[GOT7] Alone | MarkBam [จบ]

ลำดับตอนที่ #22 : EP20 – สองคนนั้นคือเพื่อน

จริงๆแล้วมาร์คไม่ชอบสถานที่ที่มีคนเยอะ และยิ่งซุปเปอร์มาเก็ตตอนช่วงเย็นๆ ที่มีบรรดาแม่บ้านจับจ่ายซื้อของอย่างขวักไขว่ มาร์คยิ่งคิดว่าชาตินี้จะไม่เฉียดเข้าใกล้เด็ดขาด!

แต่ทั้งหมดนั่นคือก่อนที่จะมาเจอกันต์พิมุกต์

“แบมจะทำอาหารเย็นให้นะครับ” น้องเอ่ยขึ้น หลังจากที่ซื้อวัตถุดิบทำช็อกโกแลตเสร็จ ทำให้เขาต้องมายืนอยู่ตรงนี้ สถานที่ที่แม่บ้านกำลังทำศึกสงครามกันอยู่!

“ต้องใช้อะไรบ้าง เดี๋ยวพี่ไปหยิบให้เอง” ขืนให้น้องเข้าไปเบียดเสียดหยิบเอง เขากลัวเหลือเกินว่าร่างกายผอมๆของน้องจะได้รับบาดเจ็บ สู้เขาไปหยิบมาให้จะดีกว่า

“แบมหยิบเองก็ได้ครับ”

“ไม่ได้หรอกตัวเล็กขนาดนี้ เดี๋ยวโดนเบียด บอกพี่มาเถอะใช้อะไรบ้างเดี๋ยวพี่ไปหยิบมาเอง”

“ก็ได้ครับ...งั้นเอากุ้งแล้วก็...” เรียวนิ้วเริ่มชี้ไปทางวัตถุดิบที่ตนต้องการใช้

มาร์คปาดเหงื่อเมื่อได้ของครบ ในขณะที่อีกคนยืนเช็คว่าขาดเหลืออะไรหรือไม่

“อู้หู้! ซื้อเยอะจัง ว่าแต่ช็อกโกแลคต้องใช้ไอ้ใบเขียวๆนี่ด้วยเหรอ?” ยองแจกับยูคยอมที่แยกไปซื้อแม่พิมพ์ เกิดอาการงุนงงที่เห็นวัตถุดิบมากมายในรถเข็น

“ยูคว่านี่มันไม่ใช่วัตถุดิบทำช็อกโกแลตหรอกแจ เขาคงจะฉลองชัยชนะกันแบบสองต่อสองท่ามกลางแสงเทียนไรงี้อ่ะ”

“อิจฉาว่างั้น?” แทนที่มาร์คจะปฏิเสธ กลับย้อนถามแบบกวนๆซะอย่างนั้น

“อุ๊ย! แรงอ่ะเหมือนยอมรับกลายๆว่าจะมีดินเนอร์ อิจฉาอ่ะ”

“ปากแซวพี่ แต่ทำไมตาของนายต้องไปมองแบมแบมอย่างนั้นล่ะยองแจ?” มาร์คมองออกว่าเด็กแสบนี่ว่ากำลังอ้อนวอนน้องน้อยของเขา ให้เอ่ยปากชวนไปร่วมทานมื้อเย็นด้วยทางสายตา

ไม่ชอบใจ!

ไม่อยากให้มีคนอื่นในวันของเรา(?)

“ก็แหม...ไม่ได้อะไรสักหน่อย แค่คิดว่าจะมีโอกาสได้ชิมฝีมือของแบมแบมรึเปล่าก็เท่านั้นแหละ”

“ยูคก็คิดเหมือนกัน เห็นมี๊ของพี่มาร์คเคยบอกว่า ฝีมือของแบมแบมระดับเชฟ ไม่รู้ว่าชาตินี้เราสองคนจะมีโอกาสชิมรึเปล่าเนอะ?” เล่นพูดตัดพ้อแบบนี้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าผู้ตกเป็นเหยื่อของสองคนนี้จะพูดอะไรออกมา

“มาทานด้วยกันนะ”

“เยส!!!” พอประโยคที่รอคอยหลุดออกมา ยูคยอมกัยยองแจก็หันไปไฮไฟว์กันด้วยความดีใจ ในขณะที่มาร์คถอนหายใจอย่างระอา...

“แบมแบมไม่ต้องไปใจดีกับมันสองคนก็ได้นะ”

“สองคนนั้นเป็นเพื่อน” คำตอบที่ได้กลับมา ทำให้ความเคืองใจของมาร์คหายไปแทบจะทันที

เพราะน้องเปิดใจเรียกทั้งสองคนนั้นว่าเพื่อน...

เพราะน้องเปิดโอกาสให้ตัวเองเรียนรู้โลกใบใหม่...

ตอนนี้ห้องของกันต์พิมุกต์เต็มไปด้วยความวุ่นวาย อันเนื่องมาจากยูคยอมกับยองแจที่อาสาช่วยทำครัว ค่อนข้างจะงกๆเงิ่นๆไม่เป็นงานกันสักเท่าไหร่

ส่วนตัวมาร์คเองเลือกรอและให้กำลังใจอยู่ห่างๆดีกว่า ขืนเข้าไปอีกคนห้องครัวเล็กๆมันจะวุ่นวายไปมากกว่านี้

ดวงตาคมที่จ้องมองร่างผอมบางจับเครื่องครัวแล้วค่อยๆละออกมามองบรรยากาศรอบๆห้อง มองกี่ครั้งเขาก็อดภูมิใจไม่ได้ เฟอร์นิเจอร์สไตล์โมเดิร์นโทนขาวเทาที่เขาเลือกให้ มันถูกจัดและตกแต่งได้อย่างลงตัว

และยิ่งมีรูปถ่ายภาพคู่ระหว่างเขากับผู้เป็นเจ้าของห้อง ตกแต่งอยู่หลายรูปด้วยแล้ว มันยิ่งส่งผลให้เขาชอบห้องนี้เป็นพิเศษ

เรียวนิ้วยาวไล้ใบหน้าของน้องในรูปถ่ายแล้วมีรอยยิ้มเผยออกมา นึกถึงวันที่ช่วยกันแต่งห้อง ตอนนั้นเขารู้สึกว่ายังดูโล่งๆ ชั้นวางของมีแค่หนังสือ ไม่มีของประดับอย่างอื่นเลย เขาจึงรั้งร่างผอมบางมาถ่ายรูปคู่กันซะหลายสิบรูป

น้องตาโตตกใจมองหน้าของเขาอย่างตื่นๆ ก่อนจะยิ้มแบบเขินๆ บอกตามตรงเขาชอบรูปพวกนี้มาก นอกจากจะอัดเอามาใส่กรอบประดับห้องให้น้องแล้ว เขายังตั้งเป็นภาพพื้นหลังในมือถือของตัวเองด้วย

“อย่างนี้เขาเรียกว่าหลงนะพี่” ยูคยอมที่มายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มล้อเลียนหลังจะทำให้มาร์คร้อนตัว

หากแต่!

“เปล่าซะหน่อย” เสียงทุ้มเอ่ยปฏิเสธพร้อมมองตาผู้เอ่ยแซว จากนั้นก็พูดประโยคถัดมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนว่า...

“มันมากกว่าคำว่า ‘หลง’ ต่างหากล่ะ”  

อาหารเย็นวันนี้เป็นอาหารไทย มีต้มยำกุ้งที่ขึ้นชื่อ ไข่เจียวหมูสับ ผัดผักรวมมิตร ปลาทอดจิ้มน้ำจิ้มรสแซ่บ สร้างความเจริญอาหารให้กับคนที่ไม่คุ้นเคยกับอาหารไทยอย่างสามหนุ่มเป็นอย่างมาก

“อาหารไทยอร่อยเว่อร์อ่ะ” ยองแจพูดในขณะที่ตักต้มยำกุ้งใส่ปากคำใหญ่

“กินคำเล็กๆหน่อยก็ได้เถอะยองแจ ติดคอตายขึ้นมาพี่ไม่มีคืนท่านส.ส.ชเวนะ”

“แหม...ผมก็ไม่ได้อยากตะกละ แต่อร่อยจริง”

“นั่นสิ ชาตินี้ถือว่าเกิดมาคุ้มล่ะ ได้กินฝีมือของแบมแบม” ยูคยอมพูดเป็นลูกคู่ให้ยองแจ หนำซ้ำยังแอบมีหยอดกันต์พิมุกต์ด้วย

“วันหลังกินด้วยกันอีกนะ” คนถูกหยอดมีรอยยิ้มเขินๆ เอ่ยปากชวนอีก ทำเอาสองแสบหันไปไฮไฟว์กัน ที่ประสบความสำเร็จในการใช้คำพูดจนได้ลาภปากในครั้งต่อไป

“ไม่ต้องไปใจดีกับสองคนนั้นมากนักหรอก”

“โห! พี่มาร์คอ่ะ อย่าพูดอย่างนี้ดิ เดี๋ยวแบมแบมไม่ชวนพวกเรามาอีกจะทำไง”

“ก็ดีน่ะสิ ไม่รู้รึไงยองแจ ว่าพวกนายสองคนเป็นตัวป่วน”

“เชอะ! ใช่สิเราสองคนทำอะไรก็ผิด งอน!” ยองแจทำสะบัดหน้าใส่ แต่มาร์คไม่มีทีท่าว่าจะง้อเลยสักนิด

“ระวังก้างนะแบมแบม” นอกจากไม่ง้อแล้ว ยังไม่ได้สนใจมองยองแจเลยสักนิด เพราะดวงตาคมคู่นั้นคอยมองแบมแบมอยู่ตลอดเวลา ทำเอายูคยอมต้องสะกิดส่งซิกให้คู่หูรู้ตัวว่าจะงอนเก้อ

“พี่มาร์คโคตรใจร้าย”

“ไม่เอานะแจอย่าพูดอย่างนั้น ที่จริงแล้วพี่มาร์คเป็นคนที่ใจดีสุดๆ เลยต่างหากล่ะ” ยูคยอมเอานิ้วจุ๊ปากปรามเพื่อน แต่ตัวเองกลับส่งสายตาล้อเลียนมาทางมาร์ค

โดยสื่อความนัยว่าใจดีที่สุด...

แต่!

เฉพาะกับกันต์พิมุกต์...

“กินเสร็จแล้วก็ช่วยกันเก็บช่วยกันล้างด้วย” มาร์ครู้ความหมายที่ยูคยอมล้อเลียน แต่ทำเป็นไม่สนใจ หนำซ้ำยังออกคำสั่งให้สองน้องเล็กประจำกลุ่มช่วยกันทำตัวให้เป็นประโยชน์ด้วย

และแน่นอนว่าเด็กดีอย่างยองแจกับยูคยอมจะต้อง...

 “โอ๊ะ! ยูคดูสิฝนตั้งเค้ามาแล้วอ่ะ ต้องตกแน่ๆเลยอ่ะ”

“จริงด้วยเมื่อเช้าดูข่าวเขาว่าพายุเข้า ท่าจะตกหนักพวกเราต้องรีบกลับแล้วล่ะ ขอโทษนะแบมแบมเราสองคนแย่จังเลยอยู่ช่วยล้างจานไม่ได้” สรุปคืออิ่มแล้วชิ่ง! มาร์คอยากจะตบหัวรุ่นน้องทั้งคู่เป็นการสั่งสอน แต่ติดตรงที่ว่าน้ำเสียงแหบๆติดหวานพูดเชิงเข้าอกเข้าใจขึ้นมาเสียก่อน

“ไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไรได้ไง ไอ้สองคนนี่มันเหลือร้ายจริงๆ”

“ก็พวกเรากลัวฝนนี่น่า ขอโทษนะพี่มาร์ค รบกวนช่วยล้างจานด้วยนะครับ” ยองแจรีบวิ่งจี๋ไปที่ประตู โดยมียูคยอมหอบกระเป๋าตามไปติดๆ มาร์คจะตามแต่ก็ออกตัวช้าไป สองแสบนั่นอันตรธานหายไปจากห้องเสียแล้ว

“ไอ้เด็กบ้า!”

“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่มาร์ค”

“แต่สองคนนั้นนิสัยเสียนะ” ความไม่ชอบใจทำให้มาร์คหน้ามุ่ย จนอีกคนต้องจับมือแกร่งเขย่าเบาๆให้ใจเย็นลง

“สองคนนั้นอาจจะกลัวฝนจริงๆก็ได้”

“ข้ออ้างมากกว่า”

“งั้นเราจะให้สองคนนั้นล้างจานในครั้งหน้า”

“และสองคนเราไม่ต้องช่วย” เมื่อร่างผอมบางพยักหน้ายอมรับในสิ่งที่เขาพูด ใบหน้าที่บึ้งตึงของมาร์คก็มีรอยยิ้มเผยขึ้น

“งั้นแบมเก็บจานก่อนนะครับ”

“มาเดี๋ยวพี่ช่วย” เอาจริงๆเรียกว่าเป็นการแย่งเก็บเกือบหมดเลยต่างหาก ถ้าคนในกลุ่มมาเห็นคงได้มีแขวะว่าเขาเว่อร์ ไม่อยากให้น้องเหนื่อยแน่ๆ

ทั้งที่ในความเป็นจริงเขาไม่ได้เว่อร์เลยสักนิด(?)

ก็แค่อยากทำตัวให้เป็นประโยชน์กับน้องก็เท่านั้นเอง

“เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ?” มาร์คอดถามขึ้นไม่ได้ เมื่อเห็นน้องที่เดินตามเข้ามาในห้องครัวก้มมองมือถือแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน เหมือนกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ

“มี๊บอกว่า ‘งอน’ ครับ”  

“จริงอ่ะ? ไหนขอพี่ดูหน่อยซิ” มาร์คก้มมองมือถือในมือของน้อง ก่อนจะคลี่ยิ้มขำขัน ที่ผู้เป็นแม่ที่ส่งสติกเกอร์ไลน์บอกว่า ‘งอน’ มาให้น้อง

“แบมนึกไม่ออกเลยว่าทำอะไรให้มี๊งอน”

“ไม่ต้องนึกหรอกพี่ว่าพี่รู้นะ ต้นเหตุคงมาจากพี่นี่แหละ”

“ยังไง?” เมื่อเจ้าตัวสงสัยมาร์คก็รีบไขข้อข้องใจโดยการยื่นมือถือของตนให้ดูบทสนทนาระหว่างเขากับแม่

[“พี่มาร์คกินข้าวกับน้องแบมแบม”]

[“น้องแบมแบมทำเองด้วย”]

[“อาหารไทยด้วยนะ”]

[“เสียดายล่ะสิ อิอิ”]

จะเรียกว่าบทสนทนาก็คงไม่ถูกนัก เพราะเขาเป็นคนส่งไปยั่วผู้เป็นแม่ฝ่ายเดียวถึงสี่ประโยค และอีกฝ่ายก็อ่านแต่ไม่ตอบสักคำ

“ว่าแล้ว ดูแปลกๆมี๊ไม่ตอบสักคำ ที่แท้ไปเล่นแบมแบมแทนนี่เอง”

“พี่มาร์คแกล้ง” ไม่พูดเปล่างานนี้คนที่เด็กกว่ายู่ปากอย่างงอนๆด้วย โดยไม่รู้สักนิดว่าการกระทำนั้นส่งผลให้ใจของมาร์คเต้นแรง!

ทั้งรู้สึกว่าน่ารัก

และรู้สึกดีใจที่ได้สัมผัสตัวตนของน้องมากกว่าใครๆ

“พี่เปล่าแกล้งนะ”

“แกล้งจริง” พึมพำตอบโต้ด้วยเสียงงุ้งงิ้ง ก่อนจะพิมพ์มือถือหยุกยิก ร่างสูงเดาเอาว่าคงจะส่งข้อความไปง้อผู้เป็นแม่ของเขาเป็นแน่

“มี๊บอกให้พี่มาร์คพาไปหาวันเสาร์ครับ” นี่ก็เป็นสิ่งที่มาร์คเดาเอาไว้แล้ว แม่ของเขาไม่ยอมน้อยหน้าหรอก ที่ให้พาไปหาแบบนี้ ก็คงได้เข้าครัวกันแน่ๆ

“ได้สิ เดี๋ยววันเสาร์พี่พาไปนะ”

“ขอบคุณนะครับ” เจ้าตัวคลี่ยิ้ม ก่อนจะกดมือถือบอกผลการตัดสินใจที่แน่นอนไป

จากนั้นทั้งมาร์คและกันต์พิมุกต์ก็ช่วยกันล้างจานจนเสร็จ ร่างสูงเดินวนไปวนมาช่วยทำความสะอาดห้องจนเอี่ยม ถ่วงเวลาให้ตัวเองอยู่ร่วมห้องกับอีกคนนานๆ

ความรู้สึกที่ชัดเจนในใจไม่ใช่มาร์คไม่รู้ตัว ไม่ใช่ว่าไม่ยอมรับ...

หากแต่!

มาร์คตระหนักดีว่าต้องเว้นระยะห่างให้น้องบ้าง เขาไม่อยากให้น้องอึดอัดจนเกินไป เพราะความสัมพันธ์เพิ่งเริ่มต้นได้ไม่นาน ไม่อยากให้รู้สึกว่าทั้งหมดเป็นสิ่งฉาบฉวย มาร์คอยากให้ทุกอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไปแบบมั่นคง

นั่นเป็นสาเหตุที่เขายังต้องอยู่ในฐานะพี่ชายที่คิดไม่ซื่อจนมาถึงทุกวันนี้ และต้องอยู่แบบหักห้ามใจไม่ให้เห็นแก่ตัวเอาเปรียบน้องจนเกินไปด้วย

“ดึกแล้วพี่ต้องกลับห้องแล้วนะครับ” รู้สึกเหมือนกำลังกลั้นใจพูดยังไงยังงั้น นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่คอนโดเดียวกัน เขาคงเอาสภาพอากาศอันเลวร้ายด้านนอกมาเป็นข้ออ้างในการอยู่ต่อ แต่เพราะอยู่คอนโดเดียวกันจึงต้องจำใจกลับห้องของตัวเอง      

“หมับ” เกือบจะเดินพ้นประตูอยู่แล้วถ้าไม่ติดว่าอีกคนดึงชายเสื้อของเขาเอาไว้

“แบมแบม?”

“อ่ะ...เอ่อ..ฝันดีนะครับ” มาร์คก็อดยิ้มเอ็นดูไม่ได้ ยกมือแกร่งยีหัวอีกฝ่ายเบาๆ

“ฝันดีเหมือนกันนะ” เขาพูดตอบกลับก่อนจะเดินจากมาจริงๆ

ประตูห้องที่ด้านในมืดสนิทถูกเปิด มาร์คกดสวิทช์ไฟด้วยความเคยชิน เดี๋ยวนี้เขากลับห้องตัวเองมืดค่ำทุกวัน แต่กลับไม่มีความรู้สึกว่าเหนื่อยล้าเลยสักนิด

“เปรี้ยง!!!” เสียงฟ้าร้องด้านนอกทำให้เขาหลุดออกจากห้องความคิดของตัวเอง รีบอาบน้ำนอนเพราะไม่แน่ว่าไฟฟ้าอาจจะดับเอาได้

พายุคราวนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เพราะทั้งท้องฟ้าและสายฝนที่กระหน่ำลงมา เรียกได้ว่านี่คือสถานการณ์เลวร้าย จนร่างสูงถอนหายใจเฮือกยาว พรุ่งนี้คงมีน้ำท่วมขังเฉอะแฉะไปหมด นั่นคือสิ่งที่เขาเบื่อหน่ายและไม่ชอบเอาเสียเลย

“พรึบ!”

“ให้ตายเถอะดับจริงเสียด้วย” เสียงทุ้มพึมพำขึ้นมา เขาเกือบจะล้มตัวลงนอนหนีความเบื่อหน่าย ถ้าไม่ติดว่าใจเจ้ากรรมดันนึกถึงกันต์พิมุกต์ขึ้นมา

น้องจะมีไฟฉายรึเปล่า?

มันจะดูน่ารำคาญไหมถ้าเขาจะกลับไปหา?

คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว อยากจะไปหาน้องตอนนี้แต่ก็กังวลว่าจะรบกวนเพราะเพิ่งแยกกลับออกมาได้ไม่นาน

หากแต่ก่อนที่มาร์คจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ มือถือก็สั่นดังขึ้นเพราะมีสายเข้า เขารีบกดรับทันทีที่เห็นว่าเป็นเบอร์ของใคร

[“บะ...แบม...กะ...กลัว”] น้ำเสียงสั่นเทาของปลายสายเอ่ยขึ้นทันทีที่เขากดรับ พอจับใจความได้มาร์คไม่รีรออะไรอีก ณ วินาทีนี้สองเท้ารีบวิ่งไปห้องของกันต์พิมุกต์ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้!

ตอนที่น้องดึงชายเสื้อทำไมไม่เอะใจ?

แกมันแย่ที่สุดเลยมาร์คต้วน!

 

เรื่องนี้จะทำการลงเนื้อหาเฉพาะเนื้อเรื่องหลักนะคะ คือ EP1-25 

ส่วนตอนพิเศษ และพาท NOT ALONE จะมีในเฉพาะในรูปแบบ E-BOOK ค่ะ

ภายใน E-BOOK ประกอบไปด้วย

EP 1-25 

Jackson parts  -  อดีตของแจ็คสันกับจื่อเทา

Yugyeom&Youngjae parts  -  เพื่อนสนิท

Jaebum&Jinyoung parts - หักห้ามใจ

Not Alone EP1 – สู่อ้อมอก 

Not Alone EP2 - ชดเชยช่วงเวลาที่ห่างกัน

Not Alone EP3 – ไม่มีใครดีไปกว่าพี่มาร์ค

Not Alone EP4 - ช่วยจินยอง

Not Alone END – กุมมือกันไว้  

ALONE (MARKBAM) อานาย www.mebmarket.com กันต์พิมุกต์ถูกตราหน้าว่าโรคจิต คนในโรงเรียนต่างหวาดกลัว มาร์คและเพื่อนๆมีหน้าที่หาหลักฐานมากำจัดให้กันต์พิมุกต์ถูกไล่ออก แต่ทำไปทำมาดันตกบ่วง หลงรักหัวปักหัวปำเสียนี่ (นิยายวาย Boy Love/ Yaoi)