ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [นิยายแปล] Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru

    ลำดับตอนที่ #58 : 3-16 Episode 12

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.3K
      40
      5 มิ.ย. 60

       Chapter 3Beast King of Borderland

    Episode 12 เริ่มการคัดเลือกรอบแรก

    การต่อสู้เพื่อตัดสินเลือกราชาสัตว์ป่าคนถัดไป รอบแรกนั้นจัดที่พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของอาณาจักรเครสลานสังเวยปีศาจหมาป่าที่อยู่ตีนเขาของเนินสัตว์ศักดิ์สิทธิ์จนถึงวันที่ 3

    ในเวลาเดียวกัน, ที่อีกฝั่งของเนินเขาสุสานมังกรดินก็จะจัดการคัดเลือกรอบแรกเช่นกัน และในวันที่ 4  ผู้ชนะจากทั้งสองสนามก็จะได้ขึ้นไปบนเนินสัตว์ศักดิ์สิทธิ์เพื่อแข่งรอบถัดไป

    เพราะอย่างนั้น, ตอนนี้พวกเราจึงอยู่ที่จัดการคัดเลือกรอบแรกลานสังเวยปีศาจหมาป่า--ที่ซึ่งถูกสร้างขึ้นมาเป็นพิเศษ....

    ไม่เป็นการแบ่งแยกพวกเราชัดเจนไปหน่อยหรือไงกัน?”

    จากหอคอยพิเศษที่สามารถเห็นสนามแข่งขันได้โดยกวาดสายตาเพียงครั้งเดียวและไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆ ผมมองไปที่กลุ่มเต้นท์ที่อยู่อีกฝั่งของสนามแข่ง ท่ามกลางกลุ่มเต้นท์เหล่านั้น, ย่อมมีผู้นำและคนเฒ่าคนแก่ที่สังเกตสอดส่องมาทางนี้จนชวนขนลุก—เห็นจำนวนแล้ว, ผมก็ถอนหายใจ

    แทนที่จะถูกปฏิบัติเยี่ยงราชาแบบนี้ ผมชักอยากได้ที่นั่งถูกๆมากกว่า

    ท่านไม่พอใจกับการจัดการเช่นนี้หรือขอรับ, องค์หญิง?”

    เท็นไกในชุดทักซิโดที่ยืนอยู่ข้างตัวผมเอ่ยถาม, ผมคิดเล็กน้อยก่อนตอบออกไปตามจริง

    —เราไม่พอใจนิดหน่อยแต่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะอย่างไรเราก็เป็นเพียงแขกที่ไม่ได้รับเชิญเท่านั้น

    อันที่จริง, มันก็มีอาหาร, ผลไม้, น้ำและของอร่อยมากมายเตรียมไว้บนหอคอย แต่ไม่มีคนยินดีต้อนรับก็เท่านั้น

    ถ้าเช่นนั้นโปรดคอยสักครู่, กระผมจะจัดการสาเหตุให้เองขอรับ

    เท็นไกโค้งตัวลงด้ายท่าทีสบายๆเหมือนกำลังจะขอตัวไปจัดการขยะไม่กี่ชิ้นบนทางเดิน

    เดี๋ยว, นี่นายจะกำจัดพวกนั้นทั้งที่การแข่งขันกำลังจะเริ่มแล้ว?!

    “เราจะดีใจมากถ้าเจ้าจะไม่ทำเช่นนั้น, แต่ในเมื่อพวกเขาบอกให้สามารถทำอะไรได้ตามใจก็คงต้องสนองเสียหน่อย –เท็นไก, เจ้าจะช่วยอะไรเราหน่อยได้ไหม

    ขอรับ...?”

    ◆◇◆◇

    บริเวณเต้นท์ที่มีกำหนดการแข่งเป็นคู่แรกในรอบคัดเลือก, แผ่บรรยากาศตึงเครียดไปทั่ว

    ไงทั้งสองคน ร่างกายเป็นเช่นไรบ้าง? บาดแผลเมื่อวานคงไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม?”

    ที่พื้นที่ว่างๆหน้าเต้นท์ เรวานกำลังออกกำลังกาย ส่วนอสึมินะก็คอยซับเหงื่อ, ป้อนน้ำและลูบคล้ำ—เผลอสัมผัสร่างของเขาโดยไม่ตั้งใจ, พวกเขาอ้าปากค้างเมื่อได้เห็นใบหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมสีไม่สะดุดตา

    อ๊ะนายเหนือ?”

    ทำไมถึง...อา, ไม่ใช่ว่านั่น?? ท่านไม่ได้อยู่ตรงที่นั่น...หรอกหรือเจ้าค่ะ?”

    จุดที่อสึมินะชี้ไปคือหอคอยไม้ความสูง 5m ที่ซึ่งสามารถมองเห็นได้ทุกแห่งจากตรงนั้น, ที่มีผมมองไปรอบๆด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

    อา, นั่นตัวแทนของเราเอง

    เห, ตัวแทนหรือเจ้าค่ะ? หรือว่าจะเป็นนักรบเงาหรือเจ้าค่ะ.....?”

    ตามแบบคนที่เคยได้ยินแต่เสียงเล่าลือ, อสึมินะหันไปมองผู้ที่นั่งอยู่แทนผมเหมือนเห็นของแปลก

    “อา, ความจริงก็แค่หุ่นเชิดที่มีรูปลักษณ์ของเรา ถ้าดูดีๆก็แยกออก”

    ถึงอย่างนั้นแต่ก็มีกลิ่นอายของความเป็นตุ๊กตาอยู่เล็กน้อย อย่างความรู้สึกของเนื้อผิวหรือการเคลื่อนไหวของดวงตา, อุณหภูมิร่างกายแบบที่ว่าถ้าเข้าไปแล้วไม่รู้สึกตัวก็คงโง่เต็มทนแล้วละ

    อันที่จริง, ตอนที่มาโรโดะเห็นก็ตาเปล่งประกายแล้วร้องขอ “ขอให้ผมตัวหนึ่งเถอะขอรับ”, ผมก็เลยเผลอยันเขาล้มไปรอบหนึ่ง

    และถัดจากหุ่นเชิดก็คือเท็นไกที่ยืนขมวดคิ้วอยู่, อย่างคิดเลย เป็นเรื่องสนุกน่าชมจริงๆ

    “เพราะอย่างนั้นเราเลยหลบออกมาเงียบๆ, แบบนี้เรารู้สึกดีกว่านะ”

    ตอบคำถามแรกของผม, ริมฝีปากของเรวานพลันเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม

    ขอรับ ทั้งหมดนั้นต้องขอบคุณนายเหนือ

    ทั้งที่จากนี้ไปต้องพบกับการต่อสู้—ไม่สิ, ศึกชี้ชะตาที่อาจนำไปสู่ความสุขสมหวังหรือโศกนาฏกกรมก็ได้ เป็นรอยยิ้มสดใสราวกับท้องฟ้าครามที่ใสกระจ่าง

    -นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน, ทำไมถึงได้เปลี่ยนเป็นอีกคนในชั่วข้ามคืนแบบนี้ละ!

    ผมรู้สึกว่าถ้าเป็นเรวานในตอนนี้ละก็คงจะสู้ได้สนุกแน่, ผมจึงรู้สึกดีใจมาก

    ก็ดี –อืม วันนี้, ไม่ต้องกังวลมากไปละ ยังไงก็ชนะได้แน่

    ถ้าเมื่อวานไม่ได้นายเหนือปัดเป่าความโง่เขลาของกระผมไป, กระผมก็คงไม่ได้เป็นเช่นนี้ เพราะฉะนั้นแล้วเพื่อตอบแทนพระคุณของท่าน กระผมจะไม่แสดงการต่อสู้อันไร้ค่าแน่นอนขอรับ

    เข้าใจแล้ว

    ไม่ว่าจะชนะหรือแพ้ก็จะทุ่มสุดตัวสินะ อืม ผมจะดูความตั้งใจของนายแล้วกัน

    .....นายเหนือเจ้าค่ะ?”

    เสียงของอสึมินะลอยมาพร้อมกับออร่าแปลกๆ

    บรรยากาศของท่านกับพี่ชายช่างดีอย่างน่าแปลกใจ ...คงมิใช่ว่าท่านกำลังคิดจะแย่งพี่ชายไปจากดิฉันหรอกนะเจ้าค่ะ... คงไม่สินะเจ้าค่ะ?”

    ดวงตาที่ราวกับหลุมดำของเธอจ้องเขม็งมาที่ผม, ผมส่ายหัวอย่างแตกตื่น

    “…จะ, จะว่าไป เจ้าใส่แค่เกราะเบาเท่านั้น, ไม่มีเครื่องป้องกันอื่นอีกหรือ?”

    เรวานไม่ได้ใส่ชุดประจำเผ่าตามปกติ แต่ที่แตกต่างก็มีเพียงแขนเสื้อที่สั้นลงเพื่อให้เคลื่อนไหวง่ายเท่านั้น

    อา อุปกรณ์พิเศษก็มีแต่จะจำกัดการเคลื่อนไหวนะขอรับ –ไม่ดีหรือขอรับ?”

    อือ ถ้าเป็นศึกปกติก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ครั้งนี้คู่ต่อสู้ของเจ้าย่อมต้องใช้อาวุธที่แข็งแกร่ง อย่างน้อยเจ้าก็ควรมีอะไรไว้ป้องกันตัวบ้าง

    ด้วยความนึกสนุกในฉับพลันนั้นเอง, ผมก็หยิบเครื่องป้องกันบางอย่างออกมาจากกระเป๋าที่เอว และยื่นให้เรวานเห็น

    “-สนับมือกับสนับขาหรือขอรับ?”

    เมื่อเครื่องป้องกันสีดำดาดๆปรากฏต่อสายตาเขา, ความรู้สึกประทับใจก็ลอดออกมาจากปากของเขา

    ใช่ สนับมือเรียกว่าคันโชวส่วนสนับขาเรียกว่าบาคุยะถ้าเป็นพวกนี้ เจ้าคงปลอดภัย

    รับอุปกรณ์ป้องกันเหล่านั้นมาแล้ว, เรวานก็สวมคันโชวไว้ที่แขนเหมือนปลอกแขนและสวมบาคุยะไว้ที่เอวต่างเข็มขัด แต่ก็ยังมีพื้นที่ให้ใส่อย่างอื่นได้อีก

    มันค่อนข้างใหญ่และหนักไปหน่อย...แต่ไม่ขัดการเคลื่อนไหวเลย

    เรวานลองเหวี่ยงมือไม้และออกท่าเท้า

    “ไม่ต้องห่วง เมื่อใช้ไปถึงระดับหนึ่ง, มันก็จะเคยชินกับน้ำหนักไปโดยอัตโนมัติและแสดงอำนาจที่แท้จริงออกมา”

    --แล้วก็, ถึงไม่มีใครรู้ แต่ก็ถือว่าผมยอมรับนายในฐานะราชาสัตว์ป่า

    ผมเติมเข้าไปในใจ

    อืม ตอนนี้ก็มีแค่เจ้านี้แหละที่พอจะเป็นเครื่องป้องกันที่ทนทานมากได้ละนะ”

    ด้วยคำพูดของผม, เรวานโค้งหัวให้ผมอย่างรู้สึกขอบคุณ

    ขอรับ ถ้าเช่นนั้นกระผมของยืมมันไว้ก่อนนะขอรับ

    ไม่จำเป็น เอาไปเถอะ ยังไงมันก็ไม่เหมาะกับแนวการต่อสู้ของเรา

    จะดีหรือขอรับ, มันไม่ใช่ของราคาแพงหรือขอรับ?”

    อุปกรณ์ก็เป็นแค่อุปกรณ์

    ถ้าสุดท้ายแล้วได้ดาบที่แข็งแกร่งมาแต่ไม่ใช้ เอาแต่ซุกไว้ในคลังสินค้าแล้วใช้ดาบที่แย่กว่าไปสู้แทน, ก็ใช่ว่าไม่ดีหรอกนะผู้เล่นประเภทนั้นนะ แต่สำหรับผมแล้ว ทำไมจะไม่ใช้ละ? ผมไม่ลังเลหรอก ถ้าพังก็แค่ใช้อีกอันเท่านั้นเอง

    รับทราบขอรับ, กระผมขอแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ

    เรวานยอมรับอุปกรณ์ที่รับไปอย่างนอบน้อม

    อุปกรณ์ของอดีตราชาสัตว์ป่าที่สิ้นสุดด้วยน้ำมือผม, ตกทอดสู่มือราชาสัตว์ป่าคนต่อไป ถึงผมจะไม่ใช่คนที่เชื่อในโชคชะตา แต่นี่ก็คงนับว่าเป็นโชตชะตาแบบหนึ่งสินะ

    —อา, ก็ดี พอดีคนอื่นไม่ค่อยอยากรับอุปกรณ์พวกนี้เพราะมันเคยเป็นอุปกรณ์ของเจ้าโรคจิตบางคนที่ชอบนวดหน้าอกคนอื่นนะ

    ห๊ะ…”

    ด้วยความรู้สึกอันซับซ้อน, สายตาของเรวานลดลงไปมองคันโชวและบาคุยะ

    ◆◇◆◇

    ไม่ต้องรอนาน, การแข่งแรกกำลังจะเริ่มขึ้น

    ว่าที่ผู้นำเผ่าสิงโต ปะทะ นักผจญภัยเผ่ากระต่าย, โคลเอ

    สนามแข่ง—ถ้าจะให้เรียกแบบนั้นก็ได้อยู่, อันที่จริงมันก็แค่ที่รกร้างว่างๆขนาด 100m ที่มีที่กองดินกั้นเป็นขอบสนาม, เหมือนสนามซูโม่—รอบๆสนามคือพื้นที่ของสองเผ่า ตั้งแต่ก่อนเริ่ม, เสียงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดและตื่นเต้นก็ดังขึ้นอย่างไม่ขาดสายจากทั้งสองฝั่ง ถึงอย่างนั้น, ความตื่นเต้นของเผ่าสิงโตที่มีต่อเผ่ากระต่ายจะดูด้อยกว่า, คงคิดเหมือนเรวานเมื่อวานนี้ คู่ต่อสู้เป็นเผ่ากระต่ายที่อ่อนแอแล้วยังเป็นผู้หญิงด้วย ช่วยไม่ได้ที่พวกเขาจะดูถูกเธอ

    หลังเสียงสัญญาณ คู่แข่งทั้งสองก็พุ่งเข้าไปที่ใจกลางสนาม--

    “…ไม่ใช่, คิดผิดสินะ เธอคนนั้นไม่ใช่ผู้เล่น

    มองดูคู่ต่อสู้ของเรวาน, นักผจญภัยสาวเผ่ากระต่ายแล้ว ฮิยูกิก็เอียงคอ

    อีกด้านหนึ่ง, อสึมินะที่นั่งชมข้างๆก็สับสน เธอจับตัวผมและกดดันให้ตอบคำถาม

    หมายความว่าไง? อะไรคืออะไร? เอ๋? หรือว่าเธอไม่ใช่คนจากเผ่ากระต่าย? หรือว่านักผจญภัยหญิงทุกคนก็....?!”

    ไม่, อาจเป็นเธอที่พิเศษ

    คนที่ผมกำลังพูดถึง, นักผจญภัยสาวเผ่ากระต่าย โคลเอ ถ้าให้พูด, เธอกำลังลำบาก

    ส่วนสูงเกือบ 2 m, ดวงตาแหลมที่ทีคิ้วอันใหญ่, กรามเหลี่ยมที่แยกเป็นสองปลาย (TL:คางบุ๋ม) , กล้ามเนื้อทั้งหมดดูราวกับพร้อมจะปริแตก, แขนแต่ละข้างแทบจะเท่ากับขนาดอกของผม และส่วนที่ยังไม่รู้ว่าเป็นหน้าอกหรือกล้ามเนื้อนั่นก็แน่นจนดูจะปริได้ ไม่เพียงเท่านั้นใต้ชุดเกราะที่เหมือนชุดบิกินีนั้นยังมีกล้ามเนื้อ 8 ลูก (TL:8 packs) ไม่มีส่วนเว้าส่วนโค้งของเพศหญิง แม้แต่ก้นก็ยังเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อราวกับก้นของลูกพี่นักเลง! และแน่นอนว่าที่ขาก็เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเหมือนรากของไม้ใหญ่เกี่ยวพันกัน

    และที่ด้านบนหัวก็มีหูกระต่ายแบบฮอลแลนด์ลอปห้อยลงมาอย่างน่าเศร้า

    (TL: ฮอลแลนด์ลอป หรือ holland lop เป็นกระต่ายพันธุ์หนึ่งที่มีหูยาวพับลงมา หารูปดูได้ที่อากู๋)

    อา, มันคงยากเกินกว่าที่จะเรียกว่าเป็นตัวละครของผู้เล่นละนะนั่นคือสิ่งที่ผมคิด

    ◆◇◆◇

    เรวานมองที่อีกฝ่ายแล้วถอนหายใจในใจ

    --นับว่ายังดี, แบบนี้ถ้าออมมือสิจะไม่ดี

    อย่างที่ฮิยูกิบอก บางส่วนในใจรู้สึกไม่ดีนักที่ต้องทำเรื่องน่าอับอายอย่างทุบตีผู้หญิง

    แต่คนที่อยู่ตรงหน้าก็เป็นนักรบไม่ผิดแน่นอน, การทำเช่นนั้นย่อมไม่เป็นการให้เกียรติเธอ

    นั่นเป็นเหตุผล ที่ควรทำไปตามธรรมชาติ

    —คุณควรโล่งใจที่คู่ต่อสู้คนแรกเป็นฉัน

    ได้ยินเช่นนั้นแล้ว โคลเอก็สีหน้าดูไม่ดี, เธอขมวดคิ้ว

    หา? นี่นายคิดจะกำลังดูถูกกันหรือไง?”

    เข้าใจผิดแล้ว ไม่ว่ามองยังไงคุณก็เป็นคู่แข่งที่แข็งแกร่ง นั่นเป็นเหตุให้ฉันไม่ต้องออมมือเมื่อสู้กับคุณ ทำให้ฉันดีใจมาก

    -ทันใดนั้น, จากท่าทางสับสน โคลเอก็ฉีกยิ้มกระหายเลือด

    ฟุฟุ ช่างกล้าดีนี่ ฉันนึกว่านายจะเป็นคนอ่อนแอไม่นึกว่าจะเป็นคนไม่ดีไม่เลว –เอาเถอะ, ฉันจะแสดงให้เห็นเองว่าผู้หญิงดีๆที่จริงเป็นยังไง

    เรวานเหลือบมองไปที่ทุ่งหญ้า, มองเห็นน้องสาวและฮิยูกิมองมาที่เขา, แล้วก็ตอบด้วยรอยยิ้มขมๆ

    นั่นสินะ, ผู้หญิงที่ว่า... จะว่าไป, จัดให้ฉันเป็นผู้ชายที่ไม่ดีไม่เลวสินะ?

    “-ฮึ, ถ้านายเอาชนะฉันได้, ฉันก็จะประเมินให้นายเป็นผู้ชายที่ดีแล้วกัน!”

    ถ้าอย่างนั้น, ก็ไม่ออมมือละ!”

    ชั่วขณะนั้น, “เริ่มได้!” เสียงสัญญาณที่มาพร้อมเสียงกลอง เรวานกำหมัดของเขาและโคลเอก็สวมไม้เท้าที่ยาว 2m ของเธอ—ที่ปกติจะสร้างจากไม้ แต่ไม้เท้าอันนี้ดูจะสร้างขึ้นจากทอง

    ฟุ่ง!”

    ปล่อยเสียงคำราม, ปลายไม้เท้าของโคลเอมุ่งเข้าประชิดหน้าของเรวาน

    เขาหลบอย่างง่ายดาย,

    ขยาย!”

    ด้วยความเร็วเกินกว่าจิตนาการ, ไม้เท้าพุ่งปะทะเข้าบริเวณหน้าของเรวาน, เกิดเสียงดังพร้อมกับร่างของเขาที่กระเด็นถอยหลังไป

    ◆◇◆◇

    เรวาน-นี่ซามะ!”

    ใบหน้าตื่นตระหนก, ผมสงบอสึมินะที่พยายามวิ่งไปข้างหน้าอย่างวิตกกังวล

    ไม่เป็นไร, เขาตั้งการ์ดรับได้ในจังหวะสุดท้าย ที่ดูเขากระเด็นถอยหลังก็แค่ลดแรงปะทะ เพราะงั้นเขายังไม่บาดเจ็บหรอก

    หลังจากนั้น, ภายใต้สายตาที่จ้องเขม็งอย่างน่ากลัว, ไม้เท้าสีแดงของโคลเอก็ปรากฏให้เห็น

    “นั้นไม่ใช่โหยวโบในEHOหรอกหรอ อย่างที่คิด, คงมีใครชักใยอยู่เบื้องหลังจริงๆ.....”

    (TL: โหยวโบ หรือ如意棒 เป็นไม้กระบองของซุนหงอคง ยืดหดได้ตามต้องการ)

    อสึมินะหันมาถามผมด้วยสีหน้าเป็นกังวล

    ไม่เป็นอะไรจริงๆหรือเจ้าค่ะ?”

    “… คิดว่าเช่นนั้น

    แล้วก็, ก่อนที่จะแข่ง เรวาน-นี่ซามะคุยกับผู้หญิงอื่นด้วย เขาคงไม่หักหลังข้าหรอกใช่ไหมเจ้าค่ะ?”

    เจ้านี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ

     

    End

    Author Notes

    โหยวโบ, ไม่ใช่ของตกจากบอสแต่เป็นของตกจากมอนทั่วไป แต่ก็หายากอยู่ เพราะความสามารถยืดได้จึงเป็นที่ต้องการในตลาด

    Talk: เนื่องจากตอนก่อนนี้ใส่คำอธิบายเพิ่มเยอะไป เลยได้รับคำแนะนำมาว่าให้ใส่คำอธิบายไว้ข้างล่าง แต่เพราะคนแปลขี้เกีย—อุก หมายถึง คนแปลกลัวว่าถ้าเอามาไว้ข้างล่างแล้วจะลืมว่าอยากหาข้อมูลอะไรเพิ่มบ้าง เลยตัดสินใจใส่แทรกไว้ตามเดิม แต่จะลดให้สั้นลง และถ้าจะลงเรื่องที่ไม่ค่อยเกี่ยวแต่อยากลง (?) ค่อยลงมาต่อด้านล่างแล้วกันนะคะ

    แล้วก็...เราขอลาสักสองอาทิตย์นะคะ บายๆ //โบกมือ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×