[นิยายแปล] Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru

ลำดับตอนที่ #18 : 1-16 Interlude 3

Chapter 1 – Land of Rebirth

Interlude 3 ห้วงคำนึงถึงดอกกุหลาบ

***ตอนนี้เป็นส่วนเสริมพิเศษ  ที่เรื่องหลักไม่ได้พูดถึง จึงไม่มีปัญหา ถ้าจะข้ามไป

ฉันพบเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ระหว่างทำงานพิเศษที่ซูเปอร์มาร์เก็ต

ฉันคิดว่าเขาน่าเป็นเด็กมัธยมต้น บางทีนะ?

ผมสีเกาลัด ผิวขาวบริสุทธิ์ รูปร่างเพรียวบางอย่างเป็นธรรมชาติ

เด็กหนุ่มหน้าสวย นั่นเป็นความประทับใจแรกหลังจากได้เห็นเขา

ตอนหลังฉันถึงรู้ว่าเขาจบชั้นมัธยมนานแล้ว มีเป้าหมายจะเข้าเรียนที่มหาลัยทางด้ายการสื่อสาร ฉันละ ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ

“สีผมกับส่วนสูงของผมเป็นอย่างนี้ เพราะขาดสารอาหารนะ”

ฉันนึกถึงสิ่งที่เขาพูดเย้ยตัวเองขำๆ ในยุคนี้ฉันไม่คิดว่าจะมีการขาดแคลนอาหารอีก แต่เพราะเหตุผลบางอย่าง ฉันถึงได้รู้ว่ามันเป็นจริงและแปลกใจมากเลยทีเดียว

เพราะเด็กคนนั้นโดดเด่นมาก เพื่อนร่วมงานทุกคนจึงให้ความสนใจและพูดคุยกับเขา ถึงแม้เขาจะตอบรับอย่างอบอุ่น แต่ก็เหมือนมีเส้นขวางบางๆกั้นทุกคนเอาไว้ ดังนั้นเพื่อนร่วมงานที่อยากคุยด้วยจึงทยอยหายไป แต่เขาก็ไม่แสดงท่าทีเดือดร้อนอะไร ออกจะชอบใจด้วยซ้ำ

อา แต่ไม่ใช่สำหรับฉัน ฉันกลับสนใจเขาขึ้นมาเสียอย่างนั้น ดังนั้นตอนที่ฉันมีเวลาว่างตอนพักทานข้าวหรือเวลาเลิกงาน ฉันก็จะรีบไปยังที่อยู่ของเขา

“เธอนี่แปลกคนเสียจริง”
เขาแสดงสีหน้าไม่พอใจ ตอนที่ฉันพาเขาไปทานอาหารที่ร้านอาหารฟาสต์ฟูต จากนั้นเขาก็สั่งเมนูที่ถูกที่สุด ว่ากันตามตรงคือ เขาเป็นพวกไม่ค่อยมีเงิน เมื่อเขาพูดเช่นนั้น ฉันก็เอียงคออย่างสงสัย

“…แล้วยังไง?”

“ก็คือ ทุกคนอ่านบรรยากาศออกไงว่า ฉันไม่ต้องการให้ใครมายุ่งนะ”

“หืม บางทีอาจจะจริงอย่างที่นายว่า แต่ฉันสนใจนาย รอบๆตัวฉันไม่มีเด็กๆที่ไหนมองโลกอย่างนายนี่”

“เธอนี่ เป็นพวกแมวขี้สงสัยสินะ เอาเถอะ ถ้าเธอยืนยันแบบนั้น ฉันก็จะเคารพการตัดสินนั้นแล้วกัน”

จากนั้น พวกเราก็คุยต่อกันโดยไม่หยุดพัก (บางทีฉันควรจะพูดว่า ฉันถามเขาอยู่ฝ่ายเดียว ส่วนเขาตอบกลับมาอย่างเบื่อๆ ดีนะ?)

พ่อกับแม่เขาเสียแล้ว ตอนนี้เลยอาศัยอยู่คนเดียว
เขาทำงานที่ซูเปอร์มาร์เก็ตของคนดูแลเมื่อ 2 ปีก่อน
เขาจะเรียนเนื้อหามหาลัยที่ห้องสมุดตอนวันหยุด
งานอดิเรกคือเล่นเกมบนอินเตอร์เน็ต

“เห อย่างกับโอตาคุเลยนะ ~”

(TL: โอตาคุ เป็นคำเรียกรวมๆของคนที่ชอบอะไรบางอย่างมากๆ มีทั้งคนที่มองในแง่ดี และในแง่ของคำด่า)

“อย่ายุ่งน่า คนบนเน็ตจะปกปิดตัวตนกัน เลยไม่มีความสัมพันธ์น่ารำคาญ สะดวกสบายสุดๆ”

คนที่เชิญเขามาอย่างไร้เหตุผลและถามเรื่องต่างๆคือฉัน ฉันเลยควรจะเป็นคนจ่าย แต่ขณะที่ฉันจะทำแบบนั้น เขาก็ปฏิเสธ

“ฉันไม่ชอบติดหนี้ใคร ให้ฉันจ่ายของตัวเองดีกว่า”

“ฉันไม่คิดมากกับเงินเท่านี้หรอก ที่สำคัญฉันเป็นคนเชิญนายมา ไม่งั้นก็ถือว่าฉันคืนนายก็ได้ ดีไหม?”

“ไม่” เขาปฏิเสธเสียงแข็ง “การที่ใครสักคนมอบเงินให้ ไม่ว่าแบบไหนก็เป็นการครอบงำจิตใจฝ่ายรับทั้งนั้น”

(TL: อารมณ์ประมาณ ฝ่ายรับรู้สึกติดหนี้บุญคุณ หรือเป็นข้ารับใช้เพราะอยากได้เงิน)

หลังจากนั้นถ้ามีโอกาส หลังจากพวกเราเลิกงาน ก็จะสนุกไปกับการพูดคุยอะไรไร้สาระกับเวลาน้ำชา (บางทีคนที่สนุกอาจจะมีแค่ฉัน แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ชอบที่มาด้วยนะ)
แน่นอนว่าหลังจากที่ฉันรู้สภาพของเขาว่าไม่ค่อยมีเงิน ทุกครั้งเลยเป็นดื่มกาแฟจากร้านสะดวกซื้อหรือนั่งเล่นในสวนสาธารณะแล้วดื่มน้ำส้มกระป๋องอะไรแบบนี้แทน

หลังจากคุยได้หลายครั้ง เขาก็ค่อยๆเปิดเผยเรื่องส่วนตัวให้ได้รู้

“อืม ตอนที่ฉันเกิด ครอบครัวของฉันก็ร่ำรวยไม่น้อยเลยละ พ่อแม่ฉันมีฐานะทางสังคมสูงและพวกเขาก็รักฉัน แต่ตอนที่ฉันอายุได้ 10 ปี พวกเขาก็ประสบอุบัติเหตุ”

“หลังจากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด พวกญาติๆที่ฉันเคยคิดว่าเป็นครอบครัวก็พุ่งเข้ามากอบโกยทรัพย์สินของพ่อแม่ฉัน ใช้ทุกวิธีทางพรากมันไปจนหมด”

“สุดท้ายก็มีคนหนึ่งประกาศว่าจะเป็นผู้ปกครองของฉัน ฉันถูกพาไปอยู่กับครอบครัวลุง ที่มีลูกอายุมากสุดอยู่ด้วย อืม ตอนอยู่ที่นั่นมันก็เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ฉันนะ เจ็บช้ำทั้งร่างกายและจิตใจ พออายุได้ 13 ปี ร่างกายก็หยุดโตไปแล้ว”

“อย่างที่เธอคิด ฉันอดทนต่อไม่ไหว เลยแจ้งตำรวจกับที่โรงเรียน แต่ก็นะ....เด็กที่ฟ้องร้องลุงที่มีฐานะทางสังคมสูง เพื่อนบ้านชื่นชม เป็นพนักงานระดับสูงของรัฐ จะมีใครเชื่อกันละ”

“ยิ่งไปกว่านั้น คนที่ทำร้ายฉันจริงๆคือลูกพี่ลูกน้องของฉันต่างหาก หึ คนเราในช่วงประมาณมัธยมก็เริ่มสนใจเรื่องเพศสัมพันธ์ งั้นหรอ? เพราะเขาสนใจรูปลักษณ์ของฉันมากกว่า ฉันนะถูกทำร้ายทั้งทางกายและใจ ยังมาถูกทารุณทางเพศอีก”

“อา แต่เพราะฉันโง่เองแหละ ที่ไม่รู้จักใช้สิ่งที่มี ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นผลที่ฉันหว่านเอง แต่อย่างน้อย ฉันก็รักษาร่างกายกับจิตใจไว้ได้”

“หลังจากที่ฉันหนีออกจากบ้านและเดินทางไปมาอย่างไร้จุดหมาย ฉันก็ถูกนักสังคมสงเคราะห์รับไปดูแล เพราะเดี๋ยวนี้ ปัญหาเรื่องความรุนแรงกับทารุณกรรมเป็นปัญหาใหญ่ของสังคม ฉันเลยมีที่กำบังให้พักพิง จนถึงตอนนี้ฉันก็รู้สึกแบบนั้น”

“อา…ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะคิดว่าชีวิตคือความทุกข์ยากหรือน่าสังเวชอะไรหรอกนะ มีคนตั้งมากมายที่เกิดขึ้นมาพร้อมกับโรคที่รักษาไม่หาย และมีคนทั่วโลกตั้ง 7% ที่มีปัญหาในการหาน้ำดื่ม”

“ใช่ ฉันไม่คิดว่าญาติๆหรือลุงฉันเป็นคนเลว ในโลกนี้ไม่มีความเมตตากรุณาหรือความรักที่ไม่ต้องการการตอบแทนหรอก มนุษย์คิดถึงแต่ประโยชน์ของตัวเอง แต่ถึงนั่นจะเป็นวิถีชีวิตของมนุษย์ ฉันก็ยังคงหวังว่าจะมีใครสักคนที่ไม่เป็นแบบนั้น ไม่เห็นแก่ตัว”

“ถ้าให้พูดกันตรงๆ… ฉันสงสัยว่ามันมีคนที่ดีอย่างเดียวกับคนที่เลวอย่างเดียวด้วยหรอ? ในวันที่พ่อแม่ฉันตาย ฉันคิดว่าพวกเขาเป็นคนดี ต่อให้มองในมุมมองคนอื่น พวกเขาก็ยังเป็นคนดี” (TL: พวกเขา = ญาติๆ)

“นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงพูดผิดว่าฉันมองโลกเหมือนนักปราชญ์ มันก็แค่ความขี้ขลาดทั่วไปเท่านั้น”

ในช่วงเวลาใกล้ๆนั้น เขาก็ตายลงในอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด

หลังจากนั้นไม่นาน เกมเน็ตที่เขามักจะเล่นก็ปิดตัวลง ทั้งที่เดิมตั้งใจว่าจะเปิดบริการ 5 ปี แต่เพราะแย่งความนิยมจากเกมเน็ตที่เปิดใหม่ไม่ได้ เลยตัดสินใจจะปิดตัวลง หรืออย่างน้อยก็ตามที่ฉันอ่านในเน็ต

ฉันไม่รู้ว่าศพเขาฝังที่ไหน หรือแม้แต่ถูกเผาไปแล้วหรือยัง

นั่นคือเหตุผลที่วันนี้ หลังจากอุบัติเหตุได้หนึ่งปี ฉันจึงนำช่อดอกกุหลาบ -ดอกไม้ที่เขาเคยบอกว่าชอบ-  มาวางตรงที่เกิดอุบัติเหตุ ฉันพนมมือและเริ่มสวด

“เห็นว่านายชอบดอกไม้ อา โดยเฉพาะดอกกุหลาบ รู้ไหม ที่ทุ่งองุ่นสำหรับผลิตไวน์ที่ฝรั่งเศส ผู้คนจะปลูกดอกกุหลาบกันละ ว่ากันว่าเมื่อนานมาแล้วดอกกุหลาบถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณเตือนภัยถึงภัยที่กำลังจะมา ถึงจะเปราะบางแตกสลายได้ง่าย แต่ก็ปกป้องตัวเองด้วยพุ่มหนาม น่ารักเนอะ ว่าไหม?”

เขา ผู้เหมือนเช่นดอกกุหลาบ

ฉันสงสัยว่าเขาจะรู้ไหมว่า ความหมายในภาษาดอกไม้ ของดอกกุหลาบสีแดง คือ『ชอบ』กับ『รัก』

ถึงนายจะบอกว่าไม่เชื่อในความรัก แต่ความจริงแล้วนายก็ต้องการความรัก สินะ?

แม้ว่านายจะตอบไม่ได้อีกแล้ว ฉันก็รัก...

End

Author Notes

มันไม่ขัดแย้งกับสิ่งที่ฮิยูกิทำงั้นหรอ? นั้นคือสิ่งที่ฉันต้องการชี้ลงไป ฉันแสดงเธอออกมาโดยอาศัยความคิดที่ว่า 「ฉันจะไม่ลิดรอนชีวิตใคร」「ฉันจะไม่ขโมยทรัพย์สินที่ควรเป็นของคนอื่น」「ฉันจะไม่แย่งที่ของใคร」นั่นคือสิ่งที่ฮิยูกิตัดสินใจอย่างน้อยที่สุดเกี่ยวกับมนุษย์ชาติ และอีกครั้ง --มนุษย์เป็นสิ่งที่เคลื่อนไหวไปตามสิ่งที่พวกเขาคิดว่าเป็นประโยชน์ต่อตัวเอง ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือก แต่เพราะเธอไม่เชื่อในตัวพวกเขา จึงเลือกที่จะสร้างที่กำบังตัวเอง ขัดแย้งกับตัวเธอที่พยายามเปิดความคิด เมื่อครั้งขัดแย้งกับคอนราด

ดังนั้นสำหรับครั้งแรกที่เธอเล่นเกมเมื่อตอนที่เข้าไปอยู่ในที่กำบัง เธอจึงเล่นไปเรื่อยๆ ไม่สนใจ tutorial แต่เล่นไปตามที่ต้องการเท่านั้น