[นิยายแปล] Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru

ลำดับตอนที่ #21 : 2-02 Episode 2

Chapter 2 – Turbulence in Royal Capital

Episode 2 การเตรียมพร้อม
คอนราดหยุดผม ขณะที่ผมกำลังจะออกจากห้องหัวหน้ากิลด์

“โปรดรอสักครู่ ผมแค่อยากทราบว่านายเหนือวางแผนจะแทรกซึมเมืองหลวง คาร์เดียเช่นไร? ระบบรักษาความปลอดภัยของที่นั้นแตกต่างจากเมืองนี้ ที่อนุญาตให้ทุกคนผ่านได้ พวกเขาตรวจสอบทุกคนที่เข้าออกเมือง”

“ถ้าอย่างนั้นก็บินเข้าไป”
จะขุดอุโมงค์เข้าไป ก็น่าเบื่อเกินไป

“ยะ-อย่าบอกนะว่าท่านคิดจะขี่มังกรตัวนั้นไป!?”
มองคอนราดที่แทบจะสติแตกไป ผมก็โบกมือปฏิเสธความคิดเขา

อา ผมคิดจะเดินทางโดยสวนลอยฟ้า ที่มีขนาดพอๆกับจังหวัดเล็กๆสักจังหวัดในญี่ปุ่น น่าตื่นตะลึงกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย

 “…ถ้าหากเป็นเช่นนั้น แปลว่านายเหนือจะไม่ใช้วิธีแทรกซึมเข้าไปโดยตรงเช่นนั้นหรือ?”

“ก็เห็นชัดอยู่นิ? ฉันคงไม่ไปยืนตรงหน้าแล้วทักทายว่า『สวัสดี~~~』หรอก”
แค่ประกาศชื่อของผมก็เพียงพอที่สร้างความโกลาหลแล้ว

หลังจากผมพูดไปแบบนั้น คอนราดก็หยิบบางอย่างจากลิ้นชักโต๊ะด้วยสีหน้ายอมแพ้ --มันเป็นแผ่นเหล็กสีเงิน ดูคล้ายกับบัตรกิลด์ที่โจอี้เคยโชว์ให้ผมดูแต่มันใหญ่กว่านั้นสองเท่า และมีลวดลายประดับอยู่ตรงขอบ—ส่วนอีกอย่างเป็นจดหมายสำหรับส่ง (มีตรากิลด์นักผจญภัยเมืองอาระเป็นตัวผนึก และมีที่อยู่ของหัวหน้ากิลด์กำกับไว้) จากนั้นเขาก็วางพวกมันมาทางผม

ดูเหมือนว่าการพูดคุยของพวกเราจะยังไม่จบ ผมจึงเดินกลับมาที่โซฟา

“-นี่คือ?”
ผมหยิบแผ่นเหล็กตรงหน้าขึ้นมาดู

“มันคือหนังสือรับรองของเมืองอาระ ด้วยสิ่งนี้ก็จะไม่มีปัญหาเวลาเข้าเมือง แม้ว่าจะเป็นเมืองหลวงก็ตาม”

“หืม ช่วยฉันแบบนี้จะดีหรือ?”

“…มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ต่อให้ผมไม่เต็มใจ แต่ตอนนี้ เมืองอาระอยู่ท่ามกลางอาณาเขตทั้งสามของนายเหนือ ก็เหมือนมีดาบจ่ออยู่ที่คอ ถ้าขยับแม้เพียงนิดย่อมได้บาดเจ็บสาหัส มันเป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องทำทุกอย่าง เพื่อลดความเสี่ยงที่จะสูญเสียอันไร้ค่าให้มากที่สุด”

โอ คอนราดในที่สุด นายก็รู้จักใช้ความดีความชั่วแล้วสินะ!
ผมสงสัยว่าเป็นเพราะความยากลำบากขัดเกลาให้คนเราเติบโตขึ้น
หรือบางที เพราะเขามีแฟนสาวละนั่น?

(TL: เหมือนฮิยูกิจะชมที่คอนราดรู้จักเอื้อประโยชน์ลับหลังแล้ว ต่างจากก่อนหน้านี้ที่ไม่รู้จักยื่นประโยชน์ลับหลัง แต่ก็ไม่รู้เพราะบทเรียนครั้งก่อนหรือเพราะมีแฟนกันแน่ –คนที่มีแฟน ถ้าไม่ดูโง่ลงก็ดูฉลาดขึ้นอย่างน่าประหลาด เรื่อง(เหมือนจะ)จริงจากผู้แปล)

“…ทำไมถึงมองแบบนั้นละ เหมือนกับถูกดูถูกเลยนะ?”

“ไม่มีอะไร~ --อา ถ้างั้นขอรับไว้ด้วยความเต็มใจละนะ ว่าแต่ฉันรู้สึกถึงพลังเวทมนต์จากมัน เป็นอุปกรณ์เวทมนต์งั้นหรอ?”

“ใช่แล้ว ได้โปรดให้ผมอธิบาย เมื่อนายเหนือผ่านเข้าไปในเมืองหลวง เพียงปลายนิ้วสัมผัสที่เครื่องหมาย「☆」ที่มุมบนขวา แล้วท่องว่า「Open」วาปพิเศษก็จะปรากฏขึ้น แม้ว่าจะอยู่ในบาเรียของเมืองหลวงก็ตาม
ถึงแม้ว่าบาเรียนั่นจะไม่ใช่ปัญหาสำหรับนายเหนือ แต่ถ้ามันสลายไป จะเป็นเรื่องใหญ่ไม่ใช่น้อย”

อา ผมลืมเรื่องบาเรียไปเสียสนิทเลย!
เท่าที่ผมจำได้ มันไม่มีอะไรน่าห่วง ผมสามารถทำลายมันได้ง่ายๆ โดยไม่มีปัญหาอะไร แม้ไม่แน่ใจเท่าไรว่ามีอาณาเขตเท่าไร แต่น่าจะคลุมกำแพงปราสาทและประตูเมืองด้วย ถ้าหากว่าผมลอบกระโดดเข้าไปในเมืองหลวงตอนกลางคืน ผมไม่รู้ว่ามันจะแตกง่ายเหมือนเดิมหรือเปล่า และเสี่ยงที่ตัวตนของผมจะถูกเปิดเผย

ผมเข้าใจดีถึงผลกระทบเรื่องนี้ดี
ตัวผมในตอนนี้มีพลังมากมาย ถ้าหากผมต้องการใช้จริงๆ ไม่มีมนุษย์คนไหนตามผมได้ทันหรอก ผมแน่ใจ
เป็นอีกครั้งที่ผมเลือกที่จะหยุดตัวเองไว้เท่านั้น ใครจะรู้ บางทีอนาคตอันใกล้นี้ผมอาจจะทำสิ่งที่ผิดพลาดอย่างไม่อาจแก้ไขได้ก็ได้

คิดแล้ว ผมก็รู้สึกขอบคุณคอนราดที่เตือนเรื่องนี้

“ขอบคุณนะ หัวหน้ากิลด์ คอนราด ต้องขอบคุณมากจริงๆ”

ผมพูดพลางค้อมหัวลง หัวหน้ากิลด์มองมาที่ผมราวกับเห็นสัตว์ประหลาดที่ไม่รู้จัก
“นะ-นี่เป็นการก่อกวนของนายเหนือ?! หรือเป็นการเสียดสีแบบสุภาพ!?”

“…ไม่ แค่ขอบคุณธรรมดาเท่านั้น”

“นายเหนือ? ขอบคุณ? ผมนี่นะ?! –มะ-ไม่จริงน่า หรือว่าท่านจะฆ่าผมเป็นการจากลางั้นหรอ?!?”
ด้วยความหวาดกลัว เขายกขาขึ้นเตรียมจะวิ่งหนี

“ดะ-เดี๋ยวสิ! นายคิดว่าฉันอันตรายขนาดนั้นเลย!?”

“ท่านไม่รู้ตัวบ้างหรือไง!?”
เขามองมาที่ผมด้วยสายตาดูถูก ชวนให้นึกถึงตอนที่ผมตำหนิลูกน้องของผมว่าขาดสามัญสำนึก แต่ว่าผมนะ ไม่ได้ฆ่าโดยไร้เหตุผล และพยายามแก้ปัญหาด้วยการพูดคุยมากกว่าใช้ความรุนแรงด้วย

“…ฉันคิดว่าฉันก็ออกจะรักสงบนะ?”

「อุหว่า งั้นก็ไม่มีคนดีบนโลกแล้ว! 」 ราวกับมีข้อความเช่นนั้นแปะอยู่บนหน้าคอนราด

“…อา ผมคิดว่าอาจจะมีความแตกต่างเล็กน้อยเกี่ยวกับความเข้าใจของพวกเรา โดยพื้นฐานแล้ว บาเรียมีเวลาจำกัดอยู่ที่ 30 นาที เมื่อใช้ไปครั้งหนึ่งแล้วจะใช้ไม่ได้ไปอีกครึ่งวัน มีรัศมีอยู่ที่ 1-1.5 เมตร ดังนั้นนายเหนือหัวจึงควรระวังให้มาก”

คอนราดสงบสติอารมณ์ ก่อนจะอธิบายรายละเอียดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ผมพยักหน้ารับเงียบๆ

“อีกอย่างคือ สามารถนำผู้ติดตามเข้าไปในเขตบาเรียได้มากที่สุดสองคน ในกรณีนายเหนือที่จะไปร่วมงานเต้นรำหน้ากาก จะเป็นการดีกว่าถ้าหากนายเหนือพาผู้ติดตามที่เป็นผู้หญิงไป”

“เข้าใจแล้ว…”
ถ้าอย่างนั้น ผมจะพามิโคโตะไปแล้วกัน ส่วนอุสึโฮะมีปัญหานิดหน่อยที่บุคลิกของเธอ

“และส่วนจดหมายนี่ มาจากศูนย์บัญชาการกิลด์เมืองฟาบีโอลา ซึ่งอยู่ก่อนถึงเมืองหลวง สำหรับเนื้อหา กล่าวถึง ขุนนางแห่งสหพันธ์พระจันทร์เสี้ยว (Crescent luna) ที่มีพฤติกรรมน่าสงสัยกับขุนนางแห่งอาณาจักรเอมาที เพื่อเลี่ยงปัญหาระหว่างประเทศ จึงถูกขอร้องมาให้ท่านช่วยเหลือเป็นการลับ”
พูดอย่างนั้นแล้ว ก็ดันจดหมายมาใส่มือผม

“สหพันธ์พระจันทร์เสี้ยว? อะไรกันละนั่น?”

“อา ถึงแม้ว่าอาณาจักรอาเมทีจะเป็นชาติเอกราช แต่ถ้าจะให้พูดกันตามตรงแล้ว พวกเราก็ถือว่าอยู่ภายใต้อำนาจจักรวรรดิกุราเวียร์โอซึ่งอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับสหพันธ์ ที่มีจดหมายเขียนมาเช่นนี้ ผมคิดว่ากิลด์นักผจญภัยคงไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวในเชิงลึกมากนัก”

(TL: เขียนมารายงานประมาณว่ารู้เรื่องที่เกิดขึ้น แต่ตัวเองไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้)

“หืม ลำบากแย่เลยนะ แต่ว่า ฉันที่สามารถผ่านด้วยหนังสือรับรองก็ไม่จำเป็นต้องไปขอความช่วยเหลืออะไรจากกิลด์สักหน่อย?”
ถ้าต้องยืมมือที่สาม ความเสี่ยงที่ตัวตนของผมจะเปิดเผยก็จะมีมากขึ้น

หลังจากฟังผมพูดเช่นนั้น คอนราดก็ถอนหายใจยาว--ยาว
“นายเหนือ ท่านคงไม่คิดที่จะเดินทางเมืองหลวงด้วยเท้าหรอกใช่ไหมครับ …?”

“…ไม่ใช่ว่าเช่านกอีมูไปหรอกหรอ?”

“ไม่ว่าจะเป็นอีมูหรือม้า ผมก็บอกได้เลยว่าไม่ดีสักอย่าง! ภาพลักษณ์ของท่านไม่ต่างอะไรไปจากชนชั้นสูงหรือเจ้าหญิงที่กำลังเดินทางลับๆ ท่านควรที่จะโดยสารรถส่วนตัวและมีการอารักขาที่แน่นหนาต่างหาก!”

เขาพ่นคำพูดออกมาอย่างหนักหน่วง ซึ่งผมเองก็ต้องยอมรับ
ผมไม่ได้นึกถึง เพราะความจริงผมไม่ได้เดินทางด้วยเท้า
และก็คงไม่ได้คิดเลยจริงๆ ถ้าหากเขาไม่ได้พูดถึง ผมนี่ประมาทไปจริงๆ

“เทียบกับคอนราดแล้ว ช่างละเอียดละอ่อนจริงๆ นายต้องเป็นภรรยาที่ดีแน่”

“ทำไมผมถึงเป็นภรรยาละ!? ผมต้องมีภรรยาสิถึงจะถูก!”

“อา แต่ว่านะคุณหัวหน้ากิลด์ นายเหมาะจะเป็นภรรยามากเลยนะ สกิลแม่บ้านแม่เรือนของนายสูงทีเดียว”

พอรู้แบบนั้น คอนราดเลยครางออกมา
“ระ-เรื่องนั้นมัน… ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ ถ้าต้องเป็นโสดจนอายุ 30 ก็ต้องทำงานบ้านบางอย่างได้ละน่า... จะว่าไปนายเหนือนั่นละ ท่านควรจะไปฝึกพวกงานเย็บปักถักร้อยนะ เพราะมันเป็นเรื่องของผู้หญิง”

เขาพูดถากถางผม หืม? หรือว่าเขาจะคิดว่าผมไม่มีความสามารถอื่นนอกจากการต่อสู้? อา นี่มันจะหยามกันไปหน่อยแล้ว

“ฉันเย็บปักถักร้อยได้ อาหารก็ทำเป็น งานซักล้างก็ทำได้สบายนะ รู้ไหม?”
ถึงเมื่อตอนประถม ผมจะใช้ชีวิตอย่างคุณหนู แต่หลังจากนั้นที่อยู่คนเดียว ผมก็ทำเองหมดทุกอย่าง... ตอนนี้ผมยังคิดเลยว่าที่เอาแต่『พึ่งพาคนอื่น』แบบนั้น ช่างเป็นจุดบกพร่องที่ใหญ่ที่สุดของผมจริงๆ

“ด้วยความเคารพอย่างสูง ตัวผมรู้สึกแปลกใจจริงๆที่ท่านจะสามารถกระทำเช่นนั้นได้ด้วย”
หยาบคายเสียจริง
“ถ้าหากเป็นเช่นนั้นแล้ว ก็คงจะมีประสบการณ์เต้นรำ--?”

“ฉันไม่ค่อยมีประสบการณ์เท่าไร แต่ก็คงไม่มีปัญหาหรอกใช่ไหม? ก็แค่พูดคุยอะไรนิดหน่อยกับเจ้าชาย ไปยืนเป็นไม้ประดับก็พอ”

คอนราดนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกพรวดขึ้นมาทั้งหน้าเปลี่ยนสี
“นะ-นั่นไม่ตลกเลยนะครับ! อุตส่าห์ได้ร่วมงานแบบนั้นทั้งที่จะไม่เต้นสักเพลงเลยหรือครับ!!”

ด้วยใบหน้าแดงๆ เขาเก็บข้าวของบนโต๊ะแล้วดันพวกโต๊ะและเก้าอี้ไปที่มุมห้อง

“อา ถึงจะน่าอายไปหน่อย แต่นายก็ไม่จำเป็นต้อง…”

“ถ้าหากไม่รู้ก็ว่าไปอย่าง แต่ในเมื่อรู้แล้ว ในฐานะสุภาพบุรุษ คงปล่อยท่านไปทั้งแบบนี้ไม่ได้หรอก!”

ฟังน้ำเสียงหนักแน่นแล้ว ผมเลยถามเสียงแผ่ว
“มันจะดีหรือ…?”

“ดีสิครับ! เอาละ นายเหนือ ลุกขึ้นเร็วเข้า เวลามีไม่มากคงได้แค่สเต็ปง่ายๆ เร็วสิครับ!”
ขณะพูดไป เขาก็เปิดกล่องดนตรีที่เอาออกมาจากตู้เก็บของในห้อง เพลงเริ่มบรรเลงขึ้น

“…อา จะเริ่มตอนนี้เลย?”

“แน่นอน! ผมบอกแล้วนี่ว่าไม่มีเวลาแล้วนะ!? ลุกขึ้นสิครับ ขยับตัวเร็วเข้า!!”

“อุหว่า--…”

◆ ◇ ◆ ◇

ภายในห้องหัวหน้ากิลด์เมืองอาระ จากสว่างจนเข้าสู่ยามค่ำ

เสียงบรรเลงจากกล่องดนตรีดังสอดประสานด้วยเสียงเท้าของคนสองคนที่เคลื่อนตัวไปมาอย่างดุเดือด

และ--

“ผิดแล้ว นับสี่จังหวะสิ!”

“ก้าวเร็วไปแล้ว! เต้นตามคู่เต้นรำสิ ไม่ใช่ตามเพลง!”

“เทะทะเดะเทะเทะเทะนะ เข้าใจไหม!?” (TL: ใครเคยเต้นลีลาศคงพอเข้าใจเนอะ!?)

เสียงร้องด้วยความโมโหของหัวหน้ากิลด์และเสียงร้องไห้ของเด็กสาวดังก้องไปตลอดค่ำคืน ไม่ช้าหลังจากนั้นมันก็กลายเป็นข่าวเล่าลือกันไปทั้งเมือง

End