คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Our College : 6
Luhan’s part
ลู่หาน หรือ กวางน้อยที่เพื่อนๆของผมเรียกกันครับ ผมเรียน ม.ปลายปี 3 สายภาษา เอกอังกฤษ-จีนครับ ^^ วันนี้ผมเดินไปเข้าแถวช้าเพราะอี้ชิงตื่นสาย ผมเลยมากินข้าวช้า พอออดดังผมก็รีบถือแก้วน้ำเดินมาเข้าแถว ผมมองเห็นผู้ชายคนนั้น “โอ เซฮุน” ตั้งแต่ไกลๆ มันทำให้ผมนึกถึงอดีตที่สวยงามของผมตอนมาเกาหลีเป็นครั้งแรก
10 ปีที่แล้ว ที่สวนสาธารณะ
“แม่อยู่ไหนนะ? แม่!!!!!!!!!!!!!” เด็กชายตัวเล็ก อายุ 8 ขวบ ตากลมโตเหมือนกวางน้อย น่าหวานคล้ายผู้หญิงกำลังมีน้ำเอ่อออกจากเบ้าตาเพราะหาคนเป็นแม่ไม่เจอ
“เธอเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม?” จู่ๆก็มีเด็กชายตัวสูงกว่าเล็กน้อยจับมือถาม โดยคิดว่าเขาเป็นผู้หญิง
“แม่ฉันหาย”
“เดี๋ยวฉันอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าแม่เธอจะมา” คำตอบของเด็กชายผู้ที่ตัวโตกว่าทำให้เด็กชายตัวเล็กหายร้องไห้
“เธอชื่ออะไร”
“ลู่หาน”
“แปลว่าอะไรอ่า????”
“กวางรุ่งอรุณ”
“เสี่ยวลู่!!!!! ชื่อนี่น่ารักดี งั้นฉันเรียกเธอชื่อนี้แหละ”
“นาย ชั้นเป็นผู้ชายนะ”
“ทำไมหน้านายเหมือนผู้หญิงล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน แล้วนาย....เอ่อ..?” ลู่หานน้อยพยายามถาม
“เซฮุน โอเซฮุน 6 ขวบ” เด็กชายคนนั้นแนะนำตัวด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“งั้นฉันก็เป็นพี่นาย ฉัน 8 ปี”
“ทำไมนายตัวเล็กจังล่ะ” เซฮุนถาม
“นายตัวใหญ่เองต่างหากเล่า ^^”
หลังจากที่ทำความรู้จักกันเด็กน้อยทั้งสองคนก็เล่นด้วยอย่างสนุกสนาน นั้นทำให้ผมรู้สึกว่าผมหลงรักเด็กที่ชื่อ โอ เซฮุน ตั้งแต่คราวนั้น มันอาจจะเป็นช่วงเวลาที่สั้นแต่มันก็ทำให้ผมจำเขาได้ตั้ง 10 ปี แต่พอผมกลับไปอยู่ที่ประเทศจีนตั้งแต่อายุ 8 ปี เขาสัญญาว่าจะมาส่งผม จะมาลาผม แต่เขาก็ไม่มา เมื่อผมมาถึงจีนคุณแม่ของผมก็แนะนำผมให้รู้จักกับ หวง จื่อเทา เด็กน้อยซึ่งเขาอายุห่างจากผม 2 ปีน่ารัก เรียบร้อย ลูกของคุณน้า และ อู๋ อี้ฟาน เขาอายุน้อยกว่าผม 2 เดือน แต่เขามักจะโดนให้คุณลุงของผมซึ่งเป็นพ่อของเขาฝากให้ดูแลให้ตลอด และเขาก็ชอบบอกอยู่เรื่อยเลยว่าผมเป็นเด็ก หลังจากนั้นปีกว่าๆผมก็ได้ย้ายบ้านจากมณฑลยูนนานไปที่กรุงปักกิ่งเนื่องจากคุณพ่อของผมมาทำธุรกิจอยู่ในเมืองหลวง ผมไม่มีเพื่อนเลยจนได้มาเจอกับ จาง อี้ชิง เขาอายุเท่ากันกับผม มีลักยิ้มที่แก้มทั้งสองข้าง ใจดี เรียนเก่ง เต้นเก่ง ซึ่งอยู่บ้านข้างๆผมแหละ ว่างๆถ้าไม่ผมไปเล่นที่บ้านอี้ชิง อี้ชิงก็จะมาเล่นที่บ้านของผม จนผมอายุ 15 ปี จบม.ต้น ผมก็ได้สอบชิงทุนของ St.Verona high school ที่เกาหลี สายวิทย์-คณิตหลักสูตรเกาหลี ไม่ต้องห่วงหรอกครับเพราะผมพูดเกาหลีได้ ผมอยู่เกาหลีตั้ง 8 ปีเลยนะ ส่วนอี้ชิงก็ลงสายศิลป์ดนตรีการขับร้อง ส่วนอู๋ฟานก็ลงสายศิลป์ภาษาเพราะทางบ้านของอู๋ฟานทำธุรกิจติดต่อกับต่างประเทศจึงต้องเรียนภาษาหนักหน่อย แต่พอผมอยู่ ม.ปลายปี 3 ผมก็ไม่อยากเชื่อว่าผมจะได้เจอ โอ เซฮุนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาต่างไปจากเดิมมาก เขาจำผมไม่ได้ รอยยิ้มบนหน้าเขาจางหายไป กลายเป็นคนเย็นชา ผมอยากได้โอ เซฮุนคนเดิมกลับมานะ >3<
“โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงของชายคนหนึ่งร้องด้วยความตกใจ ก็ผมเล่นเห็นเซฮุนแล้วเดินเหม่อไปชนกับคนข้างๆเซฮุนเข้านะซิ แถมชานมไข่มุกผมก็ตกใส่แขนเขาด้วยซิ
“ขอโทษครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่า” ผมเลยรีบถามพร้อมกับมองคนที่ผมเดินชน
“ไม่เป็นไรครับ แค่เปียกนิดหน่อย” เขาตอบคำถามพลางๆกับการสะบัดแขนเสื้อที่ชุ่มน้ำไปมาพร้อมกับกำลังเงยหน้าจะมองผม อ่า ลู่หานขอโทษ T^T แต่กลับเป็นผมเองที่ต้องตกใจ
“จื่อเทา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ลู่หาน เกอเก้อ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“นี่นายก็มาเรียนที่นี้หรอจื่อเทา เรียนสายอะไรล่ะ?”
“เรียนสายศิลป์ภาษาครับ คุณป้าบอกว่าโรงเรียนนี้ดี จะได้มาอยู่กับเกอเก้อทั้งสองด้วย” จื่อเทาตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“อืม ว่าแต่เจอคริสยังล่ะ คริสเป็นประธานนักเรียนแล้วนะ”
“คริส????? ใครฮ่ะ เกอเก้อ” จื่อเทากลับทำสีหน้างงงวยใส่
“ก็ชื่ออู๋ฟานตอนอยู่ที่นี้ไง นายต้องเรียกอู๋ฟานว่าคริสนะ ไม่งั้นดุแย่เลย ^^” ผมบอกจื่อเทา
“ฮ่ะๆ แฮ่ๆๆๆๆ” จื่อเทาหัวเราะบางๆพร้อมกับเกาหัว
“นี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! จื่อเทาจะไปได้แล้วหรือยัง ฉันไม่มีเวลาฟังพวกนายสองคนพูดกันมากนะ เห็นไหมว่าคริสตัลร้องไห้ พวกนายยังจะมาคุยกันอย่างสบายใจอีก!!!!!!!!!!” จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดุผมกับจื่อเทาจนทำให้จื่อเทาสะดุ้ง
“ขอโทษนะเซฮุน พอดีคุยกับพี่ชายเยอะไปหน่อย ไปก่อนนะฮ่ะเกอเก้อ” จื่อเทารีบขอโทษผู้ชายคนนั้นแหละหันหน้ามาลาผม
“...............” ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้แล้วมือไม้แข็งทื่อ ได้แต่พยักหน้าให้จื่อเทา ก็เพราะภาพที่ผมเห็นข้างหน้ามันมีอิทธิพลมากพอที่จะทำร้ายจิตใจผมล่ะซิ ภาพที่เซฮุนโอบผู้หญิงที่ชื่อคริสตัลไปพร้อมกับแสดงอาการห่วงใยเธอ และที่สำคัญเขาหันหน้ามาด่าผม
ครั้งที่แล้วฉันย้ายกลับจีนนายทำร้ายจิตใจฉันโดยการไม่มาลาฉันสักคำ ทิ้งให้ฉันคิดถึงนาย 10 ปีเต็ม และฉันตั้งใจมาเรียนที่เกาหลีเพื่อหวังว่าจะเจอนายบ้าง และฉันก็เจอนายจริงๆ แต่คราวนี้นายจำฉันไม่ได้แถมยังโอบผู้หญิงให้เห็นต่อหน้า แล้วก็ด่าฉันทั้งๆที่แต่ก่อนนายเคยปลอบฉันบอกฉันอย่าร้องไห้เนี่ยนะ โอ เซฮุน นายจะทำร้ายจิตใจฉันไปถึงไหน
“ฮึกๆ” จู่ๆกับต้องเป็นผมที่เป็นฝ่ายร้องไห้เสียเอง
****************************************************************************************************************************************
ปล : แด่ไรท์เตอร์ที่รัก
ตอนนี้ก็รู้กันแล้วว่าอาลู่เป็นคนมีความหลัง (?)
อาเน่ก็ช่างทำร้ายจิตใจ
ตอนนี้ไรท์เตอร์มาเรียนพิเศษ อาจจะอัพช้าหน่าอยนะ
ถ้าอยากให้อัพเร็วก็เม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์มีแรงแต่งต่อหน่อยก็ได้นะค่ะ
รักรีดเดอร์นะ
YUMI'
ความคิดเห็น