ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ไดอารี่น่าเบื่อๆ

    ลำดับตอนที่ #14 : เขียนแบบใส่อารมณ์(มั้ง)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 24
      0
      8 ส.ค. 58

    16:24  08.08.58

    อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับการเขียนนิยายรักเลย

    จะว่ายังไงล่ะ เพราะไม่เข้าใจความรัก หรือมีทัศนคติที่ไม่ดี

    แบบว่ามันสะอิดสะเอียน  เห็นแล้วอยากจะอาเจียน

    ก็เลยชั่งใจว่า จะเขียนมันออกมายังไง?

    บางทีก็อยากถ่ายทอดออกมาด้วยมุมมองที่น่ารังเกียจ

    บางทีก็คิดว่า จำเป็นจะต้องถ่ายทอดออกมาแต่ในแง่ที่ดี

    แต่พอคิดว่าตัวเองยังรู้สึกไม่ดีกับมัน แล้วคนอ่านจะฟินยังไง

    ควรจะเขียนในแบบที่เรารู้สึกมากกว่าละมั้ง

    แต่ถ้าความรู้สึกหรือทัศนคติของตัวเองมันไม่ดี

    ทำแบบนั้นจะเป็นการไม่รับผิดชอบต่อสังคมหรือเปล่า

    ถึงจะกำหนดอายุ หรือเตือนให้ใช้วิจารณญาณ

    แต่เราก็อาจจะถ่ายทอดออกมาไม่ดีพอจนคนอ่านเข้าใจ

    ถึงจะใส่เจตนาที่ดีลงไปบ้าง แต่เราจะถ่ายทอดออกมาได้แค่ไหน

    บางทีเราอาจจะมีเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์ด้วย เช่น เขียนตามใจตัวเอง

    การตามใจตัวเองมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ผิด แต่ระดับที่เหมาะสมนั้น ควรอยู่ตรงไหน?

    อาจจะคิดมากเกินไป ก็เลยไม่ได้ลงมือทำสักที

    แต่พอคิดว่า ถ้ากำหนดอะไรๆ อย่างไม่รอบคอบ มันจะมีปัญหาตามมา

    แต่ไม่ว่ายังไง มันก็คงจะต้องมีอยู่ดีนั่นแหละ เพียงแต่ระดับของมันจะมากแค่ไหน?

    นอกจากนี้ เราก็ยังมีทัศนคติที่ไม่ดีต่อการเขียนนิยายอยู่ดี มันออกจะเพ้อมากไป

    ความจริงแล้วมันก็คงมีประโยชน์อยู่บ้าง แต่เรายังไม่ซาบซึ้งเท่าไหร่


    ที่เราอยากเขียนนิยาย ก็เคยคิดว่า แค่ความฝันในวัยเด็ก

    เพราะอ่านนิยายเรื่องหนึ่ง แล้วมันหลุดเข้าไปอยู่ในโลกนั้น

    เป็นความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็เป็นการหนีความจริงอย่างหนึ่ง

    เพราะคิดว่าก็แค่หนีความจริงไปเท่านั้น ก็เลยไม่ค่อยเห็นคุณค่า

    พอไม่เห็นคุณค่าของการกระทำ เราก็จะไม่ใส่ใจที่จะทำมันมากนัก

    แม้แต่การทำการบ้าน  เราก็รู้สึกว่าตัวเองจะไม่ค่อยใส่ใจนัก

    ทั้งที่การบ้านก็น่าจะมีประโยชน์แท้ๆ แต่อยากทำอย่างอื่นมากกว่า

    รู้สึกว่าอย่างอื่นมันสำคัญกว่า มันชวนให้ทำมากกว่าการบ้าน


    กลับมาที่นิยายรักก็ละกัน  คงเพราะเรายังอ่านไม่มากพอ ก็เลยไม่เหมาะที่จะเขียน

    บางทีความรักในหนังสือมันก็คงจะเป็นสิ่งที่ดีและก็เหมาะสมละมั้ง

    เราอาจจะคิดผิดไปเองว่ามันไม่เหมาะสม อาจจะเป็นการใช้อารมณ์ตัดสิน

    ควรจะใช้วิธีการอะไรในการบอกแฟนคลับว่า เราจะหยุดเขียนดี

    หรือว่าจะบิ้วท์อารมณ์ให้อยากเขียน หรือว่าจะเปิดเรื่องใหม่อีก

    มีทางเลือกให้ทำเยอะเกินไป ก็มีปัญหาเนอะ น่าจะคิดให้น้อยกว่านี้


    อยากที่จะทบทวนเป้าหมาย ทบทวนการกระทำของตัวเอง

    มันรู้สึกโลเล  เดี๋ยวก็จะไปอย่างหนึ่ง เดี๋ยวก็ไปทำอีกอย่าง

    เท่าที่สังเกตตัวเองในปีนี้ เหมือนจะทำอะไรได้อย่างมากเดือนหนึ่งก็เลิก

    อยู่ๆ ก็บ้าเล่นเกม ก็เล่นไปทั้งเดือน อ้าว เดือนต่อมา ไปแคสเกมอีก

    อีกเดือนไปเขียนบล็อกออกกำลังกาย  ต่อมาแต่งนิยายแบบออฟไลน์

    แล้วก็แต่งแบบออนไลน์ในเดือนต่อมา อะไรอย่างงี้ มันดูว่างงานจัง

    จะบอกว่าเป็นงานอดิเรก มันก็ทำได้ประเดี๋ยวประด๋าว ไม่ต่อเนื่อง

    กำลังคิดว่า เดือนนี้จะหาอะไรแก้เบื่อทำดี หรือทำตัวน่าเบื่อต่อไป

    เพราะแบบนี้ไงก็เลยรู้สึกว่า มันไม่มีคุณค่าอะไร ใช้ชีวิตไปวันๆ

    ทั้งที่หน้าที่หลักก็ยังทำไม่สมบูรณ์เลย เป็นแบบอย่างที่ดีไม่ได้เลย

    ถ้าเขียนนิยายเพียงเพื่อสนองความอยากของตัวเอง

    ก็จะกลายเป็นนิยายที่นำเสนอแต่ความโลภของมนุษย์หรือเปล่า?

    อยากนู่นนี่นั่น  อยากๆๆๆ ทำอะไรไปตามความอยากของตัวเอง

    แบบนั้นมันจะมีประโยชน์อะไร  เป็นการทำร้ายทางอ้อมชัดๆ

    แต่คนอ่านบางคนก็คงมีวิจารณญาณมากพอที่จะไม่อ่านเรื่องแบบนั้นละมั้ง

    ถ้านิยายของตัวเองจะถูกมองข้ามไปบ้าง  มันก็อาจจะเป็นสิ่งที่ดี



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×