คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : [SF] ~Melting Chocolate~
Title : Melting Chocolate
Pairing: WonHyuk
Rate: PG-13
Author: Grazia
Note: ฟิควายเลนทา ไม่สายเนอะ >.<
ดอกไม้ ตุ๊กตาหมี การ์ดสีหวาน น้ำตาลปั้น...ของขวัญชิ้นไหนก็ไม่สู้...ช็อกโกแลต!
ช็อกโกแลต!
ดวงตากลมลอบมองขนมสีน้ำตาลเข้มผ่านตู้กระจก ผิวเรียบลื่นเป็นมันวาวสอดไส้ถั่ว คาราเมล ผลไม้อบแห้ง หรือแม้แต่ช็อกโกแลตล้วนๆ แบบไม่ใส่ไส้ก็มี แต่ละชิ้นถูกจัดวางอย่างสวยงามในร้านขนมหวาน มองแล้วไม่ต่างจากสมบัติล้ำค่า
ริมฝีปากเล็กขบเม้มเข้าหากัน ใบหน้าขาวเกือบจะทาบลงไปกับผิวกระจกหากเสียงของคุณแม่ไม่ขัดขึ้นเสียก่อน
“ฮยอกแจ มานี่เถอะลูก!”
+-+-+ Melting Chocolate +-+-+
ดอกไม้ ตุ๊กตาหมี น้ำตาลปั้น ของขวัญใดๆ ก็ไม่สามารถแทนความรู้สึกได้ครบถ้วนเท่ากับการเขียนข้อความลงในการ์ดหนึ่งใบ
มือเล็กบรรจงตัดกระดาษสมุดเป็นรูปหัวใจ(เบี้ยวๆ) ก่อนจะนำข้าวสุกมาบดแทนกาวแล้วติดตัวการ์ตูนป็อบอัพลงไป หยิบสีไม้แท่งสั้นจู๋มาเติมสีสันกลบลายเส้นบรรทัดบนกระดาษ จับการ์ดพลิกไปมา เอียงซ้ายเอียงขวาก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก เมื่อพอใจแล้วก็ยัดจดหมายลงในซองสีชมพู(แปร๋น)
‘แด่ซีวอน...’
+-+-+ Melting Chocolate +-+-+
‘แด่ซีวอน’ ถูกบิดไปมาจนน่วมนุ่มอยู่ในมือขณะที่ฮยอกแจทำท่าชะเง้อแล้วชะเง้ออีก หนุ่มตัวน้อยหันไปมองทงเฮ เพื่อนสนิทที่เพิ่งเอาสติ๊กเกอร์รูปหัวใจมาติดที่ปกเสื้อให้
“สุขสันวันวาเลนไทน์ฮยอกแจ ดูนี่สิ น่ารักไหม น่ารักไหม!”
ทงเฮอวดตุ๊กตาแองกรี้เบิร์ดและของขวัญอีกหลายอย่างให้ฮยอกแจดู ในขณะที่ฮยอกแจเพิ่งได้เพียงสติ๊กเกอร์ไม่กี่ดวง คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ยแกมน้อยใจ ทงเฮเลยยอมแบ่งอมยิ้มที่เพิ่งได้มาให้ฮยอกแจไปหนึ่งอัน
“ยิ้มหน่อยสิฮยอกแจ รักกันๆ นะ วันนี้วันแห่งความรัก” ทงเฮว่า ก่อนจะคว้าตัวฮยอกแจไปกอดใต้รักแร้แล้วโยกไปมาแสดงความรักใคร่
วันวาเลนไทน์...สำหรับเด็กๆ ไม่มีอะไรมากมายไปกว่าการแลกขวัญ แต่ฮยอกแจไม่ได้บ้านรวยเหมือนเพื่อนคนอื่นจึงไม่ค่อยมีอะไรมาแลกกับใคร มีเพียงหัวใจระบายสีที่เพิ่งให้ทงเฮไปเมื่อกี้กับ ‘แด่ซีวอน’ ที่ยู่ยี่อยู่ในมือ
และตอนนี้ ‘แด่ซีวอน’ คือความหวังเดียว!
ชเวซีวอนเป็นคนป๊อบปูล่า ฐานะทางบ้านดีมาก หน้าตาน่ารัก คิ้วดกแก้มยุ้ย ฮยอกแจไม่เคยคุยกับซีวอนเป็นการส่วนตัว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะยอมนับตัวเองเป็นเพื่อนด้วยหรือเปล่า รู้เพียงแต่ว่าในวันวาเลนไทน์ทุกปีซีวอนจะมาพร้อมกับช็อกโกแลตถุงโต...ไฮโซ...น่าอร่อย!
นั่นแหละเหตุผล
หนุ่มน้อยสูดลมเข้าปอดรวบรวมกำลังใจก่อนจะเดินแทรกๆ เข้าไปในกลุ่มเพื่อนที่ห้อมล้อมซีวอนอยู่ ระหว่างเดินเบียดก็ได้รับสายตาแปลกๆ ส่งมาให้ หลายคนพอเห็นฮยอกแจก็เปิดทางให้เดินผ่านไปโดยอัตโนมัติ เสียงกระซิบกระซาบดังเพียงแค่ลมพัดแต่หูเล็กของฮยอกแจก็พอจับใจความได้
“อย่าไปเล่นกะฮยอกแจนะ”
“ทำไม?”
“บ้านจน!”
หนุ่มน้อยหยุดชะงักอยู่กับที่เมื่อได้ยินคำนั้น ฮยอกแจอยากจะวิ่งหนีกลับไปให้ทงเฮโอ๋ ทงเฮเป็นเพื่อนรู้ใจที่สุด น่ารักที่สุด ไม่เหมือนเพื่อนที่ชอบดูถูกคนอื่นพวกนี้ ที่ว่าบ้านเขาจนแล้วมันผิดตรงไหนเหรอ อย่างน้อยพ่อกับแม่ของฮยอกแจก็ทำงานโดยสุจริตและเป็นคนดี
คนตัวเล็กเบะปาก ซองกระดาษร่วงจากมือโดยอัตโนมัติ มันอาจจะถูกใครเหยียบไปแล้วถ้าสีชมพูแปร๋นแหลนไม่ได้ดึงดูดสายตาใครบางคนไว้ก่อน
“ว้าว น่ารักจังเลยของใครเนี่ย?” เสียงร้องอย่างประหลาดใจดังขึ้น สีชมพูค่อนไปทางบานเย็นโบกไปมาตรงหน้าฮยอกแจ เพื่อนที่อยู่บริเวณนั้นหันมาทางคนตัวเล็กแทนคำตอบว่าเป็นการ์ดของใคร
ฮยอกแจรู้สึกอยากหายตัวได้เมื่อถูกทุกคนจ้องอย่างกับจะจับผิดแบบนี้
“มันคืออะไรเนี่ย?” ซีวอนจับกระดาษรูปทรงแปลกๆ พลิกไปพลิกมา พอเห็นชื่อตัวเองเขียนเอาไว้ก็เบิกตากว้าง “นี่ชื่อเรานี่นา ของเรา?” เด็กหนุ่มทำเสียงตื่นเต้นพร้อมกับชี้มือไปที่ตัวเอง สีหน้าซีวอนเหมือนไม่เคยได้การ์ดทำมือจากใครมาก่อน…แน่ล่ะสิ ของอย่างอื่นที่ซีวอนได้มีแต่ต้องใช้เงินซื้อมาทั้งนั้น สู้ของฮยอกแจก็ไม่ได้
“อืม” ฮยอกแจสูดน้ำมูกฟุดฟิดพร้อมกับพยักหน้าบอก คอเล็กหดลงจนคางแทบจะติดกับอก ตาเรียวเหลือบขึ้นไปมองอีกคน เมื่อเห็นว่าซีวอนดูสนใจการ์ดของตัวเองฮยอกแจเลยรีบออกตัวเสียงแผ่ว
“ไม่สวยนะ”
“สวยจะตาย” ซีวอนยิ้มแฉ่ง ดูสนอกสนใจป๊อบอัพรูปซูเปอร์แมนเป็นพิเศษ
“ถ้าชอบก็เอาไปสิ” ฮยอกแจทำหน้ามุ่ย เมื่อมองไปทางเพื่อนๆ คนอื่นก็เห็นว่าแต่ละคนส่ายหน้า ไม่ยอมให้ซีวอนรับของจากฮยอกแจ...เขามันน่ารังเกียจขนาดนั้น?
“ขอบคุณนะ” ซีวอนไม่ได้สนใจสายตาของใคร หนุ่มน้อยหาที่ๆ จะใส่การ์ดเพื่อไม่ให้ยับแต่ก็ไม่รู้จะเอาไปไว้ตรงไหนดีเลยดึงปกเสื้อสเวตเตอร์ของตัวเองออกแล้วหย่อนการ์ดลงไปในเสื้อ
“นี่ไง หัวใจต้องอยู่ใกล้หัวใจ” ซีวอนบอกพร้อมกับตบหน้าอกเบาๆ มั่นใจว่าถ้าใส่ไว้ในเสื้อจะไม่ยับแน่นอน
ฮยอกแจทำปากหมู...เขาดีใจหรอกนะที่ซีวอนรับไว้ แต่การ์ดนี่ใช้เวลาทำตั้งนาน เปลืองข้าวสุกก็ตั้งหลายเม็ด คิดว่าเขาจะให้ฟรีๆ งั้นสิ...ไม่มีทาง
“แล้วไหนล่ะ ช็อกโกแลตของเรา” อ้อมแอ้มถามอย่างเขินอาย ฮยอกแจยอมอายดีกว่ายอมอด
“นี่ไงๆ” คนคิ้วดกล้วงมือลงไปในถุงช็อกโกแลต ควานไปควานมาจนทั่วถุงก่อนจะดึงออกมาพร้อมความว่างเปล่า
“บ๋อแบ๋...” สีหน้าของเด็กหนุ่มแสดงความเสียใจ ฮยอกแจคอตกลงอีกรอบขณะที่เพื่อนๆ ต่างหัวเราะที่เขาไม่ได้กินช็อกโกแลต
“ฮ่า ฮ่า ฮยอกแจอยากกินช็อกโกแลตก็เลยเอาการ์ดมาแลกซีวอน สมน้ำหน้าที่ไม่ได้ การ์ดไม่เห็นสวยเลย”
เพื่อนๆ ใจร้าย ฮยอกแจอยากกลับไปหาทงเฮที่สุด ทงเฮมานี่ๆ...กวักมือร้องเรียกเพื่อนที่คอยสังเกตการณ์อยู่ไกลๆ
ซีวอนยังคงพยายามหาช็อกโกแลตหรือของขวัญอะไรก็ได้ให้ฮยอกแจต่อ หนุ่มน้อยล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อ ปลิ้นกระเป๋ากางเกงก็ไม่มีอะไรจะให้
นานจนรู้สึกท้อ ฮยอกแจหันหลังเดินกลับเตรียมตัวไปซุกใต้ปีกรักแร้ทงเฮต่อ
“อันนี้แทนได้ไหม” ซีวอนเรียก
ฮยอกแจแอบอมยิ้มที่ในที่สุดซีวอนก็หาช็อกโกแลตเจอ คนตัวเล็กหันหลังกลับไปหาอีกคนด้วยความดีใจก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อในมือของซีวอนไม่มีอะไรอยู่เลย มีแค่สองมือที่กางออก
“ไม่มีอะไรใจให้จริงๆ เหลือแค่นี้” ซีวอนว่าพร้อมกับกวักมือเรียกฮยอกแจให้เดินเข้าไปหา แต่ฮยอกแจไม่ยอมขยับไปไหน เอาแต่ยืนดูดนิ้วแล้วทำหน้าบูด ก็เลยต้องเป็นซีวอนที่เดินเข้ามากอดฮยอกแจแทน กอดแน่นจนฮยอกแจรู้สึกเหมือนโดนคีมหนีบ
“แฮปปี้วาเลนไทน์นะ” ซีวอนยิ้ม มองอีกคนที่เอาแต่สะบัดหน้าสะบัดตัวหนี ก็เลยโดนแกล้งด้วยการถูกกอดแน่นขึ้น
“ไม่เอา ไม่ชอบ ไม่อยากได้ อยากได้ช็อกโกแลต ฮือ...” คราวนี้ฮยอกแจเป่าปี่ของจริง มีน้ำตาไหลแหมะๆ ออกมาด้วยเลยถูกปล่อยตัวขณะที่เพื่อนๆ พากันหัวเราะคิกคัก คนตัวเล็กไม่ทันได้ดูสีหน้าของซีวอนว่ามีความสุขขนาดไหน สองขาพาตัวเองวิ่งตรงดิ่งไปหาทงเฮที่แอบอยู่ใต้ต้นไม้
“เป็นยังไงบ้าง ได้เยอะไหม?” ทงเฮถามอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นฮยอกแจกลับมา
“ไม่ได้! ช็อกโกแลตหมด ถูกซีวอนกอดด้วย ฮือ...”
+-+-+ Melting Chocolate +-+-+
“แฮปปี้วาเลนไทน์” เสียงที่คุ้นเคยดึงคนร่างบางในเสื้อสเวตเตอร์ลายทางสีลูกกวาดออกจากภวังค์ ฮยอกแจหันหลังกลับไปเห็นเด็กหนุ่มร่างสูง ที่พักนี้เหมือนจะยิ่งยืดตัวสูงขึ้นกว่าเก่า
ช็อกโกแลตกล่องใหญ่ในแพคเกจอย่างดีถูกยื่นให้ตรงหน้า ของขวัญที่ฮยอกแจอยากได้มากสมัยเป็นเด็ก ถึงขึ้นทำการ์ดขี้เหร่ๆ ให้ซีวอนเพื่อแลกกับช็อกโกแลต แต่แล้วกลับไม่สมหวังพร้อมได้อย่างอื่นมาแทน
ไม่น่าเชื่อว่าหลังจากวันนั้นจะซีวอนพยายามสรรหาเรื่องมาคุยกับฮยอกแจบ่อยๆ (ทั้งที่ทงเฮคอยเป็นทัพหน้ากีดกันตลอด) พอซีวอนคุยกับเขา เพื่อนๆ ที่เคยดูถูกฮยอกแจก็พลอยมาญาติดีด้วย(เหตุผลคือยากให้ซีวอนปลื้ม) และด้วยพรหมลิขิตอะไรบันดาลไม่ทราบ พอสอบไล่ปีถัดไปฮยอกแจก็ได้อยู่ห้องเดียวกับซีวอน พร้อมกับทงเฮที่ชูรักแร้ไล่หลังตามมากอดฮยอกแจติดๆ
ซีวอน ฮยอกแจ ทงเฮ กลายเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่นั้น โดยที่ซีวอนกับทงเฮจะฟัดและซัดกันนัวตลอด ฮยอกแจก็จะคอยเป็นคนกลางไกล่เกลี่ยให้ รักกันเป็นแพ็คเกจคี่มาหลายปีจนกระทั่งปลายปีที่แล้วนี่เองที่ซีวอนสามารถแพ็คคู่ได้สำเร็จด้วยถีบทงเฮให้เพื่อนร่วมทีมบาสประจำโรงเรียนอย่างคิมคิบอม
เรื่องสมัยเด็กๆ เป็นความทรงจำที่มีสีสัน...จุดเริ่มต้นเกิดขึ้นเพียงเพราะช็อกโกแลตที่ทำให้หลังจากนั้นฮยอกแจได้รับช็อกโกแลตจากซีวอนไม่เว้นแต่ละปี
“ไม่อยากได้เหรอ” ซีวอนถามเมื่อเห็นฮยอกแจไม่ยอมรับของขวัญจากตนสักที
“เปล่า...” ร่างบางยิ้มกว้าง บอกเปล่าแต่มือก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ยอมเอื้อมไปรับจนคนให้ชักจะน้อยใจ
“แสดงว่ามีอย่างอื่นที่อยากได้มากกว่า?” กัปตันทีมบาสโรงเรียนมัธยมถามอย่างรู้ทัน บางทีฮยอกแจอาจจะอยากได้ของขวัญแบบอื่น หรือไม่ก็ต้องมีอะไรที่ซีวอนลืม
“อาฮะ...” ฮยอกแจพยักหน้าก่อนจะกางแขนออก “ไม่มีอะไรมากหรอก แค่นี้ก็พอ” เพราะเป็นคนค่อนข้างจะเรียบร้อยจึงต้องอาศัยความกล้าพอดูที่จะเป็นฝ่ายขอกอด แต่ฮยอกแจก็ไม่เกี่ยง...ไหนๆ เขาก็ถูกเพื่อนล้อว่าจีบซีวอนก่อนอยู่แล้วนี่
หนุ่มหล่อยิ้มกว้างอย่างไม่ขัดศรัทธา แขนแกร่งกางออกพร้อมกับโน้มตัวลงไปโอบรอบเอวฮยอกแจ ศีรษะเล็กเกยลงบนไหล่กว้าง อดไม่ได้ที่จะเผลอสูดกลิ่นแชมพูอ่อนๆ
...กอด...
ในวันแห่งความรัก...คงไม่มีของขวัญไหนมีค่ามากไปกว่า...ความรักที่มอบให้แก่กัน
“แล้วไหนล่ะของขวัญของเรา” ซีวอนแกล้งทวงเหมือนสมัยเป็นเด็กที่ฮยอกแจเคยทวงช็อกโกแลตตน ร่างบางทำท่ายื่นปากก่อนจะเขย่งเท้ายืดตัวขึ้นให้หน้าอกของตัวเองตรงกับกระเป๋าเสื้อของซีวอน แขนเล็กกอดอีกฝ่ายแน่นๆ ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มหวาน
“นี่ไง หัวใจต้องอยู่ใกล้กับหัวใจสิ”
End.
อยากอินเทรนด์บ้างแต่ก็ไม่เคยทันสักที -*-
สุขสันต์เดือนแห่งความรักนะคะ
เรื่องนี้เสี่ยวมากมาย ^^
ความคิดเห็น