แล้วในที่สุดก็หยุดเขียนไปถึงสามปี พอเราทุ่มเทกับอย่างอื่นก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ตัวเราเลย เราเคยอยู่กับนิยาย เคยคิดเคยอยากถ่ายทอดได้อย่างสนุกสนานเกือบจะตลอดตั้งแต่ลืมตาจนหลับตานอนอีกครั้งด้วยซำ้ไป
พอถึงจุดๆหนึ่งก็เริ่มหันกลับมาไตร่ตรองว่าที่เราอยากทำจริงๆมันคืออะไร หาตัวเองให้เจอ จนวันนี้ วันที่ 14/6/60 รู้สึกความเก็บกดมีมากจนอัดนิยายที่เขียนเอาไว้ลงไปถึงสิบห้าตอนในวันเดียว
แล้วก็มีคนเข้ามาดู เข้ามาคอมเม้น บางคนเคยเห็นที่เราโพสในเว็บอื่นก็จำเราได้ ปลื้มมากๆ เหมือนหัวใจได้รับความชุ่มชื้นกลับมาเลย
ไม่รู้หรอกว่าจะไปได้ไกลแค่ไหน แต่เราไม่หยุดแน่ๆ ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านมาเม้นให้กำลังใจทุกท่าน และเป็นกำลังใจให้อีกหลายๆคนที่กำลังท้อ จงอย่าทิ้งความฝัน เพราะเพียงแค่หนึ่งเม้นว่าชอบนิยายคุณ มีค่ามากกว่าร้อยเม้นที่ว่าคุณ
ความคิดเห็น
ดีกว่าบางคนที่ไม่กล้า แม้แต่จะคิด