...ความรักของผม...

ผมรักเขาได้ เขารักผมได้ แต่เรารักกันไม่ได้... ณ จุดที่ซึ่งคำว่ารักกำลังสมดุล คำว่าเพื่อนที่เหมือนจะมั่นคงตลอดไป
ผมทำลายมันลงเอง... เพราะผมเองที่ไม่อาจหักห้ามใจ เพราะผมเองที่ทำให้เขาต้องตีตัวออกห่าง
อยากย้อนเวลากลับไป... ช่วงเวลาที่เสียงหัวเราะของเขายังก้องกังวาล ช่วงเวลาที่สัมผัสละมุนของเขายังคงไม่จางหาย ช่วงเวลาที่เหมือนผมจะมีทัชที่น่ารักไว้ครอบครองตลอดไป...ช่วงเวลาที่ไม่มีวันกลับมา


ผมรักเขา... ความจริงที่ไม่อาจหลีกหนี แต่ความจริงก็คือสิ่งที่ผมต้องยอมรับ ไม่ว่ายังไง พวกเราก็รักกันไม่ได้ กฎศีลธรรม กฎธรรมชาติ... ผมจะฝ่าฝืนสิ่งเหล่านี้ไปได้อย่างไร หากผมทนดันทุรังฝืนรักเขาต่อไป ยังไงวันหนึ่งเราก็ต้องเจ็บกันทั้งคู่ จะดีกว่ามั้ยหากผมจะทำลายความรักครั้งนี้ลงด้วยมือของผมเอง จะดีกว่ามั้ยหากผมจะเก็บความรักครั้งนี้ไว้ในลิ้นชักความทรงจำชั้นที่ลึกที่สุด... ความรักของผม...