♛ ИOT REΛL BUT SPECIΛL ; (B.A.P)

ลำดับตอนที่ #6 : - 34N6CH4N ✖ Patient himchan

Title :: Patient himchan

Author :: toreraC

Couple :: BangChan

Rate :: PG-13

Talk :: ไม่สบายปวดหัวอยากได้พี่บังมาดูแล #ห๊ะ กลับมาหลังจากเจอนมฮิมชานกันไปเต็มๆแล้ว มาคราวนี้เบาๆบ้างเดี๋ยวเขาหาว่าขายเอ็นซี ฮ่าาา ,แต่ได้ข่าวว่าเรื่องที่จะมาลงต่อไปโคตรจะเอ็นซี -__-

คนไข้คิม ฮิมชาน

เสียงหายใจฟึดฟัดจากการหายใจที่ติดขัดยังคงได้ยินเสมอ ฮิมชานนอนบนเตียงอย่างทรมานด้วยพิษไข้ ยิ่งอากาศในตอนค่ำนี้ที่เริ่มหนาวเย็นยิ่งทำให้ฮิมชานอยากจะเอาตัวไปเผากับไฟให้รู้แล้วรู้รอด หนาวโคตร..

เมื่อไหร่ห้อยมันจะกลับ..

ตาที่เคยกลมในตอนนี้กลับถูกแทนที่ด้วยหนังตาที่หย่อนลงปรือๆ และน้ำใสๆที่หล่อเลี้ยงดวงตาอย่างหยาดเยิ้ม ลอบมองประตูห้องนอนเป็นระยะเพื่อรอใครบางคนกลับมา

วันนี้ทั้งวันเขาแทบไม่ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ มีแต่นอนกับนอน กอดเจ้าทิกเกอร์ที่เป็นของเจ้าห้องด้วยความเหงาหงอย ข้าวยาไม่ได้แตะเลยสักนิดแม้ยงกุกจะกำชับก่อนไปเรียนไว้อย่างดีแต่ก็ไม่ฟัง ก็คนมันไม่อยากกินจะทำยังไงละ ..

กรึก ..

เสียงเปิดประตูทำให้ฮิมชานเผลอยันตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็วโยนเจ้าตุ๊กตาเสือสีส้มอย่างหมดค่า ทันทีที่ลุกนั่งความปวดหนึบที่หัวก็เพิ่มขึ้นซ้ำยังหน้ามืดจวนจะลงไปนอนอีกรอบ มือเล็กยกขึ้นกุมหัวตัวเอง

"ฮ่ะๆ นอนลงไปเลย" คนเข้ามาใหม่บอกเชิงบังคับก่อนจะตรงรี่ไปหาคนไข้

"นอนมาทั้งวันจนเบื่อแล่ว" บ่นเบาๆด้วยเสียงที่แหบแห้ง ก่อนจะพิงหลังกับพนักเตียงแล้วดึงเสื้อน้อยทิกเกอร์มากอดในอ้อมแขนเหมือนเดิม ฮิมชานปรายตามองคนตัวสูงที่มานั่งข้างๆซึ่งกำลังจะยกมือขึ้นมาวัดไข้เขา

แต่คนป่วยกลับหลบฝ่ามือนั้นอย่างรวดเร็ว กลัวจะโดนจับได้ที่ไข้ไม่ลดบ้างเลย กลัวว่าจะรู้ว่าเขาไม่ยอมกินข้าวกินยา เมื่อเห็นปฏิกิริยาเช่นนั้นยงกุกจิปากอย่างรู้ทัน อยากจะจับคนไข้มาตีเหลือเกินทำตัวดื้อเป็นเด็กไม่มีผิด

"ไม่กินยาใช่มั้ย ห๊ะ?" ยงกุกถามลองเชิงอีกคนว่าจะโกหกอย่างไร ซึ่งอย่างที่คาดไว้.. ฮิมชานทำหน้าเหรอหราตื่นตระหนกและพยักหน้าเป็นสัญาณบอกว่ากินแล้ว

รู้ตัวมั้ยว่าโกหกไม่เก่งน่ะฮิมชาน

"เช็ดตัวบ้างยัง ?"

ฮิมชานส่ายหัวพัลวัน

Hidden Content

ร่างสูงจับอีกคนนนอนลงและยังไม่ลืมที่จะซ้อนหมอนให้สูงเพื่อให้อีกคนหายใจได้สะดวก ก่อนจะไปเตรียมน้ำอุ่นใส่กะละมังและผ้าขนหนูเพื่อทำความสะอาดให้คนไข้คิม ฮิมชาน

"ถอดเสื้อ.."

ส่ายหัวปฏิเสธก่อนจะพูดบางประโยคออกมาด้วยความเอาแต่ใจ บางประโยคที่ทำให้ยงกุกได้ใจ..

"ถอดให้หน่อย..นะยงกุกนะ" ออดอ้อนราวกับเด็กประถมด้วยน้ำเสียงแหบ ไม่พอยังส่งสายตาหยาดเยิ้มนั้นด้วยความเย้ายวนโดยเจ้าตัวไม่รู้ตัว ซ้ำมือเล็กนั้นยังกระตุกชายเสื้ออีกคนอย่างขอร้อง

เคยบอกไปรึยัง..

ว่าตอนฮิมชานไม่สบายนั้นขี้อ้อนสุดๆ

ยงกุกจัดการปลดกระดุมเสื้ออีกคนอย่างใจเย็น ร่างสูงมองกระดุมทุกเม็ดที่ตนปลด ไม่ใช่สิ.. เขาแอบมองเนินอกที่เผยออกมาเล็กน้อยภายใต้เสื้อนั้นต่างหาก

บังยงกุกไม่ได้หื่นนะครับ

"หิวอะห้อย" ฮิมชานบ่นกระปอดกระแปดกับคนตัวสูงกว่ายู่หน้าลงเอาแต่ใจ ร่างสูงตั้งสติก่อนจะปรายตาบอกพร้อมส่งสายตาดุอย่างจับผิด

"บอกให้กินข้าว ทำไมไม่กิน" จิปากด้วยความขัดใจ อยากจะง้างมือตีไอ้คนข้างหน้าสักทีสองทีให้สำนึกบ้าง ยิ่งไม่กินอะไรยิ่งไม่มีแรง แล้วอีกอย่างก็คงไม่กินยาด้วยน่ะสิ..

ฮิมชานย่นคอหวาดๆก่อนจะแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

"ก็ตอนนั้นมันไม่หิว"

คนตัวสูงถอนหายใจยาวกับเด็กไม่รู้จักโต ปล่อยเรื่องนั้นไปก่อนละกันเช็ดตัวเสร็จค่อยพากินข้าว ก่อนจะเอื้อมมือไปบิดผ้าขนหนูชุบน้ำในกะละมังมาจัดการเช็ดตัวคนไข้ฮิมชาน

ลากผ้าผ่านกายเปลือยนั้น มองตามการเช็ดด้วยผ้าในมือของตน ร่างกายขาวผุดผ่องที่ถึงแม้เขาจะได้เห็นมันบ่อยครั้ง.. แต่ก็ยังหลงใหลมันเสียทุกที แต่ดูเหมือนคนถูกลวนลามทางสายตาจะไม่อิโหน่อิเหน่

ยงกุกไล้ผ้าไประหว่างซอกคอจนถึงอกขาวนั้นแอบไล้ผ้าผ่านยอดอกสีชมพูที่ชูชันโชว์หราอยู่อย่างหวาบหวามแกล้งให้อีกคนสะดุ้งเฮือก ส่วนคนแกล้งก็กรอกตาทำเป็นไม่รู้เรื่องซ้ำยังทำหน้าที่ต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฮิมชานจึงได้แต่หงุดหงินอยู่ในใจ..

"คิดอะไรอยู่!" ร่างบางที่คอยมองหน้าคนดูแลจำเป็นด้วยสายตาจับผิด พร้อมกับดึงเจ้าทิกเกอร์มาฟาดไอ้คนคิดมิดีมิร้าย

"ขอนิดนึงนะน้องเหยิน.." ละจากผ้าขนหนูมาส่งสายตาอ้อนวอนคนป่วย

"ไอ้หื่นยงกุกกกกก!!" ฮิมชานเบะปากก่อนจะฟาดรัวที่ท่อนแขนหนานั้น คนแกล้งไม่มีท่าทีสะทกสะท้านซ้ำยังหัวเราะรัวเสียอย่างนั้น

ร่างสูงเช็ดตัวให้ร่างบางจนเสร็จมีบางครั้งที่แอบแต๊ะอั๋งคนไข้ไม่ให้เจ้าตัวรู้ตัว หากแต่ต้องหักห้ามอารมณ์อย่างว่าไว้ในใจปล่อยให้ฮิมชานได้รักษาตัวซักวันนึงก็ได้ แหม.. ยงกุกไม่ได้หื่นขนาดนั้นนะครับ

ว่าแล้วก็ยกถ้วยโจ๊กมาป้อนให้ร่างบางถึงที่นอน ฮิมชานที่อยู่ในชุดนอนตัวใหม่ลุกขึ้นนั่งพิงพนักเตียงด้วยความอ่อนล้าร่างกาย ในอ้อมแขนยังมีเจ้าทิกเกอร์ตัวน้อย

"อยากออกไปข้างนอกอ่ะห้อย"

คนตัวสูงที่กำลังเป่าโจ๊กเหลือกตามองก่อนจะทำท่าเป็นไม่สนใจแล้วจัดการรป้อนเข้าปากหนูน้อยฮิมชานที่อยากนู้นอยากนี่ไปเสียหมด

"อยากไปจริงๆนะห้อย อยู่แต่บ้านทั้งวันมันเบื่่อ" พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าไปทั้งที่ยังเคี้ยวโจ๊กในปากอยู่

"เดี๋ยวไปเจออากาศข้างนอกก็ไม่หายพอดี"

ใช่.. แล้วพี่ห้อยก็จะอดสะบะระฮึ่ยกับน้องเหยินไง..

"ฮึ่ย!ถ้าห้อยไม่พาไปเขาจะเอาทิกเกอร์ไปเผา" ส่งเสียงขัดใจก่อนจะหันหน้าหนีช้อนที่จ่อปากอยู่ตอนนี้ คนถูกคาดโทษถอนหายใจกับความดื้อของไอ้เด็กโข่ง

จัดการเขกหัวไปหนึ่งครั้ง

"โอ๊ย ไอ้ห้อยบ้า!"

"ไว้หายก่อน อยากไปไหนจะพาไปทุกที" สิ้นเสียงนั้นทำให้ร่างบางเจื่อนลงทันที แต่ก็ยอมเชื่อฟังคำสัญญา

ยงกุกป้ออนโจ๊กให้ฮิมชานอีกไม่กี่ช้อนเจ้าตัวก็บอกอิ่ม ต่อไปก็คงเหลือแค่ป้อนยาให้คนตัวเล็กพักผ่อน ร่างสูงเดินไปหยิบยาแล้วยุบตัวนั่งลงที่เดิม ก่อนจะยื่นยาเม็ดสีขาวให้เจ้าตัว

คนตัวเล็ดส่ายหน้าพรืดยู่ปากเหมือนเด็กๆ ทำเอาคนยื่นความหวังดีให้ถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยใจกับเด็กดื้อ คนไข้มองกวนแล้วนอนพิงพนักเตียงกอดทิกเกอร์สบายใจเฉิบ

"กิน..."

"ไม่!"

"ต้องกิน"

"ไม่เอา!"

"ดื้อนะ!!"

ยงกุกสบถจนอีกคนสะดุ้ง ก่อนร่างสูงจะเอายาเข้าปากตนเสียเอง คนตัวเล็กนั่งขมวดคิ้วมองงงๆก่อนจะเข้าใจเมื่อใบหน้าของอีกคนเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดกัน ฮิมชานหลุบตาลงต่ำใบหน้าที่ซีดเซียวด้วยพิษไข้ขึ้นสีมากทีละน้อย

ปากหนาค่อนเลื่อนไปแตะกรีบปากบางที่ซีดเซียวอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะสอดลิ้นของตนแล้วส่งยาเข้าไปในโพรงปากอีกคนโดยเกี่ยวตวัดลิ้นที่ดิ้นหลบ คนตัวเล็กจึงจำต้องกลืนยาเม็ดนั้นอย่างจำใจ แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกกลืนง่ายกว่าครั้งไหนๆ..

"อึกอือ"

แม้นจะเสร็จภาระแล้วแต่ยงกุกก็ยังไม่ละจากปากอีกคนซ้ำยังดูดดื่มช่วงชิงลมหายใจขอร่างบางไปอย่างหวาบหวิว ร่างบางปล่อยเจ้าเสือน้อยอย่างอ่อนแรงก่อนจะเลื่อนไปเกาะเกี่ยวเสื้อของคนตัวสูงกว่าเป็นที่ยึด รู้สึกหมดเรี่ยวแรงอย่างบอกไม่ถูก

ฮิมชานสูดลมเข้าปอดอย่างรวดเร็วเมื่อถอนจากรสจูบอันร้อนแรงนั้น

ก่อนจะล้มตัวนโดยไม่ลืมดึงร่างสูงลงมานอนด้วย หน้าผากยังคงแตะกับหน้าผากมนของอีกคน ยงกุกก็เพียงแค่อยากจะวัดไข้อีกคนเพียงเท่านั้น.. ร่างเล็กเขยิบให้แนบชิดกับร่างสูงมากยิ่งขึ้นก่อนจะเบี่ยงสายตาหนีแล้วหันไปซุกอกแกร่งนั้นแทน

ยงกุกยิ้มน้อยกับความน่าเอ็นดูนี้พร้อมกับตวัดวงแขนกอดรัดมอบความอบอุ่นให้กับคนไข้เอาไว้แนบกาย อีกมือลูบกลุ่มนั้นอย่างอ่อนโยนซ้ำยังจูบซับหน้าผากมนนั้นอีกด้วย..

บัง ยงกุกเป็นผ้าห่มที่ดี

และเป็นเหมือนวิตามินสำหรับฮิมชานอีกด้วย

"หายไวๆนะฮิมชาน.. ไอ้เด็กดื้อ"

END

 

© Tenpoints !