[นิยายแปล] Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru

ลำดับตอนที่ #61 : 3-19 Interlude 5

Chapter 3 – Beast King of Borderland

Interlude 5 ค่ำคืนของชายหนุ่ม

คืนที่สาม: ฝั่งเรวาน

อีกครั้งแล้วที่ค่ำคืนมาเยือน

เรวานมองดวงตะวันที่จมลงไปแล้วถอนหายใจ

นี่ก็วันที่สองแล้วที่เขากลับมาจากภูเขา, กลับมายังหมู่บ้าน

หรือให้ละเอียด, แทนที่จะกลับมา, ต้องพูดว่าเขาถูกลักพาตัวมามากกว่า

ความทรงจำของข้าจากตอนนั้นช่างคลุมเครือ จากที่อสึมินะพูด, เหมือนสภาพข้าจะไม่ดีตั้งแต่ตอนที่พูดคุยต่อหน้านายเหนือแห่งจักรวรรดิสีเลือด (ที่เป็นเด็กสาวแสนสวยแล้วก็บ้าบิ่นด้วย) แล้วก็สลบไป

ทั้งที่ผ่านมาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย, จะบอกว่าเกิดขึ้นเพราะความตึงเครียดที่อยู่ต่อหน้าคนสำคัญแบบนั้นนะหรอ? เมื่อข้าพยายามนึกถึงเรื่องในตอนนั้น ด้วยอะไรบางอย่างก็มักจะรู้สึกปวดหนึบที่ข้างตัว

ด้วนเหตุนั้นก่อนที่การแข่งขันคัดเลือกผู้สืบทอดราชาสัตว์ป่าจะเริ่มขึ้น จิซึและคนอื่นๆในหมู่บ้านก็พูดกับข้าว่าการดูแลสุขภาพของข้าจะทำได้ยากถ้าข้าแยกไปอยู่คนเดียว ดังนั้นข้าจึงต้องทนอยู่ในหมู่บ้านต่อ, และตอนนี้ข้าก็รู้สึกเสียใจมี่มำเช่นนั้นอย่างสุดซึ้งจริงๆ

อา,ไม่ใช่เพราะชีวิตในหมู่บ้านไม่สะดวกสบายอะไร คนรอบข้างต่างก็คาดหวังให้ข้าขึ้นเป็นผู้นำเผ่าคนถัดไป (ถึงแม้ว่าพ่อของข้าที่เป็นหัวหน้าเผ่าจะตายไปพร้อมแม่เมื่อตอนที่เกิดโรคระบาดเมื่อสี่ปีก่อน แต่เพราะข้ายังไม่โตเป็นผู้ใหญ่ เก้าอี้หัวหน้าเผ่าจึงยังว่างอยู่และได้จิซึเป็นคนดูแลแทน) ระหว่างวัน, ข้ายังได้เล่นล่าสัตว์กับคนหนุ่มในหมู่บ้านด้วย ในภูเขา, ยากที่จะหาน้ำดื่มแต่ถ้าเป็นที่นี้ละก็ไม่มีความยากลำบากอะไรเลย

ใช่—ถ้าคิดตามปกติ ย่อมต้องไม่มีเหตุผลที่ผมต้องกลับไปปลีกวิเวกในภูเขาเลย แต่ทว่าที่นี้ยังมีสิ่งที่คอยยั่วยุความเงียบสงบอันเป็นสุขและอิสรภาพของข้าอยู่

อย่างที่ทุกคนรู้, นั่นคือน้องสาวของข้า, อสึมินะ

อา, นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอคอยติดตามสอดส่องข้า, เธอทำเช่นนี้ตั้งแต่ยังเด็กแล้ว
แต่ทว่าแนวโน้มเริ่มจะไปในทางเลวร้ายขึ้นในปีนี้ เธอถูแก้มตัวเองกับเสื้อผ้าของใครบางคน, หลับนอนกับ ‘หมอนข้างท่านพี่’ ที่ทำเองทั้งยังหอบแฮกๆ ข้าที่เห็นแบบนั้นก็คิดว่าอีกไม่นานเธอจะต้องน่ากลัวและทำเสียงดังกว่านี้แน่, เลยหนีไปซ่อนตัวอยู่ในภูเขา….

และเมื่อข้ากลับมายังหมู่บ้าน ทั้งที่ข้าคิดว่าวันคืนอันเลวร้ายเหล่านั้นกำลังจะกลับมา แต่โชคดีที่ข้าไม่เห็นการกระทำผิดเพี้ยนอะไรจากน้องสาวอีกเลย

ดูเหมือนปีที่ผ่านมาหัวของเธอจะเย็นลงแล้ว ไม่ก็เรียนรู้อะไรมากขึ้น ข้ารู้สึกโล่งอก.... แต่กลายเป็นว่าข้าผู้นี้ไร้เดียงสาเกินไป มันพัฒนาไปอีกขั้นแล้วต่างหาก

ตัวอย่าง, ในยามเช้า--

“ท่านพี่เจ้าค่ะ เช้าแล้ว, ถ้าไม่รีบตื่นอาหารจะเย็นเสียหมดนะเจ้าค่ะ~”
พร้อมกันกับเสียง, ข้าก็รู้สึกหนักที่ท้อง เมื่อข้าเปิดตาก็เจออสึมินะนอนแนบชิดอยู่บนตัวข้า, คั่นกลางด้วยผ้าห่ม

“…อสึมินะ”

“เจ้าค่ะ~, ท่านพี่?”

“…ทำไมไม่ใส่ฮากามะของเจ้า, ชั้นในโผล่ออกมาหมดแล้ว…”

“กริ๊ดด, ท่านพี่ลามก!”

เธอกอดส่วนบนของตัวเองแล้วเปรยตามองข้าด้วยดวงตาพราวระยับ

อีกตัวอย่าง, ในยามเที่ยง--

“กริ๊ดด ท่านพี่ อย่าเปิดนะ! ข้าเปลี่ยนไปแล้วนะเจ้าค่ะ! จิ๊, ท่านพี่นี่ช่างลามกจริงๆ!”

อสึมินะที่กึ่งเปลือยซ่อนผิวหนังและแสร้งทำเป็นโกรธ

ข้าถามกลับด้วยตาที่เปิดครึ่งเดียว

“…แล้วเจ้าเปลี่ยนห้องข้าทำไม?”

และอีกตัวอย่างหนึ่ง, ในยามบ่าย--

บนโต๊ะในห้องมีสมุดเล่มหนึ่งวางเปิดไว้อย่างไม่เป็นธรรมชาติสักนิด

‘วันนี้, ท่านพี่กลับมาแล้ว! ข้ามีความสุขเหลือเกิน! หัวใจเต้นแรงจนเจ็บไปหมดแล้ว
ท่านพี่เจ้าค่ะ ข้าสงสัยจังเลยว่าถ้าหากท่านรู้ความรู้สึกของข้า... เมื่อข้าคิดถึงท่านพี่ ในอกของข้าก็รู้สึกอิ่มเอมจนไม่สามารถกลืนอาหารใดได้เลย
ถ้าหากข้าได้อยู่เคียงท่านพี่ ข้าจะมีความสุขเพียงใดนะ, ยิ่งถ้าข้าได้เป็นเพียงผู้เดียวที่ได้ข้างท่านแล้ว …’

“กริ๊ดดด! ท่านพี่ห้ามดูนะ! –ห้ามมองเด็ดขาดเลยนะ”

ราวกับจับเวลาไว้ (หรือเธอจะจับเวลาไว้จริงๆ) อสึมินะก็ปรากฏตัวออกมาและเอาสมุดที่อยู่ในมือข้าไป

“…ทะ-ท่านได้ดูหรือไม่, ท่านพี่?”
อสึมินะมองข้าด้วยดวงตาเปล่งประกายและระรื้นไปด้วยน้ำตา

“…อสึมินะ”

“คะ-เจ้าค่ะ ท่านพี่?”

“ถ้าข้าจำไม่ผิด เจ้าพูดว่า ‘อาหารมื้อนี้จะยอดเยี่ยมถ้าได้กินกับเรวาน-นี่ซามะ’ แล้วก็กินไปตั้งแต่เช้าแล้วนี่ไม่ใช่หรือ?”

“……”

“……”

“…จิ๊! ท่านเห็นแล้วจริงด้วย, ท่านพี่สัปดน!”

จากนั้น, ตอนกลางคืน--

“…ท่านพี่, คืนนี้ลมแรงมาก ข้ากลัวจังเลย ขอข้านอนกับท่านได้หรือไม่?”

อสึมินะเข้ามาในห้องอย่างเหนียมอายด้วยชุดนอนและถือหมอนเอาไว้
ถึงอย่างนั้น, คืนนี้เป็นคืนจันทร์เต็มดวงที่ไม่มีเมฆสักก้อนอยู่บนฟ้า, มีแต่เสียงแมลงกลางคืนส่งเสียงกระจ่างชัด

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปนอนกับทุกคนแล้วกัน, ข้าจะไปที่ห้องจิซึ--”

“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ!”

อสึมินะคว้าหลังของข้าที่กำลังจะออกไป

“ทำกิจกรรมยามค่ำคืน, ไม่หลับใหลแต่ดื่มดำกับการพูดคุยรำลึกถึงอดีตอย่าง ‘ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหน, เจ้าก็ยังเป็นเด็กอยู่สินะ’ หรือ ‘จำข้าตอนเป็นเด็กได้หรือเจ้าค่ะ, ท่านพี่’ ถึงจะเป็นการเก็บธงต่างหากนะเจ้าค่ะ!?”

“…พูดเรื่องอะไรของเจ้านะ?”

ในตอนนั้นเอง, สมุดจดที่ทำจากกระดาษชั้นดีต่างจากสมุดที่เต็มไปด้วยเรื่องไร้สาระหาความไม่ได้ที่ข้าเห็นในตอนบ่าย, ก็ตกจากอ้อมแขนของอสึมินะ

“--อะไรละนี่?”

ขณะที่ข้าหยิบมันขึ้นมา, สีหน้าของอสึมินะก็พลันเปลี่ยนเป็นสิ้นหวังแล้วก็ตะโกนออกมา,
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดด, ห้ามดูมันนะ!”
สกัดเธอที่เข้ามาหยิบมันไป, ข้าก็ดันเธอไว้ด้วยมือขางเดียว ส่วนอีกมือก็เปิดสมุดจดนั้น

‘คู่มือพัฒนาความรักอันสมบูรณ์สำหรับพี่น้อง โดยฮิยูกิ’

‘น้องปลุกพี่ชายในยามเช้าคือกฎเหล็ก ในขั้นนี้, น้องสาวต้องอยู่บนเตียงหรือบนตัวพี่ชายและเผยให้เห็นชุดชั้นใน’
‘น้องสาวต้องทำให้พี่ชายรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเธอ และแสร้งทำให้ดูเป็นอุบัติเหตุด้วยท่าทางปกติ สามารถใช้ห้องของเจ้าตัวหรือห้องอาบน้ำก็ได้’
‘น้องสาวต้องวางไดอารี่ส่วนตัวหรือโคลงในที่ที่พี่ชายสามารถเห็นได้, ที่ซึ่งแสดงความรู้สึกของน้องสาวโดนไม่ตั้งใจ’
‘ตอนกลางคืนน้องสาวต้องแสดงความอ่อนแอด้วยการพูด ‘วันนี้ลมแรง, น่ากลัว’ เพื่อกระตุ้นความต้องการปกป้อง’
‘การพูดคุยรำลึกอดีตในเวลานอนจะช่วยลดระยะห่างของความรู้สึก และก็ทำให้พี่ชายตระหนักได้ว่าน้องสาวไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว, เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในการขยับเข้าพิชิตร่างกายของพี่ชาย’

・

・

・

‘คำเตือน: แต่ละขั้นตอนห้ามเร่งเร้าเกินไป ให้ใช้เวลาทำให้มันดูเป็นธรรมชาติและเรื่องปกติ อย่าทำทุกอย่างในครั้งเดียว’

”เร่งเร้าเกินไป, นี่มันมากเกินไปแล้ว!!”
ข้าส่งคิไปยังฝ่ามือและสร้าง ‘ไฟคิ’ ออกมาเผาสมุดจดในมือในพริบตา

“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”
อสึมินะกรีดร้องแต่ข้าไม่ใส่ใจ
ยิ่งกว่านั้น, นายเหนือเป็นต้นตอสินะ? ทำกันเกินไปแล้ว--!

“ทำอะไรลงไปนะเจ้าค่ะ! นี่เป็นหนังสือเคล็ดลับพิชิตใจชายที่ข้าทุ่มเทไปขอร้องฮิยูกิ-ซามะตั้งมากมายเชียวนะเจ้าค่ะ!”

“น่ารำคาญ!”

ข้ากดจุดบนหลังของอสึมินะที่ยังจับตัวข้าเอาไว้, หลังจากทำให้เธอขยับไม่ได้ไปช่วงหนึ่ง ข้าก็เอากระเป๋าสัมภาระที่ใกล้ที่สุดแล้วหนีหายไปในความมืดของราตรีอีกครั้ง

กะแล้วเชียว, ที่นี้ไม่ใช่ที่ที่ข้าควรอยู่จริงๆ ข้าไม่ได้สนใจศึกเลือกราชาสัตว์ป่าอะไรสักหน่อย, ข้าจะไปอยู่คนเดียวในภูเขา!

◆◇◆◇

ด้วยเหตุนั้นข้าจึงวิ่งและวิ่งได้เกือบ 40 นาทีก็มาถึงทางเข้าภูเขา, ข้าจึงหยุดพักหายใจ

อา, ถึงแม้ว่าข้าจะหนีมาได้แล้ว แต่อสึมินะก็อาจไล่ตามข้ามาอีกก็ได้
ข้าเร่งวางกับดักเร็วขึ้น, ถ้ามันถ่วงเวลาเธอได้สักนิด—ขณะที่ข้าคิดเช่นนั้น, ใครบางคนก็ดึงชายเสื้อของข้า ด้วยความสัตย์จริง, มันทำให้สมองของข้าแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัวเลยทีเดียว
ข้าไม่รับรู้ถึงสิ่งใดเลยก่อนที่จะถูกดึง

“นี่นี่, พี่ชาย ท่านเห็นสุนัขของข้าบ้างไหม?”

เมื่อข้าหันไปมอง, ก็เห็นเด็กหญิงเผ่าหมาป่าดูราวห้าถึงหกขวบปี, เธอมองข้าด้วยสายตาเปล่งประกาย.

ทำไมมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆมาอยู่ในที่แบบนี้ละ?
เมินข้าที่กำลังสับสน, เด็กหญิงก็พูดต่อ

“ท่านเห็นสุนัขตัวใหญ่ๆที่คอมมีผ้าสีแดงเหมือนที่พี่ชายสวมอยู่ทีหัวบ้างไหมคะ?”

ข้าพลันจับผ้าสีคาดสีฟ้าที่อยู่บนหัว
ข้าลืมมันไปเลยเพราะข้ามักสวมมันอยู่เสมอ อสึมินะบอกว่ามันคือเครื่องรางที่เธอถักทอด้ายด้วยพลังเวทย์ของเธอเอง ดังนั้นมันจึงแข็งแกร่งยิ่งกว่าเกราะทั่วไป…

โดยไม่ตั้งใจ, ข้าจมไปกับความทรงจำเหล่านั้นและนิ่งเงียบไป เด็กสาวที่เข้ามาทักเห็นว่าข้าเงีนยไปก็คาดว่าคงไม่รู้เกี่ยวกับสุนัขของตนก็แยกตัวออกไปโดยไร้ซึ่งจุดหมาย

“โอย, รอก่อน เจ้าไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ของเจ้าหรือ?”

“ข้าเดินทางมาที่ภูเขานี้กับแม่ของข้า แต่ชิโคหายไป ข้าเลยมาตามหา จากนั้นแม่หายไปด้วย…”

เธอแยกกับผู้ปกครองเพื่อตามหาสุนัข (ที่ดูเหมือนจะชื่อชิโค) แล้วหลงทางสินะ ข้านึกสงสัยว่าแม่ของเธอจะเป็นกังวลแค่ไหนที่ลูกน้อยของตนหายไป …

“เข้าใจแล้ว, พรุ่งนี้เช้าข้าจะช่วยตามหาชิโคเอง, ส่วนเจ้า... อา,เจ้าชื่ออะไรงั้นหรือ?”

“นาตาลา”
เด็กหญิง, นาตาลา, ตอบอย่างร่าเริง

“นาตาลา-จัง ก่อนอื่นก็กลับไปหาแม่ของเจ้าซะ พี่ชายจะรอเจ้าอยู่ที่นี้”
ข้าย่อตัวลงไปในระดับสายตาของนาตาลา

“…แต่,ชิโค…”

ข้าพยายามชักจูงนาตาลาที่กำลังลังเล
“ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังกังวลเรื่องชิโค แต่แม่เจ้าคงกังวลยิ่งกว่าที่เจ้าหายไป ก่อนอื่น, เราต้องช่วยแม่ของเจ้าก่อน ข้าจะช่วยตามหาชิโคอย่างแน่นอน ดังนั้น, เจ้าลองบอกมาสิว่าชิโคหายไปบริเวณใด?”

“อือ….ข้าคิดว่าแถวที่ทั้งสองข้างมีหินก้อนหย่ายยยย(ใหญ่แบบนี้เลย”

“หินเขี้ยวคู่สินะ…”

“พี่ชายรู้จักเหรอ?! ถ้างั้นพาข้าไปที่ที่ชิโคอยู่ทีสิ!”

ข้ามองหน้านาตาลาร้องขออย่างหมดท่า ความจริงข้าต้องการพาเธอกลับไปหาแม่ของเธอในทันที แต่ข้าก็ไม่คิดว่าลูกสุนัขจะสามารถอยู่รอดผ่านคืนนี้ไปได้ แบบนั้น, พรุ่งนี้เช้าเด็กคนนี้จะต้องเจ็บปวดแค่ไหนกัน
ยังดีที่หินเขี้ยวคู่ไม่ไกลนัก ข้าวิ่งสามารถไปถึงได้ใน 20 นาที

“เข้าใจแล้ส งั้นไปหาชิโคด้วยกันเถอะ มา, ขึ้นหลังพี่ชายมา”

ข้าหันหลังให้นาตาลา

“จริงหรอ, ขอบคุณมากนะพี่ชาย!”

“จับไว้แน่นๆนะ!”
ข้าสัมผัสถึงอุณหภูมิและน้ำหนักของตัวเด็กแล้วยืนขึ้น, ออกตัววิ่งไปในทันที

“อุหว่า! สูงจัง! เร็วด้วย! พี่ชายสุดยอดไปเลย!”
เสียงของนาตาชาทำให้ปากของข้ายกยอม, ข้ามุ่งไปยังหินเขี้ยวคู่ด้วยความเร็วมากที่สุดเท่าที่ข้าจะทำได้และไม่ให้กระทบกระเทือนสิ่งที่อยู่บนหลังของข้าเท่าที่เป็นไปได้

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นกลางคืน, จันทร์เต็มดวงก็ยังเป็นใจ ทำให้ดวงตาของข้ามองเห็นชัดเจนราวกับตอนกลางวัน
ไม่นานพสกเราก็มาถึงหินเขี้ยวคู่ ข้ารีบตรวจสอบโดยรอบแต่ก็ไม่รู้สึกถึงสิ่งมีชีวิตใด

“นาตาลา, ชิโคอยู่แถวนี้งั้นหรอ?”

“…อะ? เอ๋….”
ข้าได้ยินเสียงง่วงงุนของนาตาลาจากด้านหลัง, ดึกดื่นปานนี้ก็สมควรที่เธอจะเหนื่อยล้า

จากนั้น, นาตาลาก็พลันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระจ่างใส,
“--ชิโค!? จริงด้วย, ข้าได้ยินเสียงมัน! นั่นคือเสียงชิโคละ,พี่ชาย!”

“? จริงหรือ? ข้าไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย”

“นั่นเป็นเสียงชิโคจริงๆ ข้าได้ยินมาจากข้างล่าง!”

เมื่อถูกบอกเช่นนั้น, ข้าก็เลยจ้องมองลงไปยังใต้หน้าผา
ด้านล่างหน้าผามีแง่งหินที่สูงราว 5 เมตรอยู่, ผ้าสีแดงกวัดแกว่งอยู่ให้เห็น

“นั่นสินะ, ดี, นาตาลาจับข้าไว้แน่นๆนะ!”

“เจ้าค่ะ!”

เมื่อข้าหายใจพร้อมแล้ว, ก็วิ่งลงไปใต้หน้าผาไม่มีหยุด

◆◇◆◇

“……”
ที่ช่องด้านล่างหน้าผามีชิ้นส่วนผ้าเก่าๆสีแดงและซากกระดูกที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นลูกสุนัข

มันไม่ใช่ของวันนี้หรือแค่เมื่อวาน แต่กระดูกบ่งบอกว่าอย่างน้อยก็หลายปีแล้ว

“…เป็นไปได้ยังไงกัน นาตาลา, นี่คือชิโคงั้นหรอก? นาตาลา?”

ข้าคิดว่าเธอคงหลับไปแล้ว จึงย่อตัวลงและวางมือไว้ที่หลังของเธอ, ยกตัวเธอออกอย่างเบามือ

“--นาตาลา?”
เมื่อข้าหันไปดูเธอ, ไม่มีเด็ก, มีแต่ก้อนหินเก่าหล่นอยู่ตรงนั้น

“……”
เพราะอะไรบางอย่างข้ารู้สึกเห็นรอยยิ้มของนาตาลาจากก้อนหินนั้น ข้าอุ้มหินก้อนนั้นอย่างระมัดระวังและเก็บชิ้นส่วนผ้าและซากกระดูกเข้าไว้ด้วยกัน

◆◇◆◇

ณ.ที่ที่ข้าได้พบนาตาลาครั้งแรก ในซอกเล็กๆใกล้ๆมีอนุสรณ์หินเก่าอยู่ มันมีคำจารึกไว้ด้านข้างว่า ‘นาตาลา’ เจ็ดปีแล้วนับจากที่เวลาตายของเธอ

ข้าวางหินที่เก็บมาไว้ด้านบนสุดและขุดหลุมที่ด้านข้างอนุสรณ์, ฝังเศษผ้าและซากกระดูกไว้ที่นั่นและหาหินแถวนั้นมาวางไว้ด้านบน

จากนั้น, ข้าก็ประกบมือทั้งสองข้างทำความเคารพหลุมศพทั้งสอง

“อา, ถ้างั้นข้าก็ควรกลับได้แล้วสินะ…?”

ถึงจะช้ามากแล้วแต่อสึมินะคงกำลังรออยู่ หน่า,ไม่ใช่ว่าได้เวลาที่เธอจะเริ่มไล่ตามข้าแล้วรึไง?
แต่, นะ, ข้าไม่ทำให้เธอกังวลใจด้วยการไม่กลับไปอีกหรอกน่า

ข้าค้อมหัวให้อนุสรณ์หินทั้งสองอีกครั้งแล้วก็เริ่มวิ่งไปบนถนนเส้นเดิม

End

Talk: พ่อหนุ่มที่ใสซื่อที่สุด(เท่าที่ปรากฏตัวตอนนี้)และดวงซวยที่สุด(ในสายตาคนแปล) //หัวเราะ

เรวานเป็นคนที่ดูไม่มีอะไรแต่ก็มีอะไร เหมือนจะไร้สาระ...แต่ก็ไร้สาระนั่นแหละ(?!) //ฮา