ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [SF. SJ] รวมสารพัดรื่องสั้น WonHyuk SJ และคู่อื่นๆ

    ลำดับตอนที่ #28 : [SF] The Tyrant and His Rebel

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 709
      5
      22 ต.ค. 56




           ภายในอพาร์ตเมนท์สีขาว พื้นมันปลาบสีเทาสะท้อนเงารองเท้าหนังสีดำหุ้มข้อที่กำลังก้าวฉับๆ ตรงไปยังลิฟ ขาเพรียวก้าวออกมาเมื่อลิฟท์จอดที่ชั้นเจ็ด เลี้ยวขวาถัดไปสี่ห้องเจ้าของรองเท้าสวยก็ทิ้งกระเป๋าสองใบที่หิ้วมาด้วยดังตุ้บ พลันกดกริ่งรัวประหนึ่งปืนกลลั่นกระสุน

    ประตูไม่ได้เปิดรวดเร็วดังใจ ซ้ำใบหน้าของคนที่โผล่มาดูเหมือนจะไม่ต้อนรับเขาสักเท่าไร

    ให้เดานะ ทะเลาะกันอีกแล้วหรอ?” ไม่มีคำทักทายใดจากเจ้าของบ้านนอกจากสมมติฐานเดิมๆ เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นประจำ

    อือ

    แล้วทำไมต้องมาบ้านผมด้วย บ้านคนอื่นก็มี ทงเฮ มินโฮ แอมเบอร์ หนุ่มร่างสูงโปร่งที่ยืนค้ำประตูอยู่ เกาหัวยุ่ง พลางไล่ชื่อลิ่วล้อในสังกัดของแขกไม่ได้รับเชิญ แสดงให้เห็นว่าตัวผู้มาเยือนเป็นลูกบอลที่ใครๆ ต่างก็ผลัดกันโยน แต่วันนี้แจ็กพ็อตดันมาแตกที่เขา ซวยเสียไม่มีดี

    พวกนั้นแม่งไม่เปิดประตูให้ว่ะ คนที่มายืนกดกริ่งจนแทบพรุนเท้าสะเอวบอก

    คยูฮยอน นึกในใจ เออ แล้วทำไมเขาต้องเปิดประตูให้ด้วยวะ หายนะมาเยือนแท้ๆ’ แต่ครั้นจะปิดประตูก็ไม่ทันแล้วเมื่อแขกไม่ได้รับเชิญรีบเดินเข้ามาในห้องพร้อมทิ้งสัมภาระเป็นกระเป๋าหลุยส์สองใบให้เจ้าของบ้านแบกเข้ามา

           “ให้มันได้อย่างนี้สิ

            มาถึงก็ปีนขึ้นไปนั่งพาดขาบนเคาท์เตอร์ เอื้อมมือไปหยิบเครื่องดื่มใต้บาร์มาผสมกินเองเสร็จสรรพ

    เด็กหนุ่มส่ายหัว เมื่อบั้นท้ายตึงของอีกคนอยู่ไม่ห่างจากแก้วสวารอฟสกีที่เขาดื่มเสร็จก็ตั้งทิ้งไว้ โดยที่อีกคนก็ไม่คิดจะเลื่อนออกให้เลย

            “ตรงนั้นมันใช่ที่นั่งหรือไง ทำตัวปกติเหมือนคนไม่เป็นเหรอ ว่าพลางก็โยนกระเป๋ากองไว้ตรงเขตที่พ้นประตูบ้านหน่อยหนึ่งแล้วเขาเท้าเขี่ยประตูให้ปิด

           คนถูกว่ากัดปากพร้อมกับชี้หน้าทำนองว่าอย่ามาพูดจาสามหาวอย่างนี้

            “หวงไม่เข้าเรื่อง แก้วนี่เหนียวจะตาย อยากรู้ว่าฟาดหัวแกจะแตกไหม

            “มาบ้านคนอื่นแต่พูดจาหมาไม่รับประทานอย่างนี้ระวังเขาเตะออกจากบ้านนะ...ว่าเป็นพิธีก่อนจะถามเข้าเรื่อง ทะเลาะอะไรกันอีกล่ะ ให้เวลาสิบนาทีรีบๆ เล่ามาให้จบแล้วไปซะ ทำเป็นอยากรู้ไปงั้นแหละ ความจริงคืออยากให้รีบเสด็จย้ายก้นออกไปต่างหาก

            ฮยอกแจ ฮึกๆ ฮักๆ ทำท่าเหมือนจะวีนแต่ก็เงียบลงคล้ายว่ากำลังเปลี่ยนโหมด ดูจากริมฝีปากที่ห่อเข้าหากัน กับจมูกที่ย่นขึ้นเล็กน้อย ทายได้เลยว่าน่าจะเป็นโหมดดราม่า คยูฮยอนเดินอ้อมไปด้านหลังเคาท์เตอร์บาร์แล้วหยิบเครื่องดื่มมาชงบ้าง ก่อนจะนั่งลงบนสทูลใกล้กับฮยอกแจจะได้ฟังถนัด

            “เล่ามาสิพี่ หายใจเข้าลึกๆ คิดช้าๆ รู้สึกอะไรก็พูดออกมา

            ฮยอกแจรวบรวมพลังอยู่สองสามวิก็โพล่งออกมา ทำคนที่นั่งข้างกันแก้วหูเกือบแตก

            “นิ-สัย-ไม่-ดี   จอม-เผด็จ-การ   เอา-แต่-ใจ   บัด-ซบ!!!

            “นี่พี่!

            “อะไร

            “พูดเบาๆ จะได้ไหมทำอย่างกับว่าอยู่ภูเขาคนละลูก ต้องตะโกนใส่กัน

            “ไอ้นี่!ฮยอกแจพองลมโมโห พูดไปก็คงจะไม่สำนึกหรอกคยูฮยอนเลยชวนคุยต่อ

            “ลองคิดดีๆ สิว่าผัวพี่เป็นใคร

            “ชเวซีวอน หัวหน้าแก๊งส์มาเฟียอันดับหนึ่งของเกาหลี ตะเบ็งเสียงดังเหมือนเดิมแต่เบากว่าครั้งแรกหน่อย

            “จะให้มาติงต๊อง ง้องแง้งได้ไหม

            อีกฝ่ายเงียบ เหมือนจะคิดได้ว่าจริง

     

            “ก็ ก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้น...ฮยอกแจเริ่มทำหน้าเศร้าอีกครั้ง แต่ทำไมไม่อบอุ่น โรแมนติกเหมือนคนอื่นเขาบ้าง... ทำไมเวลาทำผิดอะไรแล้วไม่เคยขอโทษ ทำไมไม่ปลอบเวลาที่ฉันเสียใจ กอดแล้วก็ลูบหัวฉันบ้าง...ทำไม... บางทีก็แข็งกระด้างซะจนเหมือนไม่มีหัวใจ

     

           เฮ้อ คยูฮยอนก็ตอบไม่ได้เหมือนกันแต่มาโหมดนี้ฮยอกแจที่เปรี้ยวซ่ากลับดูบอบบางลง จนคยูฮยอนอดสงสัยไม่ได้ว่า...ซีวอนจะใจแข็งขนาดปลอบฮยอกแจไม่ลงเลยหรอ เท่าที่รู้ซีวอนพิศวาสฮยอกแจมาก ไม่นับความรักความผูกพันที่มีให้กันหลายปี คงจะไม่น้อยจนเอ็นดูฮยอกแจไม่ได้หรอก

            “พี่...

            “อะไร

            “ทำไมไม่เก็บคำพูดนี้ไปบอกเขาเอง...

            “ไอ้นี่! ฮยอกแจกำลังจะสวนแต่ก็เงียบลงเมื่อคยูฮยอนห้ามไว้

            “พี่เคยร้องไห้ต่อหน้าเขาหรือเปล่า...

            “คนที่ทำให้ฉันเจ็บ ไม่มีวันได้เห็นน้ำตาของฉันฮยอกแจขบฟันพูด จริงๆ คุณพ่อเคยสอนไว้ว่า อย่าให้ใครเห็นน้ำตาลูกผู้ชายเด็ดขาด ทว่าตั้งแต่เป็นเด็กยันโต ฮยอกแจมีต่อมน้ำตาที่เซนซิทีฟมากจึงเปลี่ยนสโลแกนใหม่เป็น ร้องไห้กับใครก็ได้ยกเว้นคนที่ทำให้ตัวเองเสียใจ

            คยูฮยอนก้มดูนาฬิกาก่อนจะสรุปคำแนะนำแบบเร่งรัดเท่าที่สมองระดับกุนซือคิดออกในเวลาน้อยนิด

            “นี่จะบอกให้ ผู้ชายเวลาเห็นน้ำตาของคนที่ตัวเองรักแล้วมันโคตรหวั่นไหว ถ้าซีวอนทำอะไรให้ไม่พอใจละก็ บีบน้ำตาลูกเดียว เข้าใจไหม

            “แต่...

            คยูฮยอนรีบตัดบทด้วยการเดินไปหยิบกระเป๋าของฮยอกแจมายัดใส่มือ แต่ฮยอกแจกลับโยนมันทิ้ง

            “ยังไม่เสร็จเรื่อง

            “อะไรอีกล่ะ ห้านาทีพอไหม

            “อือ กอด...ฮยอกแจทำหน้าเหมือนหมาเหงาก่อนจะโดดจากเคาท์เตอร์มานั่งตักคยูฮยอนแล้วซุกหัวลงไปกับไหล่น้องร่วมสาบาน เหมือนเด็กขาดความอบอุ่นไม่มีผิด

            “กอดแล้ว พอใจหรือยัง

            “ลูบหัว

            นอกจากเป็นเด็กแล้วฮยอกแจยังชอบเป็นหมาอีก คยูฮยอนกลอกตา

            “ผมไม่ใช่ผัวพี่นะ อะ ลูบก็ลูบ ไปได้หรือยัง

            “อย่าเพิ่งไล่สิ ขอกอดนานๆ หน่อยไม่ได้หรอไง นายเป็นน้องรักฉันนะ

            ขณะที่กำลังกอด ไม่มีจูบ มีแต่ลูบนิดหน่อย เสียงประตูหน้าโดนเขย่าก็ดังขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงวัตถุขนาดใหญ่กระแทก คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมอง ยังไม่ทันได้ทำอะไร เพียงแค่เสี้ยววินาทีประตูก็ขาดกระเด็นออกจากกันพร้อมเสียงระเบิด...

            เศษไม้ปลิวกระจายชวนให้นึกถึงฉากในภาพยนตร์แอ็กชัน ทว่าประตูที่ออกแบบมาอย่างดียังคงตั้งอยู่ แต่มีรูโบ๋ขนาดใหญ่พอที่สิงโตจะกระโดดรอดเข้ามาได้ รองเท้ามันเงาของใครก็ไม่ทราบช่วยถีบยันส่วนที่เหลือให้หลุดออก กลายเป็นทางเข้าสวยงาม(?)

            “เคลียร์ได้ยินเสียงมาจากหน้าประตู ระเบิดชนิดอ่อนสุดแล้วครับท่าน

            ชายชุดดำห้าหกคนนำหน้าเข้ามาสำรวจต้นทาง ก่อนจะตามด้วยชายร่างสูง กล้ามเนื้อหนั่นแน่นแทบล้นเสื้อเชิ้ตสีขาว สวมกางเกงแสล็กสีดำ รองเท้าเงาปลาบ สายตาที่ชายผู้นั้นมองคยูฮยอนและฮยอกแจแทบลุกเป็นไฟ

            ทั้งฮยอกแจและซีวอนมองหน้ากันอยู่สักพัก เหมือนเล่นเกมใครกระพริบตาก่อนแพ้ เมื่อไม่เห็นว่ามีอะไรเกิดขึ้น ซีวอนเลยหันมาจ้องคนที่ฮยอกแจนั่งตักบ้าง คยูฮยอนนึกได้จึงค่อยๆ ประคองฮยอกแจลงพื้นก่อนยกมือเสมอบ่า สองขาก้าวถอยหลังไปยืนหลังเคาท์เตอร์ ปล่อยให้คู่สามีภรรยาเขาเคลียร์กันเอง ส่วนเขาขออยู่ในมุมสงบไม่ยุ่งด้วย

            “ฮยอกแจกลับบ้าน!

            “ไม่!

            ใบหน้าหล่อจัดของซีวอนเครียดขมึง ชายหนุ่มก้าวเข้ามาหาคนรักช้าๆ

            “กลับ

            “ไม่

            ซีวอนกวักมือเรียกลูกน้องคนสนิท มันส่งปืนสั้นสีดำให้เจ้านายอย่างรู้งาน แม้คยูฮยอนจะเริ่มชินกับวิถีของมาเฟียบ้างแล้วแต่ก็อดตกใจไม่ได้ที่ซีวอนจะเถื่อนขนาดเอาปืนมาขู่คนรัก นึกแล้วก็สงสารฮยอกแจ

     

            “กลับ

     

            “ไม่

     

            “ไม่กลับไอ้นี่ตาย” 

     

           แล้วแจ็คพอตก็ดันพลิกล็อกเมื่อเป้ากระสุนกลายเป็นหัวของคยูฮยอนแทน คิดไปคิดมาฮยอกแจไม่น่าสงสารหรอก คนรอบข้างฮยอกแจน่าเวทนากว่าเยอะ

           “ตายก็ตายสิ

           เฮ้ย พูดแบบนี้ไม่ได้นะ คิดในใจก่อนจะใช้เวลาเศษเสี้ยววินาทีหลบให้พ้นทางปืนแล้วเอาเท้าสะกิดยันให้ฮยอกแจเซเข้าใส่ซีวอน ซีวอนก็ต้องรับไว้ตามระเบียบ รู้สึกโล่งอกเมื่อฮยอกแจอยู่ในอ้อมแขนซีวอน นั่นหมายความว่าปืนของซีวอนไม่ได้เล็งหัวคยูฮยอนแล้ว แต่ของลูกน้องซีวอนกลับตรงกันข้าม

            “อย่ามาแตะเมียกูซีวอนเข่นเสียงลอดไรฟัน

            ‘ไม่ได้แตะครับ รองเท้าแตะ’ เด็กหนุ่มได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าพูด

            ฮยอกแจดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนของซีวอน เมื่อเนื้อเข้าปากเสือแล้วก็ยากที่เสือจะคาย ซีวอนรวบตัวฮยอกแจไว้โดยมีชายชุดดำล้อมหน้าล้อมหลังทึมทึบเต็มไปหมด

            “ปล่อยฉันฮยอกแจกรีดเสียงแต่ก็ไม่ได้รับความเห็นใจ ซีวอนจัดการลากตัวภรรยาสุดที่รักผ่านประตูที่ไม่มีบานพับออกไปพร้อมกับลูกสมุน คงเหลือไว้แต่เศษซากหายนะให้คยูฮยอนดูเล่น

            ให้ตายเถอะ วันหยุดของเขาและบ้านของเขาต้องพังลงเพราะชนวนระเบิดเคลื่อนที่อย่างฮยอกแจ  มีสามีเป็นมาเฟียว่าร้ายแล้ว แต่ร้ายกว่านั้นคือการมีพี่ร่วมสาบานที่มีสามีเป็นมาเฟีย

     

     

     

    ----------------------------------------------------

     

     

    เลกซัสสีดำจอดหน้าคฤหาสน์ตระกูลชเวโดยที่ฮยอกแจไม่เต็มใจโดยสารมาด้วย แย่ที่สุดคือสามีสุดห่วยของเขายังใส่กุญแจมือไม่ให้เขาหลบหนีระหว่างทาง ฮยอกแจอยากจะบ้า เขาจะทนจอมเผด็จการพรรค์นี้ไหวได้อย่างไร อุตส่าห์ตั้งใจหนีให้อีกฝ่ายตามมาง้อ นี่ดันไม่ง้อไม่แง้อะไรเลย ไปถึงก็ถล่มบ้านคยูฮยอนแล้วลากตัวเขากลับมา แม้แต่คำพูดคำจาดีๆ ก็ไม่มีให้สักคำ กระทำต่อเขาไม่ต่างจากสิ่งของ น่าน้อยใจจริงๆ

    ขอร้องเถอะครับคุณฮยอกแจ อย่าคิดหนีอีกเลยครับ

    ลูกน้องของซีวอนพยายามต้อนนายหญิง(?)เข้าบ้านตามคำสั่งนายใหญ่ ขณะที่นายใหญ่แยกตัวออกไปคุยโทรศัพท์กับท่านรัฐมนตรีทิ้งให้ฮยอกแจแผลงฤทธิ์ซัดเด็กๆ ในบ้านแก้โมโห

    มือทั้งสองข้างถูกล็อกไขว้ไว้ด้านหลัง ฮยอกแจจึงอาศัยปลายขาสะบัดตบหน้าทุกคนที่เข้ามา สลับกับถีบยอดอก ยอดหน้า แม้ตัวจะบางอ้อนแอ้นแต่ก็มือเท้าหนักสมกับเป็นทายาทนักฆ่า ทำเอาลูกน้องของซีวอนหน้ายับไปตามๆ กัน ไม่มีใครสามารถทำอะไรได้นอกจากวิ่งเข้าชน ดักซ้าย ดักขวาไม่ให้ฮยอกแจหนี พวกมันต่างกลัวโทษจากซีวอนจึงไม่กล้าแตะต้องฮยอกแจ

    ไม่ห้ามสักหน่อยหรอครับ มือขวาของซีวอนถามขึ้นขณะที่เห็นนายใหญ่อมยิ้มมองความร้ายกาจของภรรยาตัวเอง

    ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็หมดแรงเอง

     “จัดการหน่อยเถอะครับ เดี๋ยวจะไม่มีใครอยู่สนองงานท่านเพราะเข้าโรงพยาบาลกันหมด

    ซีวอนยิ้มนิดหนึ่งก่อนเดินเข้าไปสาธิตวิธีจับนางแมวด้วยมือเปล่า ร่างสูงเผชิญหน้าอย่างเปิดเผย ฮยอกแจเห็นแล้วแยกเขี้ยว แม้ว่าจะเป็นคนรักแต่ซีวอนก็ไม่ได้รับการละเว้น ร่างบางสะบัดขาใส่ แต่ซีวอนก้มศรีษะหลีกก่อนจะรวบท่อนขาทั้งสองข้างเอาไว้ แขนที่แข็งแรงจับร่างบางยกขึ้นพาดหลัง ง่ายดายราวกับจับลูกหมู

    ปล่อย!ฮยอกแจที่ถูกจับได้ยังไม่ยอมสิ้นฤทธิ์ สองมือพยายามตีซีวอนให้โดนหากก็ยากเพราะถูกล็อกไขว้หลังไว้

     

    ร่างบางถูกโยนลงบนเตียงกว้าง กระนั้นก็ยังไม่ยอมแพ้ใช้สองขาถีบสุ่มจนซีวอนต้องเอาน้ำหนักตัวกดคร่อมไว้

    ที่รักชักจะเก่งไปแล้วนะฝ่ามืออุ่นเชยใบหน้าขาวนวล รู้หรือเปล่าว่าฉันชอบที่นายเก่ง แต่ก็ไม่ควรเก่งกับฉัน

    ไม่ร่างบางกรีดเสียง

    เป็นเมียทำไมถึงไม่เชื่อฟังสามีล่ะ

    ปล่อยฉัน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ฮยอกแจว่า ไม่อยากอยู่กับนาย คนขี้บังคับ

    จากที่อยู่ในอารมณ์หยอกล้อก็กลับกลายเป็นโกรธ

    จะไปไหน ไปอยู่บนตักคนอื่นอย่างที่ทำเมื่อกลางวันน่ะหรอ

    ไม่ใช่เรื่องฮยอกแจว่าก่อนจะเอามือที่ไขว้หลังอยู่ลอดขาแล้วยกขึ้นเกี่ยวคอซีวอนลงมา ร่างบางอาศัยความพลิ้วพลิกตัวขึ้นกดซีวอนไว้ด้านล่างก่อนใช้เข่ากระแทกท้องที่เต็มไปด้วยลอนกล้าม

     ซีวอนเก็บปืนไว้ในลิ้นชักข้างเตียง ฮยอกแจโจนเข้าไปหาหวังหยิบมาลั่นไกให้กุญแจมือขาดออกจากกัน ทว่าเสียเชิงเมื่อถูกซีวอนจับขาได้แล้วดึงกลับมา

    จะพยศไปถึงไหน จะต้องล่ามด้วยอะไรถึงจะอยู่

    ฮยอกแจโกรธจัด เมื่อแอบคิดว่าซีวอนทำกับเขาไม่ต่างจากสิ่งของ โกรธจนเลือดขึ้นหน้า หูแดง ตาแดง น้ำตาคลอ

    "เอาสิ ล่ามฉันไว้เลย ผูกเชือกฉันติดไว้กับนาย นายไปไหนฉันจะได้ไปด้วย จะไปหา คู่ค้า รัฐมนตรี อีหนู ฉันจะได้อยู่กับนายทุกที่"

    แล้วพลันคิดถึงคำที่คยูฮยอนว่า

    ผู้ชายเวลาเห็นน้ำตาของคนที่ตัวเองรักแล้วมันโคตรหวั่นไหว

    หรือเขาจะลองใช้น้ำตาแห่งความโกรธให้เป็นประโยชน์ดูสักครั้ง ร่างบางเอื้อนเอ่ยต่อ พยายามลดเสียงให้ฟังดูแผ่ว บีบเค้นน้ำตาที่คลออยู่นิดนึงให้ไหลลงมาเป็นหยด

    อีฮยอกแจก็ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า...

    "ทำอย่างที่ทำอยู่นี่แหละ ไม่ต้องรับรู้ว่าฉันเจ็บ ฉันเสียใจ น้อยใจที่มีคนรักอย่างนาย" ร่างบางว่า

    หากน้ำตาที่บีบออกกลับเล็กมาก เมื่อล้นออกก็กระจายหายไปอย่างรวดเร็วจนซีวอนอาจจะมองไม่ทัน

    ฮยอกแจจนปัญญาเพราะเขาไม่ได้ถนัดเรื่องจริตมารยาอย่างคยูฮยอน

     

    "เสียใจเรื่องอะไรกัน ฉันไม่คิดจะล่ามนายไว้ด้วยโซ่ ด้วยตรวน สิ่งเดียวที่ฉันจะล่ามนายไว้คือแขนของฉันต่างหาก"

    “แขนที่เอาแต่ใจ ชอบบังคับน่ะหรอ แขนที่ใส่กุญแจมือฉัน แบกฉันขึ้นมาแล้วก็ดักไว้ไม่ให้ไปไหน” ฮยอกแจว่า

    ซีวอนกระชากกุญแจมือของฮยอกแจจนขาดออกจากกัน ร่างบางพบว่ามันเปราะเสียยิ่งกว่าอะไร

    “แขนที่ปลดพันธนาการนายออก แล้วคล้องนายเอาไว้แทน อย่าพูดมากนักเลย นายผิดที่หนีไปเอง มาดูซิโทษของนายวันนี้จะทำให้นายตายในอ้อมแขนฉันหรือเปล่า”

    ฮยอกแจตั้งถ้าจะเถียงว่าซีวอนมีสิทธิ์อะไรมาลงโทษเขาแต่ก็ถูกปิดปากด้วยจูบร้อน ร่างบางขยับขัดขืนก็ยิ่งถูกทับให้กลืนลงไปในที่นอน ซีวอนแข็งกระด้างทุกอย่างยกเว้นสิ่งเดียว รสรักของซีวอน

    “อืม”

    ฮยอกแจที่ขัดขืนมาทุกขั้นตอนดูเหมือนจะคลายฤทธิ์ลงเมื่อถูกซีวอนปรนเปรอด้วยริมฝีปากอุ่น ร่างบางปล่อยให้ซีวอนกระทำตามใจ อาการดิ้นเป็นเดาะสะโพกขึ้นลงตามจังหวะ

    “เร็วๆ สิซีวอน”

    กำลังจะถึงฝั่งก็ถูกเบรกเมื่อซีวอนถอนริมฝีปากออก แล้วแทนที่ด้วยสัมผัสร้อนวาบที่สะโพก จังหวะรักไม่ได้ถูกควบคุมโดยฮยอกแจอีกต่อไป

    ร่างบางนอนซมเป็นแมวสิ้นฤทธิ์ ความรักของซีวอนทำให้ฮยอกแจเย็นลงขั้นหนึ่งก็จริงแต่ก็ไม่อาจทำให้ลืมประเด็นเรื่องที่ฮยอกแจหนีออกจากบ้าน

    น้ำเสียงเครือแผ่วเอื้อนเอ่ย

    “ซีวอน เมื่อเช้านายว่าฉัน....” พูดไม่ทันจบประโยคซีวอนก็ปิดริมฝีปากเจ่อแดงอีกครั้งด้วยการทำให้มันเจ่อแดงยิ่งขึ้น

    “เมื่อเช้าก็เป็นเรื่องของเมื่อเช้า ฉันไม่จำอะไรที่มันผ่านมาแล้วหรอก ยกเว้นมันจะสำคัญจริงๆ”

    “แต่ฉัน...” ฮยอกแจยังไม่ทันขัดซีวอนก็ขัดขึ้นก่อน

    “นอนซะ พักผ่อนจะได้มีแรง”

    ซีวอนจูบเปลือกตาทั้งสองแล้วส่งฮยอกแจเข้านอนทั้งที่ยังค้างคาใจ แต่ความเหนื่อยล้าพาเอาแมวหมดแรงอย่างฮยอกแจนอนนิ่งเหมือนถูกปิดสวิตซ์ สัมผัสสุดท้ายก่อนหลับใหลคืออ้อมแขนของซีวอน

     

    แสงแดดกระทบเปลือกตาให้เห็นเป็นสีส้ม ฮยอกแจเลยหรี่ตาขึ้นดูก็ถูกกดด้วยสัมผัสแผ่วเบาบนเปลือกตา ร่างบางหลับมันลงพริ้มก่อนจะเปิดมันอีกครั้ง สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าของซีวอน

    “อรุณสวัสดิ์”

    “อืม” ฮยอกแจว่า ทำท่าจะพลิกตัวหันหลังให้แสงแล้วหลับต่อ แต่เอ...เมื่อกี้เขาเห็นอะไรแปลกไป บรรยากาศห้องไม่นี้ไม่เหมือนห้องนอนของเขากับซีวอนที่คฤหาสน์

    ร่างบางกวาดตาไปรอบๆ ก็ยิ่งไม่คุ้นเคย

    “ที่ไหน” ฮยอกแจถามแต่ไม่รอคำตอบ เขาดีดตัวขึ้นมาจากอ้อมแขนซีวอนแล้วสำรวจรอบๆ

    ห้องกว้าง ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์เรียบๆ ผนังห้องบุด้วยไม้ เพดานเป็นไม้ หน้าต่างรายรอบที่สำคัญกว่านั้น วิวนอกหน้าต่างคือท้องฟ้าสีอ่อนตัดกับทะเลสีน้ำเงินเข้ม ดอกไม้สีเหลืองบานสะพรั่งเลียบชายฝั่ง

    “เชจู” หันหน้าไปถามซีวอน

    “อืม”

    “ตั้งแต่เมื่อไร”

    “มาถึงตั้งแต่แปดชั่วโมงก่อนหน้านี้แล้ว”

    “ยังไง”

    “ก็มีเครื่องบินส่วนตัวไว้ทำอะไรล่ะ”

    อีฮยอกแจยิ้ม ยิ้มเล็กๆ พยายามจะไม่ให้ซีวอนเห็น

    วันก่อนโน้นเขาบ่นกับซีวอนเองว่าอยากมาเที่ยวเชจู อยากกินส้มเชจู อยากดูดอกไม้บาน แต่ซีวอนก็ไม่สนใจมัวเอาเวลาไปให้คู่ค้าหรือไม่ก็ใครไม่รู้ที่ซีวอนอ้างว่าเป็นเรื่องงาน ไหนจะเรื่องที่ซีวอนชอบพูดจาขวานผ่าซาก ปากหนัก ไหนจะเรื่องที่ชอบบังคับให้ฮยอกแจอยู่ในกฎระเบียบที่ซีวอนสร้าง ไหนจะอะไรอีกมากมาย

    ก่อนจะมาระเบิดบูมตอนเช้าเมื่อวาน เมื่อซีวอนพูดว่า

    คิดแต่เรื่องของตัวเอง แปลความได้ว่าเขาว่าฮยอกแจเห็นแก่ตัว มันเป็นการใส่ร้ายที่รุนแรง เพราะความจริงฮยอกแจอยากให้ซีวอนได้พักผ่อนต่างหาก เขาหมดความอดทนและชิ่งหนีไปหาน้องๆ ในสังกัดแต่ก็ไม่มีใครอยากต้อนรับสักคน ทุกคนต่างกลัวซีวอน

    “อยู่ดีๆ ก็ลากฉันมาที่นี่ไม่บอกไม่กล่าว นายน่ะเป็นจอมบงการรู้ไหม” ฮยอกแจว่า

    ซีวอนที่นอนตะแคงอยู่บนที่นอนลุกขึ้นแล้วเดินมาหา ยกมือขึ้นเชยคางมน

    “นายก็เป็นจอมพยศเหมือนกัน เราเสมอกันกันที่รัก”

    ว่าดังนั้นก่อนจะจุมพิตรับอรุณ เย้ยแสงแดดและเกลียวคลื่นบนเกาะเชจู

    ไม่มีคำขอโทษที่ชัดเจน

    แต่ฮยอกแจก็ไม่ถือสา

    ชเวซีวอนเป็นคนปากหนัก เอาแต่ใจ จอมเผด็จการก็จริง แต่สิ่งที่ทำให้ฮยอกแจไม่เสียใจที่ได้อยู่กับซีวอนก็เพราะ...

    ซีวอนทำเขาเป็นคนพิเศษ...

    กว่าทุกคน

     

    “อื้อ ซีวอนยังไม่ได้ปิดม่านเลย” ฮยอกแจที่ถูกยกลงไปวางบนเตียงอีกรอบท้วงขึ้น

    ซีวอนหยิบปืนสั้นที่ซ่อนไว้ตรงหัวเตียงออกมา จ่อไปที่รางม่านโดยไม่ต้องเล็ง

    ปัง

    รางม่านห้อยตะแคงสามสิบองศา พาให้ผ้าม่านไหลตามราง ปิดหน้าต่างโดยอัตโนมัติ

    “ซีวอนยังเหลืออีกสี่บาน”

    ปัง ปัง ปัง ปัง...

    “นัดที่เหลือเก็บไว้ให้ฮยอกแจแล้วนะ”

    “จะยิงฉันหรอ”

     “ยิงระยะประชิดเลยล่ะ”

    สีหน้าของฮยอกแจเปลี่ยนเป็นสีชมพูเมื่อเข้าใจความหมายที่แท้จริง

    “อย่าทำฉันพรุนก็แล้วกัน...”

     

    End.

    ฟิคค่อนข้างจะบ๊องเหมือนคนเขียนนะคะ อิอิ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×