คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : - 34N6CH4N ✖ ปิดไฟ
Title :: ปิดไฟ
Author :: toreraC
Couple :: BangChan
Rate :: PG-13
Talk :: อ่านแฟคมาแล้วกรี๊ดมากเคิ้บ โง้ย TvT ,ลง 10.35% (?) ก่อน เดี๋ยวมาลงต่อให้เดร้อแต่ไม่รู้ตอนไหน 555555. ช่วงนี้งานเยอะอาจจะลงช้า + กับความติสท์กัดกินหัวใจ ขี้เกียจมาก -_- ช่วงที่ผ่านมาไม่ได้มาลงเพราะงานเยอะมาก ไปแข่ง ไปนอนรร. แล้วไหนต้องทำการบ้านทำงานที่เค้าจ้างอีก TwT
ปิดไฟ
“ราตรีสวัสดิ์นะทุกคน ~~~~” เสียงของพี่ชายคนรองของวงพูดเสียงดังก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เตียงของตนทันที แต่ถ้าหากสังเกตได้ว่าเพื่อนร่างสูงที่นอนข้างๆเขากำลังจะลุกไปปิดไฟก็ทำเอาฮิมชานรีบเด้งตัวขึ้นมา
“บอกแล้วไงยงกุกว่าอย่าปิดไฟฟฟฟฟ”
“แล้วน้องมันจะนอนยังไงวะ!” ยงกุกว่าอย่างไม่สบอารมณ์ มือใหญ่นั้นก็แตะที่สวิตซ์ไฟนั้นเสียยิ่งทำให้ฮิมชานใจคอไม่ดีรีบผุดลุกจากเตียงเดินไปหาเจ้าของร่างของหัวหน้าวง
“อย่าปิดนะ อย่าปิดเลยนะ”ว่าพลางอ้อนวอนกอดแขนคนที่เป็นเพื่อน เสียงที่พูดคุยกันทำให้น้องๆตื่นขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะพบว่าร่างของพี่รองกำลังกอดเกี่ยวอีกคนราวกับเด็กที่กำลังอ้อนผู้ใหญ่อยู่
“ไม่ต้องปิดก็ได้ฮะ พวกเรานอนได้ “
“ใช่พี่”
“ก็เพราะเอาแต่ตามใจฮิมชานมันแบบนี้ไง เหอะ” ยงกุกว่าก่อนจะสะบัดแขนออกจากห้องไปโดยไม่สนใจน้องๆในห้องอีกเลย ร่างสูงจ่ำอ้าวออกจากหอพักอย่างไม่สบอารมณ์นัก
น้องๆที่อยู่ในห้องได้แต่ตกใจจนอ้าปากค้างกับอารมณ์ของรุ่นพี่ เช่นเดียวกับตัวต้นเหตุอย่างคิม ฮิมชาน
“อ่า..”
“นอนเถอะ ปิดก็ได้”
“ไม่ต้องหรอกฮยอง”
“ไม่เป็นไร” ฮิมชานพูดกับน้องๆก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟอย่างยากลำบาก ทันทีที่ความมืดเค้าปกคลุมเค้าแทบอยากจะเอื้อมไปเปิดไฟอีกรอบ แต่ถ้าทำแบบนั้นก็ยิ่งทำให้น้องๆเป็นห่วง แล้วถ้าทำแบบนั้นยงกุกคงไม่หายโกรธฮิมชานแน่.. ร่างบางเดินไปที่เตียงชั้นล่างของตนด้วยความหวาด เค้าไม่ชอบความมืดเอาเสียเลย!
กลัว กลัวมาก
ฮิมชานเดีนไปขาสั่นไปพยายามเอื้อมมือไปไขว่คว้าเสาเตียงเอาไว้ก่อนจะโล่งอกเมื่อจับถูกแล้วรีบๆกระโดดขึ้นเตียงของตนแล้วห่มผ้านวมอย่างรวดเร็ว
“พี่ไม่เป็นไรนะ ?” จงออบที่นอนอยู่ข้างๆเขาถามเพื่อความแน่ใจ ฮิมชานอยากจะตอบมากว่าเป็นแต่ก็ทำได้เพียงแค่ตอบไปว่า ‘ไม่เป็นไร’
“ถ้างั้น ฝันดีนะฮยอง”
ความมืด
มองไปทางไหนก็มืด
ฮิมชานหดขาเข้ามาในผ้าห่มมากขึ้นกว่าเดิมพลางดึงหมอนข้างทั้งสองมาแนบกับลำคัว ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าจนเห็นเพียงตา ดวงตาฉ่ำยังคงหลับไม่ลงทอดมองเตียงข้างบนท่ามกลางความมืด กลัว.. จะพลิกตัวไปนอนฝั่งอื่นก็กลัวได้แต่นอนหงายมองข้างล่างของเตียงชั้นบน
ก่อนที่เสียงปิดประตูจะดังขึ้นทำเอาคนยังไม่หลับถึงกับสะดุ้ง
ยงกุกกลับมาแล้ว
ได้ยินเสียงขึ้นเตียงของยงกุกมาก่อนจะหันหนีเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเค้ายังไม่หลับ พยายามจะข่มตาลงหวังจะหลับเสียทีแต่ก็โดนวงแขนใหญ่ๆนั้นโอบเข้าที่เอวไว้เสียก่อน
“อ้ะ!..”
“ปิดไฟทำไมละ”
ฮิมชานไม่ได้ตอบออะไรกลับเงียบแล้วเอาแต่มองวงแขนนั้นที่โอบมาจากข้างหลังท่ามกลางความมืด ในใจคิดแต่ว่ายงกุกจะหายโกรธเขารึยัง ไม่ชอบเอาซะเลยเวลายงกุกพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแบบตอนนั้น..
“ฮิมชาน”
“หื้อ”
“กลัวหรอ”
“เปล่า”
วงแขนนั้นโอบกระชับรัดร่างเขาแน่นมากขึ้น ฮิมชานเม้มริมฝีปสกอย่างชั่งใจแผ่นหลังสั่นสะท้านไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร.. ยงกุกเห็นดังนั้นก็เกิดอาการสงสารร่างตรงหน้าขึ้นมาก่อนจะพลิกตัวฮิมชานให้หันหน้ามาหาตน ซึ่งร่างนั้นก็ทำตามโดยง่ายก่อนจะพบว่าฮิมชานเอาแต่ก้มหน้าหงุดไม่ยอมเงยขึ้นมาสบตา
“ถ้ากลัวแล้วจะปิดทำไม”
“ก็ห้อยโกรธ”
“หื้ม ?”
เสียงตอบนั้นได้ยินไม่ชัดเจนนักในเมื่อคนพูดอยู่กำลังก้มหงุด ยงกุกเลยตัดสินใจเชยคางอีกฝ่ายขึ้นมาแต่ราวกับฮิมชานเล่นตลกเอาแต่เกร็งคอไว้อย่างนั้น
“อย่าดื้อสิ”
“ก็กลัวห้อย”
ฮิมชานเผลอเงยขึ้นมาสบตาพลางเบ้ปากเหมือนเด็กๆก่อนจะหลุบตาต่ำอีกครั้ง ยงกุกได้แต่ยิ้มกับภาพนั้นก่อนจะยกมือลูบกลุ่มผมสีบลอนที่ปกคลุมด้วยความมืดนั้นส่วนแขนอีกข้างก็ตวัดกอดร่างนั้นแนบแน่นพร้อมกับประจับริมฝีปากกับกลุ่มผมนั้น
“ขอโทษนะที่เมื่อกี้พูดแบบนั้นออกมา”
“ไม่ชอบมืดๆเลยห้อย” ฮิมชานพูดออกมาเหมือนเด็กขี้ฟ้องที่กำลังโดนแกล้ง ทั้งๆที่คนที่ทำให้เขาน้อยใจคือคนตรงหน้านี้เอง ใบหน้าหวานเบ้ออกมาเหมือนจะร้องไห้แบบเด็กยิ่งเรียกให้รอยยิ้มยงกุกปรากฏออกมา
“ฮิมชานอ่า.. โตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ”
“ฮือ ก็กลัวอะ ไม่ชอบ”
“เด็กเอ้ย ทำตัวแบบนี้น้องมันจะนับถือหรอ” ยงกุกบ่นเหมือนกำลังดุสอนเด็กน้อยพลางกดริมฝีปากกับกลุ่มผมนั้นอีกครั้งอย่างเพลิน หลับตาพริ้มพลางลูบหลังที่กำลังสั่นน้อยๆนั้นราวกับปลอบใจ
“ก็อยากหายกลัวเหมือนกันละ ก็มันทำไม่ได้อะ มันกลัวไปหมด เค้าไม่เลยห้อยมองไปทางไหนก็มืด รู้ว่ามันทำให้น้องๆลำบากไปด้วย...ตะ แต่เค้าพยายามแล้วนะ”
ฮิมชานพ่นความรู้สึกมาทั้ง พลั่งพลูมาทุกอย่างที่อยู่ในใจ ไม่รู้ว่าตอนไหนที่มือของเขากำเสื้อของอีกฝ่ายแน่นเสียจนยับ หัวก็ยังคงซุมเค้ากับแผงอกนั้นอย่างหวาดกลัว ..ไม่กล้าหลับตาเลยสักครั้ง
ยงกุกได้ฟังความรู้ฮิมชานออกมาก็ได้แต่ลูบแผ่นหลังบางนั้นอย่างปลอบประโลม
“จากนี้ไป..”
“ฉันจะสอนนายเอง นอนในความมืดมันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก”
“เชื่อฉันสิ”
ฝ่ามือนั้นกุมฝ่ามือของฮิมชานไว้ ดวงตาที่ฉายแววจริงจังท่ามกลางความมืดของยงกุกทำให้ฮิมชานอุ่นในใจขึ้นมาแปลกๆ ร่างนั้นยังคงกอดฮิมชานไว้..กอดทั้งกาย ทั้งใจเอาไว้ ฮิมชานจับมือของอีกฝ่ายไว้มองมันสลับกับใบหน้าของอีกฝ่าย.. อุ่นใจ ไม่กลัว ความกลัวเริ่มลดลงแล้ว เปลือกตาก็ค่อยๆปิด
ขอแค่มีฝ่ามือนี้ไว้ทั้งคืน
ขอแค่นั้น
“ฝันดีนะ”
END
-
ความคิดเห็น