คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รักเฮีย....1 50%
1
ปัง ปัง ปัง
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง.....
“ไอ้เก่งโว้ยยยยตื่น ๆ .....” เสียงปอมตะโกนเรียกคนที่นอนหลับอยู่ในห้องดังลั่นบ้านอย่างไม่เกรงใจคนกำลังนอนอยู่เพราะนี่มันจะสิบเอ็ดโมงเข้าไปแล้ว..
แอ๊ด... “ไรวะเฮีย...เรียกแต่เช้า...” เก่งที่งัวเงียออกมาเอ่ยปากถามอย่างไม่สบอารมณ์
“เช้าบ้านเตี่ยแกดิ..แหกตาดูนาฬิกาที่ฝาผนังซะว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว..”
“เตี่ยผมก็คนเดียวกับเตี่ยเฮียนั่นแหละ..”
“เออ...แม่ให้มาตาม แม่มีเรื่องจะคุยด้วย”
“อืม..เดี๋ยวผมลงไป บอกแม่ให้รอแป๊บ..”
“อืม...” เก่งเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวให้ห้องไม่นานก็ลงไปหาแม่กับปอมที่นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกด้านล่างอยู่แล้ว..
“นอนกินบ้านจะหมดทั้งหลังแล้วเก่ง...”
“โห่แม่อะ..วันนี้วันหยุดนี่คร๊าบ...” เก่งได้ที่อ้อนแม่ก่อนที่จะโดนสวดไปมากกว่านี้.
“แล้วแม่มีอะไรจะคุยกับผมหรอ...เห็นไอ้เฮียบ้ามันขึ้นไปตาม....” เก่งถามออกมาทันทีเพราะรู้สึกหิวข้าวขึ้นมาเสียแล้ว..
“เก่ง..นี่น้องบอย..หลานของแม่เอง..”
“อ่อ ที่เพิ่งเกิดอุบัติเหตุอะหรอ...”
“ตาเก่ง...”
“ขอโทษครับ..ไม่ได้ตั้งใจ...”
“อืม งั้นฟังแม่ต่อ...” เก่งพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจและเงียบฟังผู้เป็นแม่ก่อน..
“ต่อไปนี้น้องบอยจะเข้ามาอยู่ที่บ้านเรา แม่รับน้องบอยเข้ามาเลี้ยงให้เหมือนกับปอมและเก่ง..เข้าใจมั้ยลูก..”
“ครับ..จบแล้วนะ งั้นผมไปกินข้าวนะแม่...”
“ยัง..”
“อะไรอีกละครับ...” เก่งหันไปถามผู้เป็นแม่แต่ก็ยังอุส่าเห็นท่าทางสะดุ้งของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แม่ตนเอง
“เก่ง เรานะต้องดูแลน้องนะ.รู้หรือเปล่า.”
“ผมงั้นหรอ..ผมจะไปดูแลอะไรได้..น้องโตแล้ว.ก็ให้ดูแลตัวเองดิ..”
…
“ไม่เป็นไรฮะคุณป้า..บอยดูแลตัวเองได้...”
“ได้ไงกัน..”
“ดีมาก.นายต้องดูแลตัวเอง..”
“ฮะ..”
“ไม่ได้ นี่คือคำสั่งเราต้องดูแลน้องบอย..เข้าใจมั้ย..”
“ทำไมผมต้องทำ ให้เฮียปอมมันดูแลดิ....”
“ไม่ได้ ปอมเขาต้องเข้าไปทำงานช่วยพ่อแกกับแม่..เพราะฉะนั้นแกต้องรับผิดชอบเรื่องนี้..”
“คุณป้า ผม..”
“ไม่ต้องพูด..ป้าไม่ได้ลำบากอะไร และพี่เก่งเต็มใจดูแลน้องบอย โอเคมั้ยลูก..”
“ฮะ..”
“เก่ง..รับปากแม่สิ..ไม่งั้นแม่จะยึดบัตรเครดิตทั้งหมด...”
“โห่ แม่อะ..ก็ได้ ๆ ..ผมจะดูแลอย่างดีเลย...พอใจยังครับ..” เก่งยอมรับออกมาอย่างเสียไม่ได้ เพราะเรื่องที่แม่ยกมาบังคับขู่เข็ญกันมันยากที่จะปฏิเสธจริง ๆ ...
“ไปรับไปส่งน้องที่โรงเรียนด้วย เพราะไปทางเดียวกับมหาวิทยาลัยของลูก...”
“อะไรนะแม่..”
“ผมไปเองได้ฮะคุณป้า...”
“ไม่ต้องเราต้องไปกับตาเก่งเท่านั้น...”
“แม่..แล้วถ้าวันไหนผมเรียนสาย เรียนบ่ายละ...” เก่งยังไม่วายหาเหตุผลมาเถียงผู้เป็นแม่อีกจนได้..
“วันนั้นแกก็ต้องตื่นมาส่งน้องไปโรงเรียน..ตามนี้นะ แม่จะออกไปข้างนอกแล้ว นัดเพื่อนเอาไว้..ส่วนบอย ทำตามที่ป้าพูดวันนี้นะครับ...แล้วก็ขึ้นไปจัดของซะนะลูก..”
“ฮะ...” แม่ของเก่งพูดแค่นั้นก่อนจะถือกระเป๋าเดินออกจากบ้านไปเลยเพราะสายแล้ว..ปอมก็เดินตามผู้เป็นแม่ออกไปด้านนอกเพราะนัดเพื่อนตนเองเอาไว้ด้วยเหมือนกัน..เหลือเพียงสองคนที่นั่งเงียบอยู่ในห้องรับแขกดังเดิมไม่มีใครเอ่ยปากออกมาก่อนแม้แต่คำเดียว เก่งก็ได้แต่นั่งจ้องหน้าบอยเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเสียให้ได้..ส่วนบอยก็นั่งก้มหน้าไม่กล้าที่จะเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแม้แต่น้อย..
“นี่...” เป็นเก่งเองที่เอ่ยทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนั้นลงเสียก่อน
“ฮะ..เรียกผมหรอฮะ..”
“ก็ใช่อะดิ..แล้วนั่นนะ เงยหน้าดิ๊..นั่งก้มหน้าขนาดนั้นเดี๋ยวคอก็ได้หักหรอก..”
“ขอโทษฮะ....”
“ขอโทษทำไม ไม่ได้ทำอะไรผิด..”
“ฮะ...”
“คุณเก่ง..”
“พี่...เรียกสิพี่เก่ง..เรียกซะคุณเลย เกร็งแย่...” เก่งพูดขัดขึ้นมาเสียก่อนที่บอยจะพูดจบ..
“ฮะพี่เก่ง..ไม่ต้องไปส่งบอยตามที่คุณป้าบอกก็ได้นะฮะ.เดี๋ยวบอยขึ้นรถไฟฟ้าไปเองได้ฮะ..”
“อืม...ฉันว่า เรามาทำข้อตกลงกันหน่อยเป็นไง..”
“ยังไงหรอฮะ...”
“นายอยู่มอหกแล้วใช่มั้ย...”
“ฮะ..”
“งั้นตามที่นายต้องการ นายไปโรงเรียนเองนะ..เพราะออกไปหน้าปากซอยก็รถไฟฟ้าแล้ว แถมโรงเรียนที่นายเรียนก็อยู่ติดกับสถานีรถไฟฟ้าอีก..ตามนี้นะ ห้ามให้แม่รู้ละ..ส่วนคนอื่นเดี๋ยวฉันจัดการเอง ไม่มีใครยุ่งเรื่องของฉันกับนายหรอก..”
“ฮะ..”
“ไม่มีอะไรงั้นฉันไปหาข้าวกินก่อนนะ...”
“เอ่อ...”
“มีอะไร...”
“เปล่า...”
“มีอะไรก็รีบพูดมาอย่าลีลา...ฉันไม่ชอบคนลีลา...” เก่งพูดออกมาทำให้บอยกล้าที่จะพูดในสิ่งที่คิดจะพูดเมื่อตอนแรกออกมาในที่สุด..
“บอยขอเรียกพี่เก่งว่าเฮียได้มั้ยฮะ..”
“………”
“โวะ..เลิกทำหน้าแบบนั้นสักที..”
“บอยขอโทษ...” สีหน้าที่บ่งบอกว่ารู้สึกผิดและเศร้าสร้อยเต็มที่แสดงออกให้ผู้เป็นพี่ได้เห็น..
“เออ ๆ อยากเรียกอะไรก็เรียกตามใจเลย..”
“ขอบคุณฮะ....”
“อืม ไม่มีอะไรละนะ จะไปกินข้าว หิวจนจะกินควายได้ทั้งตัวแล้ว..” เก่งพูดบอกออกมาก่อนที่บอยจะพยักหน้า แล้วตัดสินใจเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเองที่อยู่ติดกับห้องของเก่งซึ่งเป็นห้องริมสุดด้านขวา.. บอยเข้ามาจัดข้าวของที่ขนมาจากที่บ้านอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนกับที่บ้านของตนเองก่อนหน้านี้ไม่มีผิด ใครที่ไม่รู้ว่าห้องนี้เป็นของใครถ้าหลงเข้ามาเห็นความเรียบร้อยก็อาจจะคิดได้ว่าเป็นห้องของผู้หญิงเรียบร้อย แต่ที่ไหนได้เป็นเพียงห้องของเด็กผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น..
จัดห้องเสร็จ บอยเตรียมหนังสือขึ้นมาอ่าน เพราะอาทิตย์หน้าก็สอบกลางภาคแล้ว..แม้ว่าเรื่องราวสะเทือนใจทั้งหลายจะคอยแวะเวียนเข้ามาทำร้ายให้เขาทุกข์และเศร้า แต่บอยจะแยกแยะเวลาออกเมื่อได้จดจ่อกับหนังสือ เพียงเพราะคิดถึงคำสอนของพ่อและแม่ที่พร่ำบอกให้เขาตั้งใจเรียนและเป็นเด็กดีไม่เกเร...เพื่ออนาคตที่ดีของตัวเอง..
บอยนั่งอ่านหนังสือจนเย็นเมื่อดูเวลาก็สี่โมงเย็นแล้ว จึงปิดตำราเรียนแล้วเดินลงไปด้านล่าง..
“ป้านี มีอะไรให้บอยช่วยมั้ยฮะ..” เสียงเล็กเอ่ยถามแม่บ้านที่กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเย็นอยู่..
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณบอย ไปพักผ่อนเถอะนะคะ เดี๋ยวทางนี้ป้ากับพี่สาทำเองนะคะ..”
“แต่ผมอยากช่วยนี่ฮะ..นะฮะ..น้านะ...” บอยกล้าที่จะอ้อนผู้ใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้เพราะป้านีเป็นคนใจดีคงไม่ดุบอยถ้าบอยจะอ้อนเพียงเพราะอยากจะช่วยงาน..
“ก็ได้คะ..ถ้าอย่างั้นคุณบอยช่วยล้างผักแล้วหั่นเป็นลูกเต๋าให้ป้าหน่อยได้มั้ยคะ..”
“สบายมากเลยฮะ..” บอยจัดการหยิบหัวหอมและแครอทมาล้างน้ำเปล่าที่ซิ้งค์แล้วนำไปปลอกเปลือก ก่อนจะล้างอีกรอบแล้วนำมาหั่นเป็นชิ้นลูกเต๋าอย่างที่ป้านีบอกอย่างคล่องแคล่ว..
“น้องบอย...”เสียงแม่ของเก่งเรียกบอยดังมาทางประตูเข้าครัว..
“สวัสดีตอนเย็นฮะคุณป้า...”
“มาช่วยงานป้านีหรอลูก..ไม่ต้องทำก็ได้นะ..”
“ไม่เป็นไรฮะ บอยอยากช่วย..อีกอย่างบอยอ่านหนังสือทั้งวันมันเบื่อแล้วฮะ...”
“จ้ะ งั้นก็ตามใจนะลูก...”
50%
เดี๋ยวมาต่อค่า ^^
เนื้อเรื่องตอนเริ่มพอไหวมั้ยคะ ไรท์เพิ่งมาแต่งเก่งบอยเรื่องแรก..ยังไงก็ติชมกันได้นะคะ..
อิอิ
ความคิดเห็น