คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] ~The Red Ribbon~ (I)
Title:: ~The Red Ribbon~ # 1
Pairing:: WonHyuk
Author:: Grazia
Rating :: PG-13
Auther's note :: ริบบิ้นสีแดงที่่ฮยอกแจเก็บมาหลายปี วันนี้ได้เวลาโบยบินแล้ว...
__________________________________________________________________________________
“เฮ้ยๆ ดูฮยอกแจสิ ถือดอกไม้ช่อเบ้อเริ่มแน่ะ ใครบ้าให้มาวะ” สายตาของเพื่อนในกลุ่มโฟกัสเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มยียวน ทำเอาเลือดไหลมากองบนใบหน้าขาวๆ จนแดงระเรื่อ
นั่นคือภาพความทรงจำครั้งล่าสุดที่หนุ่มร่างบางจำได้เกี่ยวกับของขวัญวันวาเลนไทน์
“ฮยอกแจ เย็นนี้ไปฉลองด้วยกันไหม” เจ้าของฟันกระต่ายที่อาศัยอยู่ร่วมห้องร้องถามอย่างเนือยๆ แต่เช้าตรู่ ถึงจะรู้คำตอบดีแต่ก็อยากจะถามอีกสักครั้ง
“ว่าไง ไปไหมล่ะ ชวนมาตั้งอาทิตย์นึงแล้ว เดี๋ยวก็ตอบเหมือนเดิม ฮยอกแจเขาไม่สนใจเทศกาลพวกนี้หรอกซองมิน” หนึ่งในเพื่อนร่วมสมาคมคนโสดตอบกลับมา งานนี้คนไม่มีเจ้าของตั้งใจประชดความโสดด้วยการฉลองที่ร้านหมูกะทะเจ้าประจำ จะว่าไปสมาชิกในชมรมก็ลดน้อยลงทุกปี
“วาเลนไทน์ สำหรับฉันมันก็วันธรรมดาวันนึง พวกนายอยากไปก็ไปกันเถอะ” คนถูกชวนตอบกลับมาเสียงเรียบๆ พลางก้มหน้าจัดการอาหารเช้าของตัวเองต่อ
ก็แค่วันหนึ่งวันเท่านั้นที่มี 24 ชั่วโมงเหมือนวันอื่นๆ เดี๋ยวก็ผ่านพ้นไป
ตกเย็นซองมินและเพื่อนๆ ต่างพากันออกไปฉลอง เหลือแต่ฮยอกแจคนเดียวที่อยู่ในห้องพัก
ก็ไหนว่าแค่วันธรรมดา แล้วทำไมใจถึงอยู่ไม่สุข มือบางพลางต่อสายโทรศัพท์ถึงเพื่อนรักที่คิดถึงที่สุด นี่ก็สองทุ่มแล้วเพื่อนของเขาจะทำอะไรอยู่
“ทงเฮ ทำอะไรอยู่ ทำไมนายไม่เห็นส่งข้อความวันวาเลนไทน์มาอวยพรฉันบ้าง หรือไม่ก็ส่งของขวัญมาให้ฉัน นายไม่รักฉันหรือยังไง”
“ฮยอกแจ ฉันยุ่งมากเลย นี่กำลังคุยธุระกับอีกสายค้างไว้อยู่ ขอโทษที่ไม่มีอะไรให้นายนะ วันวาเลนไทน์ของเรามันก็แค่วันหนึ่งวันไม่ใช่หรอ ฉันก็เข้าใจว่านายคิดอย่างนั้นเลยไม่ได้เตรียมอะไร...แล้วนายอยากได้อะไรเป็นของขวัญล่ะ หัวใจฉันก็ให้ไม่ได้ซะด้วย...ยังไงก็ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะเพื่อน ฉันขอให้นายได้พบรักเร็วๆ นี้นะ เท่านี้ก่อนนะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน บาย”
สิ้นสุดการสนทนา นี่หรือเพื่อนรักของฮยอกแจ ไม่มีแม้แต่มีเวลาจะคุยกับเขา
ร่างบางเดินเข้าไปในห้องนอน พลางหยิบบางอย่างออกมาจากลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง ที่สำหรับเก็บของขวัญชิ้นเล็กๆ ประเภทใช้สอยไม่ได้ โดยส่วนมากจะเป็นการ์ดวันเกิด
ริบบิ้นสีแดงเส้นยาวถูกดึงออกมาพันไว้อยู่ในมือ มันเป็นของที่เขาเก็บไว้อย่างดี ที่ระลึกจากช่อดอกไม้ในวันวาเลนไทน์เมื่อ 6 ปีก่อน ช่อดอกไม้ที่เขาคิดว่าคนให้แค่ให้เขาเพื่อให้เข้ากับเทศกาลแห่งความรัก เหมือนที่หลายๆ คนเอาของขวัญมาแลกกัน ทว่าที่ห่อใสๆ ของช่อดอกไม้มีสติ๊กเกอร์รูปหัวใจแปะเอาไว้ข้อความบนสติ๊กเกอร์เขียนว่า L O V E นี่ใช่ความหมายจริงๆ ที่เจ้าของดอกไม้ต้องการจะบอกเขาหรือเปล่า หรือมันเพียงส่วนหนึ่งที่ทางร้านดอกไม้จัดไว้เพื่อความสวยงาม
‘ไปเที่ยวกันดีกว่า’
ฮยอกแจม้วนริบบิ้นใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง ซองมินกับเพื่อนๆ คงไม่ว่าอะไรถ้าเขาจะแอบลืมคำพูดตัวเองซักพัก ด้วยการออกไปเที่ยวกับริบบิ้นสีแดง แค่อยากไปดูว่าข้างนอกเขามีอะไรบ้าง
แต่ใจจริงก็แอบเหงาใช่ไหมล่ะ
ลานกว้างหน้าห้างสรรพสินค้าถูกประดับตกแต่งด้วยลูกโป่งสีแดงและสีชมพู น้ำพุสะท้อนแสงไฟหลากสีเต้นตามจังหวะเสียงเพลงคลาสสิกหวานๆ ที่เข้ากับกับเทศกาลแห่งความรัก วันนี้ลมค่อนข้างแรง หนุ่มน้อยซุกมือไว้ในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตสีครีมพลางเดินดูสินค้าที่จัดไว้ผ่านกระจกดิสเพล์ นั่นรองเท้าผ้าใบหุ้มส้นรุ่นใหม่ แล้วนี่ก็ผ้าพันคอแฮนเมดของแบรนด์ดัง แล้วยังจะหมวกมีปีกสีฟ้าเทาใส่แล้วคงเท่ห์ไม่ใช่เล่น อยากได้ทั้งนั้นเลย คิดไปพลางล้วงกระเป๋าเงินออกมา เขาจำได้ว่าเคยได้บัตรลดของแบรนด์นี้มาจากซองมิน ยังอยู่ไหมนะ ขณะดึงกระเป๋าริบบิ้นแดงติดออกมาด้วยก่อนจะถูกลมพัดปลิวไป...เฮ้อจริงๆ นะ ขาเรียวต้องก้าวยาวๆ เดินไปเก็บก่อนจะโดนข้อหาทิ้งขยะในที่สาธารณะ
“ขอโทษครับ” ร่างบางไม่ทันระวังชนคนที่กำลังเดินอยู่ในลาน
“ไม่เป็นไรครับ” เสียงนุ่มนวลตอบกลับมา
ใบหน้านั้นดูจะอึ้งเล็กน้อยเมื่อฮยอกแจเงยหน้าขึ้นสบตา
ใครกันนะ หน้าตาคุ้นๆ
“ฮยอกแจ...” คนตรงหน้าพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่แน่ใจ
หัวใจหล่นวูบ ไม่จริงมั้ง คนๆ นี้คงไม่ใช่
“ซีวอน...” นายไม่ได้อยู่ที่เกาหลีไม่ใช่หรอ
ร่างสูงพยักหน้ารับ ก่อนก้มลงไปดูสิ่งที่ฮยอกแจไล่ตามมันมา ริบบิ้นสีแดงหล่นลงข้างๆ ซีวอน
มือเรียวกำลังจะเก็บให้ แต่ฮยอกแจกลับคว้ามันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“ไม่เจอกันนานเลยนะ” ร่างสูงทักทาย พร้อมกับแววตาเช่นเดียวกับเมื่อ 6 ปีก่อน แววตาที่เขาอ่านความคิดไม่ออก นายยังเหมือนเดิมเลยนะซีวอน
“อื้ม...” ร่างบางพยักหน้าน้อยๆ
“มาคนเดียวเหมือนกันหรอ” ตาคมมองไปไม่เห็นใคร
“ใช่...” แปลกที่ยังรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เมื่ออยู่ใกล้คนๆ นี้ นึกว่าเวลาจะทำให้มันหายได้เสียอีก
“แล้วโสดเหมือนกันหรือเปล่า”
คำพูดนั้นทำให้ใครบางคนถึงกับชะงัก หน้าของฮยอกแจตอนตกใจนี่ไม่แพ้ไก่ตาแตก ต่างตรงที่ไก่ตัวนี้ทั้งขาว ทั้งน่ารัก
“ไม่เจอกันนาน ไปหาที่นั่งคุยกันดีไหม” ฮยอกแจได้แต่นิ่งเงียบ รู้ตัวอีกทีก็อยู่ในร้านไอศครีมซะแล้ว
“ได้ข่าวว่านายไปอยู่อเมริกาไม่ใช่หรอ” ร่างบางเปิดบทสนทนา
“กลับมาช่วยงานที่บ้านทางนี้สักพักแล้ว ทำไมถึงมาที่นี่คนเดียวล่ะ” เสียงทุ้มอ่อนลง
“แล้วมันแปลกตรงไหนที่มาคนเดียว” ตัวนายก็มาคนเดียวเหมือนกัน
“แล้ว...ลีดงเฮไปไหนซะล่ะ” เสียงทุ้มอ่อนลงอีก
มันเรื่องอะไรที่คนไม่สนิทกันและไม่ได้เจอกันนานอย่างนายกับฉันจะมาคุยเรื่องส่วนตัว ร่างบางซักหัวเสียที่อีกคนถามซอกแซก
“ที่ถามเพราะอยากแน่ใจอะไรบางอย่าง...ฮยอกแจ ฉันดีใจมากที่ได้พบนายอีกครั้ง” ยิ้มอย่างอ่อนโยนจนแก้มบุ๋มก่อนจะตักไอศกรีมของตัวเองใส่ปาก
หลังจากกินไอศครีมแล้ว ไม่น่าเชื่อเลยว่าพวกเขาจะเดินดูของในห้างสรรพสินค้าด้วยกัน เพราะใครบางคนบอกว่าต้องการซื้อ นาฬิกาข้อมืออันใหม่ แต่ไปไงมาไงก็ไม่รู้ แวะกันทุกแผนกทั้งเสื้อผ้า ไอที กิฟช็อป ไล่ตั้งแต่ชั้นบนลงมาถึงชั้นใต้ดินของห้าง จากตอนแรกที่ต่างคนต่างพูดนับคำได้ ตอนนี้ทั้งสองแทบจะวิ่งไล่ขี่คอกันแล้ว เมื่อคนตัวขาวโกรธที่คนหน้าคมชี้ตุ๊กตาตัวนึง แล้วบอกว่า
“หน้าเหมือนฮยอกแจ” ตุ๊กตารูปไก่ หัวโต ตาใหญ่ แถมยังมีแต่หนังสีชมพูโล้นๆ
"ฉันไม่ได้น่าเกลียดขนาดนั้นนะ"
"ซื้อให้เอาไหม" ยังจะแกล้งเขาอีก
"..." เชิด
ถูกเมินซะแล้วซีวอน
ออกจากห้างสรรพสินค้าแล้วทั้งสองก็เดินเที่ยวต่อบริเวณรอบนอก ที่เต็มไปด้วยแสงไฟหลากสี ดอกไม้มากมายถูกประดับประดาตามร้านรวงทั้งเพื่อความสวยงามและเพื่อการค้า แต่ที่ฮยอกแจสนใจเป็นพิเศษก็คือบอลลูนยักษ์รูปหัวใจ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือถ่ายรูปได้ขึ้นมาบันทึกภาพ ซีวอนอาสาจะถ่ายรูปเขาคู่กับบอลลูนให้แต่น้องไก่ไม่เล่นด้วย(คนหล่อถูกเมินอีกครั้ง) การไปไหนมาไหนกับซีวอนทำให้ฮยอกแจใบหน้าร้อนผ่าวราวกับเป็นเป้ารวมสายตา โดยเฉพาะสาวๆ ความดูดีของซีวอนทำให้เขาไม่ต่างอะไรกับลูกเจี๊ยบที่ขนาบมากับนกอินทรี
ขากลับก็ติดรถเก๋งคันโก้ของคนใจดีกลับที่พัก
“ดีใจที่วันนี้ได้เจอนายนะ” ร่างบางทำหน้าเรียบเฉยกลบเกลื่อนความสุขเอาไว้ไม่ให้ร่างสูงรู้
ก่อนออกไปจากรถ มือเรียวคว้าแขนบางเอาไว้พร้อมกับสายตาสื่อความหมาย
“ฮยอกแจ ขอบคุณที่ยังเก็บมันไว้นะ”
“นายหมายถึงอะไร”
“ริบบิ้นสีแดงบนช่อดอกไม้ที่ฉันเคยให้นายไง” ลักยิ้มบุ๋มเข้าไปเมื่อริมฝีปากได้รูปคลี่ออก
ฮยอกแจถึงกับหน้าระเรื่อ ร่างบางตีหน้าเรียบเสมองไปที่อื่น แต่ดูยังไงก็รู้ว่า...เขิน
“สุขสันต์วันเวเลนไทน์ครับ”
มือเรียวส่งกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ให้ตรงหน้า ไม่รู้ว่าไปซื้อมาตอนไหน เมื่อเปิดออกดูก็เห็นสร้อยข้อมือสีเงินเล็กๆ มีรูปตัวอักษร H ในกรอบวงแหวนสีเงิน---H ตัวนี้เดาว่าคงมาจากHyuk jae
“เท่ไหม ฉันว่ามันน่าจะเข้ากับทุกชุดของนาย แต่จริงๆ แล้วนายเป็นคนน่ารักมากกว่านะ”
คนฟังถึงกับสะดุ้ง ‘น่ารัก’ พูดออกมาได้ยังไง...แก้มแดงใหญ่แล้ว
“ขอบคุณนะ แต่ฉันไม่มีอะไรให้นาย” ดวงตาเรียวมองกลับมาอย่างรู้สึกผิด
“ไม่ต้องให้อะไรหรอก” ตาคมยังคงยิ้มให้ก่อนพูดว่า "ขอแค่ความรู้สึกดีๆ ก็พอ"
ความรู้สึกดีๆ ฮยอกแจใจเต้นแรงซะแล้วสิ
ร่างบางนอนอยู่บนเตียงพลางมองไปที่ริบบิ้นผ้าเส้นยาวที่เพิ่งเปลี่ยนวาเลนไทน์ธรรมดาให้เป็นวันที่มีความหมาย และทำให้วันแห่งความรักยืดเวลาออกไปมากกว่า 24 ชั่วโมงแล้ว เสียงทุ้มๆ ของซีวอนวนก้องอยู่ทั้งที่เปลือกตาใกล้จะปิด
“ฮยอกแจ...” รั้งเขาไว้อีกครั้งหนึ่งก่อนลงจากรถ
“หืม”
“นาย...คบกับฉันได้ไหม”
“...” อะไรนะ มาชมว่าน่ารัก มาขอความรู้สึกดีๆ แค่นี้ก็พอรับได้ แต่นี่มาขอคบเลยหรอ อีฮยอกแจยืนตัวแข็งทื่อไปหมดแล้ว
“ไม่ต้องรีบตอบหรอกนะ แค่เผื่อใจไว้ให้ฉันบ้าง ฉันรอพูดคำนี้มา 6 ปีแล้ว และรอคำตอบของนายได้เสมอ” แก้มบุ๋มยิ้มอีกครั้ง พูดแบบนี้กำลังตัดพ้ออยู่หรอซีวอน
“ถ้าฉันไม่ได้ฝันไป เมื่อกี้เราเพิ่งพบกันครั้งแรกหลังจากจบมัธยมปลาย แล้วนายจะมาขอคบกับฉันแล้วหรอ” กระพริบตาปริบๆ อย่างไม่เชื่อ พวกเขารู้จักกันตอน ม.ปลาย ปี 2 และก็ไม่ได้สนิทกัน ซีวอนของขึ้นหรือเปล่า...
“ลองมองฉันให้ดีๆ เรารู้จักกันมากกว่านั้นนะ” ดวงตาคมสื่อความหมายว่าเขาพูดความจริง
มากกว่านั้น
“ฝันดีนะครับ...ฮยอกแจ” ซีวอนอวดลักยิ้มที่ข้างแก้มอีกครั้ง
ความง่วงหอบเอาไก่น้อยของเราโบยบินไปแล้ว ถึงจะงงๆ กับเรื่องวันนี้ แต่ก็...ฝันหวาน...
Tbc.
shala.
ความคิดเห็น