พี่เคนล์ ขอคุย

บล็อกนี้ที่จริงก็อยากเขียนอะไรมีสาระ
แต่อีกใจก็อยากเขียนอะไรเล่นๆ มันก็ทำให้เกิดบล็อกนี้ขึ้น

ตอนนี้อยากเล่าอะไรเบาๆให้ฟังสักเล็กน้อยครับ

คือช่วงนี้ การเขียนนิยายผมมีไอเดียอยู่ในหัวเยอะไปหมด

ไม่รู้จะเขียนเรื่องไหนก่อน มีแต่เรื่องดีๆทั้งนั้น(ยอตัวเองเข้าไป)

แต่สุดท้าย ก็มาหยุดกึกที่นิทานสำหรับเด็ก

เพราะมีความคิดว่า อยากทำอะไรเพื่อน้องๆเอาไว้บ้าง

อย่างที่บอกว่า วรรณกรรมสำหรับเด็กในเว็บเด็กดีมีน้อยมาก

และส่วนใหญ่ "ไม่ค่อยเหมาะนักกับเด็กตัวเล็กๆ"

ไม่เหมาะยังไง? จะเล่าให้ฟังเป็นฉากๆดังนี้

อย่าง สโนวไวท์ฯ ก็สอดแทรก "ตอนวางยาพิษ"ไว้ในเรื่อง

เด็กสองขวบเพิ่งเริ่มฟังนิทาน ก็จำได้ว่า เขาทำยังไง

นิทานชาวนากับงูเห่า เอาไปเล่าให้เด็กฟัง

ให้เด็กซึมซับความโหดของสัตว์ และไม่เหมาะนักหากเด็กไปอุ้มงูตามอย่างนิทานนั้น

ไม่เฉพาะนิทานฝรั่งหรอกครับ แม้แต่นิทานไทยก็มี

อย่าว่ากันนะครับถ้าหากผมจะยกตัวอย่างนิทานพื้นบ้านไทยเรื่อง

"เวสสันดรฯ" ผมจะบอกเพียงเลาๆนะครับว่า นิทานเรื่องนี้

บอกถึงการเสียสละ การไม่ยึดติด แต่...อะไรยังไง? ไปค้นเอาเองครับ

นี่แหละผมถึงเน้นเขียนนิทานเพื่อเด็ก

และรู้สึกเขียนแล้วมีความสุขมาก

ยังไงหากผมเงียบๆไปก็ขออภัยบ้างนะครับ

แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะมาเขียนอะไรให้อ่านเช่นเดิม

รู้ครับว่ายังติดตามไม่หนีกันไปไหน

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่(แอบ)มอบให้เสมอๆ

สำหรับนิทานที่กำลังเขียนตอนนี้นั้น จะเน้นเรื่อง

"กระต่ายน้อยฯ"ก่อนเรื่องอื่นๆ นิทานเรื่องนี้ผมกะจะให้เป็น

นิทานที่มีตอนจบยาวที่สุดในเด็กดี อยากให้เป็นประวัติศาสตร์

และกะจะตั้งใจเขียนให้ออกมาน่าอ่านที่สุดสนุกที่สุดเช่นกัน

ส่วนอีกเรื่อง ซึ่งทีแรกตั้งใจไว้ว่าจะไม่เขียนแล้ว

แต่สุดท้าย ก็อดไม่ได้ เพราะเหตุที่ยกมาพูดตอนต้นบล็อกแหละว่า

ไอเดียมันเยอะ

เป็นแนว "หญิงรักหญิง" หรือ ยูริ

ซึ่งกะจะให้ออกซอฟๆมากกว่า "พยัคฆ์สาวสุดที่รัก"ค่อนข้างเยอะ

และถึงกับเน้นขีดเส้นใต้ไว้เลยว่า "เกือบจะไม่มีบทเลิฟซีน"นั่นเทียว

เรื่องนี้ได้ไอเดียตอนอยู่ป้ายรถเมล์ตอนฝนตก

คือพอยืนหลบฝนข้างป้ายรถเมล์ อยู่ๆก็มีคน(สวย(น่ารัก)มาก)

มาขอยืนหลบอยู่ข้างๆ ถึงกับใจสั่นตึ่กๆไปหลายนาทีกว่าฝนจะหาย

ทำให้นิยายเรื่องนี้ซึ่งเขียนไปได้ไม่กี่ตอน มีแต่กลิ่นไออุ่นรักเต็มไปหมด

เขียนๆไปก็ชักง่วง

จบดีกว่า

ความคิดเห็น