คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 100%
1
วันนี้เป็นวันรบรอบหนึ่เือนที่พี่สาวฝาแฝออมินาอมินไปอย่าไม่มีวันลับ
“ฮึ ๆ พี่ออาฮะ วันนี้ะเป็นวันสุท้ายที่อมินะร้อไห้ ่อไปอมินะเ้มแ็นะฮะ พี่ไม่้อเป็นห่วอมินนะ พี่หลับให้สบายนะรับ อย่ามาัวลหรือเป็นห่วอมิน วันพรุ่นี้ะเป็นวันแรที่อมินะไปทำหน้าที่แทนพี่ อมินสัาว่าะเป็นอาารย์ที่ีแบบที่พี่ฝันอยาะเป็นนะฮะ...อมินะทำามวามฝันอพี่ให้สำเร็ฮะ... วันนี้อมินไป่อนนะฮะ..ไว้วันหลัอมินะมาเยี่ยมอี.....”
อมินลุึ้นยืนเ็น้ำา่อนที่ะ่อย ๆ เินออไป้า ๆ
)))))))))) ))))))))) “มิน นายนะทำแบบนั้นริ ๆ หรอ...”
“อื้ม ันอยาทำามวามฝันอพี่ออา ...”
“แ่นายเป็นผู้ายนะ...”
“ไม่เป็นไรหรอ...ันุยับท่ายอธิารแล้ว ท่าน็อนุาแล้ว”
“ถ้าั้น็ามในาย สบายใ็ทำไปเถอะนะ แ่ถ้ามีอะไรปรึษาันไ้เลยนะมิน...”
“อื้ม อบใมานะ๊อ...”
วันรุ่ึ้น วันนี้เป็นวันที่อมินมาทำหน้าที่อาารย์สอนมหาวิทยาลัยเป็นวันแร...ในะบริหารธุริ มหาวิทยาลัยื่อัในโล
“มิน ทานี้ ๆ โ๊ะนายอยู่นี่ และ็นี่อ เอสารที่ันเรียมไว้ใหู้เป็นัวอย่านะ...”
“อื้ม อบใมานะ แล้วนั่นะไปไหนนะ๊อ...”
“เอ่อ ไปธุรนินึนะ ะฝาื้ออะไรมั้ยอะ...”
“ไม่ละ...ไปเถอะ ท่าทาะรีบมานะนั่น...”
“เฮ๊ย ไอ้ยูวววววว........”
“มีอะไรวะเรียะนานั้น...”
“มี่าวมาบอวะ... วันนี้มีอาารย์ะเราเ้ามาใหม่นะ สอนปีสี่ะ้วย เ้าบอว่าสวยโร ๆ แถมโสะอี....สนป่าววะ...”
“หึ บอทำไม...”
“อ้าว ูหวัีนะเว้ย เห็นโส เหี่ยวเามาหลายปีแล้วเนอะไอ้บอมเนอะ ...”
“เี่ยวอะไรับูวะ”
“อ้าว ็มึยับับอาารย์ทเฮเลยอะ โ่...ทำเป็น...”
“เออ ๆ ...”
“อบในะ แ่เรื่ออูวะไอ้เย่....”
“ามใ แล้วะหาว่าไม่เือน...”
“เย่ พอไ้แล้วฮะ ผมรำา ะแวยูอีนานมั้ย ผมหิว้าวแล้วนะ..ถ้าไม่ไปสัทีผมะไปินนเียวแล้ว....”
“โถ ๆ เรียวอะ เย่อโทษ ไปรับไป...เฮ้ยุพาเรียวไปิน้าว่อนนะ...” เยอพู้อเรียวอุ่อนะหันไปบอเพื่อน...
“เออวะ ู็ไป่อนนะ อาารย์สุที่รัมาโน่นแล้ว แอย่าร้อไห้ละไอ้ยู....”
“เออ ไปเถอะ...”
อาารย์มาใหม่ั้นหรอ ะสวยสัแ่ไหนันเียว แล้วเรื่ออะไรไอ้เย่มันะ้อมาบอผมเนี่ย มันเห็นผมอบเี้ยวห้าแ่นานั้นเลยหรือไ ประสาทไปแล้ว อีอย่าอายุ็เยอะแล้ว อีอย่าหัวระทิะนานั้น บ doctor า่าประเทศ้วย แล้วเราะมานั่สนใเรื่ออาารย์นั่นทำไมเนี่ย ไร้สาระ
ยูฮยอนเินไปามฟุบาทเพื่อไปโรอรถพราบ่นถึเรื่อที่เยอเพิ่พูไปเมื่อสัรู่
ระหว่าทา......
ปึ.... “โอ๊ย ะอะไรนัหนาเนี่ยี้เียเ็บแล้วนะ....”
“อ้าว ๆ อาารย์รับ ไป่าแฟ้มมันแบบนั้นมัน็ไม่รู้สึหรอรับ เพราะมันไม่ใ่น...”
“ั้น่านายแทนไ้มั้ย.....”
“ผมว่าำ่วยสัหน่อย แ่ไม่่วยแล้วีว่า...ไปละ โีรับ...”
“อึ่ย ไอ้เ็ไร้น้ำใ...อยูนะ.....”
อมินเินบ่นไปลอทาเลย นถึห้อพัอนเอที่ทำานอยู่
วันนี้อมินมีสอนแ่ลาสเียวือบ่ายโม และอนนี้็ใล้เวลาสอนเ็มทีแล้ว อมิน็เินมานั่รอเวลาสอนที่ในห้อเรียนามารา
เมื่อเห็นนิสิเ้ามารบแล้ว และถึเวลาแล้ว อมินึเอ่ยแนะนำัวับนิสิทันที
“สวัสี่ะ อาารย์ื่อ ลี ออา นะะ เรียอาารย์ออา เย ๆ ็ไ้่ะ อาารย์เพิ่มาสอนที่นี่เป็นรั้แร และวันแรนะะ...ฝาัว้วยนะะ ส่วนบนสไล์นี้ เป็นอีเมลล์และเบอร์ิ่ออาารย์นะะ ถ้าใรมีอะไรสสัยในบทเรียน หรือว่าไม่เ้าใเรื่อรายานอะไรรไหน สามารถิ่ออาารย์ไ้นะะ เน้นเรื่อเรียนนะะ เรื่ออื่นอาารย์ไม่อบ่ะ”
“ส่วนวันนี้ไม่มีารเรียนารสอนนะะ แ่ถ้าอาารย์ะรบวนให้แนะนำัวหน่อยไ้มั้ยะ มันอาะูเ็ไป แ่อาารย์เ้ามาที่นี่อาารย์ยัไม่่อยรู้ัใรเลย อยาทำวามรู้ัับนิสิลาสแรทุ ๆ นไ้มั้ยะ....”
“ไ้ร๊าบ ๆ ...” หนุ่ม ๆ ่าแย่ันอบเรียวราวเลย ..”
“อบุ่ะ...”
อมินนัู่นิสิแนะนำัวทีละน นมาถึนสุท้าย
“ผมโวยูฮยอนรับ....”
“นั่นมัน นายเ็ที่ไม่มีสัมมาารวะนี่.....”
“เอาละ่ะ เินิสิทุท่านเลยนะะ อาารย์ปล่อยามอัธยาศัยแล้ว่ะ...”
อมินำลัเ็บระเป๋าและหอบเอาเอสารเ็บและเรียมัวะเินออไปาห้อ
“อาารย์รับ ผม่วยมั้ยรับ...”
“อ่อ ไม่เป็นไร่ะ เินิสิเถอะ่ะ....อบุมานะะ...”
“รับ....”
ระหว่าทาเิน
“มาไม่ทันไร ็หว่านสเหน์ไปทั่วะแล้วนะรับอาารย์...”
“ันเปล่านะ นายยูฮยอน....”
“โอ๊ะ...ำื่อผมไ้้วยหรอรับ...”
“แหละสิ...ันำึ้นใเลยละนที่นิสัยไม่ีนะ...”
“โถ โรธผมหรอรับเนี่ยที่ผมไม่่วยวันนั้นนะ...”
“ันเปล่าสัหน่อย...”
“หึหึ....” ยูฮยอนหัวเราะพรายมือึ้นมาแย่อในมืออมินไปถือแทนทันที
“นายมาแย่ันทำไมฮะ...”
“ห้ออยู่ทาไหนละรับ นำผมไปสิ...”
“ูสิ นายนี่ ถาม็ไม่อบ ยัมาถามเราลับอี มันน่าริ ๆ ...เ็อะไร วนสิ้นี....”
“ถึแล้ว....เอามาสิ เี๋ยวันถือเ้าไปเอ...”
“อะไรัน ใอะไม่ให้ผมเ้าไปในห้อแอร์เย็น ๆ หน่อยหรอรับ แบมาเหนื่อย ๆ...”
“แล้วใรใ้นายละ...”
“โห่ นอะไรใำะมั...”
“็เ้ามาสิ...”
ยูฮยอนเินเ้าไปในห้อออมินเมื่อไ้รับอนุาทันที.....
“เอ๊ะ...นี่อาารย์มีฝาแฝาย้วยหรอรับ....”
“เอ่อ ใ่ นายออไปไ้แล้ว.....”
“….”
“ไปสิ ออไปไ้แล้ว หมธุรแล้ว.....”
“รับ ๆ ....”
อะไรอเ้าวะ แ่ถามเรื่อรูปเอ ไล่ออมาเลยะั้น....
ยูฮยอนเมื่อเินออมาาห้อออมิน็เินมานั่ที่โ๊ะประำอลุ่ม
“ไอ้ยูวววว....ไหนมึว่าไม่สนใอาารย์ออาไวะ ทะไมเินไปส่เ้าไ้ละนั่น....”
“เรื่ออู...”
“โถ่ ๆ ไอ้นี่ อย่าลืนน้ำลายัวเอนะเว้ย....”
“........”
“เย่รับ เอาอีแล้วนะ....ผมเบื่อริ ๆ .....”
“รับ หยุแล้วรับ...”
“ีมาเลยเรียวันรำามันมา อบในะ....”
“ไอ้บอม ทานี้ว้อย....”
“เออ มีอะไรัน ไม่มีเรียนแล้วไม่ใ่หรอวะ มานั่ทำอะไรรนี้...”
“เปล่า....” ยู
“มานั่แวไอ้หน้านิ่นะ....” เยอ
“ผมมานั่เล่นนะิบอม.แล้วิบอมละ...”
“เพิ่ไปส่ที่รัมา ำลัะลับแล้ว....”
“อ่อฮะ...”
“ูไป่อนนะ....” ยูฮยอนพูแ่นั้น่อนะเินออไปทันที
“อะไรอมันวะ...” ิบอมบ่นออมา ๆ
“ส่สัยำลัสับสนในวามรัวะ ฮ่า ๆ....”
เพี้ยะ.... “เย่ ผมเือนแล้วนะ...”
“รับ ๆ ...”
“วามรัอะไรอะเรียว...”
“็เย่นะ เ้าบัเอิเห็นยูเินไปส่อาารย์ออานะ เลยแว...”
“อ่อ .....”
“ั้นไป่อนละ...”
“ฮะ....”
“เย่ อยาไปหอสมุอะ ไปอ่านหนัสือ ่อนลับบ้านไ้มั้ย นี่ยับ่ายอยู่เลย....”
“ไปสิรับ....”
“อื้ม....”
เยอและเรียวอุเินไปที่หอสมุ้วยัน
ระหว่าที่เรียวอุนั่อ่านหนัสืออยู่เยอ็ไม่มีอะไรทำ ะให้อ่านหนัสือ็ เาับหนัสือถูันที่ไหนละ....นัู่และแล้แหย่ ที่รัไปเพลิน ๆ ีว่า
“เย่ ผมะอ่านหนัสือ อย่าวนผมสิ....”
“็ผมเหานี่ เรียวเอาแ่สนใหนัสืออะ.....”
“มานี่มา.....” เรียวอุึแนเยอให้เินามเ้าไปในอั้นหนัสือล็อสุท้าย่อนะ
ุ๊บ......... ึเยอเ้ามาูบ ่อนที่เยอะเป็นนนำแทน
ริมฝีปาหนา่อย ๆ บทเบียริมฝีปาบา้า ๆ ่อนะบเม้มปาร่าอร่าบาเพื่อออนุาลุล้ำเ้าไปหาวามหวานใน่อปาหวานอร่าบา
ลิ้นร้อนเี่ยวระหวัันอย่าไม่มีใรยอมใร ่าน่าเิมเ็มวามหวาน และหวาบหวามให้ัน....
“อื้อ......” เสียท้วอเรียวอุบ่บอว่าำลัะาอาาศหายใแล้ว เยอึยอมปล่อยเป็นอิสระ....
“โอเยัฮะ ทีนี้็ออไปนอนเลยนะ ผมะอ่านหนัสือให้บบทแล้ว่อยลับบ้านัน...”
“รับผม....”
เรียวอุมัะเยอย่านี้ให้เยอเป็นประำเมื่อพาเยอมาลุอยู่ที่หอสมุเป็นเพื่อนนเอ
เมื่ออ่านหนัสือบ เรียวอุ็ปลุเยอเพื่อะลับบ้าน
ทั้สอนอยู่บ้าน้วยัน เป็นบ้านอเยอที่แม่อเยอื้อไว้ให้่อนะเ้ามหาวิทยาลัย เพื่อเอาไว้มาพัอยู่ใน่วยอยู่มหาวิทยาลัย ะไ้ทำาน และพาเพื่อนมาสัสรร์อย่าสะวสบาย ไม่มีนอื่นรบวน
เยอึพาเรียวอุเ้ามาอยู่้วยั้แ่เริ่มบันอนอยู่ปีหนึ่ รอบรัวอทั้สอน่ารู้ีว่าทั้สอนเป็นอะไรันแ่็ไม่ไ้ว่าอะไร...ปล่อยให้ลู ๆ ไ้ทำามในเอ
ไรเอร์อัพอนแรให้แล้วนะะ หวัว่ารีเอร์ะอบันนะะ
อนนี้ัเย่อุให้เบา ๆ นะะ อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้ำลัใไรเอร์้วยนะะ
ความคิดเห็น