♛ ИOT REΛL BUT SPECIΛL ; (B.A.P)

ลำดับตอนที่ #9 : - 34N6CH4N ✖ 시간아

Title :: 시간아

Author :: toreraC

Couple :: BangChan

Rate :: PG-13

Talk :: ฟิคแปลงของมยองยอลเคิ้บ ..........

     ภายในบ้านหลังเล็กๆท่ามกลางเมืองหลวงอันแสนวุ่นวายยังมีร่างที่คุ้นตานั่งอยู่บริเวณขอบหน้าต่างสีขาวสะอาดเช่นนี้อย่างทุกๆวัน ดวงตากลมได้แต่มองเหม่อไปอย่างเลื่อนลอย แม้ว่าข้างนอกจะเกิดฝนฟ้ากระหน่ำหนัก ผู้คนต่างพากันวิ่งหลบฝนอย่างวุ่นวายมากสักเพียงใด แต่ ‘คิม ฮิมชาน’ ก็ยังคงนั่งให้เม็ดฝนสาดเข้ามาอยู่เช่นนั้น..

     ร่างกายนี้ต่อให้ทรุดหนักหรือเป็นอะไรไปก็ไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว

                               ในเมื่อวิญญาณและหัวใจเหมือนถูกโดนฝังลงไปตั้งแต่วันนั้น..

     สายฝนยิ่งกระหน่ำ พายุยิ่งพัดแรงขึ้นยิ่งทำให้คนที่จิตใจอ่อนแออยู่แล้วพาลร่างกายหนาวสั่นไปด้วย ฮิมชานยกมือตนขึ้นมากอดรอบตัวเองโดยทันใดหวังว่าจะช่วยบรรเทาความหนาวเย็นได้บ้าง แต่แววตานั้นกลับไม่เฉิดฉายอารมณ์ใด หรือแม้กระทั่งรอยยิ้มที่ใครต่างเคยเห็นว่าสดใสตอนนี้มันเลือนหายไปซะแล้ว จนเขาเองก็ลืมไปแล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ยิ้มนั้นมันตั้งแต่ตอนไหนกัน

     ใบหน้าหวานหากแต่ปราศจากความสดใสก้มลงหลบน้ำฝนที่กระเด็นใส่หน้าแต่พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นนาฬิตั้งโต๊ะสีดำสนิทวางอยู่ไม่ใกล้มือนัก ซองยอลมองมันด้วยความว่างเปล่าก่อนจะเอื้อมไปหยิบมัน.. ทุกอย่างยังเป็นไปอย่างปกติ

     เข็มวินาทียังคงเปลี่ยนไปทุกวินาที

           เข็มยาวยังเปลี่ยนไปทุกนาที

หรือแม้กระทั่งเข็มสั้นมันก็ยังเปลี่ยนไปทุกๆชั่วโมง

ทุกอย่างเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

     ทำไมนะ.. ฮิมชานคิดว่าข้อเสียของนาฬิกาคือการที่ไม่สามารถเดินกลับถอยหลังได้ นั้นสินะก็คงเหมือนชีวิตของมนุษย์เราที่จากไปแล้วก็คงไม่มีวันกลับคืนมา เขารู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่อย่างน้อยก็ให้เวลามันหยุดหน่อยเถอะนะ เผื่อคนๆนั้นเขาจะกลับมา..

มันเป็นความคิดที่น่าตลกว่าไหม ?

     ทันใดที่คิดแบบนั้นเขาก็เอาแต่เขย่านาฬิกาทำทุกหนทางเพื่อที่จะให้มันหยุดเดิน ซ้ำยังใช้มืออีกข้างทั้งทุบทั้งตีราวกับเป็นสิ่งที่เขาเกลียด ฮิมชานทุบแรงขึ้นยิ่งทำให้มือบางมีรอยแดงเป็นปื้น

     ฮิมชานเพิ่มแรงทุบตียิ่งขึ้นแต่มันกลับไม่มีผลใดๆ สุดจะทนเขาขว้างนาฬิกานั้นทิ้งลงพื้นของห้องอย่างไม่ใยดี ร่างเพรียวลุกขึ้นจากขอบหน้าต่างเดินไปเก็บเศษนาฬิกาเรือนนั้นที่มีสภาพไม่ต่างอะไรจากเศษขยะ เขาก้มมองดูเพื่อความแน่ใจว่าเข็มของนาฬิกายังคงเดินอยู่รึเปล่า

“หยุดแล้วละ..” ฮิมชานตื่นเต้นกับผลลัพธ์ก่อนจะมองไปยังรอบห้องและประตูของบ้านว่ามีใครกลับมาอย่างที่เขาหวังไว้รึเปล่า..

ผ่านไปนานแล้วนานเล่าก็ยังเหมือนเดิม..

“ฮึก ..ไม่มีสินะ” เขาสะอื้นออกมาโดยทันใดซ้ำยังหัวเราะสมเพชให้กับความคิดของตนเอง น้ำตาที่ไหลมาราวกับสายฝนตอนนี้มันช่างปวดราว มันยากเกินไปที่เขาจะยอมรับความจริงมันได้

ไม่มี..

คนที่ดูเหมือนจะปากเสียแต่ในเวลาที่ฮิมชานเสียใจ ก็ย่อมมีคำพูดดีๆมอบให้

คนที่ดูเหมือนจะไม่โรแมนติกแต่กลับทำท่าทางเคอะเขินเวลาบอกรักฮิมชาน

คนที่มักจะบอกว่ารำคาญเสียงฮิมชานแต่ลับหลังแอบไปยิ้มคนเดียว

คนที่ไม่เคยยอมคนแต่พอมาเจอฮิมชานกลับยกให้ทุกอย่าง

ไม่มีแล้ว คนที่เป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง..

     การร้องไห้ที่แสนยาวนานและเหมือนจะไม่สิ้นสุด เช่นเดียวกับสายฝนที่ตกลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฮิมชานเผลอหลับไปเนื่องด้วยทนพิษต่อร่างกายไม่ไหวซ้ำเสื้อผ้าที่เปียกฝนยังทำให้ร่างกายของเขาอ่อนแอ

     มีแต่ช่วงเวลาแบบนี้เท่านั้นที่เขาได้พักผ่อน เหนื่อยล้าและหลับไป.. เพราะตราบใดที่เขายังคงรอใครคนนั้นอยู่เขาจะไม่หลับเด็ดขาดเพราะเขาคิดว่าถ้าคนๆนั้นมาตอนเขาหลับมันคงไม่ดีแน่ เขายังคงรอเสมอแหมกระทั่งเวลาเผลอหลับไปก็ยังคงเอาแต่ฝันถึงเรื่องเดิมของคนๆนี้อยู่ซ้ำไป

     ถ้านายสงสารฉันก็กลับมาซะสิ..

     ออกมาเดินตากฝนเหมือนคนไร้สติ แม้มันจะซาลงไปบ้างแต่ผกติของผู้คนก็ยังไม่ออกมาเดินแบบฮิมชานหรอกนะ ผู้คนรอบข้างต่างมองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ แต่มีหรือที่คนปวดร้าวหัวใจอย่างฮิมชานจะสนใจสายตาของผู้คนเหล่านั้น

     ฮิมชานหยุดที่สะพานแม่น้ำที่กว้างขวางเกินไปสำหรับเขา ดวงตากลมทอดมองไปด้วยใจที่ปวดร้าว สายน้ำพาลให้นึกถึงวันนั้น.. วันที่คิม ฮิมชานอยากจะฆ่าตัวเองมากที่สุด

“ถ้าวันนั้น ฮึก..ฉันรู้ว่ามันเป็นวันสุดท้ายก็คงดีสินะ ฉันจะรั้งนายไว้ไม่ให้ไปไหน  ถ้าวันนั้นฉันคิดได้มันคง ฮือ..” ได้แต่พูดโทษตัวเอง เขาโทษตัวเองมานานร่วมปีแล้วและยังคงคิดถึงแต่เรื่องนี้ซ้ำๆอยู่ทุกวัน

“มันก็คง..  เราก็คงได้อยู่ด้วยกัน!”

“ฉันมันโง่ๆๆๆ”

     ตอกย้ำกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือบางกระแทรกลงกับราวของสะพานอย่างนึกโมโหตัวเอง อยากจะให้ร่างกายนี้ทดแทนกับสิ่งที่สูญไป แต่ก็เหมือนดูไร้ค่า.. น้ำตายังคงไหลราวกับสายน้ำ ปากที่เคยซีดอยู่แล้วตอนนี้กลับแห้งผาก ฮิมชานร้องไห้หนักจนตาเริ่มพร่ามัว

     ตากลมมองลงไปยังผืนน้ำกว้างขวางพลางความคิดโง่ๆได้ผุดขึ้นมาในหัว

ถ้าฉันโดดลงไป เราจะได้เจอกันรึเปล่านะ..

     ฮิมชานกลายเป็นคนไร้สติไปเสียแล้ว เขากำลังจะปีนขึ้นไปเหยียบราวสะพานนั้น ใบหน้านั้นกำลังยิ้ม ยิ้นดีใจที่จะได้เจอกับคนรัก

“ฉันจะได้เจอนาย.. เราจะอยู่ด้วยกัน”

     ทันใดที่เท้าหนึ่งกำลังแตะราวสะพานก็มีมือหนึ่งมาลูบหัวของเขาเสียก่อน คนที่กำลังคิดจะทำเรื่องหันกลับมาอย่างตกใจ ฮิมชานเพ่งสายตาที่พร่ามัวของตนไปยังบุคคลที่มาใหม่ที่เลือนรางเหลือเกิน

ใครกัน..

      ตาที่ชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตากำลังเพ่งพิจารณาร่างตรงหน้าที่ดูเลือนรางด้วยความสงสัย ฮิมชานไม่แน่ใจว่าคนข้างหน้าเขาคือใคร รู้เพียงแต่ว่าเป็นผู้ชายที่สูงพอกับตนใส่ชุดคลุมสีดำ

     สิ่งที่ชัดเจนมากที่สุดตอนนี้คือรอยยิ้มอันอบอุ่น..

“ใครสั่งให้แกมาตากฝนแบบนี้ ห๊ะ”

รู้สึก..

คุ้นเคย

“ร้องไห้อย่างกับเด็กน่าเกลียดวะ..”

     ทันใดหลังประโยคนั้นทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนถูกเฉลย ร่างเพรียวหันมาโอบกอดบุคคลแปลกหน้าด้วยความหวงหา..

“ฮึก ..ยงกุก”

หากแต่เหมือนคว้าอากาศไว้เพียงแค่นั้น

ช็อค..

ไม่กลับมาแล้วสินะ.. บัง ยงกุก!!!

END

© Tenpoints!