คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 5 ซ้อม(ทำ)รักกันไว้จะได้ชิน (ต่อ)
“ุสอ พะ
พราวปว”
“รไหนรับ
รนี้ใ่มั้ย ให้ผม่วยเหมือนอย่าที่เย่วยนะรับ”
อธิราถอนปาาเรียวปาอิ่มระิบ้วยน้ำเสียาๆ
หายๆ เพราะมัวเมาับวามหอมรุ่นึ่ลอยมาาร่อออวบหยุ่นวามนุ่มนิ่มที่ปลายนิ้วรุล้ำเ้าไปสัมผัสอบรับ้วยารบีบรัรอบๆ
ร่าให่ที่่วนอบเ็บวามหวานาทรวาม็วูบวาบร้อนรุ่มเหมือนถูไฟร้อนๆ
สุมนปวร้าวแสบร้อนไปทั้ัว
“ุพราวสั่นทั้ัวเลย
เป็นอะไรรับ หนาวหรือเปล่า ผม่วยทำให้อุ่นึ้นนะรับ”
นถูถามึ่อนนี้ราระมบิัวเร่าๆ
เยหน้าปรือาึ้นมามอเ้าอนิ้วแร่ที่เร่ปลายนิ้วสะิยอเสรลาลีบอเรียร้อหาน้ำหวาน
รอยยิ้มที่าบบนใบหน้าับนัยน์าเ็มไป้วยวาม้อารทำให้ยับสะโพหนี
แ่็้าว่าน้านบนึ่สร้าวามวาบหวาม้วยารลุล้ำลึว่าเิมแถมใ้วามำนาึั้นในัวน้อยหลุไปอบน้นาอย่า่ายาย
“ะ ุสะ สอ...”
“รับผม...”
“พะ พราว ไม่ไหว
ริๆ นะะ ไม่ไหวแล้วริๆ พราวอยอมแพ้”
“เราไม่ไ้สู้รบันสัหน่อยนี่รับ
ผมไม่ไ้อยาเป็นฝ่ายนะ ผมแ่อยาใหุ้พราวยอมรับับัวเอว่าริๆ
แล้ว้อารผม อยาไ้ผม”
พร่าพราวส่ายหน้าไม่ยอมรับนผมที่รวบไว้หลวมๆ
หลุลุ่ยส่ให้ใบหน้ารูปไ่เ็มไป้วยหยเหื่อเม็เล็ๆ เาะพราวทั้หน้าเย้ายวนอย่าเป็นธรรมาิ
อธิราอมยิ้มะที่้มลไปแทะเล็มอบปาที่เผยอน้อยๆ
เม้มอย่ามั่นเี้ยวในอาารปาไม่รับใอหล่อนนสะท้านเยือ้อิปลายเล็บรูลบนแผ่นหลัไร้อาภร์อเานแเป็นทายาว
นิ้วร้ายรุรานเพิ่มวามปั่นป่วนใน่อท้อเหมือนถูใรเอานนมาไล้
ปวหนึบแ่็เสียว่านนลั้นเสียราไม่ไหว และยิ่ราระเส่าหนัึ้นเมื่ออธิราละปาและลิ้นาทรวอวบสล้าพรมูบอย่าแผ่วเบาาเนินอลไปยัหน้าท้อ
“ะ ุสอ ยะ
อย่านะ พราวไม่เอาอย่านั้นนะ”
“นี่แหละรับทีุ่พราวอยาไ้าผม
รู้มั้ย ผมเอ็อยาให้อย่าที่สุเหมือนัน”
ปาหยัไ้รูปร้อบอ้วยน้ำเสียาเป็นห้วสลับับัฟันรอๆ
เหมือนะพยายามห้ามใัวเออย่าหนัที่ะไม่ทำอะไรผลีผลาม่อนเวลาอันวร
แ่ในที่สุผิวายที่หอมรุ่นอย่าร้ายารวมทั้วามนุ่มนิ่มที่โอบระับนิ้วแร่อเาถี่ยิบ
วามอทนที่ิว่ามีมาพอ็หายวับไปับาเมื่อน้านล่าเผลอัวโยสะโพามัหวะนิ้วที่รุล้ำสำรวไปทุอทุมุม
อธิราเลื่อนปามอบุมพิอ่อนโยนรอบๆ
หลุมสะือ่อนะวนเป็นวลมเพิ่มวามเสียว่านให้น้าล่า้อแอบสูปาับสัมผัสแผ่วเบาวนวาบหวิว่อนะหายใหอบระั้นเมื่อเา้มูบเบาๆ
ยัใลาอไม้ามึ่ถูนิ้วแ็ๆ
ลี่ลีบอววามสวยและแน่นอนว่ายัสใหม่เพราะไม่มีร่อรอยารถูล่วล้ำให้เห็น
“ะ ุสอ ยะ...”
เสียร้อห้ามอันแหบแห้ถูเ้าอลืนหายลในลำอเพราะอธิราปาลิ้นลไปยัใลาลีบอ่อนะแทรเ้าไปสัมผัสและอบเ็บรสาิหอมหวานอย่าโหยหามานานแรมปี
“หวานัเลยรับ
็ุพราวหวานอย่านี้ไผมถึลืมไม่ล”
เ้าอน้ำเสียแหบพล่าราเหมือนนละเมอะปาลิ้นร้อนผ่าวแทรเ้าไปบเม้มเสรสีสวยที่สั่นระริไม่แพ้เ้าอึ่สะท้านไปทั้ัวน้อยฝ่ามือันหัวไหล่เาไว้
แ่มีหรือที่อธิราะปล่อยโอาสที่เฝ้ารอมานานให้ลอยผ่านหน้าเป็นรั้ที่สอ
ลิ้นร้อนรุ่มรุล้ำแทรลึพร้อมับเลี่ยระรัวบนเสรทีุ่่อน้านใน่อนะับเบาๆ
้วยริมฝีปา
พร่าพราวสะุ้สุัวพร้อมับแหนหน้าสูหายใทาปาะหยััวหนีทั้ที่รู้ัวีว่ายัไ็ไม่พ้น
“ะ ุสะ สอ
พราว เอ่อ พะ...”
อธิราเยหน้าาบ่อน้ำหวานเยหน้ามอพร่าพราวที่อนนี้ใบหน้าและเนื้อัวแ่ำนัยน์า่ำ
เาแ้มยิ้มเ็มหน้า่อนะเลื่อนึ้นมาบูบหล่อนอย่าเร่าร้อนไม่เปิัหวะให้อ้าปา่อรอะที่ส่นิ้วร้ายาสร้าวามเสียว่านแทบาใให้อีรั้
“มะ ไม่ไหวแล้วะ
ุสออยาเห็นพราวาใายหรือไ”
“อยาเห็นุพราวมีวามสุมาว่า
บอมาสิรับว่าอยาไ้ผม แล้วผมะทำามุพราวสั่ทุอย่า”
พร่าพราวเบ้หน้าฝืนใส่ายศีรษะ่อนะหอบระเส่าเพราะเาเร่ปลายนิ้วรุรานส่วนบอบบาที่ไหว่อทุสัมผัสระรัว
เรียวปาอิ่มถูเม้มหนัๆ นแ่ำแ่็ยัทำเป็นใแ็ไม่ยอมอ่อนให้ ร่าให่ที่เบียเนื้อัวลมาแนบิเลยัไม้ายมาู่นหล่อนสะุ้สุัว
วามร้อนผ่าวาบาสิ่ที่อธิราในาบลมาหยอเย้า้นาเนียนผ่อ ไอร้อนที่แผ่ออมาาั้นในสีาวสะอาอนเาแล้สะโพลมาหาวนให้ใเ้นไม่เป็นส่ำร้อนๆ
หนาวๆ ไม่ผิับนเป็นไ้ับสั่นแ่ในะเียวัน็าบ่านบอไม่ถู
“ุพราวอยาไ้ผมหรือยัรับ”
อธิราเอ่ยถามเบาๆ
ทั้ที่ริมฝีปายัลอเลียับปาอิ่มแ่ำไม่ห่า หล่อนปรือาไม่มีมีำอบเลยถูปลายนิ้วบลึอย่าหนัหน่วแถมยัลาลิ้นร้อนรุ่มเลี่ยไล้รอบๆ
ยออทัู้่พร้อมทัู้ลืนสลับันไปมาปลุเร้าวาม้อารอพร่าพราวแระเิ
“ะ ุสอ...”
“รับผม
พูมาเถอะุพราว พยัหน้า็ไ้ นะรับ ะทรมานัวเอทำไม”
ายหนุ่มัฟันพูออไปอย่านั้นทั้ที่วามเป็นริไม่ใ่แ่หล่อนหรอทรมาน
เานี่แหละะาใาย่อนเพราะถูไฟพิศวาสแผเผา พอเห็นหล่อนยัึันัฟัน่มวามรู้สึเลยเร่ัหวะนิ้วเรียร้อน้ำหวานาเรือนาย่อนที่ะใ้มืออี้าึั้นในึ่ห่อหุ้มวามร้อนผ่าวที่หาทาปลปล่อยัวเอเป็นอิสระให้เลื่อนลไปอใ้สะโพ
วามแ็ืนให่โใลาลำัวนทา้านบนอววาม น่าเรามแ่สายาพร่าพราวึ่บัเอิปรือาึ้นมาเห็น
หล่อนเลยระเถิบสะโพมนหนีโยอัโนมัิ่อนะหยุะัและรวราฟัไม่เป็นศัพท์เมื่อถูนิ้วร้ายเบนวามสนใ้วยารเร่ปลายนิ้วเ้นลึเสรอวบ
ร่าบอบบาที่ถูปลุเร้าไม่เว้น่วให้นึิสิ่ใปวร้าวไปทั้ร่าายเริ่มฝืนวาม้อารอัวเอไม่ไหว
หล่อนโผึ้นมาออธิรา่อนะระุถี่ๆ นเา้อ้มลมาระิบ้าหูะที่้อนแนโอบอนที่สั่นสะท้านไว้แน่น
“อยาไ้ผมแล้วใ่มั้ยรับ”
พร่าพราวัริมฝีปาเียบริบเหลือบสบานถามนัยน์า่ำปรือไม่มีำอบเล็ลอาปาอิ่มให้ไ้ยินทั้ที่ถูวามเสียว่านในรสสัมผัสอเาีแสหน้า
อาย็อาย แ่พอเนื้อัวร้อนผ่าวเหมือนถูไฟสุมลับเรียร้อหนัเ้าารระทำอหล่อน็สวนทาับำพูนอธิราแอบยิ้มับัวเอ
หลัาหยุระุไ้เพียรู่
สะโพลมลึ็หยัยรับารนวลึาปลายร้อนผ่าวเป็นัหวะ ู่ๆ เา็ละปลายนิ้วหนีาบ่อน้ำผึ้ที่หลั่รินออมาไม่าสายแล้วแทนที่้วยวามร้อนระอุึ่พอัวเหยียยายเ็มที่
“ะ ุสอ...”
“รับ
ผมรอฟัอยู่”
“พราว เอ่อ พะ
พราว...”
“อยาไ้ผมหรือรับ”
พร่าพราวพยัหน้าอบเมื่อวามอลั้นเินมาถึสุทาอธิรายิ้มในหน้าะที่ร้อบอับัวเออย่าลิโล
‘เสร็เรานไ้’ นัยน์าที่มอน้าล่าเ็มไป้วยไฟปรารถนาลุโนเ่นันน้านล่า้อหลุบเปลือาหนีอาย่อนะสะุ้เฮือเมื่อเาเริ่มรุล้ำเ้ามาอย่าเนิบ้า าทีละนิแล้ว่อยเร่ัหวะารเลื่อนไหวอสะโพฝาฝัวามร้อนผ่าวไว้ในร่านุ่มนิ่มที่สั่นเทิ้มไม่หยุ
“ุพราวลัวเหรอรับ
อผมแน่นๆ สิะไ้หาย ำไ้มั้ย ราวนั้นุพราวใร้ายสั่ให้ผมหยุแ่นี้
แ่อนนี้...ผมะทำที่้าไว้ให้บ ุพราวอผมทีสิรับ”
พร่าพราวัริมฝีปานเ็บเมื่อภาพวันเ่าๆ
ผุเ้ามาในหัว ่อนะวูบหายเพราะวามร้อนผ่าวที่่อยๆ แทรเ้ามา หล่อนสอวแนเรียวโอบอเาไว้ามำสั่ะส่ายศีรษะสลัวามาบ่าน
ที่แล่นพล่านเรียร้อให้นบนายลุเรียว
“ะ ุสอ...”
“ู่วส์
ไม่้อพูอะไรรับ ผมรู้ว่าุพราวอยาไ้อะไร”
อธิรา้มลไประิบแล้วบเม้มิ่หูเพื่อเร่วาม้อารอพร่าพราวให้แเป็นเสี่ยนลืมัวึเาลไปหาแล้วะโึ้นมา
แลูบับนที่ส่ผ่านไอร้อนระอุเ้าสู่ร่าหล่อน
าืบสู่ืบที่วามแ็แร่เหยียเร็่อยืบลานเ้ามาอย่าเื่อ้า
เนื้อัวพร่าพราวปวร้าวแทบแยาันเมื่อเาเ้ารอบรอหล่อนไ้เพียรึ่ทา
อธิราัฟันรอเพราะแรบีบรัรอบๆ ัวนอันเรียเร็้อหยุารเลื่อนไหวแล้วใ้เ่าัน้นาหล่อนให้แยาัน้าๆ
ปาอิ่มสีมพูระเรื่อเริ่มสั่นระริเมื่อเาเริ่มเลื่อนัวยับ สะโยเพรียวแรว่าเิมนั่นยิ่ทำให้น้านล่าแทบรีร้อเพราะวามเ็บแล่นลิ่วสู่ลาใ่อนะพุ่ลับลมายัลาลำัวที่ถูรุล้ำรอบรออย่าเ็มัว
“ะ ุพราว อผมทีรับ
ผมอยาไ้ออุ่นๆ าุพราวเหมือนืนนั้น”
ายหนุ่มระิบอเสียปร่าหล่อน็ทำามอย่าว่า่ายเมื่อถูวามาบ่านรอบำนไม่เหลือวามนึิอื่นใ
แม้ะเ็บแสนเ็บแ่ร่าาย็อบรับสัมผัสวาบหวิวทีู่่โมมาเป็นระลอามวาม้อารแท้ริอหัวใ
สะโพมนยับามารนำอสิ่แปลปลอมร้อนระอุอย่าเอะะแ่็ทำให้ร่าให่้านบนสะท้านเยือ้อ้อนอุ้มือหนาประอสะโพและรึหล่อนให้นอนนิ่ๆ
ะ้มลไปบอ้วยน้ำเสียแหบแห้แ่หวานล้ำสำหรับนฟัที่พยัหน้ารับ
“อยู่เยๆ รับ ไม่้อทำอะไรทั้นั้น
ผมอยาใหุ้พราวราอย่าเียว”
อธิราัฟันสานสบนัยน์าำลับที่ปรือึ้นมามอ่อนะปิเปลือาหลับพริ้มเมื่อเาเร่ัหวะรัาเนิบ้า่อยเป็น่อยไปแปรเปลี่ยนเป็นรัวเร็วถี่ยิบ
พร่าพราวไ้แ่ัริมฝีปาระับวามรู้สึแ่นแล้วนรอ็ห้ามัวเอไม่ไหว
หล่อนเปิปาราระเส่าใบหน้าหวานสะบัไปมานผมยาวั่แพรไหมลี่ระายเ็มหมอนหนุนูสวยเย้ายวนวนให้น้านบนเพิ่มแรบนสะโพที่ถาโถมลมาหารั้แล้วรั้เล่า
“ุสอา พะ
พราวไม่ไหวแล้ว่ะ ุสอทำอะไร พราวใะาอยู่แล้ว”
“เราสอนมาาใพร้อมัน
รู้สึีเหมือนที่ผมรู้สึมั้ย ทุสิ่ทุอย่าที่ผมทำอนนี้ ผมเ็มใมอบใหุ้พราวนะรับ”
ายหนุ่มที่ยับัวเลื่อนไหวไม่หยุหย่อนร้อบอ่อนะ ัฟัน่มวามเ็บปวที่บีบรัรอบวามแ็แร่ที่ฝัอยู่ในัวนผู้หิที่เมื่อ่อนวนเียนะเป็นอเาอยู่รอมร่อ
แ่อนนี้หล่อนเป็นอเาแล้วและะเป็นลอไปราบใที่เายัมีลมหายใเาไม่มีวันปล่อยหล่อนไปไหนอีแล้ว
“ะ ุพราว...เมีย๋า
่วยอผมหน่อยรับ แน่นว่านี้ อแน่นๆ ผมะพาเมีย๋าึ้นสวรร์
เสร็แล้วเรา่อยนอนุยันนะรับ”
**ฝาอีบุ๊พี่หนึ่น้อเพลิน้วยนะะ รับรอในวามหวานปนหื่นไม่แพู้่น้อแน่นอน่ะ**
ความคิดเห็น