Poker Kiss หนึ่งจูบแลกรัก...ละลายหัวใจฉันกับเธอ [THE END]

เรื่องย่อ

หนุ่มสาววัยใสที่เล่นเกมชีวิตโดยไม่ทันคิดว่าผลลัพธ์ของมันจะเป็นอย่างไร เต้เข้ามาในชีวิตของแคร์เพื่อทำให้แคร์รักและในขณะเดียวกันก็สอนให้แคร์รู้จักความเจ็บปวดของโลกความจริง แต่ผลสุดท้ายแล้วเต้เองอาจจะพ่ายแพ้ให้กับเกมนี้อย่างราบคาบก็เป็นได้

โครงเรื่อง (32/40)

การลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่อง (16/20) รู้สึกเรื่อยๆ ค่ะ ไม่ได้หวือหวา เป็นเรื่องราวของเด็กผู้หญิงไร้เดียงสาคนหนึ่งที่กำลังถูกหนุ่มน้อยไล่จีบ บอกเล่าความคิดความรู้สึกของฝ่ายหญิงซะมากกว่าจนทำให้บางช่วงรู้สึกดำเนินเรื่องช้าไปหน่อย

ความสมเหตุสมผลของเรื่อง บางทีก็รู้สึกว่าไม่สมเหตุสมผลอะไรเท่าไหร่ แต่เข้าใจจุดประสงค์ของผู้แต่งเพื่อให้ออกมาเป็นฉากรักหวานๆ เช่น ฉากที่เต้ยอมถอดรองเท้าให้แคร์ใส่เดิน ถ้าตามหลักจริงๆ มันก็คงไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้งค่ะ แค่เต้เดินไปซื้อรองเท้าในเซเว่นแล้วให้แคร์ใส่ก็เป็นฉากที่สมเหตุสมผลและหวานแหววได้เหมือนกัน (แต่คงแอบฮานิดๆ)

หรือฉากที่แคร์โดนผู้หญิงที่เต้ชอบมาทำร้าย เหตุการณ์ดูรุนแรงนะคะ แต่แคร์ยังฝืนให้เต้ลากไปนั่นนี่ได้ ถือว่าแข็งแรงมากค่ะ อย่างน้อยๆ ก็น่าจะอิดออดไม่ต้องให้เต้ลากไปไหนมาไหนก็ได้มั้งคะ หรือเต้ก็น่าจะจับสังเกตเห็นท่าทีของแคร์ขึ้นมาอีกนิดหน่อยก็น่าจะดี

ฉากที่แคร์ตัดสินใจทำตามลิต้าโดยไม่ได้บอกพีท ถ้าเป็นเพื่อนสนิทกันอย่างน้อยก็น่าจะคุยกันบอกกันนะคะ เป็นเรามารู้ทีหลังนี่โกรธมาก ต่อให้เพื่อนจะเกิดมารักเราแต่มันไม่ใช่ประเด็นที่จะต้องไปทำตามคนนอกเลย ความเป็นเพื่อนสนิทมันน่าจะสำคัญกว่าคนอื่นๆ นะคะ แต่ก็เข้าใจว่าผู้แต่งต้องการให้มันเป็นแบบนั้น ให้เราเห็นถึงการตัดสินปัญหาแบบสาวแคร์แต่ก็รู้สึกขัดใจอยู่หน่อยๆ ค่ะ

ความสนุก (16/20) ผู้แต่งต้องทราบก่อนว่าเขียนเรื่องนี้เพื่อให้ใครอ่าน หากเป็นช่วงอายุของวัยรุ่นราว 13 -18 ก็ดูจะเหมาะสมและคงสนุกสนานไปกับความโรแมนติกของพระนาง แต่หากเป็นมุมมองของผู้วิจารณ์ย่อมมีความรู้สึกแตกต่างกันไปอย่างแน่นอนค่ะ ความรักแบบปั๊บปี้เลิฟ การตัดสินปัญหาแบบเด็กๆ วัยใสที่ไร้ประสบการณ์มันทำให้รู้สึกขัดอกขัดใจกับผู้วิจารณ์อยู่มากทีเดียว ซ้ำการบรรยายโดยส่วนใหญ่เป็นแง่คิดของนางเอกที่ดูเพ้อฝันไปเรื่อยทำให้คนอ่านอายุมากๆ อย่างผู้วิจารณ์เกิดอาการหงุดหงิดได้เหมือนกัน แต่โดยสรุปเรื่องนี้สนุกสนานเหมาะสมกับวัยรุ่นดีค่ะ

ตัวละคร (16/20)

แคร์ เด็กสาวไร้เดียงสา เรียกได้ว่าอ่อนต่อโลกที่โหดร้ายเลยก็ว่าได้ เธอเป็นคนจิตใจดี อ่อนโยน แถมยังเป็นนักปรึกษาตัวยงให้เหล่าเพื่อนๆ ที่มีปัญหาเรื่องความรัก ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่เคยมีความรักแต่กลับแก้ไขปัญหาและมีข้อแนะนำดีๆ ให้เพื่อนอยู่เสมอ แม้บทบาทดูจะเป็นที่รักของทุกคนแต่กลับสวนทาง แคร์มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว อาจด้วยความขี้เกรงใจ ขี้อาย ไม่กล้าสนทนากับคนอื่นก่อนก็เลยทำให้มีเพื่อนน้อย แต่ในขณะเดียวกันปัญหารักๆ ของหนุ่มๆ ที่เข้ามาปรึกษาก็มักเป็นตัวปัญหาให้แคร์ยิ่งไม่มีเพื่อนเข้าไปใหญ่

บทบาทนี้จะถูกหมั่นไส้เอาง่ายๆ เพราะด้วยความไร้เดียงสา พอคิดทำอะไรมันก็ดูขัดหูขัดตาคนที่มองจากภายนอกและไม่เข้าใจเจตนาจริงๆ ของตัวละครซึ่งก็เป็นไปตามคาดและด้วยที่ไม่สู้คน ไม่อยากทำให้ใครต้องเสียใจตัวละครนี้ก็เลยเป็นฝ่ายถูกกระทำซะส่วนใหญ่ จนบางครั้งผู้วิจารณ์แอบคิดว่าน่าจะสู้ไปบ้างก็คงดี เช่นฉากที่ถูกลิต้าหยิก แทนที่จะสู้กลับไม่สู้อะไรทำนองนี้ แต่คิดว่าคงเป็นเจตนาของผู้แต่งที่ตั้งใจเขียนให้ตัวละครเป็นแม่พระ ใจดี ใจเย็น

เต้ หนุ่มน้อย หน้าตาดี ทำขนมเก่ง และมีเสน่ห์ เป็นต้นฉบับของนิยายรักวัยรุ่นเลยทีเดียว มุมมองของเต้ที่เข้ามาใกล้ชิดกับแคร์ดูจะแปร่งๆ ไปหน่อย แต่ก็พอกล้อมแกล้มให้นิยายเรื่องนี้มีเรื่องให้ดำเนินต่อไป ถึงเต้จะเป็นหนุ่มที่รักสำราญแต่ก็ไม่ใช่คนประเภทนั้นแบบของแท้ เพราะเชื่อว่าเดี๋ยวเต้ก็แพ้ภัยตัวเอง หลงรักแคร์อย่างถอนตัวไม่ขึ้นอยู่ดี

การใช้ภาษา (35/40)

การบรรยาย (18/20) สำนวนการบรรยายเหมาะกับนิยายแนวนี้ดีค่ะ เพียงแต่ว่าก็ยังมีคำแปร่งๆ ให้เห็นอยู่บ้าง แต่คิดว่าผู้แต่งน่าจะพัฒนาชิ้นงานนี้จนสมบูรณ์ที่สุด

โดยส่วนตัวผู้วิจารณ์ชอบวิธีการบรรยายในบทนำมากกว่า มีความรู้สึกว่าบรรยายน่าอ่าน ลื่นไหลดีค่ะและทำให้เข้าใจความรู้สึกของผู้ชายคนนี้ได้ดี ส่วนจุดที่มีข้อบกพร่องเล็กๆ น้อยๆ จะอยู่ในส่วนความถูกต้องของหลักภาษานะคะ

ความถูกต้องของหลักภาษา (17/20)

พาน – พาล,กระพริบตา – กะพริบตา,เล้กน้อย – เล็กน้อย,เหมือนจะไม่ใจอะไรสักอย่าง – เหมือนจะไม่ใส่ใจอะไรสักอย่าง,ยากจะเชื่อ-อยากจะเชื่อ, กลิ่นของกรุ่น –กลิ่มหอมกรุ่น, กล่องข้าว – ข้าวกล่อง,หมั่นเขี้ยวอยู่ในที – ไม่ทราบว่าเขียนตกอะไรหรือเปล่า ไม่แน่ใจความหมายค่ะ,ลงทำร้ายเสียให้ได้ – ลงมือทำร้าย,ทิชชู – ทิชชู่, ถายใน – ภายใน,ก้มหหน้า-ก้มหน้า,จานข้าส-จานข้าว,ลุ่มล่าม – รุ่มร่าม เป็นต้น

จุดไข่เปล่า เช่น “...ต่อด้วยข้อความ” อันนี้ผู้วิจารณ์ได้รับคำแนะนำจากกองบก. ท่านหนึ่งบอกว่าโดยหลักภาษาไทย การใช้จุดไข่ปลามักจะใช้ท้ายประโยคที่มีการอธิบายยืดยาวและย่นประโยคให้สั้นลง หรือถ้าใส่หน้าข้อความแล้วก็ต้องใส่หลังข้อความในกรณีที่ยกข้อความมาจากที่อื่น ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นต้องใส่จุดไข่ปลา ให้ผู้แต่งบรรยายไปว่าตัวละครเว้นระยะการพูด หรือหยุดเงียบชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อไปแทนน่าจะดีกว่าค่ะ เช่นเดี๋ยวกับการใส่ “...” มันหมายถึงการเงียบไม่ตอบโต้อะไร ก็ให้บรรยายใส่ไปเลยจะดีกว่าค่ะ

ข้อเสนอแนะ

“แล้วถ้าเขาปฏิเสธเราล่ะ” อันนี้เราแค่เสนอแนะนะ ถ้าใช้คำว่าเขา เราจะคิดถึงผู้ชายทันทีเลย ลองปรับเป็นเธอคนนั้นอะไรทำนองนี้ได้ไหมคะ ถึงแม้ว่าโดยความหมายจริงแล้วเขาหมายถึงสรรพนามบุคคลที่สาม ที่ไม่ได้เจาะจงว่าเป็นหญิงหรือชาย แต่ในประโยคนี้ไม่ควรจะทำให้เกิดความคลุมเครือจึงควรเลือกใช้คำที่สื่อถึงผู้หญิงจะดีกว่าค่ะ

หน้าขึ้นสี จากตอนที่หนึ่ง อ่านแล้วรู้สึกเหมือนกำลังโกรธ แต่ถ้ากำลังหมายถึงเขินอาย น่าจะใช้คำว่าหน้าแดง หน้าแดงเรื่อ แดงระเรื่อ ฯลฯ

ฉันขอพูดปดสักครั้งเถอะนะ เจ็บหูข้างที่เขาดึงจนแทบทนไม่ไหวอยู่แล้ว สองประโยคนี้ขาดคำเชื่อมค่ะ จะทำให้ลื่นไหลและไม่ใช่ประโยคลอยๆ เช่น ฉันขอพูดปดสักครั้งเถอะนะแถมตอนนี้ก็เจ็บหูที่เขาดึงจนแทบทนไม่ไหวแล้ว

ฉันอดที่จะเขินเล็กๆ อย่างรู้สึกไม่ชินไม่ได้ ปรับเป็น ฉันอดเขินอายกับความรู้สึกที่ไม่เคยชินแบบนี้ไม่ได้หรือ ฉันอดเคยอายกับท่าทางของคนตรงหน้าไม่ได้ หรือ ฉันอดที่จะเขินอายกับความรู้สึกที่ไม่เคยชินไม่ได้ เป็นต้น

ห่างออกไปยี่สิบกว่าเมตร คิดว่าไม่จำเป็นต้องระบุตัวเลขก็ได้ค่ะ ถึงเป็นการกะ คาดคะเนด้วยสายตาก็ไม่คิดว่าต้องระบุ แค่บอกว่าเห็นอยู่ลิบๆ หรือไม่ไกลมากนัก หรือห่างออกไปหลายเมตรแต่พอจะเห็นเค้าร่างที่คุ้นตา เป็นต้น

ตอนที่ 8 ทำไมต้องมีโถๆ ตอนท้ายการบรรยายด้วยค่ะ จริงๆ ไม่ต้องมีเลยก็ไม่มีผลกระทบอะไรกับการบรรยายก่อนหน้านี้นะคะ ตัดออกดีกว่าค่ะในความคิดเราเพราะมันจะทำให้การบรรยายมันไม่ขัด