คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : EP17 – ไม่ใช่ภาระ
[“อยู่ห้องคณะกรรมการครับพี่”] มาร์คอ่านข้อความทางไลน์ที่ยูคยอมส่งมาให้ แล้วรีบก้าวขาวิ่งไปที่นั่นทันที
ใจจริงเขาอยากจะตามน้องก่อนอะไรทั้งหมดด้วยซ้ำ เพียงแต่สถานการณ์มันไม่เอื้อ เขาจำเป็นต้องหยุดการกระทำแย่ๆของแทฮยอนเป็นอันดับแรก มิเช่นนั้นอาจมีคำพูดร้ายๆมาส่งผลกระทบต่อจิตใจอันบอบบางของกันต์พิมุกต์อีก
“แฮ่กๆ...”
“พักหายใจก่อนเถอะมาร์ค น้องอยู่ในห้องแล้ว” แจบอมเอ่ยขึ้น เมื่อมาร์ครีบมา จนมีอาการเหนื่อยหอบหายใจแทบไม่ทันแบบนี้
“ฉะ...ฉันไม่เป็นไร ว่าแต่แบมแบมเป็นไงบ้าง น้องโอเคไหม?”
“นายน่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วนะมาร์ค ว่าน้องไม่โอเคน่ะ ฉันกับสองแสบเองก็ทำอะไรไม่ได้มาก เราไม่กล้าพูดปลอบอะไรเพราะกลัวว่ามันอาจจะแย่ลง รอให้นายเป็นคนจัดการเองดีกว่า”
“อืม ขอบใจมากนะ” มาร์คเข้าใจที่แจบอมและรุ่นน้องทั้งสองรอเขา เพราะเด็กคนนั้นเปราะบางเกินไป บางทีคำพูดหวังดีอาจส่งผลตรงกันข้ามก็ได้
“แกร็ก” มือแกร่งค่อยๆเปิดประตู โดยที่ดวงตาคมก็สอดส่องมองหาร่างผอมบางไปด้วย
“ทางนั้นครับ” ยูคยอมชี้ไปทางมุมห้อง ก่อนจะจูงมือยองแจออกไปรอด้านนอก ปล่อยให้มาร์คจัดการเรื่องนี้ได้อย่างสะดวก
“แบมแบม” เมื่อได้เห็นกันต์พิมุกต์ชัดๆถึงขั้นใจหายวูบ เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ คำพูดของแทฮยอนที่ไม่คิดถึงผลที่ตามมานั้น ทำให้เด็กคนนี้รู้สึกอ่อนแออีกครั้ง เจ้าตัวไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเขาเปิดประตูเข้ามา ไม่ได้รับรู้ว่าตอนนี้ในห้องนี้มีเพียงเขากับตนเอง เพราะเอาแต่นั่งกอดเข่าซุกหน้าร้องไห้
“พี่ไม่ชอบน้ำตาของแบมแบมเลย” มาร์คพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ทำเอาอีกฝ่ายสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมอง
“พี่มาร์ค...” ดวงตาคู่สวยที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสๆ รวมไปถึงแก้มเนียนที่เปรอะเปื้อน มันช่างบีบหัวใจของเขาเสียจริงๆ
กลับไปกระทืบแทฮยอนตอนนี้ยังทันไหม?
มาร์คนึกขุ่นเคืองใจ แต่พยายามระงับเอาไว้ จากนั้นก็เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้กันต์พิมุกต์
“แบมไม่เป็นไร พี่มาร์คไม่ต้องดูแลแบมแล้วนะ แบมอยู่คนเดียวได้ พี่มาร์ค...ฮึก...ไป...เถอะครับ” เจ้าตัวพยายามเข้มแข็ง หากแต่พูดไม่จบประโยคน้ำตาก็ทะลักออกมาเสียได้ ทำเอามาร์ครีบคว้าร่างผอมบางมากอดเอาไว้
“ไม่เอาหรอกนะ พี่จะอยู่กับแบมแบม ต่อให้ไล่พี่ก็ไม่ไปหรอก”
“แต่แบมเป็นภาระ...เป็นเด็กมีปัญหา ทำให้พี่มาร์คเดือดร้อน” เพราะคำพูดของแทฮยอนทำให้คนในอ้อมกอดของเขาต้องคิดมาก โทษตัวเองว่าเป็นภาระเหมือนตอนที่อยู่กับพ่อ
“ฟังพี่นะ พี่ไม่เคยคิดว่าแบมแบมเป็นภาระเลยสักครั้ง”
“แต่...”
“แบมแบมเชื่อคนอื่นมากกว่าพี่เหรอ?” มาร์ครีบชิงถาม เมื่อคนในอ้อมกอดจะค้านคำพูดของเขา
“มะ...ไม่ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นเชื่อพี่เถอะนะว่า แบมแบมไม่ใช่ความเดือดร้อน ไม่ใช่ภาระ แต่เป็นคนที่ทำให้พี่มีความสุข และก็ทำให้ใจของพี่เต้นแรงแบบนี้” เขาไม่พูดเปล่าคว้ามือเล็กมาทาบตรงหัวใจของตนด้วย
“ใจพี่มาร์คเต้นแรงจัง” กันต์พิมุกต์พูดงึมงำปนสะอื้น
“ใช่ มันเต้นแรงกับทุกอย่างที่เป็นแบมแบม ตอนแบมแบมร้องไห้โศกเศร้าก็เต้นแรง แต่มันเป็นแบบทำให้รู้สึกเจ็บปวด บีบจนพี่รู้สึกอึดอัดไม่ชอบเลยล่ะ”
“แบมขอโทษครับพี่มาร์ค” มาร์คคลี่ยิ้มนิดๆ เมื่อคนในอ้อมกอดเอ่ยขอโทษออกมาอย่างซื่อๆ
“ขอโทษทำไม? แบมแบมไม่รู้จริงๆเหรอว่าทำไมพี่รู้สึกแบบนั้น” มาร์คเชยคางให้กันต์พิมุกเงยหน้าขึ้นสบตา
บางทีมันอาจถึงเวลาแล้ว ที่เขาต้องยอมรับความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้น
“จะรังเกียจพี่ไหม? ถ้าต่อจากนี้ไปพี่จะทำดีกับแบมแบมเพราะหวังผล” ไม่พูดเปล่า ใบหน้าคมค่อยๆโน้มเข้าไปหาอีกคนเรื่อยๆ
กันต์พิมุกต์ไม่ได้ถอยหนี ในขณะที่มาร์คเองก็ไม่ได้คิดจะหยุด
ริมฝีปากของมาร์คจึงค่อยๆสัมผัสกับริมฝีปากของอีกคน
ไม่ใช่การจูบแบบรุกล้ำหักดิบ แต่ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ริมฝีปากเนียนนุ่มถูกลิ้มรสซ้ำๆหลายครั้ง กันต์พิมุกต์ไม่ได้ผลักไส ไม่ได้เบี่ยงหน้าหนี หากแต่หลับตาพริ้มยอมให้มาร์คจูบตามอำเภอใจ
“อย่าเกลียดพี่นะแบมแบม พี่ห้ามใจไม่ได้จริงๆ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นด้วยดวงตาเว้าวอน
ตอนนี้เขาขอแค่คนตรงหน้าไม่เกลียดที่เขาเห็นแก่ตัว
ไม่เกลียดที่เขาทำดีด้วยอย่างไม่บริสุทธิ์ใจเหมือนเมื่อก่อน
เขาขอแค่นั้นจริงๆ...
“แบมไม่เกลียดพี่มาร์คหรอก แบมคิดว่าแบมก็เป็นเหมือนพี่มาร์ค ใจของแบมเต้นแปลกๆเหมือนกัน” คนตัวเล็กเอ่ยออกมาพร้อมน้ำตาที่พลั่งพรู คว้ามือของมาร์คมาทาบที่หัวใจของตนเหมือนๆกับที่มาร์คทำ
แน่นอนว่ามาร์ครู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่มันถี่รัวกว่าปกติ จนทำให้เขาถึงกับมองตาคมกลมโตของคนตรงหน้า
“ใจแบมเต้นแรงตอนพี่มาร์คกอด มันอบอุ่นและมีความสุขยังไงก็ไม่รู้ แล้วมันก็เต้นแรงมากตอนพี่มาร์คจะ...จูบ”
เอาล่ะสิ!
มาร์คถึงกับคุมตัวเองไม่อยู่ เมื่อกันต์พิมุกต์สารภาพออกมาตรงๆ เขาโน้มไปฉกฉวยริมฝีปากอีกครั้ง!
หากแต่ครั้งนี้มันรุกล้ำเกินกว่าที่แล้วมา เรียวลิ้นของมาร์คเก็บเกี่ยวความหวานหยาดเยิ้มอย่างกระหายจนพอใจ และตอนละจูบไม่วายอาจหาญดูดดึงริมฝีปากอิ่มด้วย ทำเอามือของที่ทาบหัวใจของกันต์พิมุกต์อยู่จับจังหวะการเต้นไม่ถูกเลยทีเดียว
น้องก็ใจเต้นแรงเหมือนๆกับเขา
เราสองคนใจตรงกัน!
“พี่สัญญาว่าจะดูแลแบมแบมตลอดไป อย่าไล่พี่อีกนะครับ อย่าเชื่อคนอื่นหากมันทำร้ายเราสองคน”
“ครับ” กันต์พิมุกต์พยักหน้ารับคำ ทำให้มาร์คยิ้มกว้างบรรจงจูบหน้าผากเบาๆหนึ่งครั้งราวกับให้รางวัลเด็กดี โดยไม่รู้เลยว่าหนังรักโรแมนติกม้วนนี้ถูกแอบดูมากกว่าคนหนึ่งคน
“ให้ตายเถอะมาร์คมันโคตรร้าย” แจบอมที่โผล่หัวเข้ามาดูเหมือนสองแสบบ่นแต่ใบหน้าคลี่ยิ้ม รู้สึกดีใจที่ความทึ่มซึนของเพื่อนมันจบลงแล้ว
“เห็นเงียบๆมาร์คฟาดเรียบนะครับ” ยูคยอมพึมพำอย่างชอบใจ ในขณะที่ยองแจหน้าแดงแจ๋
“งื้ออออยูค...แจรู้สึกเหมือนเป็นเด็กใจแตก อยากโดนจูบบ้างอ่ะ”
“งั้นมาจูบกันเถอะ” ยูคยอมไม่พูดเปล่าดึงยองแจออกมาจากหน้าห้อง แล้วดันร่างบางชิดกำแพง ค่อยๆเลื่อนเข้าไปหา อีกนิดเดียวเส้นบางๆระหว่างคำว่าเพื่อนจะจบลง!
“ผวัะ! ผวัะ!” / “โอ้ย! พี่จินยองเราสองคนเจ็บนะ!”
“ก็ตีให้เจ็บไง” จินยองไม่พูดเปล่า มองสองน้องเล็กอย่างคาดโทษ ให้ขณะที่สองแสบที่ถูกหยุดอารมณ์โรแมนติกต่างกุมหัว
“จินยองนายย้อนกลับมาที่โรงเรียนเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ เหมือนมีลางสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องแล้วก็จริงๆด้วย ทำไมนายไม่รู้จักห้ามน้องห๊ะแจบอม ให้เล่นกันแบบนี้ได้ยังไง? คนอื่นมาเห็นเข้ามันจะเป็นเรื่องนะ นายนี่มันแย่จริงๆ” งานนี้ตัวต้นเรื่องต่างก้มหน้า ในขณะที่แจบอมยิ้มแห้งๆ
ลางสังหรณ์ของจินยองแม่นนะ!
แต่...
แม่นแบบผิดจังหวะไปนิด!?
“อ้าว ฉันคิดว่าพวกนายกลับไปแล้วเสียอีก” มาร์คที่เดินจูงมือกันต์พิมุกต์ออกมาจากห้อง มีท่าทีตกใจเล็กน้อย ที่เห็นพวกแจบอมยังอยู่
“ฉันรอหยิบกระเป๋าน่ะ” แจบอมตอบ แต่ไม่วายส่งสายตาล้อเลียนมาด้วย มาร์คจึงเดาออกได้ไม่ยาก ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องไม่ใช่ความลับระหว่างคนสองคนอีกแล้ว
“ส่วนผมกับแจเป็นห่วงแบมแบมอ่ะครับ ก็เลยยังไม่กลับ แบมแบมโอเคดีแล้วใช่ป่ะ?” ประโยคหลังยูคยอมพูดกับร่างผอมบางที่ยืนแอบข้างหลังของมาร์ค เนื่องด้วยอาการเขินอาย
แม้ไม่รู้ตัวว่ามีคนแอบเห็นฉากเลิฟซีน แต่เจ้าตัวก็อายจนไม่กล้ามองหน้าใครทั้งนั้น
“หื้อ? เกิดเรื่องอะไรกับน้องแบมแบมเหรอ? นี่ฉันตกข่าวอะไรไปหรือเปล่า?”
“ก็นิดหน่อยแต่ตอนนี้น้องไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
“ไม่เป็นไรแน่นะ น้องแบมแบมครับไหนบอกพี่จินยองมาสิ เกิดอะไรขึ้น?” จินยองไม่เชื่อที่มาร์คบอก คว้าแขนเรียวของน้องที่ยืนหลบหลังเพื่อนออกมา หวังจะถามไถ่ให้แน่ใจ
“เอ่อ...คือ...”
“ตายแล้ว! ทำไมหน้าแดงขนาดนี้ไม่สบายหรือเปล่า!?” ยังไม่ทันที่จะมีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของกันต์พิมุกต์ ผู้มีตำแหน่งเป็นเลขาของประธานนักเรียนก็ตกใจกับใบหน้าแดงก่ำ จนโวยวายออกมา
“เอ่อ...คือ...ผม...”
“พอได้แล้วน่าจินยองน้องไม่เป็นไรหรอก”
“นายแน่ใจนะมาร์ค แต่น้องหน้าแดงมากอ่ะ ไปหาหมอไหม?” จินยองก็ยังคงเป็นจินยอง ที่คอยเป็นห่วงคนรอบข้างเสมอ แต่ในยามนี้แจบอมแทบกลั้นขำไม่อยู่ แต่จะให้เฉลยตอนนี้เลยก็กลัวเด็กจะอาย
“ไม่ต้องหรอกน่า ฉันดูแลของฉันดีไม่เป็นไรหรอก ป่ะแบมแบมเราไปกันเถอะ” มาร์คสงสารน้องที่ทำตัวไม่ถูก ยิ่งจินยองพูด ใบหน้ายิ่งแดงจนลามไปถึงใบหู เขาจึงต้องรีบพาน้องแยกตัวออกมา
“แบมแบมไม่ต้องกังวลนะ พวกนั้นไม่รู้เรื่องอะไรหรอก”
“ครับพี่มาร์ค” ดวงตาคู่สวยฉายแววโล่งใจขึ้น ทำเอามาร์คแอบขอโทษในใจที่โกหกไปแบบนั้น
มองจากแววตาของแจบอมแล้ว เขามั่นใจเลยว่าสองแสบก็ต้องรู้ด้วย และตอนนี้จินยองก็อาจจะรู้เพิ่มเข้ามาอีกหนึ่ง
“แบมแบมคิดว่าเมื่อกี้มันเป็นเรื่องที่ผิดรึเปล่า?”
“ทำไมพี่มาร์คถามแบบนี้ล่ะครับ?” ร่างผอมบางชะงักเท้า แล้วมองเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจที่ถูกถาม
“ก็เพราะพี่เผลอทำเรื่องเอาแต่ใจลงไป โดยไม่ได้ถามความสมัครใจของแบมแบมเลยนี่น่า พี่กลัวว่าจะทำให้รู้สึกไม่ดี”
“พี่มาร์คบ้า มีใครเขาถามก่อนจูบด้วยรึไง?” กันต์พิมุกต์ใบหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ พร้อมพึมพำว่าคนตรงหน้าเบาๆ
“เออ...นั่นสิเนอะ ดูท่าพี่คงจะบ้าไปจริงๆแล้วล่ะ แต่พี่อยากให้เกียรติแบมแบมนะ เอาไว้คราวหลังพี่จะขอก่อน”
“พี่มาร์คบ้า แบมไม่พูดด้วยแล้ว” งานนี้ร่างผอมบางก้าวเท้าเดินหนี ในขณะที่มาร์คเดินตามหลังยิ้มกว้าง
ก็เด็กคนนี้อายได้น่ารักจริงๆนี่น่า
กันต์พิมุกต์เดินนำหน้ามาจนกระทั่งถึงโรงยิมเจ้าตัวก็หยุด ใบหน้าฉายความกังวลใจจนร่างสูงต้องเอื้อมมือกุมเอาไว้
“ไม่เป็นไรหรอก พวกนั้นไม่ได้ร้ายกาจอะไร”
“แต่พวกเขาไม่ชอบที่แบมเกาะติดพี่มาร์ค”
“พวกนั้นอิจฉาพี่มากกว่า”
“เอ๋?” ดวงตาคู่สวยฉายแววสับสน มาร์คจึงอดไม่ได้ที่จะลูบผมนุ่มเบาๆอย่างเอ็นดู
น้องไม่เคยรู้ตัวเลยสินะ ว่าเดี๋ยวนี้มีแต่คนอิจฉาเขาที่ได้อยู่ใกล้ๆน้อง
“ไม่ต้องคิดมาก เชื่อพี่เถอะว่าพวกนั้นไม่ได้คิดอย่างที่แบมแบมคิด ป่ะเข้าไปหยิบกระเป๋ากันดีกว่านะ” ร่างผอมบางยอมเดินตามเข้ามาด้านใน โดยที่มือเล็กๆนั้นจับชายเสื้อของเขาเอาไว้ตลอด เพราะหวั่นเกรงสายตาของสมาชิกชมรมบาส
“เอ่อ...ประธาน...ผม”
“จะพูดอะไรก็พูดมา อย่าอ้ำอึ้ง” มาร์คพูดขึ้นเมื่อแทฮยอนที่เดินเข้ามาหา แล้วอ้ำๆอึ้งๆ อยากจะพูดบางอย่างแต่ยังคงลังเลอยู่
“คือผมอยากจะคุยกับน้องแบมแบมครับ”
“ก็เอาสิ” มาร์คยอมอนุญาต แต่น้องกับมีท่าทางอิดออดไม่อยากคุยด้วย
“แต่ว่าแบมอยากกลับแล้ว พี่มาร์คกลับกันเถอะนะ”
“ไม่เอาน่า อย่าดื้อสิลองฟังที่เขาพูดหน่อย” พอโดนปรามอย่างนั้นกันต์พิมุกต์ก็หยุดงอแง และรับฟังในสิ่งที่แทฮยอนกำลังจะพูด
“เอ่อ...น้องแบมแบมครับ คือพี่อยากจะขอโทษเรื่องที่พี่พูดไม่ดีออกไป น้องแบมแบมอย่าโกรธพี่เลยนะครับ”
“ครับ” ร่างผอมบางพยักหน้ายอมพูดให้อภัยง่ายๆ เอาจริงๆสมาชิกในชมรมดูไม่ออกด้วยซ้ำว่าเด็กคนนี้หายโกรธจริงๆหรือไม่ จะมีก็แต่มาร์คที่รู้ว่าน้องไม่เคยโกรธใครจะมีก็แต่คิดมากและกลัวไปเองมากกว่า
“เอ่อ...จริงๆแล้วประธานเขาไม่ได้คิดอย่างที่พี่พูดหรอกนะครับ พี่พูดไปเอง”
“ผมรู้แล้วครับ” ถึงแม้คำตอบมันยาวกว่าเดิม แต่ไม่ช่วยให้แทฮยอนหายเกร็งได้ เพราะไม่รู้ว่าภายใต้สีหน้าเรียบนิ่งกับคำพูดที่ดูเหมือนเข้าใจนั้น จะยอมให้อภัยจริงๆอย่างที่ปากว่าหรือไม่
และก่อนที่โรงยิมจะถูกบรรยากาศชวนอึดอัดไปมากกว่านี้ กันต์พิมุกต์พูดบางอย่างออกมาจนทำให้ทุกคนมองหน้ากัน
“ผมเองก็ต้องขอโทษทุกคนเหมือนกัน”
“น้องแบมแบมขอโทษเรื่องอะไรเหรอครับ?”
“ก็ทุกคนคงอึดอัดที่ผมมาอยู่ที่นี่ มาเกาะติดพี่มาร์ค ผมขอโทษนะครับที่ทำให้รู้สึกไม่ดี” งานนี้สมาชิกชมรมบาสถึงกับมองหน้ากัน อึ้งที่ถูกขอโทษ อึ้งที่รู้ว่าจริงๆแล้วเด็กคนนี้ช่างแตกต่างจากภาพลักษณ์ก่อนหน้าทั้งกายและใจ
“น้องแบมแบมอย่าพูดแบบนี้อีกเลยนะ ยิ่งพูดพวกเรายิ่งรู้สึกผิดอ่ะ”
“ทำไมต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะครับ?”
“ก็พวกเรามองน้องแบมแบมในแง่ลบ หน้ำซ้ำยังหน้าด้านชอบน้องแบมแบมอีก”
“ห๊ะ!?” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อได้ยินคำตอบแบบไม่คาดฝัน
“พอเลยนะพวกนาย แบมแบมไม่ต้องไปใส่ใจพวกมันให้มากนักหรอก พวกนี้ไม่ได้ห่วงอะไรพี่อย่างที่แบมแบมเข้าใจหรอก พวกมันก็แค่หลงหน้าตาของแบมแบมจนอิจฉาพี่ก็เท่านั้นแหละ”
“ตอนนี้ไม่ได้หลงหน้าตาอย่างเดียวแล้วนะ จิตใจของน้องแบมแบมก็น่าหลงด้วย”
“อยู่ให้ห่างแบมแบมเลยนะแทฮยอน”
“หวงก้างนี่หว่า” งานนี้เป็นสมาชิกที่อายุมากกว่าอย่างรุ่นพี่จินอุนพูดลอยๆขึ้นมา แต่ก็ทำให้เกิดเสียงเซ็งแซ่เชิงเห็นด้วยของสมาชิกคนอื่นๆดังขึ้น มาร์คจึงขมวดคิ้วคิดหนัก! บางทีก็ต้องชัดเจนในที่สาธารณะด้วย!
“เออ! หวง! ใครจะทำไม? ป่ะแบมแบมกลับกันเถอะ” พอประกาศกร้าวเสร็จก็คว้าประเป๋าคว้าข้อมือเล็กเดินจูงออกมาจากโรงยิม ไม่สนใจเสียงโห่ร้องของสมาชิกในชมรมที่ไล่หลังมาติดๆ
“พี่มาร์คเดินช้าๆหน่อย แบมเดินตามไม่ทัน” เมื่อออกมาจากโรงยิมแล้ว คนที่เดินตามหลังก็ร้องท้วงขึ้น มาร์คจึงได้สติชะงักเท้าของตน
“พี่ขอโทษนะ เร่งเดินหนีพวกมันจนไม่ได้สังเกตว่าแบมเดินไม่ทัน”
“แบมเข้าใจครับ”
“แต่ที่พวกนั้นพูดน่ะจริงๆนะ”
“!?”
“พี่หวง” แค่คำสั้นๆแต่ส่งผลให้กันต์พิมุกต์หน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ จนมาร์คอยากจะจุ๊บแก้มแดงๆนั่น และเขาเกือบจะทำตามใจตัวเองจริงๆ ถ้าไม่ติดว่า!
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมารับ! มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงวะ!” เสียงโวยวายจากถนนทำให้ถึงกับชะงักและหันไปมอง
“นั่นพี่แจ็คสันนี่ครับ”
“อืม นั่นมันคุยกับใครน่ะ?” มาร์คไม่พูดเปล่าก้าวขาเดินไปหาเพื่อนด้วย
“แจ็คสัน...”
“มาร์ค...” แจ็คสันทำหน้าตาเหรอหราเมื่อมาร์คเดินเข้ามา เจ้าตัวมองหน้ามาร์คกับคนที่กำลังยืนพิงรถสปอร์ตคันหรูสลับกันไปมา เหมือนกำลังทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์อย่างนี้!
“ไม่แนะนำเพื่อนให้คู่หมั้นรู้จักหน่อยเหรอเจียเอ๋อ?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามแจ็คสัน ทำให้มาร์คอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหน้า
เออ! สมควรที่แจ็คสันมันต้องร้องไห้!
รูปร่างสูงใหญ่กว่าเยอะ หนำซ้ำหน้าตาก็ไม่ใช่เล่นๆออกแนวแบดบอยแบบนักล่าของจริงเลยล่ะ!
“มึงหุบปากไปเลย! ใครคู่หมั้นมึง!?”
“ก็นายไงคู่หมั้นของฉัน ว่าไงไม่แนะนำเพื่อนหน่อยเหรอ?”
“ไม่แนะนำโว้ย! มาร์คมันไม่ใช่เพื่อน มันเป็นผัวกูต่างหาก!”
ภายใน E-BOOK ประกอบไปด้วย
EP 1-25
Jackson parts - อดีตของแจ็คสันกับจื่อเทา
Yugyeom&Youngjae parts - เพื่อนสนิท
Jaebum&Jinyoung parts - หักห้ามใจ
Not Alone EP1 – สู่อ้อมอก
Not Alone EP2 - ชดเชยช่วงเวลาที่ห่างกัน
Not Alone EP3 – ไม่มีใครดีไปกว่าพี่มาร์ค
Not Alone EP4 - ช่วยจินยอง
Not Alone END – กุมมือกันไว้
 |
|
ความคิดเห็น