บางสิ่งที่เรียกว่า ห่วง...

+

                                                  คืนนี้คือคืนแห่งความว่างอีกหนึ่งวันของผม

                                   ยามนี้ เมื่อหลายปีก่อนโน้น ปกติจะมีคนนั้นคนนี้มาทักทายบ่อยๆ

บางคนมาเพื่อถามเรื่องนิยายว่ามีตอนใหม่หรือยัง

                                           บางคนมาบอกว่า ชอบเรื่องนั้นเรื่องนี้

                          และบางทีก็มีคนมาบอกว่า “ชอบเพลงที่เปิดประกอบ”

                                   เพราะผมนั้น มักจะค้นเอาเพลงที่ “เพราะ แต่ไม่ดัง” มาใช้อยู่บ่อยๆ

                เนื่องจากเห็นว่า เพลงเหล่านั้นฟังแล้วชื่นอกชื่นใจกว่าบางเพลงที่ฮิตๆเสียอีก

พูดง่ายๆก็คือ  “ชอบเพลงอินดี้” หรือเพลงไม่ตามกระแสนั่นแหละ

                             แต่ส่วนมากแล้ว ที่เข้ามาทักทายก็จะเป็นคนที่ชอบมา

“ฝากสิ่งดีๆให้” ก็คือมาบอกให้กำลังใจ  ให้ฝันดี  มาบอกว่าคิดถึงอะไรประมาณนี้

แต่นั่นก็เกิดขึ้นนานมาแล้วแหละ เดี๋ยวนี้ก็ห่างเหินกันไปตามเวลา

หรือพูดเอาประสาชาวบ้านก็เรียกว่า “วงแตก”นั่นถึงจะตรงประเด็น

                      สำหรับผมแล้ว ไม่ว่าใครจะอยู่หรือไป

                      ผมก็ไม่เคยว่าอะไร เพราะคิดว่าทุกคนล้วนมีเหตุผลส่วนตัวทั้งสิ้น

                 การจะไปเที่ยวคาดคั้นบีบเค้นให้เขาตอบว่า “ทำไม? เพราะอะไร?”นั้น

                                    ผมมองว่าเป็นการละลาบละล้วงสิทธิ์คนอื่น

                                ผมใช้ชีวิตตามประสาคนปกติและไม่เดินข้ามเขตส่วนตัวใคร

อยู่อย่างนี้มานาน แสนนานและทิ้งร้างสิ่งต่างๆห่างหายสังคมแบบที่กล่าว

มานานโดยไม่คิดว่า สิ่งที่อยู่ในใจลึกๆแล้วมันทวงถามขึ้นมาว่า

                                         “เรายังมีความห่วงใยอยู่นะ”

                   เมื่อเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้น ผมก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมเวลาอยู่เงียบๆคนเดียว

จึงรู้สึกอะไรที่มัน แบบว่าขาดบางอย่างในชีวิตไป

           ถ้าเปรียบเป็นวัตถุ คงเหมือนห้องเช่า 

                                มันเหลือห้องว่างอยู่หนึ่งห้อง

                                               แล้วห้องที่ว่าน่ะ  ...   ...  ...

           มันเคยมีใครบางคนที่เราสนิทมากอยู่ที่นั่น

                คนที่เราคุยได้ทุกเรื่อง 

                         คนที่เรามอบความผูกพันไว้เสียเยอะ...

                            แต่วันนี้มันเหลือเพียงห้องปิดใส่กุญแจแน่นหนาไว้...

และดูท่าว่าจะเปิดไม่ออกเพราะปิดไว้นานแล้ว

ลูกกุญแจไม่รู้อยู่ไหนแล้ว...

                                       หลังจากนั้นต่อมา ผมก็ทำในสิ่งที่ใจบอก

                        เที่ยวปล่อยใจไปหาคนนั้นคนนี้

                                  คอยส่งความคิดให้ลอยไปถึงคนโน้นคนนั้น

                              คิดว่าคนนั้นเขาอยู่ตรงไหนบ้างนะ

เขาจะอยู่สบายหรือปล่าว เขาเหงาบ้างไหม...

       เขาเศร้าหรือปล่าว อยากปลอบใจนะ...

                                 ตอนนี้เขาทำอะไรบ้าง มีคนคอยช่วยหรือไม่...

อยากฝากกำลังใจไปเหลือเกิน แต่ไม่รู้ที่จะส่ง...

      ได้แต่ปล่อยให้ความห่วงหาอาทร ลอยสู่ฟ้าตอนค่ำอย่างนี้

           ไปเรื่อยๆ...

                                                       และหวังไว้นิดหนึ่งเงียบๆว่า

                                               เธอจะได้รับมันบ้างไม่มากก็น้อย

                        อยากบอกคุณว่า...  ... ...

                                   ขอบคุณนะที่เคยมาอยู่ในช่วงหนึ่งของชีวิตผม...

                              คอยฝากความรู้สึกดีๆต่อกันมาให้...

                                         ตอนผมไม่อยู่ก็ คอยมาฝากอะไรที่ประทับใจไว้

                                          แลมายืนรอเพื่อส่งยิ้มให้ตอนผมกลับ...

                                          ผมอยากบอกคุณว่า...  ... ...

                                                                        จะคอยดูแลห่วงใยคุณอยู่ห่างๆตรงนี้เสมอๆ...

                                                           และจะไม่ทิ้งคุณไว้คนเดียวอย่างแน่นอน...

                          ไม่รักนะ


                                               แต่คิดถึง ... ... ...





































             

  เครดิต



                         แสง/สี      พิซาเบ   
                               caje