ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Yaoi,Boy's Love] Memories of love กูเคยรักมึงส์ ?(ปอม-อ๋อง)

    ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 15 ความจริง.......100%

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.55K
      4
      10 ส.ค. 56

    15

     
     

    ผมกับปอมเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารพร้อมกับม๊าผมครับ....ป๊าผมมานั่งรอเราอยู่แล้ว..เมื่อนั่งเสร็จเราก็ลงมือทานข้าวกันครับ...มีคุยกันบ้างเรื่อย ๆ สบาย ๆ ......   ผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่ปอมก็หันมามองหน้าผมนะ.....ผมว่าสีหน้าของป๊าผมเปลี่ยนไปหลังจากรวบช้อนกับซ่อมวางไว้ให้เห็นว่าทานข้าวอิ่มแล้ว...


    อ๋อง ปอม...ป๊ากับม๊ามีเรื่องจะถามหน่อยนะ...ไม่ใช่สิ.เรียกว่าคุยกันดีกว่า.....

    ครับป๊า..แต่ป๊าไม่เห็นต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นเลยนี่ครับ...”  ผมบอกป๊าออกมาอย่างหวั่น ๆ ...


    ก็ป๊าจริงจังนะสิ ถึงได้ทำหน้าจริงจังนะ...”  พอป๊าผมพูดจบเท่านั้นแหละครับ...ผมตัวสั่นเลย..กลัว กลัวว่าสิ่งที่คิดมันจะเป็นจริง..และก็เหมือนปอมจะคิดเหมือนกันกับผม เพราะร่างสูงเอื้อมมือมากุมมือผมไว้หลวม ๆ พร้อมกับบีบมือผมเบา ๆ  ที่ใต้โต๊ะอย่างให้กำลังใจ... ผมก็ทำเช่นนั้นกลับเหมือนกัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมกับปอมจะฝ่าฟันไปด้วยกัน เราจะไม่ทิ้งกัน ผมคิดแบบนั้นนะ....และเชื่อว่าปอมก็คิดเหมือนกัน....

    แกสองคนไม่ใช่แค่เพื่อน คนรู้จัก หรือว่าเป็นแค่คนที่ดูแลกันเฉย ๆ ใช่มั้ยอ๋อง....

    เอ่อ...”  ปอมทำท่าจะตอบแต่ป๊าผมก็ขัดขึ้นเสียก่อน..

    หยุด..ป๊าอยากฟังอ๋องตอบก่อน...

    ครับ...”  

    ป๊า.....คือว่า....”  ผมอึก ๆ อัก ๆ ไม่กล้าตอบ..

    ตอบป๊ามาสิเจ้าอ๋อง....ว่ามันใช่อย่างที่ป๊ากับม๊าเข้าใจหรือเปล่า....

    เอ่อ ครับ....เราคบกับ..แบบเอ่อ..คนรักกันครับป๊า ม๊า.....

    หึ....ฉันผิดเอง ฉันไม่น่าให้แกสองคนใกล้ชิดกันเลย......”  ป๊าผมพูดเสร็จก่อนจะลุกเดินออกจากโต๊ะไปเลยทันที....

    ม๊า.......”  ผมมองม๊าอย่างอ้อน ๆ ....

    อ๋องลูก.....ป๊าเค้าคงต้องการเวลานะ...

    อ๋อง....อ๋องขอโทษ..ขอโทษจริง ๆ นะม๊า..อ๋องก็ไม่คิดว่าอ๋องกับปอมจะมารักกันแบบนี้ได้...ม๊าเข้าใจอ๋องใช่มั้ยม๊า...

    เอ่อคุณแม่ครับ...ผมกับอ๋องเรารักกันจริง ๆ นะครับ.เรารักกันด้วยหัวใจที่บริสุทธ์ ถึงแม้ว่าเรื่องที่เรารักกันบางคนอาจจะยังรับไม่ได้แต่ผมรักอ๋องจริง ๆ นะครับ..ได้โปรดเข้าใจและเมตตาเราสองคนด้วยนะครับ...

    แม่รู้ แม่เข้าใจ...แต่สำหรับป๊าเขา ต้องให้เวลากับเขาหน่อยนะลูก..อีกอย่างแม่มีลูกชายคนเดียวปิมเข้าใจใช่มั้ยลูก...

    ครับ..ขอบคุณคุณแม่มากนะครับที่เข้าใจพวกเรา....

    จ้ะ....กว่าแม่จำทำใจได้ก็ใช้เวลาเหมือนกันนะลูก...แต่ในเมื่อสิ่งที่อ๋องเลือกคือความสุขของอ๋องและก็ปอม..แม่ก็จะไม่ว่าอะไร เพราะแม่อยากให้ลูกของแม่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่สุดนะ...

    ขอบคุณครับ...

    ม๊า...ฮึก ๆ ..อ๋องรักม๊านะ....ม๊าช่วยพูดกับป๊าให้บ้างนะ...ฮึก..อ๋องไม่อยากให้ป๊าโกรธอ๋อง...

    ป๊าเขาไม่ได้โกรธอ๋องหรอกนะลูก อย่าร้องไห้สิ....ป๊าเขาแค่ขอเวลา ขอเวลาคิดเท่านั้นลูกเข้าใจป๊าเขาใช่มั้ยลูก....ปอมก็ด้วยนะเข้าใจป๊าเขาใช่มั้ยจ๊ะ...

    ครับ...ผมเข้าใจครับ...

    แต่ม๊า...อ๋อง....” 

    อ๋อง ม๊ารู้นะว่าลูกกังวลเรื่องป๊า....เชื่อม๊าสิ ว่าป๊าเขาต้องเข้าใจเราสองคนนะ...นะลูกนะ..วันนี้กลับกันไปก่อนนะ...เอาไว้ม๊าจะโทรไปหานะลูก...

    ครับ...”  ปอมรับคำม๊าผมแล้ว..แต่ผมยังนั่งหน้ายุ่งอยู่...ก็กังวล กลัวไปหมดเลยครับ กลัวว่าป๊าผมจะรับไม่ได้..ผมกลัวว่าตัวเองจะทำให้ป๊าต้องผิดหวังเสียใจที่สุดเลย....

    อ๋อง..ม๊าบอกแล้วไงว่าอย่าคิดมาก...

    ครับม๊า..แต่มันก็อดไม่ได้อยู่ดี...”  ผมรับปากแม่ผมก่อนจะพูดบอกออกไปตามที่ใจคิด...

    เราน้า..เป็นแบบนี้ตลอดเลย...ม๊าฝากดูแลอ๋องด้วยนะปอม...พยายามอย่าให้อ๋องคิดมากนะลูก...

    ครับ..ผมจะดูแลอ๋องให้ดีที่สุดครับคุณแม่...

    จ้ะ...



    ผมกับปอมลาแม่กลับออกมาขึ้นรถเพื่อกลับไปที่คอนโดของปอมครับ...ผมไม่สบายใจเลยไม่อยากให้ป๊าโกรธผม...

    อ๋อง....อ๋อง...

    เอ่อ ว่าไงปอม...

    คิดมากอีกแล้วหรอ....”  ปอมถามผมออกมาอย่างเป็นห่วง...

    อืม....

    อย่าคิดมากสิ..เชื่อปอมนะ ว่าเรื่องทุกอย่างต้องผ่านไปได้ด้วยดี...

    อ๋องก็อยากคิดแบบนั้นนะปอม..แต่อ๋องกลัว..กลัวว่าป๊าจะไม่ให้เราคบกัน...กลัวว่าป๊าจะเสียใจ...

    อ๋อง..อ๋องฟังปอมนะ...เรื่องมันต้องผ่านไปด้วยดี...และปอมเชื่อว่าป๊าของอ๋องท่านไม่ใจร้ายขนาดจะห้ามเราหรอก ไม่อย่างนั้นท่านคงไม่ปล่อยให้อ๋องมากับปอมทั้ง ๆ ที่รู้เรื่องแล้วแบบนี้หรอก..จริงมั้ย..ลองคิดดูสิ..แล้วเลิกคิดมากได้แล้ว..ปอมไม่สบายใจเลยที่เห็นอ๋องเป็นแบบนี้...

    อืม..อ๋องขอโทษนะที่ทำให้ปอมเป็นห่วง...

    ครับ...เลิกคิดมากได้แล้วนะ..แล้วรอพ่อของอ๋องติดต่อกลับมา โอเคมั้ย...

    อื้ม......

    ถ้างั้นตอนนี้หิวอะไรอีกมั้ยแบบว่าของหวานนะ...

    อยากกินเค้ก....

    เอาร้านไหนดี...

    ร้านไหนก็ได้ที่ปอมคิดว่ามันอร่อยนะ....

    ครับผม...”  ปอมขับรถพาผมมาที่ร้านเบเกอรี่ร้านหนึ่ง ดูหรูหราแต่ไม่ใหญ่มากนัก..เห็นบอกว่ารู้จักกับพี่เจ้าของร้านด้วยครับตอนแรกก็จำพี่เขาไม่ได้หรอก..แต่พี่เขามาร้านบ่อยก็เลยทำความรู้จักช่วงที่ความจำหายไปนี่แหละครับ...อาจจะเป็นเพราะว่าปอมเข้ากับคนง่ายด้วยก็ได้มั้งครับ เลยทำให้เข้ากับคนที่เคยรู้จักก่อนความจำเสื่อมได้ง่ายไปด้วย... ผมเดินเข้าร้านมาพร้อมกับปอม ก่อนจะไปหาที่นั่งก่อนเลยครับ ผมเลือกที่นั่งที่อยู่ตรงมุม ก็ไม่ถึงกับเป็นส่วนตัวแต่ก็ได้บรรยากาศอยู่ครับ...


    อ๋องสั่งเลยนะ...ปอมเลี้ยง...

    เหอะ..ไม่บอกปอมก็เลี้ยงอ๋องตลอดแหละ...

    หึหึ....” 

    สวัสดีครับน้องปอม.ไปไงมาไงมาร้านพี่ได้เนี่ย............

    สวัสดีครับพี่เบียร์....อ๋องอยากกินเค้กนะครับเลยพามานั่งร้านพี่...

    อ่าครับ ตามสบายเลยนะ..เดี๋ยวพี่ไปดูลูกค้าทางด้านโน้นก่อนละกัน...

    ครับผม...


    ปอมทักทายพี่เจ้าของร้านไปตามระเบียบ แต่ผมนี่สินั่งเลือกเมนูเลือกไม่ถูกเลย เพราะอยากกินหลายอย่างเลยอะ...ตอนนี้ผมเลยได้แต่นั่งดูเมนูไปมองหน้าปอมไปครับ..


    เป็นอะไร ทำไมไม่สั่งละอ๋อง...”  จนปอมถามผมออกมาในที่สุดละครับ...

    เอ่อ ปอม กินกับอ๋องมั้ยละ...

    ไม่เอาอะ ปอมไม่ค่อยชอบของหวานเท่าไร...

    หรอ...งั้นเอาแค่ช็อคโกแล็กลาวาอย่างเดียวก็ได้...”  ผมว่าก่อนจะทำหน้าหงอย ๆ ...

    เป็นอะไรอีกละอ๋อง..

    เปล่า....

    อ๋อง แค่มองตาก็รู้แล้วว่าต้องมีอะไร อย่ามาโกหก.....”  ปอมถามออกมาเสียงแข็งเลยครับ...

    ก็อยากกินหลายอย่างเลย..แต่กลัวกินไม่หมด...ถามปอม ปอมไม่กิน อ๋องก็เลยกินอย่างเดียวไง...อันอื่นไว้กินวันหลังก็ได้....

    เฮ้อ...เด็กจริง ๆ เลยแฟนใครวะเนี่ย.......อยากกินก็สั่งไปไว้กินที่คอนโดก็ได้อ๋อง..ส่วนวันนี้ก็กินอย่างเดียวไปก่อนโอเคมั้ย....

    จริงหรอ....

    จริงดิ....อยากกินอะไรก็สั่ง ๆ ไป...อันไหนเอากลับคอนโดก็บอกพี่เค้าไปเดี๋ยวปอมจ่ายเอง...

    คิคิ...ฟอดดด...ปอมน่ารักที่สุดเลย....”   

    50%

     

    ผมละเบื่อตัวเองที่ต้องใจอ่อนกับอ๋องมันทุกครั้งเลยครับ อ้อนอะไรมาขัดไม่ได้แทบทุกครั้ง..แต่ผมก็จะสอนอ๋องไปด้วยนะ โดยเฉพาะเรื่องการใช่เงินของอ๋อง...แต่เอาเถอะแฟนทั้งคนนี่เนอะ...


    ปอม..กลับเลยมั้ย...”  อ๋องถามเมื่อกินเค้กในจานหมดแล้วครับ...ให้ตายเถอะเหมือนผมเลี้ยงลูกเลยอ้อนกินมันได้ตลอดไอ้พวกเค้กพวกของหวานเนี่ย...

    ว่าไงปอม....

    กลับเลยดิ.....

    อ๊ะปอม...อย่าลืม ๆ เดินไปเอาเค้กที่สั่งไว้หน้าเคาท์เตอร์ก่อน...”  ดูสิครับพูดไม่ทันขาดคำ.หึหึ...

    ปะ..ไปกันได้แล้วปอม..อ๋องง่วงแล้ว...

    อืม....”  ผมขับรถกลับคอนโดระหว่างทางอ๋องก็พูดคุยเจื้อยแจ้วไปเรื่อยจบเรื่องนี้ต่อด้วยเรื่องนั้น ไม่จบสักที....ดูท่าทางอารมณ์ดีหลังจากกินของหวานไปนะครับ..หึหึ ปล่อยให้อารมณ์ดีไปก่อนเถอะ อย่าลืมนะครับว่าปอมคนนี้ยังไม่ได้กินของหวานเหมือนกัน...


    ปอม...ทำไมมองแบบนั้นละ...”  อ๋องถามด้วยหน้าตาสงสัยครับ....อยากรู้ละสิว่าผมทำหน้าตาแบบไหน...

    ทำไมละ..ทำไม่ได้หรอ...

    ได้ แต่ว่า...มันดู.....

    ดูอะไร....

    ดูหื่น ๆ ยังไงก็ไม่รู้.....

    ฮ่า ๆ ....”  ผมระเบิดหัวเราะเลยครับ...ผมทำสายตาแบบนั้นไม่ได้ให้อ๋องมันหวาดกลัวนะ...จงใจจะบอกต่างหากละว่าคืนนี้ไม่รอดแน่ ๆ มาเป็นของหวานให้ปอมคนนี้กินซะดี ๆ ...

    เปล่าหรอกน่า..ไม่มองแบบนั้นแล้ว..พอใจยังอะ...

    อื้ม.... อ๋องตอบแค่นั้นก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดเพลง..สงสัยจะหมดเรื่องคุยแล้วมั้งครับนั่น....รถนี่ก็จะติดอะไรนักหนาก็ไม่รู้นี่ขนาดสองทุ่มกว่าแล้วนะ ผมละโคตรจะเบื่อ...จะว่าไปหาอะไรทำแก้เบื่อก็ได้นี่หว่า....ผมหันไปมองอ๋องก่อนจะเรียกอ๋องให้หันหน้ามาหาครับ...


    อ๋อง...หันหน้ามานี่ดี๊....

    อะไรอะปอม..อ๋องจะงีบสักแปป....ง่วงนอน....

    ไม่เอา หันมาเดี๋ยวนี้เลย....

    อะไรปอมเนี่ย....อะ ๆ หันแล้ว..มีอะไร...”  หึหึ  อ๋องมันหน้ายุ่งเลยครับ..สงสัยง่วงจริง ๆ ..ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้ยาแก้ง่วงให้....

    ขยับเข้ามาใกล้ ๆ หน่อยดิ...เร็ว ๆ ...

    ปอม...จะทำอะไร....

    ไม่ทำอะไรหรอกน่า มาใกล้ ๆ เร็ว ๆ เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก...

    เออ ๆ ..เร็ว ๆ ด้วยนะ....”  อ๋องค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมตามที่ผมบอกครับ...

    หลับตาด้วยมีอะไรจะให้....

    อืม ๆ เรื่องมากจริง ๆ ....หลับแล้ว..เร็ว ๆ ดิ....”  น่ารักโคตร ๆ แฟนใครวะ..เดี๋ยวแม่งอดใจไม่ไหวจับกดบนรถซะเลยนี่... ผมค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าเนียนของอ๋อง..ก่อนจะ...

    อะ..อื้อ......”  ผมประกบเข้ากับริมฝีปากบางช้า ๆ ...ริมฝีปากผมไล้เลียไปรอบ ๆ ริมฝีปากบางอย่างเอาแต่ใจ....ลิ้นร้อนดุนดันริมฝีปากบางให้ยอมเผยอออกให้ผม.....เมื่อริมฝีปากบางเผยอให้น้อย ๆ ผมก็จัดการส่งลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจโพรงปากบางทันที....

    อะ..อื้อ....”  อ๋องครางออกมาอย่างวาบหวาม....ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกันอย่างวาบหวามไม่มีใครยอมใคร มือบางถูกยกขึ้นมาคล้องรอบลำคอของผมก่อนใบหน้าเนียนจะปรับองศาให้จูบได้อย่างถนัด.....มือผมก็ไม่อยู่สุขเช่นกัน...เคลื่อนลงไปที่เอวบางอย่างคุ้ยเคย....

    อะ..อื้อ.....”  อ๋องส่งเสียงครางออกมาอีกครั้งเมื่อดูเหมือนจะหมดอากาศหายใจ...ผมยอมถอนริมฝีปากออกจากปากบางแปปนึงเท่านั้นก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปอีกอย่างจาบจ้วง บอกตรง ๆ ตอนนี้อารมณ์ผมกำลังได้ที่เลยละครับ..ใครจะไปอดใจไหวเมื่อได้จูบกับคนน่ารักอย่างอ๋องแบบนี้...และเหมือนอ๋องจะสัมผัสได้กับส่วนที่แข็งขืนของผมครับ..แต่ก็นะ..ผมยังไม่หยุดยุ่งกับริมฝีปากของอ๋องนี่ อ๋องเลยทำอะไรผมไม่ได้...ผมจบร่างบางตรงหน้าจนพอใจก่อนจะถอนริมฝีปากออกอีกครั้ง...อ๋องเขินอายหน้าแดงเลยครับ.. ช่างพอดีกับจังหวะที่รถคันข้างหลังบีบแตรไล่รถเราพอดีเลยครับ..สงสัยโดนด่าไปแล้วแหละ...


    ผมขับรถออกมาอย่างนิ่ง ๆ ...อยากด่าผมก็ช่างสิ..ไม่ได้ยินสักหน่อย ใครแคร์...ไม่รู้หรือไงว่าผมกำลังสวีทกับภรรเมียฆ่าเวลารถติดอยู่นะ....หึหึ.... ผมหันไปมองอ๋องช้า ๆ ...นั่งเขินอยู่นั่น....


    เอ้า ๆ มองเข้าไปกระจกนะ...เขินหรือไง...”  ผมแกล้งแซวอ๋องออกไปให้อ๋องเขินกว่าเดิมครับ...

    บ้า..ก็รู้ว่าเขินยังจะมาแซวอีก...ชิส์...ใครจะเห็นบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้...

    อะไรอ๋อง นินทาอะไรฮะ...”  ผมแกล้งถามอ๋องออกไปจริง ๆ ก็ได้ยินที่อ๋องมันบ่นทั้งหมดนั่นแหละครับ..แต่คนชอบแกล้งนี่ ทำไงได้ละ..ก็ตอนอ๋องโดนแกล้งนะโคตรจะน่ารักเลย...

    บ้า....

    หึหึ...กลับห้องนะอ๋องนะ...

    อะไร..ไม่เอาอะ..ง่วงนอน.....”  อ๋องว่าออกมาอย่างงอแง...

    ไม่เอาเหมือนกัน..อารมณ์ค้าง...”  ผมว่าออกมาอย่างไม่ยอมเหมือนกันครับ เรื่องอะไรละ.ไม่ได้กอดอ๋องมาหลายคืนแล้วนะ...

    ก็ใครใช้ให้มาหื่นไม่เลือกเวลาบนรถละ...

    ไม่รู้ละ...อ๋องเป็นคนทำให้มันตื่นมาเอง..ต้องรับผิดชอบ...

    โห่ ไรอะ....” 

    “……………”  ผมทำท่าทางเงียบ ๆ ไม่ตอบอ๋องครับ จนอ๋องหันมาอ้อนอีกครั้งหนึ่งครับ...แต่คิดว่าจะได้ผลไม่ละ...

    ไม่เอา นะนะ...นะปอมนะ...อ๋องง่วงจริง ๆ อะ....น้า...”  อ๋องว่าออกมาอย่างอ้อน ๆ ...

    ขอคิดดูก่อนละกัน...”  ผมตอบให้ตายใจแหละครับ..ไปถึงห้องรวบหัวรวบหางเดี๋ยวก็ยอมเองแหละ...หึหึ...

     

    ไม่เอาอะ...ตอบเลยดิ..ปอมชอบเบี้ยว พูดแบบนี้ตลอดแหละ...”  อ๋องหน้างอไม่ยอมผมเลยครับ...

    อืม ๆ ...ไม่กอดก็ได้.....

    จริงนะ...

    “………..”  ผมแกล้งเงียบครับ..ดูดิอ๋องจะทำหน้ายังไง...

    ปอม....

    อะไร....

    ไม่โกรธนะ...

    อืม....

    จริงนะ....

    อือ.....

    ไม่เอาอะ..หันมาพูดด้วยดีดีดิ...”  อ๋องเริ่มรู้ตัวละครับว่าผมทำท่าจะโกรธ...แต่ไม่รู้หรอกว่ามันคือแผนอันอัจฉริยะของผมนะ...ใช้ได้ผลมาก ๆ เลยละครับขอบอก...

    ขับรถอยู่...


    โกรธอ๋องที่อ๋องไม่ยอมให้กอดหรอ...

    เปล่า....

    ไม่จริงอะ..ถามคำตอบคำแบบนี้ต้องใช่แน่ ๆ เลย...

    ไม่โกรธหรอก..ปอมจะโกรธทำไม..อ๋องไม่อยากให้กอดก็ไม่กอด..ปอมไม่ขัดใจอ๋องหรอก...

    ปอมอ่า...อย่าโกรธอ๋องดิ..อ๋องไม่ได้ไม่อยากให้กอดนะ.แต่...

    อืม..ไม่ต้องพูดหรอก..ปอมเข้าใจ...

    ..........”  เอาแล้วครับ...นิ่งไปแล้ว...อย่าบอกนะว่าแอบร้องไห้นะ...

    เอ่อ..ปอม......”  เออไม่ร้องแฮะ...ต่อ ๆ ตามแผน...เหมือนจะเริ่มใจอ่อนแล้ว...เสร็จแน่ ๆ อ๋อง หึหึ...

    ว่าไง...

    เออ ๆ ..ตามใจก็ได้อยากกอดก็กอด รักหรอกนะถึงยอมนะ..

    นี่ง้อใช่มั้ยอ๋อง...

    อืม..ง้อ....ดีกันนะ..ยอมให้กอดแล้วไง....

    หึหึ....ฟอด...น่ารักที่สุดเลย..แฟนใครเนี่ย....


    ชิส์.....ขับรถไปเลย..คนหื่นกาม....”  ผมขับรถกลับคอนโดต่ออย่างอารมณ์ดีครับ...ปากก็พรางฮัมเพลงที่อ๋องเปิดฟังไปเรื่อย ๆ ตลอดทางเลยครับ


    อัพแล้วคร่า หายไปนาน โทษทีน้าตัวเอง..อิอิ.....
    ตอนนี้แบบว่าเรื่อย ๆ นะคะ...



    อัพแล้วค่า เอาไป 50% ก่อนเนอะ อิอิ ไรเตอร์ง่วงแล้วอะ คิคิ...แอบอู้.....แล้วจะรีบมาอัพที่เหลือให้นะคะ ^^

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×