คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Our College : 9
Baekhyun’s part
“พรึบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“โอ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“มึงเล่นอะไรของมึง ห่ะ? มึงเป็นบ้าหรอหยอย?” ผมตะโกนอย่างหัวเสียง
“มึงจะตบหัวกูทำส้นอะไร หมาเตี้ย” ใช่แล้วล่ะครับ เสียงที่ไอ้ชานยอลร้องออกมามันเป็นเสียงที่ผมตบหัวมันแล้วมันก็ร้องเองแหละ
“มึงเป็นเหี้ยอะไร เล่นอะไรพิเรนๆ” ผมสบถใส่คนที่ตัวโตกว่า
“...........” ชานยอลกลับเงียบ แล้วน้ำตาของมันก็เริ่มคลอเบ้า
“ยอล มึงเป็นอะไร ใครทำเพื่อนกู” ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“แบคกี้ พี่คริสทิ้งกูแล้ว” ชานยอลพูดแล้วก็เริ่มกอดผมแน่น
“..............”
“พี่คริสเขาไปมีคนอื่นแล้ว เขาไม่รักกูแล้ว” น้ำตาของชานยอลเริ่มเปียกแขนเสื้อของผม
“มึงยังมีกูยอล มึงยังมีโด้ มึงยังมีเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่ยังรักมึงอยู่” ผมเริ่มปลอบชานยอล
“กูทำยังไงดีแบคกี้ กูอยากลืมพี่เขา”
“มึงก็พยายามอย่าคิดให้รกสมองสิ เรื่องแบบนั้นนะ” ผมตอบชานยอล
“กูจะพยายาม” ชานยอลบอกผมพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาจากแขนเสื้อผม
“ไปหาโด้เถอะ เดี๋ยวโด้เป็นห่วง” ผมพูดพร้อมกับกอดคอชานยอลไป
“มึงกอดคอกูถึงด้วยหรอ กูนึกว่ามึงเตี้ยจนกอดคอกูไม่ถึง” ชานยอลแขวะผม
“^ ^”
“พลั๊วะ!!!!!!!!!!!!!”
“ตบหัวกูทำไม แบคกี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“มึงด่ากูทำไม หูกางชานหยอย!!!!!!!!!!!!! ไปถึงห้องกูฆ่ามึงแน่”
“ไล่กูให้ทันก่อนเถอะ :P” ยิ้มได้อย่างน่าจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วนะ
“ย๊ากหยอย กูจะฆ่าเมิง” ผมตะโกนออกไปทำท่าเหมือนจะวิ่งไล่ชานยอล
“กูไปฟ้องโด้แล้ว โด้จ๋าช่วยเพื่อนหยอยด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ชานยอลพูดทิ้งท้ายให้ผมแล้ววิ่งไปหาดีโอ
“คริสฮยอง ถึงฮยองเป็นพี่รหัสผมแต่ฮยองทำกับเพื่อนผมแบบนี้มันก็ยากเกินกว่าที่จะให้อภัยนะ” ผมพูดในใจ
Chanyeol’s part
“ชานยอล ไปกินไอติมกันไหม?” พี่คริส ประธานนักเรียน แฟนของผมกำลังชวนหลังจากผมเรียนคาบดนตรีพื้นเมืองจากอาจารย์คังตะเสร็จครับ
“ก็ได้ครับ ^^ ว่าแต่พี่คริสมารอยอลลี่นานรึยัง?”
“ไม่นานหรอก ไปร้านไอติมกันเถอะ”
“ครับที่รัก แต่ขอยอลลี่โทรบอกหมาน้อยกับดีโด้ก่อนนะ” พี่คริสพยักหน้าเบาๆเชิงเป็นคำตอบ หลังจากผมโทรบอกแบคฮยอนเสร็จผมก็ไปร้านไอติมที่อยู่ในโรงเรียน ซึ่งไม่ไกลจากตึกเรียนมากเท่าไหร่
Angle’s Café
“กริ๊ง” เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเมื่อผมกับพี่คริสมาถึง
“ร้าน Angle ยินดีต้อนรับค่ะ รับอะไรดีค่ะ?”
“ผมขอบราว์นนี่กับช๊อกโกแลตชิพซันเดย์นะฮ่ะ ยูรินูน่า” ผมบอกยูรินูน่า สาวผิวสีน้ำผึ้ง มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี ซึ่งเป็นพนักงานในร้าน หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มาแย่งกันขายขนมจีบให้เธอเป็นประจำแต่เธอก็ไม่ได้สนใจหรอก เห็นบอกว่าเธอมีแฟนแล้ว ชื่อ ยุนๆๆอะไรสักอย่างนี้แหละ ยูริกำลังจดรายการที่ผมสั่ง
“รับอะไรดีค่ะ ประธาน” เธอแซวพี่คริส
“เอสเปรสโซ่ที่หนึ่งนะ” พี่คริสพูดพร้อมเสียงที่เย็นชา
“กินบ่อยเหมือนผู้บริหารจริงๆเลยนะ พักบ้างก็ดีนะคริส หน้าเธอเครียดๆ” ยูรินูน่ากำลังเสิร์ฟของที่เราสั่งพร้อมพูดกับพี่คริสซึ่งทำได้แค่พยักหน้า ทำไมวันนี้พี่คริสพูดน้อยจัง
“เธอก็ดูแลคริสดีๆละ ยอลลี่” เธอเริ่มหันมามองทางผมแล้วยิ้ม
“ครับนูน่า เดี๋ยวผมดูแลให้” ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้ท่าทางที่น่ารักของเธอ แล้วก็เริ่มจัดการกับสิ่งของที่อยู่ด้านหน้าแต่สักพัก
“ชานยอล”
“ว่าไงครับ ที่รัก”
“เราเลิกกันเถอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
บรรยายกาศที่เงียบงันเริ่มแทนที่ ช้อนไอติมยังชะงักที่ตรงหน้าผม ผมอึ้งไปไม่นานผมก็เริ่มสะบัดหัวไปมาเพื่อเรียกสติ
“ไม่เอาน่าพี่คริส อย่าล้อเล่นอย่างนี้สิฮ่ะ” ผมพูดพร้อมน้ำเสียงที่สั่น
“พี่ขอโทษชานยอล”
“พี่บอกผมได้ไหมฮ่ะ? เหตุผลน่ะ” ผมเริ่มร้องไห้และก้มหน้า เสียงผมสั่นมากกว่าเดิม แต่ยังไงผมก็ต้องการเหตุผลของพี่เขาอยู่ดี ไม่แน่พี่เขาอาจจะมีเหตุผลที่ฟังแล้วเข้าท่าเช่น ยุ่งงาน กลัวไม่มีเวลาให้ก็ได้ แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ
“พี่ชอบเจสสิกา พี่ขอโทษที่พี่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ พี่ขอโทษที่” พี่คริสยังพูดไม่จบผมก็พูดด้วยเสียงที่ไร้เรี่ยวแรง
“ออกไปซะ”
“ชานยอลว่าไงนะ?”
“กูบอกให้มึงออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้ ออกไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมกัดฟันพูดเพื่อระงับอาการโมโห
“พี่ขอโทษจริงๆชานยอล”
“เหี้ย กูบอกให้ออกไป!!!!!” ผมระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว และตอนนี้กำลังจับคอเสื้อของคนที่เพิ่งตัดเยื่อใยไปไว้แน่นจนยับและกำยังง้างมือจะต่อยคนที่อยู่ตรงหน้าแต่
“ชานยอลหยุดนะ อย่าทะเลาะกันเองสิ” ยูรินูน่าเข้ามากอดชานยอลไว้ ผมได้แต่ร้องไห้และพยายามจะต่อยคนข้างหน้าผมให้ได้ แต่แรงของยูรินูน่ารั้งผมไว้
“คริสรีบออกไปก่อนที่ชานยอลจะโกรธกว่านี้” ยูรินูน่าตะโกนก่อนที่พี่คริสจะค่อยๆเดินออกไป
“นูน่า ทำไมพี่เขาทำอย่างนี้” ผมร้องไห้แล้วซบที่ไหล่ของเธอ
“ปล่อยเขาไปเถอะชานยอล ร้องออกมาหรือทำอะไรก็ได้ให้เธอสบายใจ” เธอกำลังปลอบผม
“ขอบคุณนะฮ่ะนูน่า” ผมจ่ายตังค์แล้วออกจากร้านซึ่งตอนนี้ประมาณทุ่มเศษๆแล้ว ผมกำลังมุ่งหน้าตึกวิทยาศาสตร์การทดลองแล้วนึกถึงคำพูดของยูรินูน่า ‘ทำอะไรก็ได้ให้เธอสบายใจ’ ใช่สิ ผมรักคริสฮยองมากกว่าอะไรดี ผมคงอยู่ต่อไปไม่ได้ถ้าไม่มีเขา นี่คือทางออกของผมแล้วใช่ไหม? ผมคิดพลางๆเดินไปที่ชั้นดาดฟ้า พร้อมกับกางแขนรับลมเย็นๆ โดนลงไปคงไม่เจอพี่คริสอีกแล้วสินะ ผมหลับตาเบาๆแล้วนับในใจ 1....2.....3....
.
“เฮ้ย ใครน่ะ?” เสียงนี้มันขัดจังหวะการทำภารกิจของผม
“เรื่องของกู อย่าเสือก" ผมเลยด่ามันซะ
“กูไม่อยากเสือกหรอก แต่รูมเมทกูหาย กูมาตามหารูมเมทกู” เสียงคุ้นๆนะผมว่า
“หรือว่า..มึงจะเป็น”
“ใช่ กูแบคฮยอน” แบคฮยอนพูดแล้วพยายามก้าวมาหาผม
แต่
“มึงอย่าเข้ามานะแบค ไม่งั้นกูโดดจริงๆแน่” ผมตะคอกใส่แบคฮยอนและทำท่ากำลังจะกระโดดลงไป
“มึงเห็นนี่ไหม?” ผมรู้ในใจแบคฮยอนคิดว่าผมเป็นคนขี้กลัวแต่ผมกลับหยิบมีดมากรีดแขนผมเบาๆให้เลือดไหล
“..ยอล...มึงอย่าทำ กูกลัว” เสียงแบคฮยอนเริ่มเปลี่ยนไป
“มึงกลัวอะไรแบค หึๆๆๆ” ผมร้องไห้อีกแล้ว
“กูกลัวว่ากูจะเสียเพื่อนอย่างมึงไป” เขาตะโกนแล้วเดินมาทางผม แต่
“มึงก้าวมาก้าวเดียว มึงเสียเพื่อนรักอย่างกูไปแน่”
“พรึบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“โอ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“มึงเล่นอะไรของมึง ห่ะ? มึงเป็นบ้าหรอหยอย?”ใช่แล้ว เขาตบหัวผมอย่างแรง แน่นอนแหละว่ามันเตือนสติผมได้ดี ต้องขอบคุณแบคฮยอนที่ไม่ทำให้ผมคิดสั้นแบบนี้
และยิ่งเมื่อผมได้เปิดหน้าจอโทรศัพท์ผมยังมีรูปผม แบคฮยอน และคยองซูอยู่ด้วยยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่ายังมีคนที่รักและหวังดีกับผมมากกว่าไอ้พี่คริสอีก
ขอบใจนะ เบค่อนเพื่อนรัก
****************************************************************************************************************************************
ปล : นี่คือรูปที่หน้าจอโทรศัพท์ของชานยอล [สายตาเธอน่ะชานยอล!!!! ฟิน!]
ปล 2 : แด่รีดเดอร์ที่รัก
ตอนนี้ไรท์เตอร์อัพแล้วนะ เม้นกันบ้างนะ ให้ไรท์เตอร์มีแรงใจเขียน
ขอสปอยล์ตอนต่อไปแล้วกับนะ
ใครชอบคู่ คริส+เลย์ ติดตามได้เลยจ้า
เม้น+โหวต ด้วยนะ
รักรีดเดอร์นะค่ะ
YUMI'
ความคิดเห็น