คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3 100%
3
))))))) ))))))))))))) “ยอบอเโย”
“สวัสีรับอาารย์....”
“ใรนะ ยูฮยอนหรอ” อมินถามไปแบบนั้นเพราะเสียล้ายับยูฮยอนมา
“โห อาารย์ำเสียผมไ้้วยหรอเนี่ย ...”
“โทรมามีอะไร ะปรึษาเรื่อเรียนหรอ....”
“เปล่าหรอ เห็นเบอร์มันไว้ในสมุนะ เลยลอโทรู ....”
“นี่ว่ามาใ่มั้ยเนี่ย....ันวาละนะ..”
“เี๋ยวสิรับอาารย์...”
“อะไร....”
“ใร้ายนะเนี่ย....ไอ้เรารึ็อุส่าโทรมาหา ะัสายหนีันะั้นอะ..”
“ันเยบอไปแล้วนี่ว่าไม่รับรู้เรื่ออื่น รับเรื่อเรียนอย่าเียวอะ...”
“ยเว้นผมันไม่ไ้หรอ...”
“เฮอะ...นายเป็นใรฮะ...ถึะให้ันยเว้นอะ...”
“็เป็นนที่อย่วยอาารย์ลอเวลาไ...”
“อให้่วยหรอ...”
“ใร้าย.....ผมวา็ไ้....แ่นี้นะรับ....”
“อืม....”
)))))))))) ))))))))))))) “อะไรอีฮะยูฮยอน....” อมินรับสายโยที่ไม่มอหน้าอโทรศัพท์่อน
“เอ่อ มิน ๊อเออะ..เมื่อีุ้ยับยูฮยอนหรอ...”
“อะ..เอ่อ ๊อหรอ.....”
“็ใ่ไ เมื่อีุ้ยับยูฮยอนหรอ...”
“็...อื้ม..เ้าโทรมาปรึษาเรื่อานนะ....”
“อ่อ....เ้า็ะโทรมาุยับมินเรื่อยูฮยอนแหละ..วันนี้เ้าไปเอับเยอมา เยอบอว่าเหมือนยูฮยอนะอบมินเลยอะ...”
“ฮะ ๆ ไม่ใ่หรอมั้ เ็นั่นวนประสาทะายไป....”
“อ่อ อื้ม...แล้วถ้าสมมิเ้าอบมินริ ๆ ละมินะทำยัไ...”
“็ไม่รู้สิ....แ่ไม่อบหรอ....”
“อืม อย่าิมาละ เ้าแ่เอาวามิเ็ ๆ มันมาบอเย ๆ ....”
“อื้ม..ไม่ิมาหรอ..แล้ว๊อละเป็นไมั่...”
“อะไร เรื่ออะไร...”
“็เ็ิบอมอ๊อไ...”
“็ี.....ิบอมน่ารัับเ้าอะ....”
“อิาั...”
“ฮ่า ๆ บารั้็วนโมโหเหมือนันนั่นแหละ....เอ่อมิน ๆ เี๋ยว๊อโทรมาใหม่นะ ิบอมโทรมาแล้ว.....”
“้า....บายนะ...”
นี่เพื่อนยูฮยอนิว่ายูฮยอนอบเราหรอเนี่ย ไม่ใ่หรอมั้ แล้วถ้าใ่ละ เราะทำยัไี....
ิ๊ ๆ เสียเมเส ั อมินึหยิบมือถือมาู
“ฝันีนะรับอาารย์...สุสวย.”
อมินเผลอยิ้มให้ับเมเสอยู่ั่วะ
“บ้าไปแล้วเรา เฮ้อ.....ะว่าไปเมมเบอร์เ้าเ็อมวนไว้่อน เผื่อโทรมาวุ่นวายมาะไ้ไม่้อรับ....”
อมินัารเมมเบอร์ยูฮยอนเ้าในเรื่อเรียบร้อย่อนะเ้านอน
วันนี้เป็นอีวันที่อมินออาบ้านมาแล้วพบับรถอยูฮยอนอวาทาอยู่เหมือนเิม
“ึ้นรถสิอาารย์...”
“นี่นายไม่มีอะไรทำใ่มั้ย ถึอยมารับมาส่าวบ้านเ้าแบบนี้นะ...”
“ไม่รู้สิ..ถ้าเป็นอาารย์ผม็ว่าเสมอแหละ...”
อมินเผลอใเ้น้วยำพูที่แสนธรรมาอยูฮยอน....
“ะออรถไ้ยัละ...”
“รับ ๆ ....”
“เอ่อ ยูฮยอน ันสสัยอยู่เรื่อนึนะ...”
“เรื่อ...”
“เห็นเ็ ๆ ในะบอว่านายไม่่อยพูนี่แบบว่าเียบ ๆ มารยาททาสัมแย่นะ...ทำไมันไม่เห็นนายเป็นแบบนั้นละ หรือพวนั้นเ้าใผิ...”
“นี่อาารย์หรอ่าผมหรือเปล่าเนี่ย....”
“เปล่า ๆ ันพูามที่ไ้ยินมานะ...”
“ผมเป็นแบบที่นอื่นเ้าพูละ..ไม่เื่อไปถามไอ้ิบอมไอ้เยอ เรียว หรืออาารย์ทเฮ็ไ้นะรับ.....”
“แล้ว....”
“ไม่้อถามแล้ว เพราะผม็ไม่รู้ัวเอเหมือนันว่าทำไมเวลาอยู่ับอาารย์แล้วผมเป็นแบบนี้ อย่าถามำถามที่ผมเอ็หาำอบไม่ไ้....”
“เฮอะ แบบนี้็มี้วย ประหลานพิลึ....ไม่อยารู้็ไ้.ิส์..”
ยูฮยอนับรถมาอส่อมินที่หน้าึะเหมือนเย่อนะนำรถไปอที่โรอรถ
“อนั่นไม่้อถือลไปหรอ เี๋ยวผมถือมาให้...มันหนั...”
“มะ......”
“ไม่้อปิเสธ ลไปไ้แล้ว...”
“อื้ม ็ไ้....”
“นี่ลันเป็นอาารย์หรือเ็ยูฮยอนนั่นเป็นอาารย์ันแน่นะ....” อมินบ่นับัวเอ่อนะเินึ้นึและเ้าห้อไป....นั่รอไ้สัพัเสียเาะประู็ัึ้น
๊อ ๆ ...
“อะ...วาไว้รไหนรับอาารย์...”
“รโ๊ะนี้เลย....แล้วไม่รีบไปเรียนหรอ...”
“วันนี้มีเรียนแ่วิาอาารย์นี่....”
“อนบ่ายอะนะ....”
“ถ้าอาารย์มีสอนอนนั้น็ใ่นั่นแหละ...” ู ูโรวนเลย
“แล้วะรีบมาทำไมแ่เ้า....”
“็ไม่อยาเห็นนบานหอบอพะลุพะลัึ้นรถเมลล์นะสิ...เห็นแล้วมันหุหิ...”
“ั้น็อย่ามอสิ....”
“หึ.... ผมไปละ...นัไอ้เย่ับไอ้บอมไว้.....”
“อื้ม....เิ...”
๊อ ๆ ..... “ยัไม่ไปอี..อะ.อ้าวทเฮ..เ้ามาสิ....”
“เมื่อี้ใรมาหรอ....”
“อ่อ ยูฮยอนเ้าเอาอมาส่นะ....”
“อ่อ....ันว่าันเริ่มรู้สึเหมือนพวเยอแล้วนะเนี่ย...”
“ฮะ ๆ ไม่หรอ.....อย่าิแบบนั้นเลย มันไม่มีทาเป็นไปไ้หรอ..ยูฮยอนเ้าป็อบะาย....”
“อ่อ...ที่พูเนี่ย็หวัอยู่ใ่มั้ย...”
“บ้า ๊ออะ ใรหวัละ..บ้าไปแล้ว...”
“อื้ม ๆ ....ะมาบอว่าวันนี้ บ่ายสามมีประุมะนะ...อย่าเพิ่ลับ่อนละ..ที่ห้อ 333 นะ...”
“้า...เี๋ยวสอนเสร็แล้วะรีบมาประุมนะ อบใมา๊อ...”
“อื้ม เ้าไปสอน่อนนะ...”
“อื้ม...”
บ่ายโม อมินเ้าลาสสอนปิ อมินสอนไปเรื่อย ๆ นบ่ายสอว่า ๆ แล้ว
“อนนี้พัเบรนะะ ลับมาอาารย์ะสั่รายานให่ประำเทอมที่้อพรีเนท์อน่อนสอบปลายภานะะ แล้ว็ะปล่อย่ะ เพราะอาารย์มีประุม่วนอนบ่ายสาม”
เมื่อนอื่นออไปพัผ่อนันแล้วยูฮยอน่อย ๆ เินเ้ามาหาอมิน
“วันนี้มีประุมหรออาารย์...”
“็ามที่นายไ้ยินนั่นแหละ...”
“เลิี่โมละ...”
“ไม่รู้สินานแหละมั้....ถามทำไม...”
“เปล่า ็แ่อยารู้....”
“อื้ม.....”
“แล้วไ้ิน้าวลาวันมั้ยเนี่ย...”
“ินแล้วน่า ....ันไม่ทำร้ายัวเอหรอ...”
“รู้ั้น็ี...ผมไปละ.....”
แล้วยูฮยอน็ไปนั่ฟุบหลับับโ๊ะรอที่หลัห้อ
“ริ ๆ เลย เ้าิยัไอเ้าันแน่นะ....”
“อะแฮ่ม อาารย์ออาสุสวย...ื่มน้ำเย็น ๆ ับผม่อนมั้ยรับ...ไอ้ยูมันไม่ออไปื้อผมเลยะให้ยืมอผม่อน....” เยอพูแวอมินน้อย ๆ
“เี่ยวอะไรับยูฮยอนละ...”
“โว้ว ๆ อาารย์เย็นาั ถ้ามันไ้ยินะเสียใน่าู....”
“ฮึ....นายไปนั่ที่ไ้แล้ว....”
“รับ ๆ ....”
หลัาเยอออไปิบอม็เ้าเอาอที่เฮฝามาให้อมิน ให้ับอมิน ไม่ทันไรเสียหลัห้อ็ถูส่มาอย่าัไม่เรใใรเลย
“ไอ้บอมะเินมาไ้ยัวะไอ้เย่มันมานานแล้วนะ....”
“เออ ๆ ุยนิุยหน่อยทำหวนะมึอะ....”
อมินที่ไ้ยินประโยที่ยูฮยอนพูออมา็ใเ้นแปล ๆ ไ้แ่บอัวเอว่า ยูฮยอนอาะรอุยอะไรับิบอม็เป็นไ้
เมื่อสั่รายานเสร็อมิน็รีบเินออาห้อไปเพราะลัวะไปไม่ทันเ้าประุม
“มาแล้ว๊อมาแล้ว...”
อมินเ้าไปทันเวลาพอี
“เฮ้ยไ้ยูยัไม่ลับหรอวะ...”
“เออ เี๋ยวลับละ.....”
“เออ ๆ ....”
ยูฮยอนบอเพื่อนว่าะลับบ้านแ่นเอนั้นไม่ไ้ลับบ้านอย่าที่พูไป ยูฮยอนับรถไปนั่รอที่หน้าะ ่อนะเปิเพลลอ ๆ ในรถเพื่อนั่รอใรบาน.....
ว่าะประุมเสร็็ปาไปหโมแล้วอมินึรีบออาห้อประุมเพราะลัวไม่ทันรถเมลล์รอบหโมยี่สิบ เพราะถ้าไม่ทัน้อนั่รอเป็นั่วโมเลย
“เ้าไป่อนนะ๊อ เี๋ยวไม่ทันรถเมลล์รอบนี้ละแย่เลย.....”
“ไป้วยันมั้ย เี๋ยวให้ิบอมเลยไปส่ที่บ้าน...”
“ไม่เอาอะ เรใแย่เลย บ้าน็นละทาเลย....มินไปละนะ...”
“อื้ม ลับี ๆ ละ....”
“อื้อ.....” อมินเินถืออมาเหมือนทุ ๆ วัน เินอย่าเร่รีบเพราะลัวะไม่ทันรถเมลล์
ปิ๊น ๆ ..ปิ๊น ๆ ..... ยูฮยอนเมื่อไม่เห็นอมินสนใเสียแรรถัวเอ็เปิประูรถลไปหาอมินทันที
“อาารย์ไม่ไ้ยินเสียแรรถผมหรอ....”
“อ้าว นายมาทำไมเย็นป่านนี้นะ...”
“ถามไ้ ผม็มารออาารย์นะสิ...ไปึ้นรถ...”
“เอ่อ รอันั้นหรอ....”
“็ใ่นะสิ..อนนี้หิวมา้วยไป ๆ ึ้นรถ..ะไ้ไปหาอะไริน....”
ยูฮยอนว่า่อนะแย่อในมืออมินไปถือแทน....
ทเฮที่เินออมาเห็นเหุาร์็ไ้แ่แอบยืนูเพื่อที่เ้าะไ้รู้ไปเลยว่าที่สสัยันนะมันมีแววะเป็นริมั้ย...แล้วอนนี้ทเฮ็พอะรู้แล้วละ...
เมื่อรถอยูฮยอนับออไป รถอิบอม็ับเ้ามาพอี
“ยืนเหม่ออะไรหรอรับ๊อ....”
“ิบอม.......”
“เอ่อ เมื่อี้เหมือนเห็นรถไอ้ยูเลย....”
“็ใ่ไ..ยูฮยอนมารับอมิ เอ่อ ออานะ...เหมือนะรอนานแล้ว้วยนะ...”
“ริหรอ...มันเป็นเอามานะเนี่ย...นั่เรียน็เอาแ่มอหน้าอาารย์...ท่าะหลอาารย์เ้าให้แล้ว....”
“เป็นนานั้นเลยหรอ...”
“อื้อ....ใ่สิ....เี๋ยว ๆ ไม่้อเนียนเลยนะ๊อ..วันนี้ยัไม่ไ้....”
“รู้แล้วน่า...” ุ๊บ ๆ ...ทเฮอบ่อนะุ๊บไปที่ปาอิบอมสอที แบบที่ทำเป็นประำเมื่อิบอมมารับลับบ้าน.....
“น่ารัมา..เอาไว้ับรถถึบ้านเมื่อไระแถมให้...”
“ไม่้อแถม็ไ้นะิบอม...”
“ไม่เอาอะะแถม....”
“ฮะ ๆ ็ไ้ ๆ ..... แ่เอ่อ ิบอม...ยูฮยอนเหมือนะอบอมิเอ้ย..ออาริ ๆ หรอ...”
“อื้อ ิบอม็ว่าั้นนะ ั้แ่ให้เย่มันแว ิบอม็สัเท่าทาไอ้ยูมัน ็ใ่อะ..มันไม่เยทำแบบนี้ับใรนะ ยิ่ไปรับไปส่แล้วเนี่ยเลิิไปไ้เลย นาแม่มันนะ ยั้ออร้อแทบายถ้าวันไหนำเป็น้อใ้มันริ ๆ นะ...”
“นานั้นเลยหรอ....”
“็ใ่อะิ...เี๋ยว ๆ นะ ทำไม้อสนใเรื่อมันนานั้นละ...”
“อ้าว ็มินเพื่อน๊อนะ ไม่ให้สนใไ้ไ...”
“็แล้วไป...”
“เอ่อ ิบอม...แล้วถ้าสมมิเรื่อมันไม่ไ้เป็นแบบที่เห็นละ...แบบว่าออาไม่ไ้เป็นแบบที่เห็นนะ...”
“ยัไละรับหืม...”
“็ไม่มีอะไรหรอ แ่ถามเย ๆ ....ไอ้ยูนะ มันไม่อบนโหนะรับ เพราะะนั้นมีอะไร็บอ ๆ มันไปเถอะ...”
“ริหรอ....”
“อื้ม.....”
“ถึแล้ว มาะีี...” ทเฮยื่นหน้าไปูบิบอมอย่าแผ่วเบาแ่มีหรอที่ิบอมะยอมหยุแ่นั้นนะ....ริมฝีปาหนา่อย ๆ ระเลียิมวามหวานาริมฝีปาบาอย่านุ่มนวล่อนะร้อนแรึ้นเรื่อย ๆ เมื่อลิ้นร้อนลุล้ำเ้าไปสำรววามหวานภายในปาหวานอทเฮ...
“อื้อ....” ทเฮทุบอิบอมเบา ๆ เพื่อเือนว่าะหมอาาศหายใแล้ว...
ิบอม็ยอมถอนูบออมาอย่าเสียาย ่อนะฝาุ๊บที่ปาไปสามที
“รารีสวัสนะรับที่รั....”
เ่นันนะ ิบอม....”
อัพอนที่สามให้แล้ว ิิ น่ารัีอะ ไรเอร์อบ
ยูแอบีบมินแบบว่าเนียนมา ิิ
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้ำลัใไรเอร์ัน้วยนะะ
ความคิดเห็น