วันหนึ่ง...

เซ็งยามเช้า ต่อเนื่องยาวมายันบ่าย 
กาแฟหมดไปแล้วสองกระป๋อง 
ยังสลัดความเหนื่อยหน่ายไปไม่หมด 
นั่งถอนใจแล้วก็คิดว่าเดี๋ยววันนี้ก็ผ่านไป 
ผ่านไปอีกวัน  อย่างเปล่าประโยชน์ 
จะว่าช้าก็ช้า  จะว่าเร็วก็เร็ว 
บางทีก็เผลอลืมกาลเวลา 
ทำได้แค่บ่นอะไรไปเรื่อย 
เห้อออ เวลาใกล้หมดหรือยังนะ 
ความตายวนเวียนอยู่รอบตัวแท้ๆ 
น่าเศร้า...