คุณผู้อ่านที่รัก
นับเนื่องแต่ผมนำเสนอบล็อกมาเกือบจะสิบปีเข้านี่แล้ว
ก็รู้สึกว่ามีแต่เรื่องไร้สาระมากกว่าเรื่องที่มันได้เรื่อง
ดังนั้น นับแต่นี้ไป จะพยายามนำเสนอ
เรื่องที่เข้าทีสักหน่อย เพื่อผู้อ่านจะได้สนุกสนานกัน
แต่ก็เหมือนเดิมครับ เรื่องที่เราเขียนนั้น
มันจะขาดเรื่องรักหวานไม่ได้เลย
เหตุเพราะ ตัวข้าพเจ้านั้น เสพแต่เรื่องเหล่านี้มาเยอะ
เพราะเล่นอ่านมันตั้งแต่นิยายรัก ไปจนถึง
กวีรักรวมไปถึงเรื่องลักๆก็ยังดันไปอ่านอีกแน่ะ
เพราะการเขียนบล็อก คุณรู้มั้ยว่า
มันทำให้ร่างกายเราหลั่งสารแห่งความสุขออกมาได้
มันดีกว่าที่เราไปซื้อยานู่นนี่มากินแก้ร่างกายเจ็บป่วยซะอีก
การเขียนหรือการพูดคุยผ่านตัวหนังสือ
ล้วนดีต่อสุขภาพจิตเราทั้งสิ้น
เพราะเหมือนเราได้ระบายสิ่งที่อัดแน่นอยู่ในจิตใจเราออกมา
ก็เหมือนการสูบลมเข้าลูกโป่ง
มัวแต่สูบๆๆ ไม่มองว่ามันพอแล้วพอถึงจุดมันก็รับไม่ไหว
ทีนี้ก็ระเบิดตู้มออกมาน่ะซี
คนเรานะครับ
ต่างมีความคิดคนละแบบและคนละมุม
บางคนก็คิดแค่นิดหน่อย
แต่บางคนน่ะไม่ได้ ต้องคิดให้ลึกสุขุม
เดี๋ยวทำไปแล้วมันพลาดไรงี้
หลายๆคนมีแนวคิดเป็นของตัวเอง
อีกหลายคนมีความคิดคล้อยตามคนอื่น
พอคิดมาก เรื่องมันก็มากตาม
สิ่งที่เกิดหลังจากนั้นคือสมองเรารับเข้ามามาก
แล้วทีนี้พอรับมาไม่ได้ระบายออก มันก็ปวดน่ะซี
ทีนี้คนที่หมดปัญหากับเรื่องเครียดๆแบบนี้ก็คือ
คนที่มีความชอบทางขีดๆเขียนๆ
เพราะได้ใช้ฝีมือระบายความคิดความรู้สึก
ออกมาเป็นตัวหนังสือจนสมองเราโล่งไง
เดี๋ยวนี้ยิ่งได้ยินข่าวเรื่อง “โรคซึมเศร้า”ระบาดหนัก
โรคนี้เกิดขึ้นเพราะ การเครียดครับ
และการไม่ได้ออกมาคบค้าสมาคมกับคนอื่น
และคนอีกกลุ่มก็คือกลุ่มที่ชอบโกรธง่าย
แต่ไม่หายเร็ว นี่ก็อยู่ในเครือข่ายโรคนี้เช่นกัน
ดังนั้นมันไม่ดีเลยที่เราเก็บอะไรต่างๆไว้กับตัว
ไม่ดีเลยที่เราขุ่นเคืองใจง่ายแล้วไม่ยอมเลิก
เพราะฉะนั้นการระบายความรู้สึกนึกคิด
หรือการพูดคุยอะไรต่างๆไปให้ใครๆฟัง
จึงเป็นการดีและทำให้ตัวเรารู้สึกดีขึ้นด้วย
ส่วนตัวผมแล้วอยากรับฟังเรื่องของคนอื่น
เพราะเวลาได้ฟังเราจะได้รู้ว่าแนวคิด
หรือการดำเนินชีวิตจะเหมือนเราไหม
อย่างเช่นว่า มีเพื่อนคนหนึ่ง
มาพูดบอกผมว่าชอบไปถ่ายรูปที่เดิมๆ
เพราะจะได้เปรียบเทียบกับรูปเก่าๆที่เคยถ่ายไว้
พอฟังแล้วผมก็ถึงกับยิ้มและนึกในใจว่า
เอ๊ะทำไมคิดเหมือนกันเนี่ย
พูดถึงเพื่อน ผมก็คิดถึงเพื่อนอยู่หลายคนนะครับ
อยากพูดถึงอยากเอ่ยถึงแต่กลั๊วกลัวว่า
พอเขียนไปแล้วจะโดนด่าเอา
อืม...พอพูดถึงเรื่องเขียนถึงเพื่อน
เผอิญผมมีเรื่องอยู่เรื่องนึงที่อยากเขียนมาก
แต่ก็กลัวอย่างที่ว่ามาแหละว่า
กลัวโดนด่าเอา
นึกจะเขียนหลายครั้งมาแล้วแต่ยั้งไว้ตลอด
มาถึงตรงนี้ผมก็ไตร่ตรองอีกครั้งว่า
ทำไมมันถึงเขียนไม่ได้?
ทำไมมันต้องหวาดระแวงขนาดนี้ทั้งที่เรื่องจะเขียนนั้น
เป็นเรื่องที่ดีๆของเขาทั้งสิ้น?...
ก็ได้คำตอบว่า...
ก็เราเองน่ะแหละต้นเหตุ
เราเอง...
ที่ใจแคบไม่ยอมเอาเรื่องดีๆของเพื่อนมานำเสนอ
ให้คนอื่นๆได้รับรู้
เราเอง...
ที่มีอคติต่อเพื่อนๆที่ไม่ยอมเอาเรื่องของเขามาเป็นแบบอย่าง
ที่ดีๆให้ใครๆเขาได้รู้ว่า เพื่อนเขายังมีสิ่งดีๆ
แบบนี้อยู่ในตัวเขานะ
เพื่อนบางคน...
แม้จะไม่ได้แสดงออก แต่น้ำใจนั้นล้นเหลือ...
เพื่อนบางคน...
รู้ใจเรามากกว่าแฟนก็มี...
เพื่อนบางคน...
มอบน้ำใจให้เราเกินกว่าที่เรามอบให้เขาก็มี...
ดังนั้น...
เรื่องที่จะนำเสนอในบล็อกถัดไปนั้น
ผมตัดสินใจแล้วว่า...
อยากเขียนถึง “เพื่อน” อีกสักบล็อก
ผมจะพยายามให้บล็อกนี้ออกมาดีที่สุด
และมั่นใจว่า จะให้เกียรติคนที่จะเขียนถึงนี้
อย่างดีที่สุด
ส่วนจะเขียนถึงใครนั้น
ผมจะไม่ขอบอกตรงนี้
เช่นเคยผมจะบอกว่า
เมื่อผมเขียนไปแล้ว และคุณอ่านไปแล้ว
“เจ้าของเรื่อง”จะรู้ได้เองโดยไม่ต้องบอกครับ
และก็...
ผมขออนุญาตไว้ตรงนี้นะครับ
ถ้าผมเขียนไปไม่ชอบใจยังไงก็ขอโทษไว้ล่วงหน้า
แต่โปรดเชื่อเถิดว่า ผมเขียนไปด้วยความชื่นชม
ติดตามกันให้ได้นะครับเร็วๆนี้
ปล.1 เห็นใครคนหนึ่งแก่ปล.ก็เลยอยากปล.บ้าง
ปล.2 ถ้าใครคนนั้นซึ่งก็เป็นคนในปล.1ไปอ่านเรื่องเพื่อนนี้เข้าห้ามน้อยใจ
ปล.3 ฝากข่าวถึงแฟนนิยาย จะเริ่มเขียนลูกทุ่งมหาเสน่ห์แล้วนะครับกำลังโหมโรง
ขอบคุณครับ
พี่เคนล์ โกอินเตอร์
เพลง ใจคนรอ
โอภาส ทศพร และ บรั่นดี
ภาพ พิกซาเบ
ความคิดเห็น
เขียนได้เก่ง บรรยายได้เห็นภาพและอ่านแล้วดูน่าสนใจนะ
จริงๆ ล่ะตัวอักษรทำให้เราผ่อนคลาย เวลาเราได้ขีดเขียนออกมา
และพิมพ์ออกมา ยิ่งมีคนมาอ่าน แค่คนเดียวที่ตั้งใจอ่านผลงานเรา
มันก็รู้สึกตึบตับในใจ คือคนเขียนก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา
แต่ผลงานบล็อกนี้มีคนเข้ามาอ่านตั้งหลายคน คนเขียนน่าจะยิ้มแก้มปริ
จะคอยติดตามผลงานเขียนดีๆ เช่นนี้เรื่อยๆ นะนะ…รุจรุจ