กว่าจะถึงที่ทำงาน

วันนี้กว่าจะถึงที่ทำงานเกือบตาย

ขึ้นรถตอนป้ายแถวบ้านเราก็ โอเค ไม่แน่นมาก ขึ้น พอขึ้นก็มีคนลงได้นั่งดีใจจริงๆ

แล่นไปๆ ชักเยอะมีคนขึ้นทุกป้ายเลย คนลงไม่มี (เราเองยังไม่ลงเลย)

ยังนึกโชคดีนะที่ได้นั่ง เพราะเวลารถแน่นคนยืนก็เบียดกันไป คนนั่งก็ยังสบายอยู่

มีเด็กนักเรียนขึ้นมา  ยัง..เรายังนั่งอยู่ ยังไม่ยอมลุก ไม่ใจดีขนาดนั้น  เด็กตัวโตเกือบเท่าเราปล่อยให้ช่วยเหลือตัวเองไป

แบบเราเรานั่งเบาะแรกข้างประตูเลยไง

นั่งไป  คราวนี้ต้องลุก เพราะมีคนอุ้มนักเรียนเล็กๆ มาด้วย  เลยต้องลุกมายืนเบียดเสียด

แถมกระเป๋าก็คอยเรียกจะเก็บเงิน  เอาที่ไหนให้เล่า  จ่ายไปแล้ว และตั๋ว และอะไรต่ออะไรก็ใส่กระเป๋าเรียบร้อยหมดแล้ว

โอ๊ย กว่าจะได้ลง  ตอนจะลงต้องให้คนช่วยกดกริ่งให้  เพราะถ้าเราแหวกคนไปกดกริ่งเอง แถวประตูคงมีคนร่วงจากรถ

แล้วพอรถจอดคนหน้าประตูลง ถึงค่อยแหวกลงมาได้   ดีที่มีคนอื่นลงด้วย ช่วยแหวกนำ

ฮือ ๆ  พอไม่ได้ขึ้นรถรับส่งแล้วต้องมาเองมันลำบากลำบนอย่างนี้นี่เอง

เมื่อวานก็ดันลืมเสื้อที่ทำงานไว้ที่รถตู้ รันทดจริงๆ ไปที่ทำงานหนาวก็ไม่มีเสื้อคลุมใส่เลย

สงสัยเมื่อเช้าไม่ได้ใส่บาตรเลยซวยแบบนี้  เมื่อวานรอรถอยู่ก็ฝนตกต้องหลบอยู่ใต้สะพานลอย  พอมาถึงที่ทำงานไม่ตกเฉยเลย  แล้วก็สาย...ตามระเบียบ