ไดอารี่น่าเบื่อๆ

ลำดับตอนที่ #16 : สิ่งที่ฝากไว้

12.08.58

ไม่มีอารมณ์เขียน คืออะไร?

ทำไมต้องทำตามอารมณ์อยู่ตลอดเวลา

แต่พยายามที่จะปฏิเสธอารมณ์ก็ไม่ได้ดีขึ้นมา

การแสดงผลงานก็มักจะออกมาจากอารมณ์

เต็มไปด้วยอารมณ์ที่แตกต่างหลากหลาย

ทั้งรัก ทั้งชัง ในอารมณ์เหล่านั้น

แต่ไม่อาจเข้าใจมันได้อย่างแท้จริง

ทำได้แค่มองดูจากมุมใดมุมหนึ่ง

(มันบังเอิญว่ากำลังฟังเพลงอยู่ ก็เลยเขียนสิ่งที่ฟังออกมา)

เสียงกีต้าร์ของพี่สิงห์เต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว

เหมือนกับภาพ Scream ของ Munch

เวลาได้ฟังทีไร  รู้สึกเหมือนโลกกำลังกรีดร้อง

แล้วตัวเราก็กำลังบิดเบี้ยว

การที่ความรู้สึกของเราได้มีทางออก

มันก็ช่วยคลายความเจ็บปวดไปได้ไม่น้อย

แต่การแสดงผลงานไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต

มิหน่ำซ้ำยังเผลอมองมันอย่างเจ็บปวด

ไม่มีผลงานที่ดีพอ  ไม่มีผลงานที่สร้างสรรค์ที่สุด

ต้องยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง

เพราะยอมรับไม่ได้  ปล่อยให้ความรู้สึกผิดติดตัว

เวลาเขียนหรือพูดอะไรออกไป มันย้อนกลับมาทำร้ายเราเสมอ

เพราะมันเต็มไปด้วยความผิดพลาดที่ไม่สามารถแก้ไขได้

ถ้าได้ ก็จะเป็นการแก้ไขที่ไม่มีสิ้นสุด  เพราะมันไม่เคยถูกต้อง

ยิ่งพูด ยิ่งเขียน ความจริงก็ยิ่งหายไป ยิ่งบิดเบี้ยว

ความชัดเจนก็คือ ความเจ็บปวด ยิ่งเจ็บปวด ก็ยิ่งบิดเบี้ยว

เขียนอะไรออกมา ก็ยิ่งแสดงถึงความบิดเบี้ยวในใจ

ทั้งอารมณ์ และความคิดบิดเบี้ยว  ไม่มีอะไรจริง

งานศิลปะล้วนออกมาจากการรับรู้ที่บิดเบี้ยว

แต่ก็เป็นภาพบิดเบี้ยวที่สวยงามชวนหลงใหล

ความสามารถเป็นเพียงรสชาติ หรือเครื่องประดับ

การแสดงความพยายามออกมาต่างหากคือ ความสำเร็จ

เพราะมันแสดงออกมาซึ่งความรักในผลงานของตัวเอง

สิ่งที่น่าหลงใหลเหล่านั้น ก็คือ การแสดงความรัก

แล้วถ้าความรักคือ การได้หลอมรวมไปด้วยกัน

ไม่ใช่แค่สัมผัสทางกาย แต่เป็นสัมผัสทางความรู้สึก

ที่คลายความเจ็บปวด  ได้เติมเต็มซึ่งกันและกัน

แบบนั้นก็ไม่มีพลัดพราก ไม่มีลาจากอีกต่อไป

สิ่งที่พ่อแม่มีให้ลูกคือ รักนิรันดร์

มองไม่เห็น แต่สัมผัสได้  ตลอดไป

ถึงจะเสียใจ เศร้าใจ แต่ก็ซึ้งใจ

คำพูดอะไรก็ไม่มีความหมายเท่ากับการพยายามทำ

แสดงออกมาด้วยความรู้สึกที่แท้จริงข้างใน

“ ... ”