ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [SF. SJ] รวมสารพัดรื่องสั้น WonHyuk SJ และคู่อื่นๆ

    ลำดับตอนที่ #7 : [SF] Marry Merry :: (WonHyuk Junior)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.43K
      11
      24 เม.ย. 54


    M
    ar
    ry Merry



    Title :: Marry Merry

    Pairing :: WonHyuk

    Author :: Grazia

    Rating :: PG-13

    Author’s note :: กลับมา edit ใหม่อีกรอบค่ะ ^ ^ <เรื่องของเด็กจีบกัน>

    * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

     

     


    แม่บอกผมว่า การแต่งงานคือการเริ่มต้นของชีวิตใหม่

    ชีวิตที่มีใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาในทางเดินของเรา

    ระหว่างทางเดินนั้น ไม่ว่าจะเจอความสุขหรือความเศร้า

    เราก็จะอยู่เคียงข้างกัน

    เหมือนดอกทานตะวันกับพระอาทิตย์

     

    แม่บอกว่า...ใครคนนั้นช่างพิเศษ

    เพราะเขาไม่ใช่แค่เพื่อน...แต่เขาคือเพื่อนแท้

     

     

    แม่ครับ...ผมเจอแล้ว!

     

     

    กริ๊งงงง~ เสียงกริ่งยามเช้าบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้น แต่แทนที่หัวหน้าชั้นประถมสองแห่งห้องเรียนเอ จะวิ่งกลับที่ประจำเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ กลับไปยืนติดกรอบประตูแล้วทำท่าคุยธุระสำคัญอยู่กับรองหัวหน้าชั้นที่นั่งอยู่บริเวณนั้น คุยไปเรื่อยดวงตากลมก็เฉออกไปมองนอกห้องเรื่อยจนเพื่อนต้องถามเอือมๆ ว่า

     

     

    ซีวอน ตกลงนายมีธุระกับเราจริงๆ เหรอ

     

     

    เนื่องจากห้องเอ อยู่ติดกับบันไดทางเดินขึ้นลง นักเรียนที่อยู่ห้องถัดไปจึงต้องเดินผ่านประตูบานกว้างนี้

     

     ดวงตาโตเหมือนลูกสิงโตน้อยกวาดไปตามขบวนแถวที่กำลังเดินผ่านมา ก่อนจะหยุดลงเมื่อเผลอสบตากับใครคนหนึ่งเข้า

     

     

    กระเป๋าสีเหลือง กระติกน้ำลายกุ๊กไก่ แก้มขาวใส ปากอิ่มเล็ก และตาสีน้ำตาล

     

     

    อยู่ดีๆ แก้มของชเวซีวอนก็เปลี่ยนเป็นสีแดงจัด

     

     

    สโนวเฟล็ก*!รองหัวหน้าทักทายเพื่อนสนิทที่กำลังเดินดุกดิกผ่านมา คนตัวเล็กจึงโบกมือขาวๆ ให้แล้วยิ้มกว้างอย่างน่ารัก

     

     

    น่ารัก...จนมีคนแอบยิ้มตอบ

     

     

     “ทำเป็นยิ้ม รู้จักเขาเหรอเพื่อนรองหัวหน้าห้องแกล้งกระตุกชายเสื้อของคนที่มองตามกลุ่มนักเรียนห้องบีอยู่ พอถูกสะกิดเท่านั้นล่ะ รอยยิ้มที่ค้างอยู่เมื่อครู่ก็หายไปเหมือนร่มหุบ เด็กชายซีวอนบ่นตะกุกตะกักก่อนจะเดินกลับที่นั่งอย่างเขินๆ

     

     

    ใครว่าเขาไม่รู้จัก...เขารู้นะว่าคนๆ นั้น ชื่อ ฮยอกแจ

     

     

     (*สโนวเฟล็ก: snow flake แปลว่าเกล็ดหิมะ เป็นฉายาของฮยอกแจในเรื่องค่ะ)

     

     

    *๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+*

               

     

    โรงอาหาร เป็นอีกที่หนึ่งที่สามารถพบใครก็ได้ในโรงเรียนนี้ แต่ที่แย่สำหรับเด็กประถมตัวเล็กๆ ก็คือ พวกเขาต้องมาแย่งเก้าอี้กับรุ่นพี่ตัวใหญ่ๆ  หนุ่มน้อยซีวอนยืนถือถาดอาหารไว้ในมือพลางชะเง้อมองหาที่นั่งที่ยังว่างอยู่

     

     

                เฮ้ย ซีวอนมาเร็ว เจอที่ว่างแล้วเพื่อนสนิทที่มาด้วยกันพากันเดินแหวกฝูงชนไปยังที่เก้าอี้สีชมพูสองสามตัวที่ว่างอยู่ ระหว่างนั้นกลุ่มของเด็กนักเรียนห้องบีก็เดินสวนมา บรรดาหนูน้อยต่างคุยเล่นกันสนุกสนานซะจนคนที่ถือถาดอาหารอยู่ยิ้มไปกับเขาด้วย

     

     

                หัวใจเต้นตึ๊กตั๊ก ตอนคนน่ารักเดินเข้ามาใกล้~  ตอนนี้หัวใจของชเวซีวอนเต้นเป็นเพลงเสียแล้ว 

     

     

    ตัวเองหน้าขาวเหมือนขนมเค้กเลย...ถ้าทักแบบนี้แล้วเขาจะโกรธไหมนะ? ต้องโกรธแน่ๆ

     

     

              เพราะอยากคุยด้วย แต่ทักไม่เป็น หัวหน้าห้องรูปหล่อเลยได้แต่เดินก้มหน้าไปตามทางของตัวเอง ใจหนึ่งก็หวังว่าจะมีเรื่องบังเอิญเป็นจุดเริ่มต้นให้เขากับเพื่อนคนนี้ได้คุยกันบ้าง แบบในหนังไง ถ้าเป็นไปได้ก็คงจะดี



               เพี้ยง~

     

                 ปุ้ก~ อยู่ดีๆ เด็กชายซีวอนก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างตกดังมาจากทางด้านหลัง พอหันไปก็พบกับกระเป๋าใบเล็กสีเหลืองเด่นหราอยู่บนพื้นห่างจากขาของเขาไม่เกินสองฟุต...สงสัยเงินจะเยอะมากสิเนี่ยเสียงถึงได้ดังขนาดนี้

     

     

                มีคนทำกระเป๋าสตางค์ตกครับหนุ่มน้อยสวมบทพลเมืองดีวิ่งเข้าไปเก็บก่อนจะมีคนเผลอเดินเหยียบ มือก็พลิกถุงเหลืองไปมา เหมือนเจ้าของกระเป๋าเงินจะปักชื่อตัวเองเอาไว้ตรงมุมด้วย หลังจากสะกดคำเบาๆ จนแน่ใจดวงตาของหนุ่มน้อยก็พองโตอย่างมีความหวัง เมื่อตัวอักษรเขียนเอาไว้ว่า...

               

     

    ลีฮยอกแจ ห้องB!



              
     เยส! 


           
      "ในที่สุดฟ้าก็บันดาล"  


               

    *๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+*

               

     

                ความปรารถนาที่รอคอยของหนุ่มน้อยมาพร้อมกับเม็ดเหงื่ออันพร่างพรู ชเวซีวอนยืนถือถุงผ้าสีเหลืองเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าห้องเอในช่วงพักสิบนาที การนำกระเป๋าสตางค์ไปคืนแค่นี้ทำไมมันยากจริงนะ ยากยิ่งกว่าอาบน้ำคนเดียวเสียอีก  

     

     

                ซีวอน มายืนทำอะไรซองมิน รองหัวหน้าห้องคู่ใจทักขึ้น...นั่นสิเขามายืนทำอะไร ขืนยืนอยู่อย่างนี้เดี๋ยวก็หมดเวลาพักสิบนาทีไปเฉยๆ



             

                เฮ้ย นั่นกระเป๋าเงินฮยอกแจนี่ นายเอามาจากไหน

     

     

                มันตกอยู่น่ะ เราเก็บได้

     

     

    มา งั้นเราเอาไปคืนให้ ฮยอกแจหาแทบแย่อุตส่าห์เก็บเงินไว้ซื้อกิ้งก่าคาเมเลียน  พอพูดจบเจ้าถุงเหลืองก็ปลิวติดมือเพื่อนผู้หวังดีไปซะแล้ว

     

     

    เดี๋ยวสิซองมิน...ฮึ่ย" หนุ่มน้อยห้ามเพื่อนไม่ทัน ได้แต่ยืนพองแก้มเป็นปลาปักเป้าอยู่คนเดียวหน้าห้อง เขาเป็นคนเก็บได้ เขาก็ต้องเอาไปคืนให้ฮยอกแจสิ ซองมินจะมาตัดหน้าไปได้ยังไง ทำอย่างนี้ไม่ยุติธรรมสำหรับฮีโร่อย่างเขาเลย



                "นี่ไง ฮยอกแจ คนที่เก็บกระเป๋าตังค์ของนายได้อ่ะ" อยู่ๆ ซองมินก็โผล่มายืนข้างๆ เขาพร้อมกับใครบางคน 



                "ซีวอนเก็บได้เหรอ ขอบคุณนะครับ" เจ้าของรอยยิ้มและดวงตาใสแจ๋วยืนพูดกับเขาอยู่ข้างๆ  นี่แหละสิ่งที่ชเวซีวอนต้องการ...การเริ่มบทสนทนาอย่างเป็นธรรมชาติ




                 "อะ เอ่อ คะ คือ เรา...แบบ แบบ..."  




                 "เอ๋..." ลูกตากลมโตขยับเข้ามาใกล้ จ้องหนุ่มน้อยไม่กระพริบด้วยความตั้งใจฟัง




                 ชเวซีวอนก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าอะไรดลใจให้วิ่งหนีกลับเข้าห้อง รู้ตัวอีกทีก็อยู่บนเก้าอี้ของตัวเองเสียแล้ว



                  "นี่ซองมิน ซีวอนเขาปวดอึหรือเปล่า?" 


                 
                

    *๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+*



     

    "เฮ้อ ทำเรื่องน่าอายจังเลยเรา" หนุ่มน้อยถอนหายใจกับตัวเอง ยกมือขึ้นปิดหน้า เกิดมาชเวซีวอนยังไม่เคยวิ่งหนีใครมาก่อนเลยยกเว้นหมาที่บ้าน...วันนี้อุตส่าห์ได้เป็นฮีโร่แล้วเชียว ชวด ชวด ชวดอีกแล้ว

     

     

    อะแฮ่ม ซีวอน เค้าขอคุยด้วยหน่อยสิอยู่ดีๆ เพื่อนสาวผูกผมเปียที่อยู่ห้องบีก็เดินย่องๆ เข้ามาสะกิด

      

    มีอะไรหรอซันนี่” 

     

    "คือ แทยอนให้เราเป็นแม่สื่อมาบอกซีวอนว่าแทยอนแอบชอบตัวเองอยู่" เด็กหญิงผมเปียทำท่าเคี้ยวหมากฝรั่ง(ลม)ไปด้วยเสียงดังแหง่บๆ


               "แอบชอบเราหรอ คือเราไม่สนใจเรื่องนั้นหรอก ยังเด็กอยู่" หนุ่มน้อยส่ายหน้าพร้อมกับให้เหตุผลอย่างมีมารยาท


              "เรารู้ เราก็ไม่ได้เชียร์แทยอนหรอกแค่มาบอกให้ นี่...ซีวอนถามอะไรหน่อยสิ"


               "ได้สิ"


               "ตัวเองชอบฮยอกแจห้องเราเหรอ" เด็กหญิงกระมิดกระเมี้ยนถามก่อนจะหัวเราะคิกคัก


                "ซะ ซันนี่จะถามเราทำไม เราเปล่า"  เด็กชายซีวอนถลึงตาโตก่อนจะยกมือขึ้นโบกไปมา


               "อย่ามาแอ๊บ! เราสังเกตดูน่ะ เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของใครก็อยู่ในสายตาเราหมดแหละไม่งั้นเราจะเป็นแม่สื่อได้เหรอ” เด็กหญิงวางท่าราวกับสาวอายุสิบแปด “เราจะบอกอะไรให้นะ ฮยอกแจเพิ่งบอกเมื่อเช้าว่าเทอมหน้าก็จะย้ายไปอเมริกาแล้วแหละ”

     

    “จริงเหรอ...เอ่อ เราไม่ได้สนใจซะหน่อย” เด็กชายตัวน้อยเม้มปาก กวาดตาไปมาอย่างมีลับลมคมนัย

     

     

    “เหรอ ซีวอนน่าจะลองทำอะไรให้ฮยอกแจก่อนที่เค้าจะไปนะ เขาจะได้ไม่ลืมเราไง อย่างเช่นจดหมายรักอ่ะ พวกพี่สาวเราเขียนบ่อยๆ เราเห็นว่าซีวอนเป็นคนกันเองนะเนี่ยเลยมาบอกให้” พูดจบเด็กสาวก็หมุนตัวออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะคิก ทิ้งเด็กชายซีวอนนั่งตัวเกร็งอยู่คนเดียว...

     

    “จะ จดหมายรักคืออะไรอ่ะ”

     

     

    *๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+*

     

     

    แกร็บ แกร็บ~

     

     

    ทำอะไรน่ะลูก  

     

    หือ นี่ตัวอะไรกันนะ

     

     

    “...”  

     

     

    มือเล็กๆ ตัดกระดาษเป็นรูปตัวประหลาดอย่างมีสมาธิจนผู้เป็นแม่ไม่กล้ารบกวน ได้แต่มองลูกชายจับกรรไกรไปก็เม้มปากลุ้นไปจนแก้มกลมเป็นรอยบุ๋ม...สงสัยจะทำงานไปส่งคุณครูที่โรงเรียนถึงได้ตั้งใจขนาดเห็นนี้ แล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้ 

     

    ซีวอน แม่วางชุดไปงานแต่งงานพรุ่งนี้ไว้ในตู้นะลูก

     

     “ครับ

     

     

    *๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+*

     


     

    กริ๊งงง~ เสียงกริ่งยามเย็นบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น แต่แทนที่หัวหน้าห้องเอจะรีบสพายกระเป๋าออกไปรอรถกลับบ้านเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ กลับไปยืนอยู่หน้าประตูห้องเรียน มือหนึ่งก็กำจดหมายเอาไว้ฉบับหนึ่ง เขาไม่รู้เหมือนกันว่าจดหมายแบบที่ซันนี่แนะนำต้องส่งไปรษณีย์หรือเปล่า แต่ตอนนี้ใกล้จะปิดเทอมแล้วถ้าไม่ได้ให้ฮยอกแจก็คงจะไม่มีโอกาสอีก หนุ่มน้อยเลยกลั้นใจนำมันมามอบให้ด้วยตัวเอง

     

     

    หัวใจเต้นระส่ำเมื่อคนในชุดกะลาสีสีขาวเดินกอดกระเป๋าเป้ออกมาจากห้องบี หนุ่มน้อยซีวอนดึงชายเสื้อของตัวเองให้ตึงเรียบ ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ...คราวนี้เขาจะต้องไม่วิ่งหนีอีก ก็เขาอยากเป็นเพื่อนกับฮยอกแจจริงๆ นี่นา

     

     

    ฮะ ฮยอกแจหัวหน้าห้องคนเก่งค่อยๆ ยื่นซองกระดาษที่ใช้เวลานั่งทำทั้งคืนให้เด็กน้อยแก้มใส ตากลมจดจ้องแผ่นกระดาษอย่างตื่นเต้นพร้อมกับเม้มปากลุ้นจนเห็นลักยิ้ม

     

     

    “เราให้...” เด็กชายซีวอนพูดพร้อมกับหลับตาปี๋ กะว่าคราวนี้ต่อให้ฮยอกแจทำตาใสแจ๋วเหมือนชิวาว่ากลับมาเขาก็จะได้ไม่ตื่นเต้นอีก

     

     

    เสียงหัวใจเต้นดัง ตึก ตึก ตึก

     

     

    ในช่วงเวลาไม่กี่วินาทีแห่งการรอคอย ซีวอนพบว่าเจ้าของกระเป๋าสีเหลืองกลับเดินผ่านไป โดยไม่เหลียวมามองสักนิด ไม่ใช่ฮยอกแจไม่เห็นเขานะ แต่เรียกว่าไม่สนใจจะดีกว่า 

     

     

    ขอโทษนะซีวอน วันนี้เค้ารีบกลับบ้าน

     

     

    แล้วความเมื่อยล้าที่สะสมมาตั้งแต่เมื่อคืนก็ออกฤทธิ์ มือที่ถือซองจดหมายอยู่ร่วงลงข้างลำตัวอย่างหมดแรง

     

     

    ซันนี่บอกไว้ว่าถ้าคนๆ นั้นไม่รับจดหมายของเราก็แสดงว่าเขาไม่อยากเป็นเพื่อนด้วยฮยอกแจคงไม่อยากเป็นเพื่อนกับคนตลกอย่างเขาแน่ๆ

     

     

    หน้าแตกอีกแล้วเชวซีวอน! 

     

     

    *๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+*

     

                                                                                                                                

    กิ๊ง กิง~

     

    เสียงเปียโนกังวาลใสราวกับสายน้ำดังไปทั่วสนามหญ้ายามเย็นในงานแต่งงาน แต่เจ้าตัวเล็กคิ้วคมกลับทำหน้ายู่ยี่ตรงข้ามกับชุดหล่อเรียบกริบที่สวมมางานเลี้ยง มือหนึ่งก็ถือซองจดหมายที่เผลอหยิบติดมือขึ้นมาดู...ดูแล้วก็จับยัดลงไปในกระเป๋าเสื้ออย่างเศร้าๆ แต่เดี๋ยวก็หยิบขึ้นมาดูใหม่

     

     

    เบื่อเหรอลูก ซีวอน ไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ สิ เจอเพื่อนบ้างหรือยัง

     

     

    รองเท้าหนังแก้วเงาวับก้าวลงจากเก้าอี้ก่อนจะไปหาที่วิ่งเล่นตามที่คุณแม่บอก ทุกครั้งคำแนะนำของแม่ได้ผลดีเสมอ...แต่มันจะใช้ได้ผลกับครั้งนี้จริงๆ น่ะหรือ

     

    หนุ่มน้อยในชุดทักซิโด้เดินเอื่อยเฉื่อยไปยังซุ้มดอกไปที่อยู่ไม่ไกล ไม่มีอะไรแปลกใหม่นอกจากมันเป็นซุ้มโค้งที่มีแต่ดอกไม้ แต่เมื่อยิ่งเดินเข้าใกล้จมูกเล็กๆ ก็ยิ่งได้กลิ่นหอมเหมือนขนม ใบหน้าของลูกสิงโตประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าดอกไม้ในซุ้มบางส่วนไม่ใช่ดอกไม้จริงแต่ทำมาจาก...น้ำตาล!

     

     

    จะหวานไหมนะ?

     

     

    อ๊ะ!

     

    อ๊ะ!” คนที่กำลังใจลอยเผลอเดินไปชนใครบางคนเข้า แต่คำกล่าวขอโทษกลับกลืนหายลงไปในท้องทันทีเมื่อซีวอนรู้ว่าคนๆ นั้นเป็นใคร หนุ่มน้อยแค่ก้มหัวเป็นเชิงขอโทษแทนแล้วรีบเดินออกไปทันที

     

     

    เดี๋ยวก่อนสิ...ซีวอนใช่ไหมคนแก้มใสในเครื่องแต่งกายสีขาวทั้งชุดแซมด้วยสีเงินและสีฟ้าอ่อนเกี่ยวมือเล็กที่กำลังจะหนีไปเอาไว้ ถ่ายรูปด้วยกันนะ” ว่าพร้อมกับระบายยิ้มทั่วแก้มขาวเนียน

     

     

    “...” ซีวอนมองคนน่ารักเหมือนตุ๊กตาคนนั้นนิ่งๆ ก่อนจะก้มหน้าแล้วเดินเลี่ยงออกไปอีกครั้ง

     

     

    เจ้าของรอยยิ้มสวยเมื่อครู่ก้มลงมองปลายเท้าของตัวเองอย่างเสียใจ...บางทีวันนี้เขาอาจจะทำให้ใครบางคนโกรธเพราะรีบกลับบ้านมากเกินเพียงเพื่อจะได้มีเวลาแต่งตัวมางานเลี้ยง จำได้ว่าที่โรงเรียนซีวอนจะให้อะไรเขาก็ไม่รู้แต่เขาไม่ได้รับมา คงจะสำคัญมากแน่ๆ ซีวอนก็เลยโกรธ

     

    แย่จัง...ไม่อยากโดนโกรธเลย

     

     

    ยิ้มหน่อยสิฮยอกแจ อยากได้รูปสวยๆ ไม่ใช่หรอพี่สาวเห็นน้องยืนหน้างอเป็นตะขอเกี่ยวมะม่วงแล้วกดชัตเตอร์ไม่ลง แต่แล้วดอกไม้ดอกโตก็มาจ่ออยู่ที่ปลายจมูกของคนตัวน้อย ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมองอย่างงงๆ

     

    ถ่ายกับดอกไม้ด้วย สวยดี ถือไว้สิ” เด็กชายในชุดทักซิโด้บอกเบาๆ

     

    ไม่โกรธเค้าแล้วหรอคนตัวน้อยอ้อมแอ้มถาม

     

    เราไม่ได้โกรธฮยอกแจ ฮยอกแจต่างหากที่ไม่ชอบเรา...แต่เราอยากเป็นเพื่อนกับฮยอกแจนะ อ่ะให้สุภาพบุรุษหนุ่มในชุดทักซิโด้ยื่นดอกไม้สีขาวที่ลักมาจากแจกันใกล้ๆ ให้ฮยอกแจ

     

    คนในชุดสีขาวอมยิ้มเหมือนดอกไม้แย้มบาน ก่อนจะแกล้งล้อเจ้าของดอกไม้

     

    ขอบใจนะซีวอน แล้วนี่ทำไมต้องมือสั่นขนาดนี้ด้วย เดี๋ยวคนอื่นก็คิดว่าตัวเองแอบชอบเค้าอยู่หรอกซีวอนถึงกับสะดุ้งก่อนจะยัดดอกไม้ใส่มือขาวๆ อย่างรวดเร็ว...ใครว่าคนน่ารักจะต้องไร้เดียงสา เขาเพิ่งรู้ว่าอีฮยอกแจแก่แดดกว่าเขาอีกนะเนี่ย

     

     

    ”เค้าเคยไม่ชอบซีวอนตั้งแต่ตอนไหนกัน คิดไปเอง”

     

    พี่โซรา ฮยอกแจจะถ่ายรูปกับคนนี้แหละ หล่อดี” เมื่อปรับความเข้าใจกันอย่างรวดเร็วเสร็จแล้วแขนเล็กก็ลากเด็กตากลมให้มายืนอยู่ข้างๆ กันใต้ซุ้มดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ มิตรภาพของเด็กมันก็ประสานง่ายอย่างนี้แหละ

     

    “พี่จะถ่ายแล้วนะ 1 2 3...”

     

    “จุ๊บ~

     

     

    แสงแฟลชสะท้อนใส่จนทุกอย่างพร่ามัวไปชั่วขณะ เป็นจังหวะเดียวกับที่เด็กชายซีวอนรู้สึกเหมือนมีอะไรหยุ่นๆ สัมผัสลงบนผิวหน้า ดวงตากลมหันมามองอีกคนเหมือนจะเอาเรื่อง ลมหายใจขาดจังหวะไปเมื่อรู้ตัวว่าถูกขโมยหอมแบบจู่โจมไปเสียแล้ว...




    ทะ ทำอะไรน่ะเด็กชายซีวอนเบิ่งตาโตเท่าไข่ห่าน หัวใจเต้นตุบๆ

     

    ขอบคุณไงฮยอกแจยิ้ม




                “ฮยอกแจทำแบบนี้ได้ยังไง อย่างนี้เราก็โดนจองน่ะสิ อย่าบอกแม่เรานะ” หนุ่มน้อยก้มหน้าต่ำ ถูแก้มไปมา

     

     

    “แบบนี้ที่บ้านซีวอนเรียกว่าจองหรอ ที่บ้านเรานะจะทำเวลาขอบคุณ” ฮยอกแจตอบพร้อมกับยิ้มจนตาหยี

     

     

    ทะ ทำไมต้องขอบคุณล่ะ เราไม่ได้ทำอะไรให้สักหน่อยสองตาที่เบิ่งกว้างตอนแรกก็ยิ่งเบิ่งขึ้นไปใหญ่


     

    มือขาวใสในชุดสีขาวผ่องหยิบซองจดหมายออกมา แล้วยื่นการ์ดใบเล็กให้ซีวอนดู



     

    ขอบคุณที่ทำให้เค้า



    สิงโตน้อยถลึงตาโตเมื่อเห็นการ์ดที่ตัวเองนั่งประดิษฐ์ประดอยมากับมือ เด็กชายซีวอนถึงกับสะดุ้งเฮือก...หวา อายจัง

     

    ปะ ไปเอามาจากไหน!



    ตัวเองทำตกไว้น่ะสิ เค้าเก็บได้ มีรูปกิ้งก่ากาเมเลี่ยนที่เค้าชอบด้วยล่ะ ตัวเองวาดเหรอ



    เราไม่ได้ทำนะซีวอนโบกมือไปมา ดูแล้วก็ละเหี่ยใจ ขี้เหร่จังเลยการ์ดใบนี้ เอาเข้าจริงเขากลับไม่อยากให้ฮยอกแจเห็นเสียแล้วสิ


     

    อ้าว ก็มันเขียนไว้ว่า 'โจดหมายบอกรัก...ถึงโยะแจจาย้ายไปอยู่อาเมริกา แต่เราจะเป็นเพื่อนกับโยะแจตลอดไปนะ ลงชื่อ ซีวอน' โยะแจนี่ซีวอนหมายถึงเค้าหรอ ตัวเองเขียนชื่อเค้าไม่ถูกนะ”


     

    มันเขียนยากนี่นา เอ้ย! ปะ เปล่า เราไม่ได้ทำนะยิ่งแก้ก็เหมือนจะยิ่งยุ่ง สุดท้ายหนุ่มน้อยเลยได้แต่เกาท้ายทายเขินๆ

     

    ไม่เป็นไรเค้าให้อภัย เค้าก็จะเป็นเพื่อนซีวอนตลอดไปเหมือนกัน...นั่นดูพลุสิ พลุจุดขึ้นไปอีกลูกแล้วเจ้าของรอยยิ้มกว้างหันไปสนใจแสงวิบวับบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว ดวงตาสองคู่จดจ้องไปในฟ้ากว้างที่แสนสดใสในยามค่ำคืน

     

    “นี่ตัวเอง ชื่อเค้าเขียนแบบนี้” หนูน้อยฮยอกแจวาดนิ้วลงไปบนมือเด็กชายซีวอนเป็นตัวหนังสือเบาๆ กระดานนุ่มนิ่มที่รองอยู่ขยุกขยิกตามปลายนิ้วเพราะจักจี้

     

    “อย่าลืมนะ!” เจ้าของพู่กันนิ้วกำชับเสียงใส

     

    เราจะไม่ลืม ฮยอกแจ...ไปอเมริกาแล้วก็โทรมาหาเราได้นะ” หนุ่มน้อยวาดมือลงไปเป็นรูปตัวเลขล่องหน

     

    โอเค!” สัญญากันเสร็จสรรพราวกับบันทึกเบอร์กันเอาไว้แล้ว 

     

     

    ซีวอน ทำไมตัวเองคิดว่าเค้าไม่ชอบตัวเองล่ะ

     

    “แล้วทำไมไม่ค่อยมาคุยกับเค้าเลย เค้ากับซองมินเพื่อนของซีวอนอะ สนิ๊ทสนิทกัน”

     

    “แล้วทำไมตัวเองต้องแอบมองเค้าอยู่เรื่อยเลย ที่โรงเรียนอ่า”

     

    หลากหลายคำถามประดังมาไม่ขาดสาย เด็กชายชเวซีวอนถึงกับหน้าเปลี่ยนสี...เป็นสีชมพูระเรื่อ แต่ไม่ต้องอธิบายอะไรหรอก เพราะถ้านั่งเงียบนานๆ คนช่างพูดข้างๆ เขาก็จะชวนเปลี่ยนเรื่องคุยไปเอง จะให้บอกฮยอกแจได้ไงว่าเขินเลยไม่กล้าคุยด้วย เสียภาพพจน์หัวหน้าห้องหมด



     

    ตัวเอง ตัวเองเมาหรือเปล่าทำไมหน้าแดง



    ตัวเองดุพลุสิ ตัวเองชอบอันไหน เค้าชอบสีฟ้า

     

     

                “ซีวอน อย่าลืมนะว่าเค้าจองตัวเองแล้ว” เสียงใสดังไม่ขาดสาย เรียกให้คนที่นั่งด้วยกันข้างๆ อมยิ้มไม่หุบ

     


                 "จองแล้วซีวอนจะมาขอเค้า หรือเค้าต้องไปขอซีวอนอ่ะ" คนฟังได้แต่หลับตาปี๋ อีฮยอกแจพูดอะไรก็ไม่รู้ แบบนี้ซีวอนเสียหายนะ...จะฟ้องแม่


     

                ใครจะคิดล่ะว่าการเริ่มต้นคุยกับหนูน้อยหน้าขาวจะทำให้เด็กชายซีวอนกลายเป็นใบ้ไปในบัดดล...ถึงคนน่ารักจะแก่แดดไปบ้างก็เหอะ แต่แปลกไหมที่เขามีความสุขอย่างไรก็รู้...(รู้อย่างนี้เขียนจดหมายรักให้ตั้งนานแล้ว...) 

     

    .

    .

    .

     

    ผมคิดว่า ในงานแต่งงานอาจมีเรื่องราวใหม่ๆ

    เรื่องราวที่ใครคนหนึ่งกำลังจะออกไปเดินคนละเส้นทางกับเรา

    แต่ไม่ว่าจะเจอความสุขหรือความเศร้า

    เราก็จะเป็นเพื่อนกันตลอดไป

    จะไม่ลืมวันที่ดูพลุไฟบนท้องฟ้า

     

                แม่ครับ ใครคนนั้นไม่ใช่เพื่อนธรรมดาจริงๆ

    เพราะเขาเป็นเพื่อนที่พูดเก่งเป็นพิเศษ

    แต่ผมว่าผมชอบเขานะ แม่จะว่ายังไงครับ

     

     

    *๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+*



                                                                                                   

    ฮยอก Add favวอน Vote    

                                       

                        
    ขอบคุณธีมจาก
    freetheme. สิบเต็มสิบ !

              Qreaz. 10

     

                                                                                                                          

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×