[นิยายแปล] Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru

ลำดับตอนที่ #46 : 3-04 Episode 4

Chapter 3 – Beast King of Borderland

Episode 4 ดอกไม้อันบ้าคลั่ง

“ไม่น่าเชื่อ……”

ตรงข้ามกับอานิมารุที่เคลื่อนไหวดุจพายุถาโถม, ราชาสัตว์ป่าเคลื่อนไหวด้วยท่วงท่านุ่มนวล บ้างป้องกันบ้างหลอกล่อ

ขยับไปมาอย่างรวดเร็ว, แลกเปลี่ยนทั้งหมัดทั้งเท้าแล้วแยกออกจากกัน

ไม่มีใครหยุดนิ่ง ทั้งสองเคลื่อนไหวไปมาราวกับกำลังเริงระบำอยู่บนผืนน้ำ โจอี้ส่งเสียงออกมาอย่างประทับใจ

บางทีอาจเพราะได้ยินเสียงนั้นหรือสถานะประหลาดที่ได้รับมาจากอานิมารุหายไปแล้ว ฮิยูกิ, ที่สลบไปในอ้อมแขนของโจอี้ส่งเสียงอาขึ้นเบาๆ แล้วเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างเชื่องช้า

“ฮิยูกิ! ฟื้นแล้วหรอ!?เป็นอย่างไงบ้าง, เจ็บตรงไหนรึเปล่า?”

เพราะยังไม่ได้สติเต็มที่, ฮิยูกิเปรยตามองโจอี้ที่ส่งเสียงเรียกด้วยความยินดีอย่างเหม่อลอย,

“----!?”

ทันใดนั้นการแสดงออกของเธอก็พลันแปลกไป ราวกับถูกบางอย่างครากุมไว้ เธอเกร็งตัวจนร่างเอนไปด้านหลังแล้วกลับมาขดงอตัวอีกครั้ง เรือนผมสีดำสะบัดไปมาบนเรือนร่างอันเปลือยเปล่า

“กะ-เกิดอะไรขึ้น?! เจ็บมากเลยหรอ!?”

หลังพูดด้วยความตกใจและเป็นกังวล, หูของโจอี้ก็ได้ยินเสียงพึมพำเบาๆของฮิยูกิ ถึงจะขาดๆหายๆแต่ก็รู้สึกได้ถึงความรีบร้อนและสิ้นหวัง

“……หะ-หนี……หยุดไม่ได้แล้ว....อ๊า……โจอี้,เร็วเข้า.......ไป..รีบหนี--ไป ……จากฉันซะ……”

เพราะเรือนผมสีดำและใบหน้าที่ก้มลง ทำให้โจอี้ไม่เห็นดวงตาฮิยูกิที่ค่อยๆบ้าคลั่งและแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ แม้กระทั่งเขี้ยวยาวที่ลอดพ้นจากริมฝีปากแดง

พยายามเค้นเสียงจนหมดแรง สติเสี้ยวสุดท้ายหลุดออกจากการควบคุม, จิตสำนึกของฮิยูกิถูกแต้มด้วยสีแดงเลือด

◆◇◆◇

ชั่วขณะที่รู้สึกว่ามือขวาจับได้แล้ว, ทั้งท้องฟ้าและพื้นดินก็พลันพลิกกลับ ร่างถูกเหวี่ยงอัดกระแทกเข้ากับพื้น ประกายแสงพุ่งวาบอยู่ในส่วนลึกของดวงตา ฉับพลันสัญชาตญาณก็ส่งสัญญาณเตือน, ร่างของเขากระโจนหลบไป เมื่อตำแหน่งที่หัวของเขาเคยอยู่ถูกแทนที่ด้วยขาข้างหนึ่ง

ราวกับถูกค้อนทุบ พื้นดินส่งเสียงสนั่นหวั่นไหวและเกิดเศษหินกระเด็นขึ้นมา--วัตถุสีดำพุ่งทะยานราวกับตะปูเหล็กไปยังตาซ้ายที่ไร้การป้องกันของอานิมารุ

“อ๊ากกกกกกกกก!!!”

ราชาสัตว์ป่าเพียงมองอานิมารุที่สูญเสียตาซ้ายแล้วกรีดร้องอย่างไม่สนใจ

“—หืม ยังอยู่ดีนี่ นึกว่าจะทะลุสมองเสียอีก”

เขาขยับตัวอย่างเชื่องช้า

ถึงแม้ต้องเจอกับหมัดจากสกิลหมัด『Bash』,ก็หลบได้ทั้งหมด

อานิมารุที่เอาชิ้นส่วนสีดำออกจากดวงตาข้างซ้ายตะโกนสุดเสียง, ความบ้าคลั่งแต่งแต้มเต็มดวงตาข้างขวาที่เหลืออยู่ เขาจ้องเขม็งไปที่ราชาสัตว์ป่าด้วยท่าทางที่ชวนสยดสยองอย่างยิ่ง

“ไ อ้แก่!! ตาย ตาย ตาย! ฉันจะฆ่าแกให้ตาย!!” (TL: เว้นคำนิด เพื่ออรรถรสในการอ่าน)

“ถ้าเจ้ายังมีของเล่นอะไรอยู่ก็รีบแสดงออกมาเสียทีเถอะ”

ตอบสนองราชาสัตว์ป่าผู้เย้ยหยัน ดวงตาของอานิมารุมองทะลุราชาสัตว์ป่าไป ปากอ้าค้างอย่างตกตะลึง

ลืมสิ้นทั้งความเจ็บและความโกรธที่มี ดวงตาของอานิมารุเต็มไปด้วยสีสันของความประหลาดใจ ราวกับสัมผัสได้ถึงสิ่งที่น่ากลัวจากเบื้องหลัง, ราชาสัตว์ป่าหันกลับไปมองอย่างระแวดระวัง

ฮิยูกิกำลังยืนอยู่

ถึงทั้งร่างจะดูบอบช้ำจากการต่อสู้ก่อนหน้านี้ แต่เธอก็ยืนอยู่บนเท้าของตนเองอย่างมั่นคง

สีหน้านั้นถูกซ่อนไว้ด้วยเรือนผมสีดำที่ทั้งตัวลงมา แต่ทว่าลำคอของโจอี้ที่ขาวซีดราวกับกระดาษถูกปากงับไว้อย่างแน่นหนา

อย่างไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย, ร่างที่แขนขาไร้เรี่ยวแรงถูกโยนไปราวกับตุ๊กตา, การแสดงออกของราชาสัตว์ป่าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดมมากขึ้น

“โธ่เว้ย, ดันเสียเวลามากไป ความบ้าคลั่งของเจ้าหญิงแวมไพร์....ไม่สิ, สกิลคลุ้มคลั่งของนักดาบ –ชิ, ดันอ่านสเตตัสไม่ได้อีก!”

มองไปยังร่างของฮิยูกิที่ฉาบด้วยออร่าสีดำแดง อานิมารุที่พอรู้สถานการณ์ก็สบถออกมา

เมื่อ HP เหลือ 1 ในสิบสกิลคลุ้มคลั่งของนักดาบก็จะทำงานโดยอัตโนมัติ—ค่าสเตตัสจะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลแต่แลกกับความสามารถในการแยกมิตรและศัตรู เมื่อเวลาผ่านไปช่วงหนึ่งหรือจนกว่าพวกเขาจะตายหมดจึงจะสงบลง

ความบ้าคลั่งของเจ้าหญิงแวมไพร์——ลักษณะพิเศษของเผ่าพันธุ์เจ้าหญิงแวมไพร์ที่ทำงานเมื่อขาดเลือดเป็นเวลานานหรือเผชิญหน้ากับอันตรายร้ายแรงถึงชีวิต สูญเสียซึ่งสำนึกแล้วปลดปล่อยขีดจำกัดออกมา เหลือเพียงสัญชาตญาณป้องกันตัวที่พร้อมจะโจมตีทุกคนที่ขวางหน้า

“ไม่เห็นรู้เลยว่ามันทำงานเวลาเดียวกันได้ …”

อนึ่ง, มีผู้เล่นไม่มากที่ได้รับเผ่าพันธุ์หายากอย่างแวมไพร์, แล้วยังเลือกอาชีพนักดาบด้วย เห็นทีคงมีแค่ฮิยูกิ

เท่าที่อานิมารุจำได้, ฮิยูกิไม่เคยบ้าคลั่งหรือคลุ้มคลั่งมาก่อน

(อาจเพราะ HP ไม่เคยลดต่ำถึงขนาดนั้นหรืออาจเพราะตายทันทีพร้อมเกราะกระดาษ)

“......คงไม่มีทางเลือก, นอกจากหยุดไว้สินะ”

ราชาสัตว์ป่าเลิกสนใจอานิมารุและวิ่งไปทางฮิยูกิ

“แม่หนู!”

ฮิยูกิโยนโจอี้ที่อยู่ในปากอย่างไม่ยี่หระไปยังราชาสัตว์ป่าที่เข้ามาหยุด

ร่างของเด็กหนุ่มพุ่งแรงราวกับลูกกระสุน

“—อุก!”

ร่างสูงใหญ่ของราชาสัตว์ป่าที่กอดร่างเด็กหนุ่มไว้ไม่สามารถหยุดแรงกระแทกได้,  เกิดหลุมลึกลากเป็นทางยาวกว่า 1 เมตร

ขณะเดียวกัน, ตุบ!! ฮิยูกิก็กระโดดขึ้นพร้อมกับแผ่นดินที่สั่นสะเทือน พื้นดินระเบิดพุ่งทะยานขึ้นเป็นเสาหิน

“อยู่ที่ไหนกัน?!”

อานิมารุมองไปรอบๆอย่างลนลาน แต่ทว่าต่อให้มองไปรอบๆมากแค่ไหนก็ไม่เห็นแม้เงาร่างของฮิยูกิ หรือว่า—ทันใดนั้น, เขาก็สัมผัสได้ถึงความกระหายเลือดจากด้านบนพุ่งลงมา

--ที่นั้น!

เด็กสาวจิกนิ้วมือลงไปในผนังด้านนอกบ้าน ปีนอยู่ราวกับแมงมุม

เหลือบเห็นเพียงเท่านั้น ผนังก็พลันระเบิดและร่างของฮิยูกิก็หายไปอีกครั้ง

ไม่—เขารู้ว่าเธออยู่ทางด้านขวาเหนือหัวของเขา ชายกระโปรงที่ขาดรุ่งริ่งโบกสะบัด ส้นเท้าขวาเหวี่ยงมาที่เขา

อานิมารุกันเอาไว้ด้วยการไขว้มือทั้งสองข้าง สมเป็นผู้เล่นระดับต้นๆของ『E・H・O』แม้ต้องเจอกับความเร็วที่เกินจะคาดเดาของฮิยูกิก็ยังตอบสนองได้ทัน

ต่างจากฮิยูกิที่ตัวเปล่า (TL: ไม่ได้สวมอุปกรณ์ที่เสริมการป้องกัน/ผลพิเศษต่างๆ), อานิมารุนั้นสวมสนับมือ『คันโชว』อุปกรณ์พิเศษประจำอาชีพนักหมัดเลเวล 99 ที่ผ่านการตีบวกมาแล้วถึง +9 จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่สามารถป้องกันได้ ในขณะที่เขาหยุดเธอนั้นเอง, อานิมารุก็โต้กลับด้วยสกิลหมัด『สะท้อนกลับ』!!

อย่างน้อยเขาก็หวังเช่นนั้น, แต่ทว่าวินาทีต่อมา เพียงการโจมตีถูกหยุดลง หัวของเขาก็จมกระแทกพื้น

…อะ…อะไรกัน?!......นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น……?

เขาคายดินและโคลนที่มีฟันและเขี้ยวของเขาผสมอยู่ออก

ด้วยตาเพียงข้างเดียว, อานิมารุมองไปที่มือทั้งสองของตัวเอง ที่สวม『คันโชว』เอาไว้—อา, แล้วเขากระแทกพื้นได้อย่างไร?

ขณะที่เขาจะลุกขึ้น, เขาก็พบว่าไม่สามารถขยับมือของตัวเองได้ ในตอนนั้นเองเขาก็รู้แล้วถึงเหตุผลที่พ่ายแพ้ กล้ามเนื้อมือทั้งสองข้างถูกฉีกขาดอย่างสิ้นเชิง, ยิ่งกว่าการฉีกกระชากเนื้อหนัง อาการบาดเจ็บปรากฏชัดแม้แต่กระดูกภายใน

แน่นอนว่า『คันโชว』สามารถป้องกันการโจมตีของฮิยูกิได้อย่างสมบูรณ์ แต่มือทั้งสองข้างนั้นกลับไม่สามารถหยุดแรงปะทะได้ แรงปะทะนั้นพุ่งกระแทกบดกระดูกและข้อต่อมือจนแหลกละเอียด

พูดง่ายๆคือเขาเสียความแข็งแกร่งไปแล้ว (TL: มือเละจนชกไม่ได้แล้ว)

ขณะที่อานิมารุกำลังช๊อก คำพูดของชายที่เรียกตัวเองว่าราชาสัตว์ป่าก็วูบขึ้นในหัว

“สไตล์การต่อสู้ของเจ้าเป็นแบบกดดันอีกฝ่ายด้วยพลังที่สูงกว่า”

“เพราะเจ้าเอาแต่คุกคามผู้อ่อนแอกว่า เจ้าไม่เคยประสบคู่ต่อสู้ที่เหนือกว่าจนต้องเสี่ยงชีวิต เมื่อเจ้าไม่รู้วิธีต่อสู้กับคนที่แข็งแกร่งกว่า, เจ้าก็ไม่มีวันเอาชนะได้”

อา, ใช่แล้ว เขาต่อสู้แบบนั้นมาตลอด ไม่สิ, มันไม่ใช่แค่การต่อสู้, แม้แต่การใช้ชีวิตเองก็ด้วย และนี่ก็คือผลลัพธ์สินะ แต่มันก็ไม่มีทางอื่นแล้วนี่นา ก็ฉัน....

เส้นผมของอานิมารุถูกขยุมและกระชากขึ้น

เบื้องหน้าของเขาคือฮิยูกิที่ดวงตาเปล่งประกายสีเลือดและเผยคมเขี้ยวสีขาว

เขามาเพื่อจะกินเธอ แต่กลับเป็นคนที่ถูกกินเสียเอง ช่างน่าขำสิ้นดี

แต่ช่างเถอะ, จบชีวิตแบบนี้ก็ไม่เลวเท่าไร—เบื้องล่างของจิตใต้สำนึกพร่าเลือนหายไป ดวงตาเพียงข้างเดียวของอานิมารุหลับลงอย่างผ่อนคลายและพึงพอใจอย่างแปลกประหลาด

◆◇◆◇

 “อัก….”

ถึงเด็กหนุ่มจะยังมีชีวิตอยู่, แต่ก็เสียเลือดไปมากทีเดียว

ราชาสัตว์ป่าพยายามใช้คิช่วยโจอี้—ผู้ที่ร่างเริ่มหนาวสั่น—เพื่อรอให้พลังชีวิตของโจอี้ฟื้นตัวขึ้นมา แต่มันก็ยังไม่พอ (TL: คินี่น่าจะเป็นกำลังภายในหรือพลังชีวิตอะไรประมาณนี้)

แน่นอนว่ายาและสมุนไพรที่เขามีตอนนี้ก็ใช้การไม่ได้, ยังมีทางอื่นอีกไหมนะ?

ขณะที่กำลังจะหมดหวัง ราชาสัตว์ป่ามองไปรอบตัว, แล้วก็เห็นขวดแก้วที่วางอยู่ตรงที่เด็กสาวเคยยืน

บางทีอาจจะเป็นยา?

เขาขยับตัวไปพร้อมกับอุ้มโจอี้ไปด้วย, เปิดขวดและดมกลิ่น

ไร้กลิ่น

และไม่มีอะไรเขียนบนขวด ของเหลวสีเหลืองที่อาจเป็นได้ทั้งยาพิษและยารักษา แต่เขารู้สึกคลับคลายคลับคลาว่ามันคล้ายยารักษาฝีมือนักเล่นแร่แปรธาตุ (alchemist)

“……อย่างไรก็อาจจะไม่รอดอยู่แล้ว คงได้แต่ลองเสี่ยงสินะ”

ตัดสินใจกับตัวเอง, ราชาสัตว์ป่ากลืนของเหลวในขวดรวดเดียวแล้วส่งปากต่อปากไปยังโจอี้ที่ยังไม่ได้สติ

ผลที่ได้—เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ, ผิวหนังเปลี่ยนจากสีขาวซีดมาเป็นแดงระเรื่อ ทั้งอุณหภูมิ, ชีพจร และลมหายใจ—ทั้งหมดกลับมาเป็นปกติ แม้แต่เงาความตายที่เคยปรากฏบนหน้าก็เลือนหายไปจนดูราวกับเพียงงีบหลับไปเท่านั้น

ราชาสัตว์ป่าถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง “ฟุ----!” ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกินอย่างมูมมาม

และเมื่อเขาหันไปมองทางต้นเสียงก็ต้องตกใจ, อานิมารุที่เคยต่อสู้อยู่เมื่อครู่พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์แล้ว เขี้ยวของฮิยูกิฝังอยู่ที่ลำคอและสูบกินเลือดจนถึงหยดสุดท้าย

ราวกับโยนกระป๋องน้ำที่ว่างเปล่า, ฮิยูกิโยนอานิมารุที่ปราศจากสัญญาณชีพใดๆอีกแล้ว ดวงตาเหม่อลอยของเธอก็หันไปหาราชาสัตว์ป่า

--จะเข้ามารึ!?

ราชาสัตว์ป่ารีบวางร่างของโจอี้ลงและเตรียมต่อสู้ แต่ทว่าฮิยูกิพลันสงบลงจนเหมือนความบ้าคลั่งเมื่อครู่เป็นเพียงเรื่องโกหก เธอหยุดนิ่งไม่ไหวติ่งไปครู่หนึ่ง—แต่ต่อมา ก็เหมือนสูญเสียความควบคุมไปประหนึ่งตุ๊กตาที่ถูกตัดสายเชิด, เธอล้มตัวลงทั้งที่ยังยืนอยู่

ดูเหมือนจะเลี่ยงการต่อสู้ได้แล้ว, เมื่อเห็นเช่นนั้นไหล่ของราชาสัตว์ป่าก็คลายตัวลง

เวลานั้นเอง, เขาก็สัมผัสได้ถึงทหารรักษาการณ์ที่วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า

◆◇◆◇

อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์อิออน, นครศักดิ์สิทธิ์ฟากุชิมิเระ

ณ.ชั้นบนสุดของ『หอคอยเทวาคราม』,ชายหนุ่มเจ้าของผมสีฟ้าและผิวเกล็ดสีบลอนด์กำลังนั่งอ่านรายงาน, หนึ่งในลูกแก้วคริสตัล–ที่มีละอองสีดำและสีทองอยู่ภายใน—ส่งเสียงดังและปรากฏรอยร้าวขึ้น, เพียงเหลือบสายตามองแล้วส่งเสียงขึ้นจมูกอย่างเบื่อหน่าย

“ตายแล้วสินะ, เป็นพวกที่ดีแค่ปากไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลย”

แล้วเขาก็อ่านรายงานต่อไป

End

Author Notes

ในที่สุดก็ได้ใช้อาหารสำรองแล้ว

สำหรับโหมดคลั่งของฮิยูกินั้น, ฉันสร้างขึ้นโดยใช้คอมเมนต์เป็นพื้นฐาน เพราะงั้นขอบคุณมากนะ

ส่วนฉากจูบแรกทำไมเป็นของชายแก่กับเด็กหนุ่ม, ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

ของที่ใช้เป็นยารักษาครอบจักรวาล (เพิ่ม HP กับ MP เยอะมาก) ซึ่งไม่จำเป็นต้องแลกกันปากต่อปาก อันที่จริง, ถ้าโรยบนแผลโดยตรงจะมีประสิทธิภาพมากกว่า

เพราะเดิมทีฮิยูกิก็ตั้งใจจะใช้หยุดตัวเองคลั่งตั้งแต่แรกแล้ว