คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : [Series : Recipes] Lasagne per voi
Title : Lasagne per voi
Pairing: WonHyuk
Rate: PG-13
Author: Grazia
Note: เรื่องนี้เป็นตอนต่อของ il mio tiramisu ค่ะ หลังจากที่ฮยอกแจดึงดันว่าจะฟ้องแม่ให้ได้...ไปดูซิว่าคุณแม่จะว่าอย่างไร
Lasagne หรือ ลาซานญ่า เป็นอาหารเภทเส้นอย่างหนึ่งของอิตาลี เกิดจากการนำแผ่นแป้งมาเรียงซ้อนกัน แทรกกลางระหว่างชั้นด้วยเนยแข็ง หมูผัด เนื้อผัด หรือผักย่าง ก่อนนำเข้าเตาอบจนหอมกรุ่น ได้รสฉ่ำของซอสและสัมผัสหลอมละลายของเนยแข็งทันทีที่เข้าปาก!
“ซีวอน! อาได้ยินว่าเรามาจีบฮยอกแจเหรอ” เสียงสูงของหญิงวัยกลางคนร้องถามทันทีที่เชฟหนุ่มเยี่ยมหน้าเข้ามาในบ้าน มือเรียววางทาร์ตมะนาวและทีรามิสุที่ตั้งใจนำมาฝากลงบนโต๊ะรับแขก
“ครับคุณอา”
“อือ เอาไปเหอะ”
“ครับคุณอา” ซีวอนยิ้มรับ อวดลักยิ้มที่สองข้างแก้ม ก่อนจะผลักทีรามิสุของโปรดให้ฮยอกแจ
“คุณแม่! คุณแม่พูดแบบนี้ได้ยังไง” เจ้าตัวดื้อแทบเต้นผาง มือน้อยเขย่าแม่ที่นั่งถักโครเชอยู่บนเก้าอี้นวม
หลังจากที่เมื่อวานซีวอนฮยองบอกรักเขา ฮยอกแจก็เอาเรื่องนี้กลับมาฟ้องแม่ กะว่าแม่จะปกป้องเขาอย่างเต็มกำลัง...ทว่าร่างบางกลับคิดผิด...นอกจากแม่จะไม่ว่าอะไรแล้วยังออกปากยกเขาให้ซีวอนฮยองอีก!
ทำแบบนี้มันขายกันชัดๆ
“พาน้องไปสิจ๊ะ จะไปเล่นไปเที่ยวกันที่ไหนก็ไปเถอะ เมื่อวันก่อนตอนซีวอนถาม อาก็ว่าอาอนุญาตแล้วนะ”
“คุณแม่! คุณแม่!” ฮยอกแจร้องเสียงแหลม เรียกแม่ได้ไม่กี่คำร่างเล็กก็ถูกดันตูดส่ง
“ฝากน้องด้วยแล้วกันนะ ซีวอนโตแล้ว อารู้ว่าเราดูแลน้องได้” คุณแม่พูดเหมือนจะส่งฮยอกแจออกเรือนอย่างนั้น คนกลางได้แต่นั่งทำตาโตระหว่างฟังผู้ใหญ่สองคนคุยกัน
“ครับคุณอา”
“คุณแม่!”
“ไปเถอะลูก ถึงวัยแล้ว” พูดจบเจ้าตัวเล็กก็โดนแม่คุณแม่หิ้วปีกมายืนข้างๆ ซีวอนฮยอง คุณนายอีขยิบตาให้ลูกชายและว่าที่ลูกเขยคนละทีก่อนจะโบกมือไล่ให้ทั้งสองไป
ซีวอนหันมาส่งยิ้มละมุนให้น้องผิดกับฮยอกแจที่พอตั้งหลักได้ก็วิ่งปรู๊ดทะลุออกประตูหลังบ้านทันที
“ฮยองอ่ะ กลับบ้านไปเลย!” เจ้าตัวดื้อส่งเสียงลอยมาตามลม
ชเวซีวอนได้แต่นั่งอมยิ้ม
“น้องยังเด็ก อย่าไปถือสาเลยนะลูก”
“ครับคุณอา” ชายหนุ่มยิ้มรับ
ได้แบ็คอัพดีขนาดนี้ มีหรือที่ซีวอนจะถอย!
สถานที่ออกเดตไม่ใช่ที่ไหนไกลหากแต่เป็นสวนหลังบ้านของฮยอกแจ คุณนายอีเอาใจลูกๆ ด้วยการยกน้ำส้มกับอาหารว่างมาให้ก่อนจะปล่อยให้เด็กทั้งสองอยู่กันตามลำพัง
“ฮยอกแจทำผิดแล้วนะครับ” ซีวอนท้วงขณะนั่งดูฮยอกแจทำการบ้าน เจ้าตัวเล็กดูจะไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไร เขียนผิดเขียนถูกอยู่ตั้งหลายครั้งจนเขาต้องช่วยดึงสติกลับมา
วันนี้เป็นวันเสาร์ซึ่งเป็นวันหยุดเพียงสัปดาห์ละครั้งของร้าน ชายหนุ่มจึงแวะมาหาเจ้าตัวเล็กบ้านฝั่งตรงข้ามเหมือนที่ทำเป็นประจำ
ปกติบรรยากาศก็จะเฮฮาตามประสาพี่น้อง ทว่าวันนี้ฮยอกแจกลับทำหน้าบูดเหมือนเพิ่งกินรังแตนมา
“ฮยองอ่ะ อย่ามายุ่งนะ” ร่างเล็กพูดขณะเคี้ยวคุกกี้อยู่ในปาก มือบางเบี่ยงสมุดการบ้านไม่ให้ฮยองดู
“มองทำไม ห้ามมอง!” เหลือบตาขึ้นมาดุเมื่อเห็นพี่ชายยังคงจ้องเอาจ้องเอา จ้องอย่างนี้เขาจะมีสมาธิคิดเลขได้อย่างไร
มือน้อยฉวยแก้วน้ำส้มขึ้นมาดื่มแก้ฝืดคอ ก่อนจะพบว่าน้ำหมดแล้ว เหลียวไปมองของซีวอนฮยองเองก็เป็นน้ำเขียว...แทนกันไม่ได้ ฮยอกแจเลยทำท่าจะลุกเข้าไปในครัว
“เดี๋ยวฮยองไปเติมให้” ซีวอนอาสารับแก้วจากมือน้อง เผลอสัมผัสผิวนุ่มโดยไม่ตั้งใจ
ฮยอกแจมองมือของฮยองที่วางทับบนมือเขา สองแก้มพลันเห่อร้อนขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ตากลมเสมองกระถางดอกไม้แทนที่จะมองหน้าหล่อๆ ของซีวอน
“ไม่ต้อง เค้าจะไปเอง” มือเล็กชักกลับมาก่อนจะเดินลิ่วเข้าไปในบ้าน
ประตูตู้เย็นถูกเปิดผาง แทนที่ฮยอกแจจะเลือกหยิบน้ำส้มก่อน...ร่างเล็กกลับยื่นหน้าตัวเองเข้าไปรับไอเย็นในช่องน้ำแข็ง
มือน้อยยกขึ้นถูหน้าไปมา
ซีวอนฮยองทำเขาร้อนไปหมด
“ฮยองนิสัยไม่ดี!” เด็กน้อยบ่นพึมพำกับตู้เย็น
“ฮยอกแจ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
กำลังนึกถึงฮยอง ฮยองก็มา
ร่างเล็กโผล่หน้าออกมาจากฝาตู้ เหลือบมองคนร่างสูงอย่างไม่ค่อยพอใจ
“อย่ามายุ่งกับเค้านะ! ฮยองกลับบ้านไปเลย!” เผลอออกปากไล่เสียงดังเพราะทนมองหน้าฮยองไม่ไหว...ตั้งแต่ซีวอนฮยองบอกรักเขามันทำให้เขาอึดอัดอย่างไรไม่รู้
สิ้นเสียงโวยวายของฮยอกแจ เสียงห้าวของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น
“ฮยอกแจ!” ชายวัยกลางคนในชุดเทควันโดลอดประตูโค้งเข้ามาในครัว
“เป็นอะไรลูก เราไม่ชอบซีวอนใช่ไหม เขากวนใจลูกอย่างนั้นเหรอ?” อีซอนจินยกมือขึ้นลูบหนวด ตาเรียวมองหน้าลูกชายเพื่อนสนิทอย่างเอาเรื่อง
“คุณพ่อ” ฮยอกแจวิ่งถลาไปหลบหลังพ่อ รู้สึกเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ที่พ้นจากสายตาซีวอนฮยอง มือเล็กเกาะชุดเทควันโดของพ่อแน่น
“เดี๋ยวพ่อจัดการให้” อาจารย์สอนเทควันโดกระซิบบอก “ซีวอน มานี่!” มืออวบยกขึ้นกอดอก สะบัดสายตามองหลานชายตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ว่าไง...มากวนใจฮยอกแจของอาทำไม” รู้อยู่ว่าเด็กทั้งสองสนิทกัน แต่ที่น่าแปลกใจก็คือวันนี้ฮยอกแจดูจะรำคาญหลานชายข้างบ้านของซอนจินเหลือเกิน
นายนี่ทำอะไรลูกเขาอย่างนั้นหรือ?
“ผมชอบฮยอกแจครับคุณอา” ซีวอนตอบอย่างนุ่มนวลแบบทะลุผ่ากลางปล้อง คุณพ่อของฮยอกแจถึงกับหนวดกระตุก ใบหน้าดุๆ ของชายวัยกลางคนยิ่งถมึงทึง
“ชอบ? ชอบลูกอาแล้วเรามีอะไรดีให้ฮยอกแจชอบบ้าง” ซอนจินถามเสียงเข้ม
“ผมเป็นพ่อครัว...”
“นั่นสิ” คุณพ่อยกมือขึ้นลูบหนวด ทำท่าคิด “ได้ข่าวว่าไปเรียนไกลถึงอิตาลี...”
“ฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่อีกคนในชุดเทควันโดเดินเข้ามาช่วยผสมโรง อคแทคยอนมองซีวอนพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างดูแคลน
“เป็นถึงพ่อครัวใหญ่จะทำอาหารอร่อยหรือเปล่า...ไหนลองทำลาซานญ่ามาให้กินหน่อยซิ อยากกินอาหารอิตาเลียน แต่เอาแบบไม่เลี่ยนนะ ทำได้หรือเปล่า?” ซอนจินทำเสียงสูงตรงวรรคสุดท้าย ลองเชิงไอ้ลูกรักของเพื่อนสนิท
ชเวซีวอนยืนนิ่ง ไม่ตอบรับว่าอะไร
“ไม่ได้เตรียมไปเป็นเป้าให้ไอ้แทคยอนมันซ้อมเทควันโด้!” บุ้ยหน้าไปทางศิษย์เอกสายดำดั้งหกที่ยืนเอามือลูบปากอย่างกระหาย
“คุ...คุณพ่อ” ฮยอกแจเอ่ยเสียงแผ่ว...ขืนไปเป็นคู่ซ้อมแทคยอนฮยอง ซีวอนฮยองมีหวังเหลวเป็นน้ำแน่
“ฮยอกแจก็ด้วย เตรียมตัวไปเรียนพิเศษได้แล้ว ทางนี้ปล่อยให้พ่อจัดการเอง”
“พ่อ...”
“ซีวอน...ถึงเราจะเป็นคนกันเอง แต่ถ้านายสอบไม่ผ่านล่ะก็ เตรียมตัวเป็นกระสอบทรายแล้วกันนะ...โทษฐานที่กล้ามามาแหยมกับลูกอา!”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” แทคยอนหัวเราะร่า ชายหนุ่มรอเวลาที่จะได้ฟาดแข้งศัตรูหัวใจไม่ไหว น้องฮยอกแจทั้งขาวทั้งน่ารัก แทคยอนอุตส่าห์หมายตามาตั้งแต่น้องยังไม่แตกเนื้อสาว(?)
“ไปลูกไป เดี๋ยวพ่อจัดการให้” พูดจบคุณพ่อก็เตะตูดลูกชายจนฮยอกแจเด้งไปข้างหน้า เจ้าตัวเล็กจำต้องเดินไปหยิบกระเป๋าเตรียมตัวไปเรียนพิเศษ ดวงตาเรียวเหลียวมองฮยองอย่างเป็นห่วง
อาหารอิตาเลียน?...เท่าที่ฮยอกแจรู้คือซีวอนฮยองทำอย่างอื่นไม่เป็นนอกจากขนมหวาน
ลาซานญ่าที่ว่าก็เป็นอาหารที่มีแต่นมกับเนย แถมยังโปะหน้าด้วยชีสเยิ้มๆ อีกต่างหาก ซีวอนฮยองจะทำให้ออกมาไม่เลี่ยนได้อย่างไร
จะรอดไหมนั่น...ฮยอง!
=-=-=-=-=-=-= Lasagne =-=-=-=-=-=-=
เสียงตั้งกระทะดังฉ่า
กระเทียมสับ หอมหั่นลูกเต๋า และเนื้อหมูบดหยาบถูกเทลงไปคลุกเคล้ากับน้ำมันมะกอก
มือเรียวผัดส่วนผสมอย่างคล่องแคล่วจนเนื้อหมูเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนจึงเทซอสมะเขือเทศลงไปจนท่วมกระทะ
เนื้อหมูผัดโชยกลิ่นหอม อวลกลิ่นเปรี้ยวของซอสมะเขือเทศจางๆ เชฟ(ขนมหวาน)หนุ่มดับเลี่ยนด้วยการเติมรสเผ็ดร้อนจากออริกาโน่และใบกะเพราลงไปหนึ่งหยิบมือ
ไวน์แดงจากอิตาลีหนึ่งช็อตถูกรินลงในกระทะเพื่อรสที่กลมกล่อม ตบท้ายด้วยการโรยเกลือป่นกับโรสแมรี่อีกเล็กน้อยซีวอนก็เบาไฟตรงฐานเตา
ทำซอสแดงเสร็จก็ต่อด้วยซอสขาว คราวนี้เชฟหนุ่มของโกงด้วยการใช้ซอสสำเร็จรูปแทนเพื่อความสะดวก
ลาซานญ่าขึ้นชื่อว่าเป็นอาหารที่ทำง่ายเพียงใด หากการทำให้อร่อยก็ยากเพียงนั้น...ยิ่งสำหรับชาวตะวันออกที่คุ้นเคยกับรสเผ็ดร้อนด้วยแล้วคงจะปรับลิ้นรับรสหอมๆ มันๆ ของอาหารตะวันตกได้ยาก
กระนั้น...ซีวอนก็ได้ดับกลิ่นนมเนยด้วยสมุนไพรอย่างออริกาโน่ กะเพราและโรสแมรี่ สมทบด้วยไวน์แดงชั้นดีอีกหนึ่งช็อต รสชาติที่ได้จึงไม่น่าจะเลี่ยนเกินไป
เชฟร่างสูงนำแผ่นแป้งที่ต้มแล้วมาเรียงในถาด ราดซอสแดงลงไปจนฉ่ำก่อนตามด้วยซอสขาวแล้วปิดแป้งทับลงไปก็เป็นอันเสร็จหนึ่งชั้น
ทำอย่างนั้นซ้ำจนได้ชั้นแป้งทั้งหมดสามชั้น มือเรียวจึงโรยผงมอสเซโรล่าชีสขูดแล้วนำเข้าเตาอบ
กลิ่นหอมของชีสเป็นสิ่งแรกที่ลอยมากระทบจมูกหลังจากซีวอนนำอาหารมาเสิร์ฟ ทันทีที่จิ้มปลายส้อมลงไป เนยแข็งที่ระอุร้อนก็ยวบตัวลงตามก่อนจะยืดติดปลายส้อมเมื่อดึงออก
อีซอนจินตวัดช้อนเข้าปาก ลิ้มรสชาติอาหารตำรับเมืองรองเท้าบูท
ชายร่างท้วมยกคิ้วขึ้นสูง ริมฝีปากอิ่มเหมือนของฮยอกแจพลันกระตุกยิ้มให้หลานชาย
“ดีมากซีวอน!”
=-=-=-=-=-=-= Lasagne =-=-=-=-=-=-=
ฮยอกแจกระชับสายกระเป๋าสะพาย กึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับบ้าน
กว่าเขาจะเรียนพิเศษเสร็จก็ผ่านไปสองชั่วโมงกว่า ป่านนี้ฮยองจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ จะเป็นกระสอบทรายหรือจะรอดตัวกลับไปนอนยิ้มอยู่ที่บ้านกันนะ
“ฮยอง!”
ก่อนเข้าบ้านร่างเล็กต้องเดินผ่านยิมเทควันโดของคุณพ่อ ตาเรียวเผลอเหลือบไปเห็นคนร่างสูงหน้าตาเหมือนซีวอนฮยองยืนเป็นเป้านิ่งให้แทคยอนฮยองฉีกขาเตะอย่างเมามัน
“ซีวอนฮยอง!” อีฮยอกแจทิ้งกระเป๋าทันทีที่วิ่งมาถึงยิม ร่างบางวิ่งตรงเข้าหาแทคยอนฮยองก่อนจะหมุนตัวเตะสูงแสกหน้าศิษย์รักของคุณพ่อ
“ฮยองลุกขึ้นมา...ลุกขึ้นมา เดี๋ยวเค้าพาไปทำแผล” คนตัวเล็กพาร่างอ่อนปวกเปียกของซีวอนมานั่งข้างสนาม จัดการบีบๆ นวดๆ ตรงไหนฟกช้ำก็ใส่ยาให้ ความเป็นห่วงเป็นใยออกนอกหน้าของฮยอกแจทำให้แทคยอนหมั่นไส้ ชายหนุ่มมองซีวอนอย่างขุ่นเคืองก่อนจะเดินจากไป
มือบางวางชากุหลาบร้อนลงบนโต๊ะรับแขก หลังจากที่หิ้วฮยองออกมาจากยิม ร่างบางก็เข้าครัวไปทำเครื่องดื่มร้อนๆ มาเติมพลังให้ซีวอนฮยอง
“ฮยองนะฮยอง ทำอาหารก็ไม่เก่งแล้วยังไปรับคำท้าของคุณพ่อ แล้วใส่เหล้าทำไมก็ไม่รู้ รู้ไหมคุณพ่อเขาไม่ชอบกลิ่นเหล้า แถมยังไปยืนนิ่งๆ ให้ไอ้พี่แทคยอนมันเตะอีก ฮยองบ้าไปแล้วเหรอ” เจ้าตัวเล็กบ่นยาวเหยียดขณะเช็ดหน้าเช็ดตาให้อีกฝ่าย
ซีวอนยิ้ม
“ฮยอกแจจะได้รู้ว่าฮยองจริงใจ ไม่ได้แกล้ง ไม่ได้หลอก” พี่ชายตอบเสียงนุ่ม ทว่าสีหน้าของชายหนุ่มกลับสลดลงเมื่อเห็นฮยอกแจเบะปาก
“ฮยอกแจไม่ชอบใช่ไหม...ไม่ชอบฮยอง?” ถามอย่างตัดพ้อ
“คือ...เค้า...เค้า...” ดวงตาใสแจ๋วกลอกไปมา ปากอิ่มยื่นออกเมื่อนึกหาคำตอบไม่ได้
ฮยอกแจชอบซีวอนฮยองหรือเปล่าก็ไม่รู้...หรือว่าไม่ได้ชอบก็ไม่รู้
รู้แต่ว่าพอสบตาฮยองปุ๊บ ความคิดที่เรียงไว้ดีๆ ในหัวก็จะกระเจิดกระเจิงทันที
“ถ้าฮยอกแจไม่ชอบ ฮยองจะไม่กวนใจอีก”
“......”
“ไม่เป็นไร ฮยองเข้าใจ” ใบหน้าหล่อเหลายิ้มละมุน ฝ่ามือเรียวยื่นออกมาลูบศีรษะคนตัวเล็ก
“ฮยองจะทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม ถือเสียว่าเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ดีไหม?”
“คือ...ฮยอง...เค้า...”
“เค้า...” ฮยอกแจเม้มปากก่อนจะก้มหน้า
“เค้าไม่ได้รังเกียจ แต่เวลาอยู่ใกล้ฮยองแล้วเค้าตื่นเต้น ทำอะไรก็ไม่ถนัด มันเกร็งไปหมดเลย เค้าเหนื่อยมากๆ ตอนที่พูดกับฮยองตอนนี้ก็เหนื่อย ไม่รู้จะทำยังไง” ร่างบางพูดจบก็นั่งหอบ สองแก้มเป็นสีแดงปลั่งเหมือนลูกเชอรี่
“งั้นฮยองจะไปให้พ้นๆ” เสียงทุ้มแผ่วอ่อน
“ไม่นะ เค้าไม่อยากให้ฮยองไป” มือน้อยยึดแขนอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ฮยอกแจเล่นกับซีวอนฮยองมาตั้งแต่เด็ก รู้สึกผูกพันจนเหมือนอีกฝ่ายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปแล้ว
ไม่ยอมให้พี่ชายไปไหนหรอก
“แล้วฮยอกแจอยากให้ฮยองทำยังไง”
“อยากให้ฮยองเข้าใจเค้า...ไม่โกรธ...ไม่หนีเค้า...” ร่างบางกัดริมฝีปากตัวเองก่อนจะพูดต่อ
“ตอนนี้เค้าไม่แน่ใจว่าจะตอบฮยองว่าอะไรดี แต่ถ้าฮยองอยากให้เค้ารัก ฮยองก็ต้องทำตัวดี ไม่ดื้อ ไม่ซน แล้วก็ทำขนมให้เค้ากินทุกวันจนกว่าเค้าจะเป็นผู้ใหญ่ เค้าจะได้รับรักฮยอง!” ฮยอกแจก้มหน้าบอก
ปัญหาที่นึกไม่ออกตอนนี้...ไปคิดอีกทีตอนโตดีกว่า เพราะถ้าฮยอกแจเป็นผู้ใหญ่ ฮยอกแจก็จะฉลาดขึ้น!
หากชเวซีวอนนั่งตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำว่า ‘ผู้ใหญ่’
ถึงตอนนั้นเขาคงจะแก่งั่กไม่ก็ร้านล่มจมไปก่อน เจ้าตัวน้อยยิ่งโตช้าอยู่ด้วย ขนาดอายุสิบหกยังทำตัวเหมือนเด็กแปดขวบ...แล้วต้องใช้เวลานานเท่าไรกันกว่าฮยอกแจจะเป็นผู้ใหญ่?
แต่ซีวอนก็ไม่ได้เร่งรีบ ในเมื่อเขาไม่ได้คิดจะพรากผู้เยาว์อยู่แล้ว!
“ฮยองจะทำตัวดีๆ ไม่ดื้อ ไม่ซน ตั้งหน้าตั้งตาทำขนมให้ฮยอกแจกินครับ” ยิ้มอย่างจริงใจก่อนจะยกชากุหลาบขึ้นมาจิบ
“อร่อยไหมฮยอง”
“อร่อยมาก”
“แน่นอน เพราะเค้าใช้สูตรนี้”
“สูตรอะไรเหรอ” สายหนุ่มถาม ก่อนจะยิ่งงงหนักเมื่อเจ้าตัวเล็กหยิบปากกาในกระเป๋ามาเขียนบนแขนของเขา
“ฮยอกแจเอาปากกามาเขียนฮยองทำไม” ถามถึงเจ้าขีดยาวๆ หน้าตาเหมือนตัวกรณฑ์ในภาษาคณิตศาสตร์
“สักรูทไง”
“สักรูท?” พ่อครัวหนุ่มเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“ฮยองลองผวนดูสิ” ร่างบางอ้อมแอ้มบอก
“สักรูท?” สักรูทผวนแล้วได้อะไร ชเวซีวอนเอียงคอนึก
“ฮยองอ่ะ” ฮยอกแจจิ๊ปากอย่างขัดใจ “ดูปากเค้านะ...”
“สักรูท ก็ สูตรรัก ไงฮยอง” เสียงหวานกระซิบแผ่วให้ได้ยินกันแค่สองคน พูดจบฮยอกแจก็เม้มปากแน่น
สัก ‘
’
เท่ากับ
สูตรรัก
“สูตรรัก!”
“ฮะ...ฮยอกแจ” ซีวอนเรียกชื่อน้องอย่างไม่เชื่อหู...ฮยอกแจเล่นมุกเป็นด้วย ไม่ใช่มุกธรรมดานะ มุกจั๊กจี้มากถึงมากที่สุด
เจ้าตัวเล็กไปหัดจำมาจากไหนไม่รู้...น่ารักซะไม่มี
ชเวซีวอนอยากจะวิ่งรอบบ้านสิบตลบ
“แต่ต้องรอก่อนนะฮยอง ตอนนี้สูตรยังไม่สมบูรณ์ รออีกสิบปี พอเค้าโตเป็นผู้ใหญ่เค้าจะมาสักรูทให้ฮยองนะ!” ชูสองนิ้วแทนคำสัญญา
ก่อนที่ทั้งน้องทั้งพี่จะแข่งกันก้มหน้างุด
เฮ้อ...พอจะจีบกันจริงๆ แล้วมันก็เขินอย่างไรไม่รู้
สุดท้ายคงต้องรอให้ซีวอนแก่แล้วฮยอกแจเป็นผู้ใหญ่นั่นแหละ กว่าจะเข้าที่
“ฮิ้ว!”
คุณพ่อกับคุณแม่ที่แอบดูอยู่ห่างๆ หันมาแทคมือกัน
“ลูกเรามันต้องเล่นอย่างนี้แหละคุณ” อีซอนจินยกมือขึ้นกอดอกอย่างไว้ท่า
“แหม คุณนี่ฉลาดจริงๆ นะคะ” คุณนายอียอสามี “ลาซานญ่าว่าเลี่ยนแล้ว ลูกเราเลี่ยนกว่าอีกนะ ฮ่าฮ่าฮ่า” มือบางเกาะไหล่สามีอย่างขวยเขิน
“ว่าแต่...ว่าที่ลูกเขยเราทำอาหารหมาไม่รับประทานจริงๆ นะคะ ถ้าให้เอาฮยอกแจไปเลี้ยงจริงๆ ลูกคงอ้วนตายเพราะกินแต่ขนม” คุณแม่ของฮยอกแจปรายลามองลาซานญ่าของซีวอนที่อยู่ในกะละมังอาหารเจ้าช็อคโก้ หมาน้อยสูดจมูกฟุดฟิดสองสามทีก่อนจะยกเท้าเตะกะละมังคว่ำ
คุณพ่อไหวไหล่
“ก็คงจะกลมกันทั้งคู่แหละคุณ ฮยอกแจก็ไม่หัดทำอย่างอื่นเลยนอกจากขนม”
“แหมก็คนทำขนมน่ารักนี่คะคุณ” พูดเองชงเองเสร็จสรรพ ก่อนที่ทั้งสองจะพากันหัวเราะคิกคัก
ดูท่าตำแหน่งว่าที่ลูกเขยบ้านนี้คงไม่ไกลเกินมือชเวซีวอนแล้วล่ะ
ผู้ใหญ่เปิดทางให้ขนาดนี้!
End.
มุขเสี่ยวจริงๆ >///< ขอบคุณที่เข้ามานะคะ...มีใครอยากอ่านตอนต่อไปไหม ^ ^
Shalunla
ความคิดเห็น