากบางอย่างไม่เบื่อ
ทั้งสองคนคิดแต่ว่าเวลาตอนนี้เหลือน้อยเหลือเกินอยากจะขอหยุดเวลาไว้ตรงนี้
แบคฮยอนได้แต่คิดว่าถ้าเขาขอให้เป็นชานยอลเป็นแบบนี้ตลอดไป เป็นชานยอลที่มีเพียงเขาเท่านั้นได้ก็คงจะดี แต่มันก็คงจะเห็นแก่ตัวเกินไป..
2 minutes
เมื่อเห็นว่าใกล้เวลาแล้วทั้งสองคนก็ออกมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
"เค้าจะไปแล้วนะ.."
"..."
"ดูแลตัวเองดีๆนะ"
"...อื้ม..ชานยอลก็ด้วยนะ" ร่างสูงกดจูบริมฝีบางอีกทีอย่างไม่คิดจะผละออก
"แล้วเค้าจะรีบกลับมา.."
แบคฮยอนเห็นร่างของชานยอลหายไปต่อหน้าต่อตาเขาในขณะที่มือของชานยอลยังทาบอยู่ที่แก้มของเขา น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไหลออกอย่างควบคุมไม่ได้ มือเล็กได้แต่ปาดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่ที่โซฟาตัวนั้น
ชานยอลรู้ตัวอีกทีก็พบว่าเขากำลังนั่งอยู่ในห้องของคริสและคริสก็นั่งอยู่ตรงหน้าเขา
"ใกล้จะถึงเวลาที่นายต้องไปแล้วนะ.."
"..." ชานยอลพยักหน้าเบาๆ
"ถึงเวลาที่ผมต้องบอกเรื่องนี้กับคุณสักที"
"..."
"พรข้อสองที่คุณขอไปหน่ะ...ทุกคนที่ตกอยู่ในสภาพแบบคุณก็ขอพรแบบคุณกันทั้งนั้น... การตกหลุมรักคนที่คอยช่วยเหลือหน่ะ" คริสเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้
"มันผิดหรอ..?"
"ความรักมันไม่ผิดหรอกว่าไหม? แต่ทุกอย่างอาจไม่ได้เป็นไปตามแบบที่คุณคิด"
"คุณหมายความว่าไง?"
"หลังจากที่นายกลับไปในร่างของนายสำเร็จ เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างที่นายอยู่นอกร่างจะหายไปจนหมด"
"นี่มันอะไรกัน..! ทำไมคุณไม่บอกผม"
"มันเป็นกฎหน่ะ ผมจะบอกคุณได้ต่อเมื่อคุณขอพรข้อที่สองไปแล้ว"
"..."
"โชคชะตาไม่ได้เข้าข้างคุณเสมอไปตลอดหรอก พรข้อที่สามตอนนี้คุณต้องใช้มันแล้ว!"
"..."
คริสให้เวลาชานยอลเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น เขานั่งคิดทบทวนกับพรข้อสุดท้ายของเขาจนกระทั่งนาทีสุดท้าย เขาตัดสินใจแล้ว..
"เวลาของคุณหมดแล้ว ว่ายังไง?"
"ผมขอให้...ผมจำแบคฮยอนได้"
TALK
สอบโอเน็ตเสร็จก็รีบมาต่อให้เลยน๊าาาาาาา หวังว่าถูกใจกันนะ ดราม่าเริ่มเข้ามาทีละนิดๆ... ฮ่าๆ คอมเม้นกันเยอะๆนะมันเป็นกำลังใจให้คนเขียน ♥♥♥
อย่าลืม! คอมเม้นกันเยอะๆนะค่ะ รออ่านอยู่ ♥
ทวิตอะไรอย่าลืมติดแท็กด้วยนะค่ะ ♥
#FICDREAMING
ความคิดเห็น