[GOT7] Alone | MarkBam [จบ]

ลำดับตอนที่ #16 : EP14 - จูบทางอ้อม

“การแข่งขันที่จะถึงสำคัญมาก มันมีผลต่องบประมาณที่ทางโรงเรียนจะให้เราซื้ออุปกรณ์ใหม่ๆด้วย ดังนั้นฉันถึงได้ขอให้ทุกคนมาซ้อมในวันหยุดแบบนี้ หวังว่าทุกคนจะเข้าใจนะ” มาร์คเอ่ยขึ้น เมื่อสมาชิกชมรมบาสทุกคนต้องมาซ้อมบาสในวันเสาร์แบบนี้

“หู้ยยย น่ารักอ่ะ”

“นั่นดิ แบบนี้ไม่โรคจิตหรอกน่ารักขนาดนี้”

ดวงตาคมของมาร์คเริ่มฉายแววไม่พอใจ ประโยคก่อนหน้านี้เขาตั้งใจพูดออกไป แต่ดูเหมือนว่าทุกคนไม่ได้สนใจฟังเขาเลยสักนิด มัวแต่ซุบซิบและแอบมองร่างผอมบางที่นั่งข้างสนาม

“ให้ตายเถอะ ฉันอยากเป็นหลอดน้ำนั่นจังเลย”

“ทำไมถึงอยากเป็นหลอดล่ะ?” มาร์คกดเสียงต่ำถาม สมาชิกในชมรมบางคนเริ่มรู้ตัวรีบถอยหลังออกห่าง หันไปคว้าลูกบาสอย่างหวาดๆ

เว้นก็แต่ไอ้คนที่อยากเป็นหลอด ยังคงมองคนที่นั่งอยู่ริมสนามอย่างเคลิบเคลิ้มไม่รู้ชะตากรรมของตน

“แหม~ โง่จริงนะ อยากเป็นหลอดเพราะจะได้ถูกดูดนะสิ คิคิ”

“คิคิ พ่องสิ!” มาร์คตวาดดังลั่น! ทำเอาคนที่ตอบรวมไปถึงคนอื่นๆหันมามองกันเป็นตาเดียว!

“ปะ...ประธาน...”

“ไม่ต้องมาทำเป็นตัวสั่นกลัว รีบไปซ้อมเลยก่อนที่ฉันจะห้ามมือห้ามตีนไม่อยู่!”

“ครับ!” สมาชิกที่ถูกคาดโทษรับคำแล้ววิ่งตรงดิกไปคว้าลูกบาส ซ้อมขู้ตอย่างไม่ลืมหูลืมตา เพราะกลัวประธานชมรมจะกริ้ว!

“ไอ้พวกเหลือขอ คิดผิดจริงๆที่พามาด้วย” ร่างสูงที่ยังโกรธอยู่พึมพำขึ้น เขาพากันต์พิมุกต์มาที่นี่ด้วย เพราะไม่อยากปล่อยให้อยู่ห้องคนเดียว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิด เพราะเหมือนพามานั่งให้เป็นอาหารสายตาของไอ้พวกนี้

“พี่มาร์ค”

“อ้าว!?...แบมแบมลงมาทำไมครับ? ขึ้นไปนั่งบนอัฒจันทร์เถอะ เดี๋ยวโดนลูกบาส” มาร์คเตรียมจะจูงมือให้กันต์พิมุกต์กลับไปนั่งที่เดิม หากแต่เจ้าตัวกลับยื่นขวดน้ำผลไม้ให้

“นี่”

“ให้พี่เหรอ?”

“พี่ดูเครียด” คนตรงหน้าพยักหน้าแล้วพูดขึ้นด้วยแววตาเป็นห่วง ทำเอามาร์คคลี่ยิ้มกว้าง รับขวดน้ำแล้วยื่นมือไปลูบหัวอย่างเอ็นดู

“ไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอก พวกมันก็ทำให้พี่เป็นอย่างนี้ประจำแหละ พี่ชินแล้ว”

“ประธานใส่ร้าย!” อยู่ๆก็มีเสียงจากด้านหลังขัดขึ้น ทำให้มาร์คหันกลับไปส่งสายตาพิฆาตให้!

“วางลูกบาสแล้ววิ่งรอบสนามสิบรอบ”

“เมื่อกี้ไอ้นี่มันพูดนะครับ”

“แต่พวกนายไม่ตั้งใจซ้อม ถ้าตั้งใจจริงต้องไม่ได้ยินว่าฉันกำลังคุยอะไรกับน้อง เรามาซ้อมนะ ช่วยจริงจังกันหน่อย” มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทำให้สมาชิกทุกคนต่างเริ่มรู้สถานการณ์ว่าประธานจริงจังกับการซ้อมในวันนี้มาก

“เอ้า! วางบาสแล้ววิ่งสิวะ!” แทฮยอนรองประธานย้ำคำสั่ง ทำให้นักบาสต่างเริ่มออกวิ่ง

“ป่ะ...แบมแบมก็ไปนั่งที่เถอะ เดี๋ยวพวกพี่ซ้อมแล้วจะโดนลูกหลงเอา” มาร์คหันกลับมาจูงมือบางให้เดินออกมานอกสนาม

เมื่อร่างผอมบางนั่งลงที่เดิมเขาก็ควานหามือถือในกระเป๋าออกมาเตรียมจะส่งให้เล่นแก้เซ็ง แต่ดูเหมือนว่าแจ็คสันมันจะมีญาณทิพย์ ส่งข้อความไลน์มาถูกเวลามาก!

[“ฟิสิกส์เสร็จยังอ่ะ?”]

[“อย่าลืมว่ากูส่งวันจันทร์นะมึง”]

“ไอ้เพื่อนเวร งานมึงแท้ๆยังทวงกูอีก” เมื่ออ่านข้อความเสร็จดวงตาคมก็หันไปมองชีทงานอย่างหน่ายใจ เขาต้องหอบหิ้วมันไปไหนมาไหนด้วยทุกที่ และต้องงัดมันขึ้นมาทำทุกครั้งเมื่อพอมีเวลาว่าง มันทำให้เขารู้สึกเหนื่อยเพราะเวลาพักก็ไม่ได้พัก

“พี่มาร์คนั่นอะไรเหรอ?”

“งานของพี่แจ็คสันมันน่ะ มันโง่พี่เลยต้องทำให้มัน อย่าไปสนใจเลย อ่ะนี่เล่นมือถือไปนะ เดี๋ยวพี่ไปซ้อมก่อน” มาร์คตอบพลางยื่นมือถือให้ แล้วไปร่วมวิ่งกับสมาชิกคนอื่นๆ

เขาเลือกที่จะปล่อยงานของแจ็คสันไปแบบเลยตามเลย ประมาณว่าได้แค่ไหนก็แค่นั้น ยังไงคนที่ซวยก็ต้องเป็นไอ้เพื่อนตัวสั้นไม่ใช่เขาสักหน่อย

ก็นะ...

คนที่จะซวยต้องเป็นแจ็คสัน ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้โจทย์ที่เหลืออยู่ถูกแก้ไปเกือบหมดแล้ว!?

มาร์คยืนอึ้ง เมื่อหยุดซ้อมแล้วพบว่า แทนที่กันต์พิมุกต์จะสนใจเล่นมือถือ เจ้าตัวกลับนั่งแก้โจทย์ฟิสิกส์จนเกือบหมด และเท่าที่มองๆดูทำถูกเสียด้วยสิ

กันต์พิมุกต์เรียนอยู่มัธยมปลายปีหนึ่ง แต่สามารถแก้โจทย์ของปีสองได้ขนาดนี้ถือว่าเก่งเลยทีเดียว

“เก่งจริงๆเลยนะแบมแบม” เขาพูดชมออกไปจากใจจริง ทำให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาจากชีทแล้วส่งมาให้เขา

“แบมอยากช่วย แต่ว่าแบมใช้ดินสอนะครับ เผื่อว่ามันผิด”

“ไหนดูซิ อืม...พี่ยังไม่เจอข้อผิดเลยนะ แก้ได้ขนาดนี้อ่านหนังสือของปีสองแล้วเหรอ?”

“ครับ...ถ้าเรียนเก่งคุณพ่อจะดีใจ” น้ำเสียงที่ตอบออกมางึมงำและเบาหวิว แต่คนตั้งใจฟังย่อมจับใจความได้

ที่กันต์พิมุกต์แก้โจทย์พวกนี้ได้ ไม่ใช่เพราะพรสวรรค์

ไม่ใช่ความรู้ที่อยู่ๆมันเกิดขึ้นมาเอง

หากแต่กันต์พิมุกต์พยายามเลือดตาแทบกระเด็นเพื่อให้เก่ง

ด้วยหวังว่าจะทำให้ผู้เป็นพ่อหันกลับมามอง

“อยู่กับพี่ไม่ต้องพยายามอะไรทั้งนั้นนะ แค่แบมแบมใช้ชีวิตอย่างมีความสุขพี่ก็ดีใจแล้ว” มาร์คพูดขึ้น หลังจากที่ต่างคนต่างเงียบไปชั่วครู่ ทำให้ร่างผอมบางเงยหน้าขึ้นสบตาเขา

“ขอบคุณนะครับ”

“อะไรกันขอบคุณอีกแล้ว พี่สอนไว้ว่าไงลืมแล้วเหรอ?”

“ไม่ได้ลืมนะครับ เพียงแต่อยากขอบคุณจริงๆ” กันต์พิมุกต์รีบส่ายหัว คงเป็นเพราะนึกได้ว่าเขาไม่ชอบให้ทำท่าทางเกรงใจหรือห่างเหิน

“ครับๆ เข้าใจล่ะ มาเถอะเก็บของกันดีกว่าเดี๋ยวพี่พาไปกินไอติม ร้านนี้ร้านโปรดของพวกยองแจเลยนะ รับรองว่าอร่อย” มาร์คคลี่ยิ้มเชื่อในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด พร้อมทั้งออกปากว่าจะพาไปทานไอศกรีม ทำเอาดวงตาของคนตรงหน้าเปล่งประกายสดใสขึ้น ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงชอบไอศกรีมไม่น้อย  

ร้านไอศกรีมที่มาร์คพากันต์พิมุกต์มาเป็นร้านที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้สีขาวและน้ำตาล ถึงไม่ได้ดูหวานแหวว แต่บรรยากาศก็ดูอบอุ่น

“แบมแบมเอาอะไรดี?” มาร์คถาม เมื่อร่างผอมบางตรงหน้าเปิดเมนูดูมาได้สักครู่

“เอ่อ...”

“เลือกไม่ถูกล่ะสิ” ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้ม เมื่ออีกฝ่ายดูท่าทางหนักใจเอามากๆ คงเลือกไม่ถูกว่าจะสั่งอะไรดี

“พี่มาร์คสั่งให้ได้ไหมครับ?”

“ก็ได้ครับ งั้นเอาเมนูขึ้นชื่อของร้านเลยละกันเนอะ ขอเป็น Waffles with Ice creamให้น้องของผมนะครับ แล้วก็ของผมเอาเป็นCookies Ice cream sandwich เครื่องดื่มขอเป็น Oreo Milkshake สองแก้วครับ” มาร์คจัดการสั่งเมนูขึ้นชื่อของร้านทันทีที่ถูกขอให้ช่วยสั่งให้

“ค่ะ ขอทวนเมนูนะคะ Waffles with Ice cream กับ Cookies Ice cream sandwich เครื่องดื่มเป็น Oreo Milkshake สองที่นะคะ

“ครับ”

“ค่ะ งั้นกรุณารอสักครู่นะคะ”

จากนั้นอีกไม่นานไอศกรีมก็ถูกนำมาวางเสิร์ฟ จานแรกเป็นของกันต์พิมุกต์มีไอศกรีมรสช็อคโกแลตลูกใหญ่วางคู่มากับวาฟเฟิลราดช็อกโกแลต  ส่วนของมาร์คเป็นคุกกี้หน้าตาน่าทานสองชิ้นวางคู่กับไอศกรีมรสชาเขียว

“เป็นไงบ้าง” ร่างสูงเอ่ยถามด้วยความอยากรู้เมื่อกันต์พิมุกต์ตักคำแรกเข้าปาก  

“...” ซึ่งคนถูกถามไม่ได้ตอบอะไรออกมา หากแต่รอยยิ้มหวานๆที่ส่งมา ทำให้เขาถึงกับคลี่ยิ้มกว้าง

กันต์พิมุกต์ยิ้มด้วยแววตาเปล่งประกายความสุข ชื่นชอบกับรสชาติที่ลิ้มลองเข้าไปจริงๆ ...

คำแล้วคำเล่าที่คนตรงหน้าตักเข้าปาก ทำเอามาร์คปลื้มอกปลื้มใจจนลืมกินของตนไปเลย บอกตามตรงใบหน้าและแววตาแบบนี้ เขาเพิ่งได้เห็นแบบเต็มตาก็วันนี้ล่ะ

“ละลาย”

“อืม...พี่กำลังละลายแล้ว” มาร์คเห็นด้วยเมื่อคนตรงหน้าพูดคำนั้นออกมา

“เอ๋?...พี่มาร์คหมายถึงอะไรเหรอครับ?” ดูเหมือนคำพูดใกล้เคียงกันแต่ดูเหมือนจะคนละความหมาย กันต์พิมุกต์จึงขมวดคิ้วเอียงคออย่างไม่เข้าใจนัก

“ก็...เอ่อ...”

“ไอติมหรือเปล่าครับ? ของพี่มันละลายแล้ว”

“โอ๊ะ!? จริงด้วย ดีนะยังไม่เป็นน้ำไม่งั้นอดแน่เลย” เมื่ออีกฝ่ายพูดชี้ทาง มาร์คถึงได้รู้ว่าไอศกรีมของตนละลายไปเยอะ เขาจึงต้องรีบตักใส่ปากบ้างขืนช้าคงได้กลายเป็นน้ำไปจริงๆ

“พี่มาร์ค...” อยู่ๆคนตรงหน้าก็เรียกขึ้นมา ทำให้เขาละความสนใจจากไอศกรีมแล้วเงยหน้าขึ้นมอง

“แบมแบม...” พอรู้ว่าถูกเรียกทำไม ใจของเขาก็เต้นระรัวแรงขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เข้าใจนะว่าน้องมีน้ำใจ อยากให้เขาชิมไอศกรีมรสช็อคโกแลตของน้อง แต่ช้อนเดียวกันแบบนี้เท่ากับเป็นการจูบทางอ้อมใช่ไหม?

ยิ่งก่อนหน้านี้น้องเลียช้อนไปด้วย...

ถ้าเขาอ้าปากรับมาจะเท่ากับไม่บริสุทธิ์ใจกับน้องหรือเปล่า?

“พี่มาร์คชิมสิ” คนตรงหน้ายื่นช้อนให้เข้ามาใกล้ปากของเขามากขึ้น ทำเอาเลี่ยงไม่ได้ ต้องอ้าปากรับไอศกรีมที่ถูกป้อนมา

เขาก็ควรจะละอายใจที่รับเอาจูบทางอ้อมของน้องที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ แต่นั่นก็เป็นแค่ในทางทฤษฎีแบบสุภาพบุรุษเท่านั้นแหละ เพราะในความเป็นจริงแล้วเวลานี้มาร์คต้วนกำลังยิ้มหน้าบานมีความสุขล้นปรี่อยู่

“เอ่อ...พี่มาร์คครับ...แบบว่าแบมชิมได้ไหม?” ดวงตากลมใสซื่อมองมาที่เขาอย่างอ้อนๆ ทำเอามาร์คอยากจะยกให้ทั้งจานไปเลย แต่ติดที่ว่าความคิดหนึ่งมันผุดขึ้นมาในหัวเสียก่อน

“ได้สิครับ อ่ะนี่” มาร์คตักไอศกรีมด้วยช้อนของตนแล้วยื่นป้อน เหมือนที่กันต์พิมุกต์เคยทำให้

และแน่นอนว่าอีกฝ่ายอ้าปากรับโดยไม่คิดลึกอะไร ต่างจากมาร์คที่กำลังคิดว่าตอนนี้ต่างฝ่ายต่างเสมอภาคกันแล้ว!?

เพราะใช้ช้อนของเขา ก็เท่ากับว่าน้องจูบเขาทางอ้อมเหมือนกัน...

นี่เขาไม่ได้เอาเปรียบน้องนะ...

เรื่องนี้จะทำการลงเนื้อหาเฉพาะเนื้อเรื่องหลักนะคะ คือ EP1-25 

ส่วนตอนพิเศษ และพาท NOT ALONE จะมีในเฉพาะในรูปแบบ E-BOOK ค่ะ

ภายใน E-BOOK ประกอบไปด้วย

EP 1-25 

Jackson parts  -  อดีตของแจ็คสันกับจื่อเทา

Yugyeom&Youngjae parts  -  เพื่อนสนิท

Jaebum&Jinyoung parts - หักห้ามใจ

Not Alone EP1 – สู่อ้อมอก 

Not Alone EP2 - ชดเชยช่วงเวลาที่ห่างกัน

Not Alone EP3 – ไม่มีใครดีไปกว่าพี่มาร์ค

Not Alone EP4 - ช่วยจินยอง

Not Alone END – กุมมือกันไว้  

ALONE (MARKBAM) อานาย www.mebmarket.com กันต์พิมุกต์ถูกตราหน้าว่าโรคจิต คนในโรงเรียนต่างหวาดกลัว มาร์คและเพื่อนๆมีหน้าที่หาหลักฐานมากำจัดให้กันต์พิมุกต์ถูกไล่ออก แต่ทำไปทำมาดันตกบ่วง หลงรักหัวปักหัวปำเสียนี่ (นิยายวาย Boy Love/ Yaoi)