ร้าว {FIC IKON ฺBJIN JUNDONG JUNHYUK BOBYUN}

INTRO

เพืยงแค่คนคนหนึ่ง ที่ทุ่มเททุกอย่างรักษาสิ่งที่เรียกว่าความรักเอาใว้ให้ได้ เขาก็เปรียบเหมือนแก้วน้ำใบหนึ่งที่พยายามรินรดน้ำที่เรียกว่าความรักลงไป แต่ถ้าสิ่งที่เค้าพยายามจะรินรดลงไปมันส่งไปไม่ถึงใจคนนั้นล่ะ เขาจะต้องทำอย่างไร ปล่อยให้น้ำมันซึมหายไป หรือถูกถ่ายเทไปสู่แก้วใบใหม่

ผมคิมฮันบิน

            แอบร้กคนคนหนึ่งมานาน คนคนนั้นก็คือจินฮวาน จนกระทั่งเมื่อสองปีก่อนผมได้บอกรักเค้า และตกลงคบกัน ความรักของเราแม้ไม่หวือวาแต่ก็มีความสุขดี

จนถึงเมื่อ 6เดือนก่อน ผมต้องทำงานหนักมากขึ้น มีรายการต้องไปแข่ง มีเพลงต้องแต่ง เลยไม่ค่อยได้กลับหอพร้อมกับคนตัวเล็ก แต่ผมก็ไหว้วานให้ไอจุนเน่ ที่เป็นรุ่นน้องที่สนิทกัน เดินกลับพร้อมกันกับแฟนผม ด้วยกลัวว่าคนตัวเล็กจะรับมือแฟนบอยไม่ได้ สองสามเดือนแรกทุกอย่างก็ยังคงปกติ จนเมื่อเดือนที่ผ่านมารายการที่ผมแข่งเริ่มจบลง งานเพลงที่ผมเขียนก็เสร็จแล้วซะส่วนใหญ่ ผมมีเวลากลับมาดูแลใส่ใจพี่จินเหมือนเดิม

แต่ใครจะคิดละว่าความรักของผมมันจะถูกแทนที่ด้วยความใกล้ชิด เพียงไม่กี่เดือนที่เขาทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ผมมองพฤติกรรมของคนเป็นแฟนมาตลอดระยะเวลาสองสามเดือนที่ผ่านมา

“พี่จินกลับหอกันเถอะ”

“ฮันบินกลับก่อนเลยพี่รอเน่ก่อน”

“พี่จินไปมาร์ทกันอยากกินคิมบับ”

“เน่ไปมาร์ทกับพี่ไหม”

“พี่จินไปดูหนังกันไหม วันนี้ผมว่าง”

“เออไม่ละวันนี้พี่มีนัดแล้ว”

“อ่อไม่เป็นไรพี่ ผมก็คิดไว้แล้ว”

คำถามที่ผมถามคนเป็นแฟน ช่วงเวลาที่ผมอยากอยู่กับเขา เขากลับถามถึงคนอื่นและอยากอยู่ด้วยกันตลอด ผมต้องทำไงครับ ผมจะเรียกร้องของเวลาที่ผมเสียไปกลับมาได้หรือเปล่า ผมจะขอให้เขามีแค่ผมได้ไหม หรือว่าผมควรตัดใจแล้วปล่อยมือจากเขา ให้เขาได้มีความสุขกับคนที่เขาแคร์ ซึ่งมันก็คงไม่ใช่ผม

“พี่จินผมถามพี่คำหนึ่ง ได้ไหม”

“ว่ามาสิฮันบิน มีอะไร”

“เรายังเป็นแฟนกันอยู่ไหม”

“กะ ก็ ปะ เป็นสิถามได้”

“เป็นแค่แฟน แต่ไม่มีความรักแล้วใช่ไหมพี่”

“ไม่ใช่นะฮันบิน พะ พะ พี่”

“งั้นผมถามพี่อีกครั้ง กับไอจุนฮเว พี่มีความรู้สึกยังไงกับมัน”

“พะ พะ พี่ ก็ ก็”

“ถ้าพี่ตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ผมจะถอยไปเอง ขอบคุณที่ยอมมาคบกับผม”

นานเท่าไรแล้วนะที่ผมไม่ได้ออกมาเดินเล่นคนเดียวอย่างนี้ ได้แต่ทำงานคอยดูแลคนในทีม แสงดาวแสงพระจันทร์ สายลมเย็นกับอากาศหนาวๆ นี้มันยิ่งทำให้ความเข้มแข็งของผมพังทลาย น้ำตาที่คิดว่ามันคงจะไม่ไหล กลับไหลอย่างไม่ขาดสาย เฮ้อคิมฮันบิน สุดท้ายนายก็ไม่สามารถประคับประคองความรักให้ไปพร้อมกับภาระหน้าที่ได้ เจ็บไหมล่ะ คนที่นายรักและเฝ้าดูแลมาตลอด 

สุดท้ายแก้วที่ผมประคบประคองมันเริ่มร้าวแล้วสินะ น้ำที่เปรียบเหมือนความรักของผมก็คงค่อยๆซึมไหลออกจากแก้วที่มีรอยร้าว แม้แก้วมันจะร้าวแต่เขาก็ยังเป็นคนที่ผมรัก คนที่ผมอยากดู ความรู้สึกดีดีที่ผมมีให้เขาไม่วันจางหาย ผมขอให้พี่โชคดี ผมจะเดินไปจากพี่เอง พี่จะได้มีความสุขกับคนที่มีแคร์ คนที่ไม่ใช่ผม


 

หมายเหตุ
ตอนแรกกะจะเป็นแค่เรื่องสั้น แต่มีน้องคนหนึ่งอยากให้เป็นเรื่องยาวเลยมาต่อให้
ถ้าสนใจคอมเม้นต์หน่อยนะครับ