ไดอารี่น่าเบื่อๆ

ลำดับตอนที่ #10 : #RIPSINGHA

#RIPSINGHA

พูดอะไรไม่ออกเลย เพิ่งรู้ข่าวซะงั้น

ประเด็นฆ่าตัวตายเป็นอะไรที่เซนซิทิฟ

(พูดแล้วไม่ดราม่าก็ออกจะยากอยู่)

ประสบการณ์ตรงของตัวเองคือ ผลข้างเคียงของยา

ไม่รู้สินะ เราเลือกที่จะโยนความผิดไปให้ยาต้านเศร้า

Fluoxetine ยาต้านเศร้าที่ใช้รักษาอาการซึมเศร้า

เวลากินแล้วทำให้แจ่มใส หึหึ ยิ้มทั้งวันเหมือนคนบ้า

แต่ว่าเราหยุดกินเอง เพราะนน.ลดมาก ความดันต่ำมาก

มึนๆ เวียนหัว เบื่ออาหาร ท้องเสียบ่อย

แต่ประเด็นหลักคือ ไม่ถูกโฉลกกับหมอ หึหึ

บวกกับท้าทาย (อันนี้คือ นิสัยไม่ดีไง)

ที่ว่ากินยาแล้วอารมณ์แจ่มใสเนี่ย

แต่เหมือนยิ้มไม่ได้ออกมาจากความรู้สึกข้างใน

แล้วพอทำงานแบบเดิมซ้ำๆ เริ่มคิดว่าตัวเองเป็นเครื่องจักร

สับสนเกี่ยวกับอารมณ์ความคิดมาก

อะไรจริง ไม่จริง แยกไม่ออก อยู่ๆ ก็คิดว่า ไม่มีชีวิตแล้วล่ะ

ไม่เจ็บปวด ไม่เป็นสุข ไม่เป็นทุกข์ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

รับรู้อะไรไม่ได้เลย  ทำอะไรๆ ไปแบบมึนๆ งงๆ

เสิร์ชหาวิธีฆ่าตัวตายเฉยเลย ไม่รู้ว่าทำไม

เลือกที่จะไปโดดตึก เพราะที่ทำงานอยู่ชั้นสูงมาก

เดินไปทางบันไดหนีไฟ แต่ก็ทรุดนั่งร้องไห้อยู่ตั้งนาน

จำไม่ได้ว่าคิดอะไรบ้าง ความกังวลในตอนนั้นคืออะไรก็ลืม

ใจหนึ่งก็บอกให้ทำ อีกใจก็บอกว่าอย่า /ตีกันไปมา

เลยเอาหัวโขกกำแพงไปเรื่อยๆ แล้วร้องอยู่อย่างนั้น

อยู่ๆ ก็คิดถึงคนข้างหลัง ตั้งแต่ที่ทำงาน

เพราะเจ้านายใจดีมาก พี่ๆ ที่ทำงานก็ดีมาก

ครูที่ฝากเราเข้ามาอีก ทั้งที่เรามีปัญหาเรื่องเรียนยังไม่จบ

ทุกคนดีกับเรามาโดยตลอด รู้สึกโชคดีมาก

ครอบครัวก็ลำบากกันมามากแล้ว เพราะเรื่องตายๆ

เข้าใจว่า ความตายที่ไม่ปกติ มันสร้างบาดแผลต่อคนอยู่มาก

ค่อยๆ นึกถึงความหวังดีของทุกคน โชคดีมากแท้ๆ

เพราะคิดมากไง ถึงได้รอดมาถึงทุกวันนี้

นั่งสงบนิ่งสักพัก พี่ที่ทำงานก็มา แต่เราต่อต้าน

แบบว่าไม่ต้องการให้ใครมาปลอบแล้วก็ลาออกเลย

ด้วยความรู้สึกผิดนั่นแหละ ทำตัวแบบนี้อีกแล้ว

ทำให้คนอื่นเดือดร้อนตลอด

คิดว่าตัวเองไม่สมควรได้รับสิ่งดีๆ

เข้าใจอารมณ์ของพี่สิงห์นะว่าทำไมถึงพอแล้ว

แต่ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ายังไง?

ถึงจะมีความคิดเรื่องตายๆ แวบเข้ามาบ้าง

แต่เราก็พยายามที่จะคิดหาวิธีต่อสู้กับมันอยู่

เพราะเราชอบแก้ปัญหาไง มันต้องมีทางออก

แต่เราก็เป็นตัวดึงดูดปัญหาเข้ามาด้วย

ทั้งหมดทั้งมวลนี้  สรุปแล้วเป็นความผิดของยา Fluoxetine น่ะ

เพราะว่าสมองปรับกลไกการทำงานของสารสื่อประสาทในสมองไม่ทัน

เลยเกิดอาการตีกลับ จากที่จะต้องแจ่มใสมากๆ กลายเป็นเศร้ามากๆ แทน

สรุปได้น่ากลัวมาก ความจริงแล้วนี่คือจดหมายลาตายของเรา (หลอก)

ชอบเล่นมุกตลกกลบเกลื่อน รู้สึกว่าเรื่องของตัวเองมันน่าเบื่อมาก

อยากให้คนอื่นอ่านไปขำไปมากกว่า ทั้งที่มันเศร้า

ยิ่งเศร้า ก็ยิ่งแสดงพฤติกรรมออกมาตรงข้าม 

#เล่นมุขหนักมาก #มุขแป้กหนักมาก

ปล.ชอบใช้มุขแบบนักวิชาการน่ะ แต่ตอนทำรายงานเขียนอย่างดราม่า