คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : [SF] Playing (on the Playground) :: ตอนพิเศษ Playground
Title: Playing (on the Playground)
Pairing: SiwonxHyukjae
Rate: PG-13(?)
Author: Grazia
Note: เขียนนานมาก แต่ได้แค่นี้ =*= ตอนพิเศษของ Playground ค่ะ
- * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * -
“เอะอะก็มุดท่อๆ รู้ไหมว่าตอนนี้ตัวเราโตจนคับท่อแล้วนะ ฮยอกแจยังจะทรมานเราอยู่ได้”
“ก็เราชอบของเราซีวอนอยากตามมาเองนี่”
บทสนทนาเกิดขึ้นภายในท่อกลวงอันอัตคัด ฮยอกแจคลานไปข้างหน้าโดยมีแสงไฟจากสมาร์ทโฟนเป็นเครื่องนำทาง ขณะที่ซีวอนคลานตามมาอย่างเชื่องช้า อากาศภายนอกหนาวจนน่าซุกตัวอยู่ในผ้าห่มหนาๆ สักสองสามผืน แต่ฮยอกแจกลับวิ่งออกจากบ้านแล้วมาคุดคู้อยู่ในอุโมงค์ท่อที่สนามเด็กเล่น...เหตุก็เพราะงอนซีวอน!
งอนซีวอนที่ชอบหาเรื่องกวนใจเขาตลอดเวลา
ใครจะปล่อยให้คนรักเอาเปรียบตัวเองบ่อยๆ ได้ เอะอะก็วันครบรอบๆ สองเดือนก่อนวันครบรอบเดทแรก สามวันที่แล้ววันครบรอบจูบแรก มาวันนี้เป็นวันครบรอบสารภาพรักครั้งแรก...ทั้งสามร้อยหกสิบห้าวันไม่มีวันไหนไม่ใช่วันแรก ถึงขนาดที่เอาปฏิทินมาวางแล้วจิ้มไปตรงไหนซีวอนก็สามารถอธิบายได้หมดว่าเป็นวันสำคัญอะไร
อัจฉริยะเกินเหตุ!
จริงหรือมั่วก็ไม่รู้แหละ รู้แต่ว่าซีวอนไม่ได้ชอบจำอย่างเดียว แต่ยังชอบรื้อฟื้นความทรงจำอีกด้วย เหตุการณ์ไหนที่เคยเกิดขึ้นในวันสำคัญนั้นๆ ซีวอนก็จะทำมันอีกครั้ง แล้ววันสารภาพรักวันแรกเนี่ย มันก็ต้องมีเหตุการณ์แบบว่า...เอ็กซ์ตร้าออร์ดินารี่เกิดขึ้นใช่ไหม คือถ้าใครเข้าใจคำว่า ‘เอ็กซ์ตร้า’ จะเข้าใจดีทีเดียวว่าทำไมฮยอกแจถึงต้องหนีมา
“ฮยอกแจอา~” ซีวอนทำเสียงอ่อนอ่อยขณะที่ทนขดทนงออยู่ในท่อ
“ถ้าอยู่ไม่ได้ก็กลับบ้านไปสิ” ฮยอกแจหันกลับไปดุ หากแต่ดูสภาพแล้วก็น่าสงสารอยู่ ซีวอนไม่ใช่มาริโอ้ซ้ำยังตัวใหญ่อย่างกับยักษ์จะให้มุดท่อได้คล่องๆ อย่างฮยอกแจก็คงจะลำบาก
“เอ่อนี่...ถ้านั่งไม่สบาย ซีวอนก็เอนตัวลงมาซี” ปรับน้ำเสียงให้นุ่มลงเพราะเห็นใจที่อีกฝ่ายอุตส่าห์วิ่งตามมาทั้งที่มีแค่สูทลำลองกันหนาวแค่ตัวเดียวผิดกับฮยอกแจที่เตรียมพร้อมไว้ก่อน ทั้งหัวจรดเท้าจึงมีแต่ขนสัตว์อย่างดี
ร่างบางเปลี่ยนมาพิงหลังกับผนังท่อแล้วขยับหน้าตักให้ซีวอนเอนตัวลงได้ถนัด
“เป็นไง...พอใจหรือยังล่ะ” เอื้อมมือไปรองศีรษะพร้อมกับลูบผมพ่อร่างยักษ์เบาๆ พอได้นอนลงขาของซีวอนก็เหยียดไปตามความยาวของท่อทำให้สบายตัวมากขึ้น
“อื้อ...เบียดทำไม?” ร้องท้วงเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะสบายเกินเหตุ นอกจากจะนอนหนุนตักแล้วซีวอนยังเอาแขนมาล็อกเอวฮยอกแจแถมยังเอาหน้ามาซุกที่ท้องอีก
“ก็มันหนาวนี่นา”
“ไม่ต้องเลย...รู้อยู่ว่าที่มันแคบ” ตีเพี้ยะลงบนแขนล่ำของอีกฝ่าย
“ก็ถ้าไม่อยากให้แคบฮยอกแจก็มานอนเกยเราสิ” คนตัวโตบอกก่อนถูกตี(ที่หน้า)เข้าให้อีกเพี้ยะ
“โอย...ฮยอกแจ”
เกิดเป็นชเวซีวอนนี่ลำบากนัก เอะอะก็โดนตี เอะอะก็โดนตบ คอยดูนะถ้าได้เอาคืนเมื่อไรเขาจะทบต้นทบดอกให้หนำใจเลย
“จะมากงมาเกยอะไร สู้เราไปเกยชายฝั่งที่ไมอามี่กับอึนฮยอกไม่ดีกว่าเหรอ” ฮยอกแจยกชื่อพี่ชายฝาแฝดที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับซีวอนขึ้นมาอ้างเผื่อว่าชายหนุ่มจะเลิกคึกได้บ้าง
“อย่าเชียว ขืนไปอยู่ด้วยกันฮยอกแจจะแก่เกินวัยเหมือนรายนั้น”
“ยังมีหน้าไปว่าเค้า นายก็แก่มาตั้งแต่เด็กเหมือนกันไม่ใช่เหรอ...ชเวซีวอน~”
“เราแอ๊บแบ๊วเหมือนฮยอกแจไม่เป็นนี่...” ร่างสูงท้วง พอเห็นฝ่ามืองามเตรียมจะเงื้อขึ้นอีกรอบเลยรีบแก้ “คือ...เราหมายถึงฮยอกแจน่ารัก...มาก”
“จริงหรือเปล่า?”
“จริง”
เพี้ยะ!
“ชมอย่างนี้ก็เขินแย่สิ~” ฮยอกแจทำท่าเอียงอาย ขณะที่ซีวอนยกมือลูบหน้าตัวเอง สรุปคือไม่ว่าจะแก้ต่างไปทางไหนซีวอนก็ไม่รอด เขาลืมไปได้อย่างไรว่าฮยอกแจเป็นพวกเขินรุนแรง
นึกแล้วก็ขำ ไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาจะรักกันมายี่สิบปีแล้ว ต้องขอบคุณครีมทามือและมอยซ์เจอไรเซอร์ทาหน้าระดับพรีเมียมคลาสที่ซีวอนสั่งมาให้ฮยอกแจและใช้เองด้วย ทั้งคู่จึงอยู่รอดปลอดภัยไม่บุบสลายมาถึงปัจจุบัน
คนตัวเล็กขยับร่างที่โค้งเป็นรูปตัวยูตามโครงท่อโดยมีซีวอนนอนหนุนอยู่บนตักให้ถนัดขึ้น มือบางลูบศีรษะคนรักเบาๆ
จนถึงตอนนี้ฮยอกแจยังไม่เข้าใจตัวเองด้วยซ้ำว่าทำไมถึงชอบวิ่งหนีมาที่อุโมงค์ท่อ สมัยเป็นเด็กเขาอาจจะรู้สึกว่ามันดูปลอดภัยดี แต่ตอนนี้ฮยอกแจอายุจะสามสิบแล้ว เอาเข้าจริงท่อไม่ได้ช่วยป้องกันอะไรได้เท่าไรหรอก...มันเพียงแต่ให้ความรู้สึกดีเวลาที่เห็นซีวอนวิ่งตามมา พยายามจะไปอยู่ทุกที่ๆ เขาอยู่ แม้ว่ามันจะไม่เหมาะกับซีวอนก็ตาม
นานแค่ไหนซีวอนก็ยังคงอยู่ข้างฮยอกแจเสมอ
วัตถุผิววาวล้อแสงไฟอยู่ในมือคนร่างสูง ชายหนุ่มอมยิ้มก่อนจะส่งมันให้คนตัวเล็ก เวลาที่ผ่านมายี่สิบกว่าปีทำให้ฮยอกแจโตขึ้นมาก หากก็ยังตัวโตไม่ทันซีวอนอยู่ดี
“หือ?” ร่างบางขมวดคิ้วมองดูสร้อยคอที่มีจี้รูปดาวฝังเพชรเม็ดเล็กๆ ส่องประกายเหลือบรุ้งใต้แสงสมาร์ทโฟน
“ของขวัญวันครบรอบไง ชอบไหม?” แม้จะมีเซอร์ไพรซ์ให้กันทุกวัน แต่สีหน้าของซีวอนก็ยังคงดูตื่นเต้นได้ไม่เว้นแต่ละวัน
“หัดเป็นคนโรแมนติกตั้งแต่ตอนไหนกัน” ฮยอกแจรับมาด้วยรอยยิ้ม สามวันก่อน(ตอนที่เป็นวันครบรอบจูบแรก)เขาเพียงแค่ไปเดินห้างกับซีวอนแล้วแวะร้านเครื่องประดับนานหน่อยเพราะติดใจสร้อยรูปดาว แต่ไม่คิดว่าซีวอนจะชิงซื้อตัดหน้ามาก่อนที่ฮยอกแจจะทันซื้อไว้เอง
คนตัวสูงอาศัยช่วงแขนที่ยาวช่วยสวมสร้อยให้คนรักก่อนหันมาสบตากัน แสงอ่อนๆ จากหลอดไฟภายนอกทำให้ผิวของฮยอกแจนวลระเรื่อ ซีวอนเคยพูดปดเรื่องที่บอกว่าคนตรงหน้าเหมือนผี...หากผีที่ไหนน่ารักอย่างนี้ต่อให้โดนผีหลอก เขาจะยอมให้หลอกเอาไปทั้งตัวและหัวใจเลย
มือเรียวไล้แก้มนวลแผ่วเบา อยากรั้งคนน่ารักลงมาหอมให้ชื่นใจแต่ก็อดทนเพื่อแผนที่เตรียมไว้
“เราให้ฮยอกแจแล้ว ฮยอกแจก็ให้เราบ้างสิ” เลื่อนปลายนิ้วจากใบหน้าเนียนมาแตะที่ริมฝีปากของตนอย่างเจ้าเล่ห์ “แพงนะเนี่ย ตอบแทนให้สมราคาด้วยนะครับ”
นัยน์ตาหวานเชื่อมเปลี่ยนมาเป็นถลึงตามอง...ทำอะไรแล้วไม่มีข้อแลกเปลี่ยนคงไม่ใช่ชเวซีวอนสินะ ฮยอกแจไม่น่าหลงดีใจเลย
“เอาสร้อยคืนไปเลย” แกล้งประชด
ซีวอนนอนยิ้มกริ่ม ละมือจากริมฝีปากตนลงไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากด้านในเสื้อสูท
“ยังมีอีกนะ”
สายสร้อยรูปร่างเหมือนเส้นแรกแต่สั้นกว่าห้อยต่องแต่งอยู่ในมือของคนตัวสูง ดูแล้วคงเป็นสร้อยข้อมือที่เข้าชุดกันกับสร้อยเส้นแรก
“สองแล้ว...อยากได้อีกไหม?” มือเรียวแกว่งสร้อยไปมาใต้คางครึ้มไรเครานิดๆ เป็นเชิงบอกใบ้เงื่อนไขที่ฮยอกแจจะต้องแลก ดวงตาของซีวอนเคยซุกซนอย่างไรสมัยเป็นเด็กตอนนี้ก็ยังแฝงความซุกซนได้น่าตีอย่างนั้น
ฮยอกแจเขม่นมองพ่อคนเจ้าเล่ห์ ถึงหน้าจะบูดแต่ดวงตากลับเป็นประกายกลิ้งไปกลิ้งมาตามจังหวะของสร้อย
“ไม่!” พูดจบก็หันหน้าหนี ซีวอนเอาความอยากได้สร้อยของฮยอกแจมาแลกกับความอยากได้ของตัวเองไม่ได้หรอก มันไม่คุ้มแม้แต่นิดเนียว
“สาม”
ของขวัญชิ้นที่สามแตกต่างจากสองชิ้นแรกมาก มันคือวัตถุแวววาวที่ส่งเสียงดังกรอบแกรบทุกครั้งเวลาซีวอนเขย่า
ขนม!
คาราเมลมิลค์ช็อกโกแลตที่ฮยอกแจพร่ำเพ้อว่าอยากกินนักอยากกินหนาบัดนี้มาอยู่ตรงหน้า แล้วถ้าเป็นของกินฮยอกแจไม่เคยปฏิเสธเสียด้วยสิ...ซีวอนรู้จุดนี้ดีที่สุด
“รอยซ์ช็อกโกแลต หอม นุ่ม ละลายในปาก”
ฮยอกแจจินตนาการถึงรสหวานอมขม หอมคาราเมลที่ค่อยๆ กระจายไปสู่โคนลิ้นก่อนจะไหลลงคอ
Royce Chocolate the Best in Hokkaido!
“ไม่เอา” เบือนหน้าหนีเมื่อซีวอนใบ้ข้อเสนอด้วยการปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนเผยให้เห็นผิวสีช็อกโกแลต
“อยากกินไหม ช็อกโกแลตบาร์?” พูดเป็นนัยๆ ก่อนจะวางซองช็อกโกแลตบนหน้าท้องราบเรียบของตน
“ไม่” ฮยอกแจตอบโดยแทบจะไม่ต้องคิด
“ฮยอกแจอา~”
“ไม่!”
“ไม่ก็ไม่” ซีวอนทำหางลู่หูตกก่อนจะเก็บเครื่องประดับและช็อกโกแลตลงในกระเป๋าด้านในเสื้อ ร่างสูงเปลี่ยนท่าเป็นนอนตะแคงหันหลังให้ฮยอกแจ
ร่างบางถอนหายใจเมื่อเห็นคนรักทำเป็นงอน ไม่เห็นจะต้องงอนเลย...ถ้าวันนี้เป็นวันครบรอบสารภาพรักครั้งแรกจริง ฮยอกแจกลับไม่ต้องการอะไรมาก ไม่ต้องมีสิ่งของ ไม่ต้องสร้างบรรยากาศโรแมนติก เพียงแค่พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันแล้วได้บอกรักอีกครั้ง...แค่นั้นก็พอแล้ว
“ซีวอน...” เรียกอีกฝ่ายเบาๆ แล้วแอบอมยิ้ม “ฉัน...” รู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่นึกถึงคำที่อยากจะพูด ฮยอกแจจำไม่ได้ว่าใครเป็นคนพูดคำนี้ก่อน ไม่รู้ว่ามันเริ่มครั้งแรกวันไหน รู้เพียงแต่ว่าใครพูดก่อนหรือหลังก็ให้ความรู้สึกดีไม่ต่างกัน
สูดลมหายใจเข้าปอด
แขม่วท้อง
อ้าปาก...
“ฉัน รั...อื้อ!” คำหวานถูกปิดกั้นลงเมื่อซีวอนพลิกตัวกลับแล้วรั้งฮยอกแจให้เอนลง ร่างเล็กนอนเหยียดไปตามความยาวท่อ ถูกบังคับไว้ด้วยอ้อมกอดโดยมีซีวอนคร่อมดักอยู่ข้างบน ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ในที่สุดฮยอกแจก็จนมุม
“ทำอะไรน่ะ! ไม่ฟังกันบ้างว่าฉันจะบอกอะไร” บิดเนื้ออีกฝ่ายแรงๆ พาลให้อารมณ์ซึ้งเมื่อครู่หายไปหมด ซีวอนไม่มีความโรแมนติกเลยสักครั้ง ชอบทำอะไรบุ่มบ่ามตามใจ พอไม่ได้ก็บังคับ
“จะพูดอะไร...มาพูดใกล้ๆ สิ” น้ำเสียงนุ่มของอีกฝ่ายเรียกฮยอกแจที่เบือนหน้าหนีไปมองผนังโค้งมนของท่อกลับมามองคนร่างสูงแสนเอาแต่ใจ
“ไม่บอกแล้ว!” ขมวดคิ้วอีรุงตุงนังก่อนจะกระทุ้งเข่าใส่หน้าแข้งอีกฝ่าย
“ทำไมต้องรุนแรงด้วย...เราแค่อยากได้ยินเสียงฮยอกแจใกล้ๆ ผิดด้วยหรือ?”
ฮยอกแจหันมาสบดวงตาเว้าวอนที่ไม่ว่ามองอย่างไรก็ดูเจ้าเล่ห์
“ผิด! ผิดตรงที่ซีวอนชอบรังแกเรา ชอบบังคับ ชอบใช้กำลังกับเรา”
ข้อกล่าวหาทำเอาซีวอนกลายเป็นผู้ร้ายในทันที ชายหนุ่มนิ่วหน้า ไม่ยอมรับผิด
“เราก็อุตส่าห์ยั่วให้ฮยอกแจใช้กำลังกับเราก่อน ฮยอกแจก็ไม่ทำนี่นา”
“เราไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น!” ร่างบางเริ่มฉุน รู้สึกร้อนจี๊ดตั้งแต่ปลายคางจนถึงหน้าผาก ไม่รวมสองแก้มที่กำลังเห่อแดง “เราหมายถึงเรื่องทั่วๆ ไป”
“มันก็เรื่องเดียวกันแหละ เราไม่เคยรังแกฮยอกแจตอนไหนเลยนะ นอกจากตอนนั้น”
“ซีวอน!” ร้องเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดัง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าที่ซีวอนพูดมาก็จริงอยู่ เวลาปกติซีวอนไม่มีทางได้รังแกฮยอกแจหรอกไม่งั้นจะต้องโดนตีบ้าง ตบบ้าง บิดเนื้อบ้าง มีแค่ตอนนั้น...เวลาเดียวเท่านั้นแหละที่เขาสู้แรงซีวอนไม่ได้
“ฮยอกแจ...มารำลึกถึงความรักของเราดีกว่า” พูดจบก็โฉบลงไปหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่ หากยังไม่หนำใจจึงโน้มลงไปหอมอีกข้าง
“ซีวอน อย่าดื้อ” ฮยอกแจทำท่าฮึดฮัดแต่ก็ขยับหนีไปไหนไม่ได้เพราะโดนกักไว้ด้วยท่อนแขนหนา
“ฮยอกแจ อย่าดื้อ” ล้อเลียนอีกฝ่ายด้วยตาใสปิ๊ง
“ใครสอนให้พูดตาม อื้อ...” ปากช่างเจรจาถูกปิดลง แนบเนาด้วยเรียวปากหยุ่นนุ่ม มือคู่สวยที่คอยปัดป้อง ประทุษร้ายซีวอนมาตลอดดูเหมือนจะไร้ประโยชน์เมื่อถูกล็อกเอาไว้ทั้งสองข้าง
ก็อย่างว่าล่ะ อยู่ในท่อฮยอกแจจะหนีไปไหนพ้น
เพียงแค่รสจูบหวานๆ คนมากฤทธิ์ก็นอนตาปรอยอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวสูงโดยไม่ต้องบังคับฝืนใจใดๆ ซีวอนมองคนรักส่งสายหวานเชื่อมมาให้ตนแล้วอดไม่ได้ที่จะมอบจุมพิตให้อีกครั้ง
กลีบปากแตะกันเนิ่นนานกว่าครั้งก่อน เรียวปากหยักขยับเป็นคำคล้ายว่าจะบอกคำรัก ซึ่งก็ได้รับการตอบรับแบบไร้เสียงจากร่างที่อยู่ข้างใต้ตอบกลับมาเป็นคำเดียวกัน
สัมผัสแผ่วร้อนจากปลายนิ้วไล้ผะผ่าวไปตามผิวเนียนนอกเนื้อผ้า ก่อนที่เสื้อคลุมขนสัตว์จะค่อยลูกคลายออกช้าๆ ฮยอกแจพลิกตัวหนี รั้งมืออีกฝ่ายไม่ให้ถลำลึกเกินควร
“ซีวอน...ไม่เอา อายคนอื่นเค้า”
“วันนี้วันครบรอบนะ ไม่มีใครเห็นหรอก” ร้องบอกอย่างไม่รู้สึกรู้สา ริมฝีปากร้อนฝังจูบใต้คางก่อนไล่ลงมาสูดกลิ่นหอมบนลำคอจนชื่นใจ แสงไฟอ่อนๆ ขับให้ฮยอกแจดูสวยและเย้ายวนขึ้นเป็นเท่าตัวจนเขาไม่สามารถหยุดชื่นชมร่างนี้ได้ แต่ก่อนซีวอนไม่เคยชอบที่ฮยอกแจมักจะวิ่งหนีมาแอบอยู่ในท่อเวลางอนเขาหรือแม้กระทั่งเวลาเขินจัด (ตอนเป็นเด็ก) ของเล่นชิ้นโปรดของฮยอกแจคืออุปสรรคชิ้นโตระหว่างซีวอนกับคนรัก โดยเฉพาะเวลาที่ซีวอนโตจนแทบจะลอดผ่านท่อไม่ได้แล้ว ทว่าวันนี้ชายหนุ่มกลับนึกโปรดของเล่นชนิดนี้จนนึกอยากให้ฮยอกแจหนีมาที่นี่บ่อยๆ ท่อกลวง กลม อันคับแคบ...ที่ทำให้ความรักของพวกเขาแนบแน่นกว่าเก่า
“อึดอัดหรือเปล่า อยากสลับที่กันไหม?” ถามร่างบางที่นอนหายใจถี่ หน้าแดงเรื่อ จนซีวอนกลัวว่าคนรักจะหมดลมไปเสียก่อน
ฮยอกแจช้อนตามองค้อนๆ
“อยู่ตรงไหนไม่สำคัญหรอก รักฉันให้มากๆ ก็พอ” ตอบได้น่ารักเสียจนน่ามอบรางวัลให้ ขาเพรียวถูกยกเกี่ยวสะโพกแข็งแรง ก่อนที่ชายหนุ่มจะมอบความรักหวานฉ่ำให้คนร่างบาง
หากเป็นวันปกติ...ระดับออร์ดินารี่ซีวอนก็จะใช้เวลาประมาณค่อนคืน
ถ้าเติมเอ็กตร้าเข้าไป...ก็ยกกำลังสอง แต่หากรวมดอกเบี้ยที่ฮยอกแจชอบรุนแรงกับซีวอนด้วยแล้ว...ยกกำลังสองแล้วใส่วงเล็บกำลังสองอีกสองชั้นเลยดีกว่า
“สุขสันต์วันครบรอบ...ฮยอกแจ!” กระซิบแผ่วก่อนจะกดจูบลงบนโคนหูคนน่ารักเบาๆ
วันสารภาพรักครั้งเกิดขึ้นเมื่อเนิ่นนานจนไม่สามารถบอกวันที่แน่นอนได้ ซีวอนไม่รู้หรอกว่าใช่วันนี้หรือเปล่า รู้แต่เพียงว่า...เขารอเวลาที่จะได้ทบดอกอีฮยอกแจมานานแล้ว!
End.
แง้วๆๆ ไม่มีสาระเลย -*-
รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเขียนภาคต่อไม่เก่งเลยค่ะ นี่เขียนหลายวันมาก ดองมาตั้งแต่ปีที่แล้ว *หัวเราะแห้งๆ*
ความคิดเห็น