คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : Chapter 39 วาเลนไทน์.............100%
39
วันนี้ผมตื่นนอนมาด้วยความสดชื่นครับ คนในอ้อนกอดผมยังไม่ตื่นหรอก ยังนอนหลับปุ๋ยอยู่เลย..รู้กันหรือเปล่าเอ่ยว่าวันนี้เป็นวันอะไร วันนี้เป็นวันแห่งความรักครับ วันที่ผมจะเผด็จศึกคนที่นอนกอดผมไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ตรงนี้...หึหึ ปีศาจร้ายจะออกมาจากตัวผมในคืนนี้แหละ..
แต่ก่อนอื่นผมต้องมีอะไรที่แสนจะเซอร์ไพร้เค้าหน่อยนะครับ จะเรียกว่าหน่อยได้หรือเปล่านะเอาเป็นว่าเซอร์ไพร้เฉย ๆ ก็แล้วกันเนอะ ส่วนหน่อยหรือไม่หน่อยก็คอยดูกันก็แล้วกัน แล้วค่อยตัดสินนะครับ..
ผมเคยเห็นอ๋องมันทำเลยลองทำบ้าง ผมหยิบมือถือของอ๋องขึ้นมาก่อนจะกดเปิดแอพพลิเคชั่นที่ชื่อว่าโซเชียลแคม ก่อนจะกดโหมดถ่าย..
“สวัสดีครับ..วันนี้เป็นวันแห่งความรัก เพื่อน ๆ คงรู้ดีกันหมดแล้ว และบางคนก็คงเตรียมจะไปฉลองกับคนรักกันแล้วใช่มั้ยละครับแต่ดูคนรักของผมดิ ยังนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่เลย อย่างนี้ต้องทำโทษใช่มั้ยครับ..” ผมว่าก่อนจะหันกล้องไปทางหน้าอ๋อง...
“เป็นไงละครับ ผมทำขนาดนี้แล้วยังไม่ตื่นอีก...เอาละครับวันนี้ผมมีแผนจะเซอร์ไพร้คนรักของผม ใครที่มีคนรักแล้วก็ขอให้มีความสุขกับคนรักมาก ๆ นะครับ..บายครับ...” ผมกดบันทึกก่อนจะแชร์สาธารณะ...หึหึ..อ๋องก็อ๋องเถอะ...
ผมลงจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำก่อนจะเดินเข้าไปทำอาหารให้อ๋องในครัว..ทำเสร็จก็ลงไปซื้อดอกกุหลาบข้างล่างมาหนึ่งดอก แล้วรีบขึ้นไปข้างบนห้องเลยครับ เดี๋ยวอ๋องจะตื่นมาแล้วไม่เจอผมแล้วจะงอแงเอาอีก..
ผมขึ้นมาถึงห้อง ตามคาดครับ อ๋องมันยังนอนอยู่เลย สบายใจโลด..
“อื้อ....” ผมจัดการปลุกอ๋องในแบบฉบับของผมแล้วละครับ ไม่ไหว หิวข้าวอะ..
“อื้อ..ปอมจะนอน...” อ๋องพลิกตัวไปมาอย่างลำคานเมื่อผมซุกหน้าลงไปแถวคอของอ๋อง.
“ออกปาย...จะนอน...อื้อ..อย่าดิ...”
“อ๋อง..”
“จะตื่นมั้ยฮะ...”
“เออ ๆ ตื่นก็ได้....”
อ๋องลุกมานั่งหลับหน้าบึ้งอยู่ตรงปลายเตียงแล้วครับ สเต็ปการตื่นนอนอ๋องนี่มันสุดยอดจริง ๆ วันไหนตื่นง่ายแม่งก็โคตรจะง่ายเลย วันไหนไม่ตื่นต้องให้ผมมาปลุกนี่ อย่าให้พูด ๆ ..
“กี่โมงแล้วอะปอม..”
“จะเที่ยแล้ว..หิวข้าวมากด้วย..”
“อืม..รอก่อน ไปอาบน้ำก่อน..”
“โอเค ให้อาบให้ป่าว..”
“ไม่...” ว่าแค่นั้นก็คว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างเร็วเลยครับ..น่ารักจริง ๆ เลยเด็กผมเนี่ย..
รอไม่นานอ๋องก็เดินหน้านวลออกมาเลยครับ...
“หิวอะปอม.มีอะไรให้กินบ้าง..”
“มีข้าวผัดรูปหัวใจ.. ทำไว้ให้แล้ว”
“จริงอะ ฟินนาเร่ไปปะข้าวผัดรูปหัวใจ....”
“ไม่หรอกน่า วันนี้วันอะไรอย่าลืมดิ...”
“อืม..” ว่าเสร็จก็เดินนำเข้าไปในครัวเลยครับสงสัยหิวจัดผมเดินไปหยิบดอกไม้ในตู้เย็นออกมาก่อนจะเดินตามอ๋องเข้าไปในครัว..
“อ๋อง...” ผมเรียกอ๋องหันหน้ามาก่อนจะอึ้งเบา ๆ เน้นนะครับว่าเบา ๆ เพราะดอกไม้มันมีดอกเดียวอะ..
“รักนะครับอ๋องแอ๋ง..”
“รักเหมือนกันกาปอม...” ผมยิ้มอ๋องยิ้ม แต่มันมีอะไรแฝงอยู่ในยิ้มของอ๋องนะ ผมรู้ว่าอ๋องมันไม่ค่อยพอใจกับดอกไม้แค่ดอกเดียวเท่าไรหรอก..
“ปอม..มีแค่นี้จริง ๆ หรอ...”
“อืม..”
“แค่ข้าวผัดรูปหัวใจกับดอกกุหลาบสีชมพูดอกเดียวเนี่ยนะ..แล้ว..”
“อืม..หามาได้แค่นี้แหละ ไม่ชอบหรอ..”
“ก็ชอบ ชอบ..” พอผมทำหน้าเหมือนจะน้อยใจอ๋องมันก็พูดประมาณเอาใจผม...คึคึ...
“แล้วไม่มีสีแดงหรอ..อยากได้สีแดงอะ..แต่ไม่ได้หมายความว่าสีชมพูไม่สวยนะ..”
“ไม่มีอะ ..”
“ฮะ อะไรไม่มี...”
“หาทั้งตลาดแล้วมันไม่มี มีแค่ขาวกับชมพู...ไม่รู้ใครมันเหมาไปไหนหมดเซงเลย...”
“สมน้ำหน้า ไม่รู้จักเตรียมเอาไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ ...”
ผมโคตรจะน้อยใจเบา ๆ เลยครับ อะไรกันวันวาเลนไทน์ทั้งทีให้แค่นี้นะหรอผมวาดฝันเอาไว้ตั้งมากมาย ดับวูบเลย คอยดูนะคืนนี้ขอรางวัลจะไม่ให้เลย..มันไม่คุ้มค่ากับรางวัลเลย ปอมนะปอม.
“คิดอะไรอยู่นะอ๋อง..”
“เปล่า ๆ ..กินข้าวกัน...”
“อืม..”
ผมนั่งกินข้าวกับปอมอย่างมีความสุขดีนะครับ...นั่งกินไปคุยไป หวานกันไป..ตาผมก็เหลือบไปมองกุหลาบบ้างเป็นบางครั้ง.ดีใจและเศร้าใจเบา ๆ แต่เอาเถอะ ปอมไม่ลืมวันนี้ก็ดีมากแล้วละ..ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว ของไม่สำคัญเท่าจิตใจเท่าการกระทำที่เรารักกันที่เรามีกันและกันทุกวันหรอกเนอะ.
เรากินข้าวกันเสร็จก็ออกมานั่งดูหนังปกติ วันนี้เราจะไม่ออกไปเที่ยวไหนกันหรอกครับไม่เหมือนคู่อื่น ๆ เราอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่คอนโดให้เต็มอิ่มมากกว่า...ผมชอบแบบนี้มากกว่านะเวลาจะแสดงความรักก็ต่อได้เลย ไม่เสียอารมณ์และเวลา..เฮ้ย นี่ผมคิดอะไรอยู่วะเนี่ย..
“อ๋อง เป็นอะไรหน้าแดงเชียว...”
“เปล่า..”
“ฮั่นแน่ หรือว่าคิดอะไรอยู่หรือเปล่าฮะ...”
“เปล่าไม่ได้คิดอะไรเลย..ไม่ได้คิดจริง ๆ นะ..ไม่กล้าคิดเรื่องแบบนั้นหรอก หน้าอายจะตาย...”
“ฮ่า ๆ อ๋อง หลุดวะ..พูดออกมาหมดเลยนะว่าคิดอะไรอยู่...ลามกวะ...”
“บ้า..ไอ้ปอมบ้า..อย่ามาล้อนะ..”
“ฮ่า ๆ.....”
“บ้า บ้า บ้า ไม่คุยด้วยแล้ว....”
ผมปั้มตีปอมมือเป็นระวิงเลยครับ ไม่ยอม ยอมไม่ได้เด็ดขาดถึงแม้ว่าผมจะเอ๋อเองก็เถอะ แต่ปอมไม่มีสิทธิ์มาล้อผมนะ..
“อ๊ะ..ปอม...” ผมว่าผมพลาดท่าแล้วแหละครับ..พลาดแล้วจริง ๆ ...
ปอมค่อย ๆ ขยับก้มหน้าลงมาเรื่อย ๆ ท่าทางเราสองคนล่อแหลมมากเลยครับตอนนี้ ผมถึงว่าผมพลาดแล้วไง... ผมหลับตามพริ้มเลยครับ... ริมฝีปากเรียวก้มลงมาจุมพิตริมฝีปากของผมแผ่วเบาสัมผัสราวกับปุยนุ่น ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากผมอย่างร้อนแรงตามมา ริ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดพันกันเป็นว่าเล่น มือผมถูกส่งขึ้นไปคล้องคอปอมเอาไว้ ร่างกายผมแทบไร้เรี่ยวแรงที่จะทรงตัวอยู่ แทบหลอมละลายไปกับรสจูบอันน่าหลงใหลนี้ ...ปอมเล่นผมไม่ปล่อยจริง ๆ ครับ คิดว่าผมยอมั้ยละ เรายังจูบกันไม่ยอมผละออกจากกันราวกับว่าใครผละออกก่อนจะเป็นคนพ่ายแพ้...
“อะ.อื้อ...” และแล้วก็เป็นผมที่ไม่อาจทนทานได้กับความอึดในจูบมาราทอนครั้งนี้ของเราสองคน..
จุ๊บ ๆ .. “น่ารักจังเลยที่รัก...”
“แหงอะดิ...จูบไปซะขนาดนั้นไม่น่ารักก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว..”
“หึหึ.คืนนี้มันยังมีต่อนะครับ ..”
“ไม่...”
“ดอกไม้ดอกเดียวก็หมดโควตาไปเมื่อกี้แล้ว...”
“จริงอะ..ว้าแย่เลย คืนนี้กินแห้วอีกแล้วสินะ..คนอะไรก็ไม่รู้ใจร้าย เมื่อคืนขอก็บอกว่ารอวันนี้.พอมาวันนี้ก็หาเรื่องจะทิ้งกัน ไม่ยอมทำตามสัญญา...” ปอมว่าออกมาพรางตีหน้าเศร้าเต็มที่ไปด้วย
“ไม่ต้องมาเศร้าเลยเหอะ..”
“โอเค ๆ ไม่เศร้าก็ได้ แค่จะจำเอาไว้ว่าที่รักของปอมนะใจร้ายที่สุดเลย...”
Tru.. tru tru….
“สวัสดีครับ...”
“ครับ...”
“ครับ....” ปอมรับโทรศัพท์หน้าตาเคร่งเครียดหวังว่าจะไม่มีเรื่องอะไรมาทำให้ปอมต้องออกไปจัดการอีกหรอกใช่มั้ย...ผมละกลัวจริง ๆ เลย...
“อ๋อง...”
“หืม..”
“คือ ปอมต้องออกไปเคลียร์งานด่วนอะ...”
“งาน งานอีกแล้วหรอปอม..”
“เอ่อ ครับ..”
“จะมีสักวันมั้ยที่ไม่มีงานด่วนมาตรงกับวันสำคัญของเราเนี่ย....”
“ไม่เอาสิครับ ไม่โมโหนะ..เดี๋ยวปอมจะรีบกลับมานะครับ..น้าคนดี...หรือจะไปกับปอมละ..”
“ไม่เอาอะ..เชิญปอมไปมีความสุขอยู่กับงานปอมเลย..แล้วเรื่องคืนนี้เป็นอันยกเลิก...”
“ก็ได้ครับ ถ้ามันทำให้อ๋องสบายใจ...ปอมไปก่อนนะ แล้วปอมจะรีบกลับนะครับ..”
ฮึ่ย ไอ้ปอมบ้า ไอ้คนบ้า งาน งาน งาน งานตลอด งานสำคัญกว่าคนรักงั้นหรอ..หึไปอยู่กับงานไปนอนกับงานเลยไป ไม่ต้องกลับมาเลย ฮึ่ย น่าน้อยใจชะมัด ให้กุหลาบแค่ดอกเดียวไม่พอยังจะมาเห็นงานดีกว่าเราอีก...
50%
ผมเดินออกมาจากห้องแล้วครับ ผมรู้ว่าอ๋องมันต้องโกรธผมมากแน่ ๆ ที่ผมทำแบบนี้ ที่ผมเห็นงานดีกว่าอ๋องในวันแห่งความรักแบบนี้ แต่ทำไงได้ละครับ งานต้องมาก่อนเนอะ หรือเปล่าหว่า...
ทางด้านอ๋อง ผมไม่มีอะไรทำเลย จะโทรไปหาไอ้เก่งเพื่อปรับทุกข์ ก็คิดได้ว่าวันนี้เป็นวันแห่งความรักมันก็ต้องอยู่กับคนรักของมัน เฮ้อ เอาวะอยู่คนเดียวก็ได้ ไม่มีใครให้คุยด้วยอยู่คนเดียวคุยคนเดียวเป็นบ้าเป็นหลังคนเดียวนี่แหละวะ...
ผมลงไปนั่งหาหนังที่ชั้นวางมาดู ไม่รู้จะดูเรื่องอะไร ดูหนังแอคชั่นมัน ๆ ดีกว่า ไม่อยากดูหนังรักให้ตอกย้ำความเจ็บปวดของตัวเอง..
ผมเลือกหนังเรื่องสตาร์เทคก็แล้วกันวะ ดูให้ตาฉ่ำไปเลย ผมนั่งดูหนังไปคนเดียวดูไปได้สักพักก็หิวอีกแล้วครับ ผมกดหยุดหนังเอาไว้ก่อนจะเดินเข้าไปหาหนังดูในครัวยังดีนะที่มีคุกกี้ติดไว้ให้กินเล่นบ้าง ไม่งั้นต้องมานั่งทำอะไรกินเองอีก ผมขี้เกียจทำก็จะอดกินไปโดยปริยาย เมื่อได้คุกกี้แล้วก็หยิบมากินที่หน้าทีวีก่อนจะกดเพลย์หนังอีกรอบ นั่งดูไปกินไปมีความสุขไปอีกแบบครับ.
หนังจบเรื่องผมว่าจะหาเรื่องอื่นดูต่อแต่หนังตาผมมันไม่ไหวแล้วครับจะปิดอยู่แล้ว นอนหลับรอปอมกลับมาก็ได้วะ ผมเดินเข้าไปในห้องนอนก็ล้มตัวลงนอนทันทีเลยครับ ไม่ได้อดหลับอดนอนนะ แต่มันง่วงอะ ในเมื่อไม่มีอะไรทำง่วงนอนก็นอนแค่นั้น ผมหลับไปนานเท่าไรก็ไม่รู้ครับ รู้สึกตัวตื่นอีกทีดูนาฬิกาบนหัวเตียงแล้วก็ตกใจเลยครับจะสองทุ่มแล้วนอนไปนานขนาดนั้นเลยหรอวะเนี่ย ผมปัดมือไปหาโทรศัพท์ก็ไม่เจอเลยเดินออกมาดูที่โซฟาห้องรับแขกผมลืมเอาไว้ครับ เดินไปเปิดดู 10 สายที่ไม่ได้รับครับ เป็นปอมนั่นแหละที่โทรมา แล้วไงละ โทรมาว่าอะไร โทรมาเพื่อจะบอกว่าไม่กลับมานอนด้วยเพราะทำงานอย่างนั้นสินะ ผมไม่โทรกลับหรอกครับปล่อยให้นอนที่นั่นกระวนกระวายอย่างนั้นไปนั่นแหละ..
Tru..tru….tru…
“ว่าไงวะไอ้เก่ง..”
“มึงแฟนมึงโทรมาโวยวายกับกูเนี่ย เป็นอะไรไม่รับสายแฟนมึงวะ แล้วมึงไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอ”
“ไม่อะปอมทำงาน..”
“อ้าวกูคิดว่า..”
“ว่าอะไร”
“เปล่า ๆ ไม่มีอะไร”
“เออ ๆ มึงรีบโทรกลับหาแฟนมึงเหอะ”
“ไม่..”
“เออ ๆ งั้นเดี๋ยวกูบอกให้แฟนมึงโทรหามึงก็แล้วกัน รับด้วยแม่งขัดเวลาสวีทกูชะมัดเลยมึงสองคนเนี่ย”
“เออ ๆ ...”
ผมกดวางสายจากไอ้เก่งปุ๊บ เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นทันทีเลยครับ..
“ฮะโหล”
“อ๋องทำไมไม่รับสายฮะ โทรไปตั้งเป็นสิบ ๆ สายรู้มั้ยว่าปอมเป็นห่วงมากแค่ไหน”
“เป็นห่วงอ๋องด้วยหรอปอม”
“อย่าพูดอย่างนั้นนะอ๋อง”
“อืม ไม่พูดก็ได้ ช่างมันเถอะ”
“อ๋อง”
“ขอโทษก็แล้วกัน ที่ไม่รับเพราะลืมโทรศัพท์เอาไว้ข้างนอกห้องนอนแล้วเผลอหลับไปเลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์นะ”
“อืมอาบน้ำแต่งตัวรอด้วยนะเดี๋ยวจะไปรับ”
“ไปไหน..”
“รับมาอยู่ด้วยกันที่ร้านไง คืนนี้เสร็จดึก”
“ไม่เอาอะ ไม่ไปไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้ อย่างอแงอ๋อง เตรียมตัว พอไปถึงต้องเสร็จนะโอเคมั้ย”
“อืม ๆ บังคับจัง” ผมบ่นเบา ๆ ก่อนจะกดวางสายแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวรอปอมมารับ เสร็จแล้วก็มานั่งรอปอมที่ห้องรับแขกพรางเปิดทีวีดูรอไปพราง ๆ ..
รอได้ไม่นานปอมก็โทรมาให้ผมลงไปด้านล่างเพราะจอดรถรออยู่แล้ว ผมก็เดินลงไปอย่างรีบ ๆ แหละครับ คุณชายปอมปล่อยให้รอนานไม่ได้เดี๋ยวเป็นอารมณ์เสียโมโหเอาอีก อารมณ์ร้อนด้วยนะครับ
ปึง ผมขึ้นมานั่งบนรถก่อนจะเงียบ ปอมก็ไม่ได้พูดอะไรเปิดเพลงฟังเบา ๆ เพื่อทำลายความเงียบของเราสองคน ไม่มีใครชวนใครคุย จนผมแปลกใจในเส้นทางที่ปอมกำลังเลี้ยวไป..
“ปอม นี่ไม่ใช่ทางไปร้านนี่ จะไปไหนอะ”
“นั่งไปเฉย ๆ เหอะน่า”
“อืม ถามนิดหน่อยก็ไม่ได้ ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดเลย” ผมบ่นเบา ๆ ก่อนจะหันมองไปด้านข้างอีกครั้งไม่สนใจมองไปทางปอมเลย..
ปอมขับรถมาจอดเทียบหน้าบ้านหลังหนึ่งบ้านใครก็ไม่รู้ ไม่เปิดไฟเลยสักดวงไม่รู้พามาทำไมที่นี่ไหนบอกห่วงงานไง หรือนี่จะเป็นบ้านคู่ค้าคนใดคนหนึ่งละมั้ง
“อ๋อง ลงมาดิ..”
“ไม่ลงไม่ได้หรอ นั่งรอบนรถไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้บอกให้ลงก็ลงมา เดี๋ยวนี้อย่าดื้อดิอ๋อง”
“เออ ๆ รู้แล้ว”
“พูดให้มันดี ๆ หน่อยอ๋องชวนมาด้วยแค่นี้จะเป็นจะตายเลยนะอย่าเอาแต่ใจให้มันมากนักนะอ๋อง”
“........” ผมเงียบไม่พูดอะไรเลยครับ ไม่ได้โกรธแค่หงุดหงิด ผมคงจะงอแงจริง ๆ อย่างที่ปอมว่าจริง ๆ แหละมั้ง
ผมเดินตามปอมไปเงียบ ๆ ปอมเดินมาหยุดยืนตรงหน้าประตูบ้านหลังมืดนั้นก่อนจะไขกุญแจที่ประตูก่อนจะกดอะไรสักอย่างที่เสาประตูก่อนที่ไฟทั้งบ้านจะสว่างฟรึบขึ้นมา ผมอึ้ง อึ้ง และอึ้งมาก ๆ เลยครับ บ้านหลังนี้ไม่ได้มืดอย่างที่ผมคิด บ้านหลังนี้ไม่ได้เป็นของคนอื่นอย่างที่ผมคิด บ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านที่ว่างเปล่า ระหว่างทางเดินเข้าบ้านหลังนี้เต็มไปด้วยกุหลาบสีแดงที่ถูกจัดใส่ตะกร้าเอาไว้รายทางตลอดทางเข้าบ้าน ผมเดินตามปอมเข้าไปช้า ๆ ก่อนที่ปอมจะเปิดประตูเดินเข้าบ้านไปไฟในบ้านสว่างขึ้นตั้งแต่ประตูเข้าตัวบ้านมีเทียนหอมถูกวางทั้งสองฝั่งเป็นแนวทางเดินไปที่โซฟากลางบ้านที่มีช่อดอกไม้ช่อใหญ่วางเอาไว้บนโซฟา พร้อมกับช่อช็อคโกแล็ตฟอเลโล่อีกหนึ่งช่อใหญ่ น้ำตาผมไหลลงมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ผมไม่รู้ตัวจริง ๆ ครับ ทั้งรู้สึกดีใจ ทั้งรู้สึกเสียใจที่เข้าใจปอมผิด ปอมเดินเข้าไปที่โซฟาก่อนจะหยิบช่อช็อคโกแล็ตขึ้นมาก่อนจะเดินมาหาผมช้า ๆ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับที่รักของปอม ปอมจูบช่อช็อคโกแล็ตก่อนจะยื่นมันมาให้ผม ผมยิ้มรับมาทั้งน้ำตา มือหนาค่อย ๆ ยื่นมาเกลี่ยน้ำตาให้ผมอย่างเบามือ
“ไม่ร้องนะครับคนดีของปอม ปอมขอโทษที่ทำให้เสียใจ รักนะครับ”
“อืม..อ๋องก็ขอโทษที่ทำนิสัยไม่ดีใส่ปอม อ๋องไม่รู้จริง ๆ นี่ขอโทษนะ แล้วก็รักนะคนดีของอ๋อง”
“ครับ..”
“ส่วนนี่ช่อดอกไม้ช่อใหญ่...”
พรึบ.. ผมต้องอึ้งอีกครั้งเมื่อปอมคลุกเข่าลงไปตรงหน้าของผมก่อนจะส่งช่อดอกไม้ให้ผมพร้อมกับคำพูดแสนหวานหูที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินมันเลยในชีวิตนี้
“อ๋องครับ ได้โปรดแต่งงานกับปอมนะครับ”
“………” ผมยังอึ้งพูดอะไรไม่ออกครับ ยืนนิ่งเลยค้างไปเลย
“นะครับ คนดีของปอม”
“อื้อ...ตกลง ตกลงสิปอม”
ผมพูดตกลงจบแต่คนที่นั่งตรงหน้าผมยังไม่จบครับ ในช่อดอกไม้นั้นมีกล่องกำมะหยี่สีแดงสดอยู่ตรงกลางช่อดอกไม้ ปอมเปิดมันขึ้นมาแหวนคู่สองวงปรากฏตรงหน้าผมมันสวยมากเลยครับ สวยแบบเรียบ ๆ ดูหรูหราดูยังไงก็ไม่เบื่อครับ ปอมหยิบแหวนขึ้นมาหนึ่งวงก่อนจะสวมมันเข้ามาที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม
“อันนี้หมั้นไว้ก่อนนะครับรอวันแต่งมีใหม่อีกวงนะครับที่รัก”
“อื้ม..” ผมยังพูดอะไรไม่ออกอยู่ดี ปอมสวมแหวนให้ผมเสร็จก็ส่งกล่องกำมะหยี่มาให้ผม ผมจัดการหยิบแหวนขึ้นมาแล้วสวมมันให้ปอมบ้าง
ริมฝีปากเรียวประทับลงมาที่ริมฝีปากบางของผมทันทีที่สวมแหวนเสร็จช่อดอกไม้ร่วงหล่นลงไปที่พื้นตอนไหนก็ไม่รู้ได้ มือของปอมข้างหนึ่งคอยประคองกอดเอวของผมเอาไว้อีกมือหนึ่งจับคางผมเอาไว้อย่างแผ่วเบา มือของผมทั้งสองข้างถูกยกขึ้นไปคล้องคอปอมโดยอัตโนมัติเพื่อเป็นหลักยึดไม่ให้ร่างกายที่อ่อนระทวยด้วยรสจูบของปอมต้องร่วงลงไปที่พื้นด้านล่าง เราจูบกันเนิ่นนานลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกันและกันอย่างไม่หยุดหย่อนให้พักหายใจ อารมณ์เร่าร้อนภายในถูกปลุกขึ้นมาทีละนิดทีละนิดจนแทบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว. ปอมค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออกช้า ๆ ก่อนจะคลายอ้อมกอดให้หลวมกว่าเดิมนิดหน่อยก่อนจะก้มมาคลอเคลียที่ซอกคอของผมอยู่อย่างนั้นก่อนจะเอ่ยคำน่าฟังออกมาอีกแล้วครับปอมช่างสร้างความตื่นเต้นให้ผมไม่เว้นแต่ละวันจริง ๆ
“อ๋องครับ..รู้มั้ยว่าที่นี่บ้านใคร”
“ไม่รู้หรอกบ้านใครหรอปอม..”
“ที่นี่ เรือนหอของเราไงครับ ปอมทำงานที่ร้านกำไรส่วนหนึ่งปอมได้มาเป็นส่วนของปอมจนได้เป็นบ้านหลังนี้ขึ้นมา หลังจากเราแต่งงานกันเรามาอยู่ด้วยกันที่นี่นะครับ”
“ปอม” น้ำตาผมไหลอีกรอบแล้วครับ มันดีใจมันซึ้งใจ จนไม่อาจจะเก็บน้ำตาเอาไว้ได้อยู่แล้วครับ
“ไม่เอาดิ ไม่ร้องน้า อย่าขี้แยดิอ๋องเดี๋ยวไม่น่ารักนะครับ.”
“ฮึก ๆ ก็คนมันดีใจนี่ ปอมรู้มั้ยว่าในชีวิตนี้อ๋องไม่คิดมาก่อนเลยนะว่านอกจากป๊ากับม๊าของอ๋องแล้วอ๋องไม่คิดว่าจะมีใครรักอ๋องและทำเพื่ออ๋องได้มากมายขนาดนี้”
“ครับรู้ไว้เลยนะว่าคน ๆ นั้นคือปอมนี่แหละครับ รักนะครับที่รักของปอม”
“รักเหมือนกันที่รักของอ๋อง”
“อ๋องรู้อะไรมั้ยว่าปอมนะจำเรื่องของเราได้มาสักพักแล้ว”
“จะ..จริงหรอปอม”
“จริงดิ”
“คนบ้า จำได้แล้วก็ไม่ยอมบอก”
“ที่ไม่ยอมบอกก็เพื่อวันนี้เลยนะครับจะบอกให้”
“อื้ม..ขอบคุณนะปอม รักปอมที่สุดเลย”
“รักอ๋องที่สุดเหมือนกันครับ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะครับให้ปอมเป็นคนดูแลอ๋องตลอดไปนะ”
“อื้ม เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป แต่อ๋องไม่ให้ปอมดูแลอ๋องตลอดไปอย่างเดียวหรอก เพราะอ๋องก็จะดูแลปอมตลอดไปเหมือนกัน เราจะรักและดูแลซึ่งกันและกันตลอดไป”
“รัก ที่สุดคือคนนี้...”
และแล้ววันแห่งความรักของผมที่ผมคิดว่ามันไม่มีอะไร แต่ก็กลับตาระปัดเลยครับ ปอมทำอะไรให้ผมอึ้งได้หลายอย่างเลย ผมซึ้งมาจริง ๆ ผู้ชายคนนี้ทำให้ผมรักได้หมดทั้งหัวใจจริง ๆ ครับ ผมจะรักและรักและรักผู้ชายคนนี้ตลอดไปครับ
ครบ 100% แล้ว เป็นไงคะ พี่ปอมทำเซอร์ไพร้สุดยอดเลยปะ อิอิ
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นกันด้วยน้า คิคิ
มาแล้วค้า อิอิ มา 50% ก่อนน้า อิอิ ไม่อยากจะบอกเลยว่า อีกสามตอนก็จบแล้ว
ไรท์จะลงไม่ครบ 100% นะคะ เพราะจะแบ่งเวลาไปแต่งตอนพิเศษด้วย
จะได้รีบสั่งพิมค่า ใครยังไม่โอนเงิน รีบ ๆ โอนน้า โอนครบเร็ว สั่งพิมพ์เร็ว ได้หนังสือเร็วกว่าเดิมที่กำหนดเอาไว้นะคะ ^^
ความคิดเห็น