PANDORA:exofic

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

PANDORA
ฝากด้วยนะคะ

เนื้อเรื่อง

PANDORA

ร่างเล็กๆ นอนขดตัวบนโซฟาซีขาวด้วยความหนาวเหน็บ ขยับไปมาอย่างไม่สบายตัว คราบน้ำตายังคงหลงเหลืออยู่บนใบหน้า ดวงตาหวานถูกปกปิดด้วยเปลือกตานวล ขนตาเส้นบางกำลังเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำใสๆ แก้มใสที่อมชมพูจากการสะอื้น ริมฝีปากแบะออกน้อยๆ ไหล่บางๆสั่นเทิ้มอย่างน่าสงสาร ผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งที่กำลังนอนหลับด้วยความเหนื่อยจากฝันร้ายอันแสนยาวนาน

ไหล่บางสั่นอีกครั้ง หยดน้ำมากมายไหลจากดวงตาผ่านแก้มใสลงมาหยดแล้วหยดเล่า มือทั้งสองข้างกอดตัวเองเอาไว้ด้วยความหนาวจากข้างใน ดวงตาที่เคยสุกสกาวด้วยความสุขถูกบดบังด้วยน้ำตากวาดไปรอบๆ ห้องคอนโดสีขาว ทุกๆ มุมล้วนแต่มีความทรงจำเดิมๆ ความทรงจำที่เป็นสาเหตุทำให้ลู่หานคนนี้ต้องร้องไห้เหมือนโลกนี้ไม่เหลือใครอีกแล้ว

ระเบียงเล็กๆ ที่เขาและเซฮุนเคยซักผ้าด้วยกัน ตอนนั้นเราเอาน้ำสาดใส่กันอย่างสนุกสนาน จนฉันไม่สบายแล้วนายก็คอยดูแลฉันอยู่ใกล้ๆ เตียงที่เรามักนอนกอดกันด้วยความรัก ที่ที่เราให้ไออุ่นแก่กันและกัน นายยังเคยแอบอบเค้กวันเกิดให้กับฉัน เค้กรูปร่างไม่ดี รสชาติก็เค็มๆ แต่นายรู้มั้ย มันเป็นเค้กวันเกิดที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยมี เป็นวันเกิดที่ฉันไม่เคยลืม เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุด นายจูบฉัน เรากอดกันด้วยความรักตลอดมา คบกันมาตลอดสองปี นายบอกฉันว่า นายรักฉันมาก มากกว่าใคร นายจำได้มั้ย เซฮุน ฉันตอบนายไปว่า ฉันไม่เคยรักใครมาก่อน นายเป็นรักแรกและรักสุดท้ายของฉัน นายคือทุกสิ่ง นายคือทุกอย่างสำหรับฉัน ถ้านายหายไป ฉันอาจจะตาย นายพูดกับฉันว่า ฉันจะไม่ตาย เพราะนาย นายจะอยู่กับฉัน เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เราจะมีความสุข เราจะรักกันตลอดไป นายยังจำสัญญานี้ได้มั้ยเซฮุน นายอยู่ที่ไหน ฉันต้องการนายเหลือเกิน ฉันคิดถึงนายมากนะ

ลู่หานปาดน้ำตาออกจากใบหน้าหวาน ลุกขึ้นไปเปิดผ้าม่านสีชมพูอ่อน สีที่เซฮุนชอบ สีที่เซฮุนเหมาะกับมันที่สุด มือบางลูบผ้าม่านผืนนั้นช้าๆ เหมือนน้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้ง ใบหน้าหวานเงยขึ้นเก็บน้ำตาเหล่านั้นไว้ ร่างบางเดินไปยังห้องนอน ห้องที่ถูกตกแต่งอย่างน่ารักด้วยฝีมือของเซฮุนเอง ลู่หานเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง รูปถ่ายถูกแปะไว้ที่บอร์ดความทรงจำ รูปที่เขากับเซฮุนเคยไปเที่ยวด้วยกัน อีกใบก็รูปที่เขาไปทำงานต่างจังหวัดแล้วเซฮุนก็โผล่ไปเซอร์ไพรส์ รูปที่เขาสองคนไปเดตด้วยกันครั้งแรก รูปที่เขาแอบเข้าไปในสวนสาธารณะตอนกลางคืนด้วยกัน รูปที่พวกเขาไปปั่นจักรยานด้วยกันริมแม่น้ำฮัน

น้ำตาสีใสไหลออกจากดวงตาอีกครั้ง ร่างบางย้ายตัวเองไปยังตู้เสื้อผ้า ตู้เสื้อผ้าที่เขากับเซฮุนใช้ร่วมกัน เสื้อผ้าหลายตัวที่เซฮุนซื้อให้เขา ชุดที่เราไปเลือกด้วยกัน ชุดนายบอกฉันว่าฉันเข้ากับมันมาก น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ลู่หานประคองเสื้อสีฟ้าเทาที่ลู่หานซื้อให้เซฮุนในวันเกิด มันไม่ใช่ตัวที่แพงที่สุด แต่มันคือตัวที่มีค่าสำหรับเรามากที่สุด มันเป็นตัวที่เซฮุนบอกว่าว่าชอบมันมาก เป็นตัวที่เซฮุนมักจะใส่ออกไปข้างนอก ใส่ไปในวันที่เราเดตกันทุกๆครั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นแผ่วเบา ก่อนที่เสียงที่คุ้นเคยจะลอดเข้ามา เสียงของเพื่อนรักคนเดียวที่ยังอยู่เคียงข้างเขาในวันที่เขาเสียใจที่สุด คนเดียวที่เขายอมให้ทุกอย่างนอกจากเซฮุน คนที่แบกรับความเสียใจที่เขาระบายมันออกมา คนๆเดียวที่เข้าใจเขามากที่สุด

“ลู่หาน ฉัน...เข้าไปได้รึเปล่า” น้ำตาของลู่หานก็ไหลลงมาอีก ร่างบางก้าวขาไปยังประตูอย่างเร่งรีบ ซิ่วหมินเป็นคนเดียวที่มักจะอยู่เคียงข้างเขาในวันที่เขาเจ็บปวด เป็นคนข้างๆที่คอยปลอบประโลมเชาในวันที่เขาเจ็บปวดใจ เป็นคนๆ เดียว ที่อยู่กับเขาเมื่อเขามีความทุกข์ มือบางเอื้อมเปิดประตูช้าๆ อย่างหมดแรง ซิ่วหมินส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับลู่หาน เพื่อนที่แสนดีคนนี้เอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้กับลู่หานเบาๆ

“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ ลู่เกอของฉัน” ประโยคธรรมดาๆ ที่แสนแผ่วเบาทำให้ลู่หานยิ้มออกมา ร่างบางโผเข้ากอดอีกคน ลู่หานซบหน้าหวานลงบนไหล่เล็กๆ ซิ่วหมินกอดร่างบางไว้แน่นๆ มันเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นมากสำหรับลู่หานคนนี้

“...ไม่เป็นไรนะ มันผ่านไปแล้ว หมินหมินของลู่เกออยู่ตรงนี้แล้วไง” ซิ่วหมินบอกร่างในอ้อมกอดด้วยเสียงอ่อนโยน หลายเดือนมาแล้วหลังจากที่เซฮุนจากเพื่อนของเขาไป แต่ถึงแม้เวลาจะผ่านมานานแล้วลู่หานก็ยังไม่เคยหยุดร้องไห้ถึงเซฮุนเลย ในช่วงเดือนแรกๆ ลู่หานเหมือนคนบ้าที่ไม่มีสติ ได้แต่ร้องไห้อยู่ทุกวันโดยไม่มีแรงจะกิน จะเดิน พอหลับก็ต้องสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายทุกครั้ง ทำให้ช่วงแรกซิ่วหมินมานอนด้วย ไม่กล้าปล่อยให้ลู่หานอยู่คนเดียว เป็นห่วงเกินไปในสภาพนั้น

“นายคือเพื่อนที่ดีที่สุด หมินหมิน”

“งั้นเหรอ ลู่เกอก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันนะ ดังนั้นลู่เกอก็ต้องดูแลตัวเองดีดี อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงนักสิ ฉันขอแค่นี้แหละนะ กลับเป็นเหมือนเดิมเถอะ”

ลู่หานผละตัวเองออกมา พยักหน้าให้กับเพื่อนสุดที่รัก แน่นอน หมินหมินพูดอะไรลู่หานจะเชื่อ เชื่อโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ซิ่วหมินคือเพื่อนที่ดีที่สุด ถ้าไว้ใจแม้กระทั่งซิ่วหมินไม่ได้ ลู่หานก็ไม่รู้จะเชื่อใครแล้วละ

“อื้อ ฉันจะกลับมาเป็นลู่เกอคนเดิมของหมินหมินนะ ฉันจะลืม ลืมเรื่องของผู้ชายคนนั้นให้หมด”

“ดีแล้ว อย่าไปจำเรื่องที่ทำให้นายเจ็บปวดเลย ฉันอยากให้นายมีความสุขจริงๆ นายอาจจะไปหาผู้หญิงสวยๆ หรือผู้ชายหล่อๆ รวยๆ มาเป็นแฟน คบกัน มีความสุข แต่งงาน มีการงานที่ดี มีชื่อเสียง มีเกียรติ เป็นอย่างที่นายเคยฝันไง” ซิ่วหมินดึงลู่หานเข้าไปในห้องนอน รื้อเสื้อผ้าง่ายๆ ให้กับลู่หาน

“ไปเถอะ ไปกินข้าวกัน ไปกินข้าว ดูหนัง ช็อบปิ้ง เล่นเกม ทำอะไรหลายๆ อย่างที่ทำให้นายมีความสุข” ซิ่วหมินพูด ก่อนจะผลักให้ร่างของเพื่อนเข้าไปจัดการธุระต่างๆในห้องน้ำ ลู่หานมองซิ่วหมินก่อนจะยิ้มแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนชุด

เมื่อลู่หานเดินเข้าไปในห้องน้ำ ซิ่วหมินก็ส่งข้อความไปให้กับคนหนึ่งทันที

ซาลาเปาหมินหมิน : [ลู่หานจะไม่เป็นไร ฉันแน่ใจ] อ่าน 09.46

คุณนายปาร์คบยอน : [ทุกอย่างเหมือนเดิม]

ซิ่วหมินมองคำสี่คำที่ถูกส่งมาก่อนจะเม้มปาก ดีแล้วละ ดีแล้วที่เพื่อนของเขาคิดว่าเซฮุนหายไปเฉยๆ ตอนนี้ลู่หานกำลังยืนขึ้นอีกครั้ง ซิ่วหมินไม่อยากทำร้ายเพื่อนของตัวเอง เขาจะปกป้องน้ำตาของเพื่อนคนนี้ต่อไป ลู่หานร้องไห้มามากพอแล้ว

ไม่นานนักลู่หานก็กลับออกมาด้วยท่าทางที่สดใสกว่าเดิม อยู่ในชุดกางเกงยีนส์ เสื้อยืดเรียบๆ ซิ่วหมินยิ้มก่อนที่จะจูงมือลู่หานออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก แค่ทำให้ลู่หานมีความสุขต่อไป มีความสุขโดยไม่ต้องมีใครอีกคนที่นอนไม่ได้สติ ทิ้งเพื่อนของเขาไว้ในโลกที่โหดร้าย หนีเพื่อนของเขาไปที่ไหนก็ไม่รู้ ทิ้งให้เพื่อนของเขาต้องทนทรมานด้วยความสับสนปวดใจเป็นเดือนๆ แบบนี้ ซิ่วหมินไม่ยกโทษให้หรอกนะ.J

โรงพยาบาล

“ชานยอล ซิ่วหมินบอกว่าลู่หานกำลังจะไม่เป็นไรละ ถ้าเซฮุนรู้ จะต้องดีใจมากแน่ๆ เลยนะ” แบคฮยอนอ่านข้อความที่ซิ่วหมินส่งมา ยิ้มให้กับคนอีกคนที่พึ่งเดินมาพร้อมกับชาสองแก้ว

“งั้นเหรอ ดีแล้วละ อย่างน้อยๆ คนที่มันรักก็กำลังมีความสุข”

“อื้อ เรากลับไปกันเถอะ ไปบอกเซฮุนว่ารีบๆฟื้นขึ้นมาได้แล้ว” แบคฮยอนเดินนำหน้าขึ้นไปยังห้องๆ หนึ่งที่มีแต่กลิ่นยาอบอวลไปทั้งห้อง

ร่างสูงของใครคนหนึ่งกำลังนอนหลับตาอยู่บนเตียงสีขาวอย่างสงบ มีสายอะไรมากมายเชื่อมต่อร่างกายกับเครื่องมือทางการแพทย์หลายอย่าง เครื่องช่วยหายใจกำลังทำงาน เซฮุนนอนอยู่ตรงนั้นมานานเหลือเกิน นอนมาเป็นเดือนๆ ก็ไม่ยอมลุกกลับขึ้นมาสักที

“เซฮุน ฉันกลับมาแล้วนะ นี่ นายจำได้มั้ยที่ฉันบอกว่าซิ่วหมินกำลังดูแลลู่หานแทนนายอยู่ ลู่หานคนรักของนายน่ะ เขากำลังรอนายอยู่นะ เซฮุน แต่นายก็ไม่ต้องเป็นห่วงมากเกินไปหรอก ลู่หานจะสบายดี ซิ่วหมินบอกมาแบบนั้น ส่วนนาย...ถ้านายอยากเจอคนรักของนายไวๆ ก็รีบตื่นขึ้นมาได้แล้วนะเซฮุน แล้วก็ฉันกับชานยอลไปซื้อชามาด้วยละ ฉันซื้อชานมไข่มุกแบบที่นายชอบมาไง ถ้านายไม่ตื่นมาฉันก็จะกินมันให้หมดเลยนะเซฮุนนา นาย....นายรู้มั้ยนายไม่ยอมตื่นขึ้นมาเล่นกับฉัน ไม่ยอมตื่นขึ้นมาคุยด้วยกัน ฉันน่ะ...ฉันเหงามากเลยนะเซฮุน นายรีบๆตื่นขึ้นมาได้มั้ยอะ ตื่นขึ้นมาสิ มีคนตั้งหลายคนกำลังรอนายอยู่ ทั้งฉัน ชานยอล แล้วก็ลู่หาน ไคกับดีโอด้วย ทุกคนรอนายอยู่นะเซฮุน นายรีบๆฟื้นหน่อยสิ ฮึก” ร่างบางเริ่มสะอื้นหนักขึ้นเรื่อยๆ น้ำตามากมายถูกหลั่งออกมาตลอดเดือน แบคฮยอนกุมมือของเซฮุนเอาไว้ เซฮุนเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่แบคฮยอนสนิท สนิทมาก ชานยอลที่มองอยู่ห่างๆ เริ่มมีน้ำใสๆเอ่อรอบดวงตา ใบหน้ามันร้อนไปหมด ชานยอลทำได้แค่พยุงตัวเองไปกอดแบคฮยอนเอาไว้เท่านั้น กอดแบคฮยอนเอาไว้แน่นๆ

“แบคฮยอน อย่าร้องไห้...อย่าร้องไห้สิครับ เดี๋ยวเซฮุนจะไม่สบายใจเอานะ ถ้าแบคเป็นแบบนี้ แบคจะดูแลเซฮุนได้ยังไงครับ” ชานยอลพูดปลอบเหมือนทุกๆครั้ง แบคฮยอนสะอื้นหนักๆ เมื่อมองไปแล้วพบว่าเพื่อนของตัวเองก็ยังเหมือนเดิม เหมือนเดิมตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ร่างกายนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ไม่เคยได้รับรู้สิ่งรอบๆเลย มีเพียงลมหายใจที่ถูกยืนยันว่าเซฮุนยังมีชีวิตอยู่ ยังไม่หายไปไหน ยังไม่ได้จากคนหลายคนที่กำลังเฝ้ารอ

“ชานยอล ถ้าเซฮุนไม่ฟื้นอีก เราจะทำยังไงดี เราจะทำยังไงดีชานยอล” แบคฮยอนปล่อยน้ำตามากมายออกมา แต่เก็บเสียงร้องเอาไว้อยู่ข้างใน ดวงตาที่แดงก่ำบอกได้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังอดทนมากแค่ไหนกับการต้องมองเพื่อนของตัวเองนอนแน่นิ่งไร้สติใดๆอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลเป็นเดือนๆแบบนี้

“ไม่หรอกแบคฮยอน เซฮุนจะต้องฟื้นขึ้นมาแน่ เขาจะต้องฟื้นขึ้นมาแน่ๆ ฉันรู้ว่ามันจะไม่มีทางทิ้งนาย ทิ้งฉัน ทิ้งทุกคน ทิ้งลู่หาน ทิ้งความรู้สึก ทิ้งสิ่งต่างๆ ที่ผูกพันพวกเราเอาไว้ มันจะต้องไม่ทิ้งเรา เซฮุนจะต้องฟื้นขึ้นมาแน่ๆ เพราะฉะนั้นอย่าห่วงเลยนะแบคฮยอน เราทำได้แค่ดูแลสิ่งต่างๆที่เรามีอยู่ตอนนี้ให้ดีที่สุด พอฟื้นขึ้นมา เซฮุนมันจะต้องขอบคุณเรามากแน่ๆ” ชานยอลพร่ำสิ่งต่างๆ ที่เพื่อนคนนี้ให้สิ่งต่างๆที่ผูกพันกันไว้

 เรื่องนี้ยังไม่จบ อยู่ในขั้นตอนแต่งต่อ สามารถติดตามได้ในไอดีนะคะ ชื่อเรื่องเดิมค่ะ